Skólablaðið - 01.12.1985, Blaðsíða 41

bara svo óstjórnlega þörf fyrir að láta
mig hverfa í skamman tíma og lifa villt.
Það gæti ég aftur á mót ekki, ætlaði ég
að halda hempunni og njóta náðar
þorpsbúa.
Ekki veit ég hvort mér muni nokkurn
tíma takast að finna ævistarf sem veitt
geti mér tilætlaða hamingju, sem samt
hef ég gert áæltun, áætlun sem riðið get-
ur mér að fullu eða breytt druamnum í
veruleika, kannski öllu heldur veruleik-
anum í draum. Hugmyndina fékk ég við
lestur greinar um látna kvikmynda-
stjörnu frá Hollywood í einu dagblað-
anna. Þar var stiklað á stóru í lífi hennar,
allt frá stormasamri æsku, þar til hún
lagði heiminn að fótum sér, og að lokum
átakanlegum dauða í New York, er hún
var skotin fimm skotum í bakið fyrir
utan heimili sitt af geðsjúkum aðdá-
anda. Er ég svo loks leit upp af blaðinu
hugsandi hversu grimmur og óréttlátur
heimurinn væri fann ég tárin renna niður
kinnarnar.
Næstu daga hélt ég áfram að velta
vöngum yfir sögunni. Hún gerði mér sí-
fellt betur grein fyrir vonsku mannanna
og um leið stórfengleika kvikmynda-
stjörnunnar sálugu. Um víða veröld
hafði fólkið orðið svo gagntekið af
taumlausri sorg að það gat ekki komið til
vinnu. Stöðvuðust t.d. allar almennings-
samgöngur í heila viku í Houston í Texas,
fæðingarborg leikarans. Einnig kepptust
þjóðarleiðtogar við að senda ekkju hans
samúðarkveðjur.
Enda þótt greinin hafi haft feikileg
áhrif á mig var það ekki sorg sem ég fann
fyrst og fremst fyrir. Heldur var það tak-
markalaus aðdáun á þeim manni sem gat
með snilli sinni rist svo djúpt í taugar
fólks sem raun bar vitni. í þeirri miklu
geðshræringu, sem ég komst í, ákvað ég
að halda til landsins fyrirheitna og leika
sama leikinn og maðurinn frá Houston
hafði leikið. Vona ég þrátt fyrir það að
samgöngur leggist ekki niður í Reykjavík
á næstunni.
Fylgdin nálgast
föl sviplaus.
Orð skrýdd blómuin
berast með regninu.
Minnist horfinnar ástar.
Stend við garð dauðans.
Hún líður hjá eins og ský á himni.
Reyni að gráta.
Slokknaður eldur skilur eftir tóm.
Orð segja ekkert.
Hreyfing sýnir ekkert.
Horfi á trén og laufin
þar sem þau falla.
Raniets
41