Skólablaðið - 01.12.1985, Blaðsíða 52

EINNA
Aprílkvöld nokkurt sat ég fyrir
framan sjónvarpsskerminn og fylgdist
með Söngvakeppni sjónvarpsstöðva.
Flytjendur voru frá flestöllum löndum
Evrópu. Þetta kvöld eignaðist ég draum.
Mig langaði til að gerast þátttakandi í
þessari glæstu keppni. Hugsanirnar
flugu um huga mér. Frægð og frami. Ég
gerði mér grein fyrir, að þarna var eitt-
hvað fyrir mig. Hæfileikana hafði ég, en
ég vissi að þá þyrfti að virkja. Mig kitlaði
í raddböndin. Ég leit niður og sá að fótur
minn tifaði í takt við tónlistina. Ég sat
ekki ein fyrir framan sjónvarpsskerminn
þetta afdrifarika kvöld, en sagði ekki
viðstöddum frá þessum nýfædda dag-
draumi mínum.
Næstu daga var ég sem í leiðslu. Ég
gekk um gólf og lét mig dreyma stóra
drauma. Hverju ætti ég að klæðast? Þar
sem ég er ekki mikið fyrir augað, yrði
búningurinn að vera því betri. Ég eyddi
miklum tíma fyrir framan spegilinn,
með tilbúinn hljóðnema sem samanstóð
af þeytara og álpappír.
Þegar ég var innan um fólk lét ég mér
nægja að bæra varirnar. Stundum varð
þörfin til að syngja svo mikil að ég
neyddist til að fara afsíðis.
Dagarnir liðu hjá og ég gerði mér sí-
fellt meiri vonir um frægð, frama og met-
söluplötur.
Það kom oftar en einu sinni fyrir að ég
vaknaði upp á morgnana, dauðþreytt í
handleggnum, eftir að hafa skrifað
eiginhandaráritanir halda æstum aðdá-
endum alla nóttina, í svefni. Áhugi minn
á bóklegu námi fór þverrandi. Einkunn-
irnar fóru niður úr öllu valdi. En í hugan-
um var mér skotið upp á stjörnuhimin-
inn. Ég hafði aldrei átt neina vini. Nú
skyldi ég koma, sjá og sigra. Loksins
hafði ég dottið niður á óbrigðult ráð. Ég
hafði heyrt ávæning af þvi, að hljómsveit
væri starfrækt í skólanum. Hún spilaði á
öllum skemmtunum sem haldnar voru
þar. Fram að þessu hafði ég aldrei vogað
mér að sækja skemmtanir skólans. Nú
skyldi verða breyting á. Ég hafði alltaf
verið handlagin. Því ákvað ég að sauma
búninginn sjálf, þar sem ég treysti engum
til að útfæra hinar villtu hugmyndir
mínar.
Skyndilega kom spurning upp í huga
mér. Skyldu þátttakendur í hinni
evrópsku söngvakeppni leggjast svo lágt
að koma fram á skólaskemmtunum sem
þessum? Svarið var nei.
Ég keypti mér erlent tímarit til að
athuga hvernig stjörnurnar haga sér. Ég
opnaði blaðið og fór að skoða það. Þetta
var eins og að fá kjaftshögg. Ég rak
augun í að frægir söngvarar tóku sér upp
ný nöfn. Næstu dagar voru huldir þoku-
móðu. Ég varð þunglynd. Hvað átti ég til
bragð að taka? Ég gerði mér ljóst að nafn
EIR
mitt átti ekki upp á pallborðið á erlend-
um markaði. Það varð að vera eitthvað
seiðandi en þó um leið góð landkynning
og rammíslenskt. Að lokum fékk ég hug-
mynd. Ég ákvað að kalla mig Heklu.
Eftir mikinn undirbúning tók ég af
skarið og skráði mig í raddprófun.
Næsta dag stóð ég fyrir framan dómara
og hóf upp raust mína. Ég flutti frum-
samið lag mitt: Nú meikarðu það, Hekla.
Að laginu loknu gett ég alsæl út úr her-
berginu. Á meðan báru dómarar saman
bækur sínar. Mér hafði tekist mjög vel
upp. Ég var örugg um sigur. Eftir andar-
tak komu dómararnir fram. Einn þeirra
tók til mál: „Við verðum því miður að til-
kynna þér að þú hefur ekki næga hæfi-
leika á þessu sviði. En ef til vill seinna
meir . . .
Að sigra heiminn er eins og að spila á spil
með spekingslegum svip og taka í nefið.
Og þótt þú tapir, það gerir ekkert til,
því það er nefnilega vitlaust gefið.
Steinn Steinarr.
Hekla.
52