Skólablaðið - 01.12.1985, Síða 53

GO

Þt, W
o ^
i-l o
Það hlaut að koma að því. Nautið stóðst
ekki freistinguna og stökk yfir gaddavír-
inn, sem strengdur hafði verið á milli
þess og kýrinnar. girðingin var hins vegar
svo há, að áhöldin urðu eftir. Aumingja
bolinn, hann baulaði. Við slátruðum
honum, þar eð hann var nú óhæfur til
undaneldis.
En við urðum fyrir fleiri áföllum.
Mamma varð undir dráttarvélinni, er
hún reyndi að taka beygju á veginum
fyrir neðan bæinn. Hún var flutt á
Fjórðungssjúkrahúsið á Akureyri og sett
þar í öndunarvél og fleira til að halda í
henni lífinu. Ég vakti yfir henni nótt og
dag. Læknar töldu góða möguleika á að
hún næði fullum bata, en samt hélt ég
áfram vöku minni og leit því illa út,
þreyttur og órakaður. Ég fékk lánaða
rakvél hjá læknunum og hugsaði mér að
það ætti ekki að saka að taka eina slíka
vél úr sambandi í svona tvær mínútur.
Þreytan kom yfir mig. Ég fór og skil-
aði rakvélinni, en sofnaði svo í sófa
frammi á gangi. Er ég vaknaði, var mér
sagt að svo virtist sem bilun hefði orðið
í tækjabúnaði og mamma væri því Iátin.
Ég lét þetta ekki hafa áhrif á mig, þakk-
aði læknunum fyrir og hélt heim á leið.
Sumarið leið.
Betri fréttir var nú að fá frá Börmum,
bæ okkar í Norður-Þingeyjarsýslu. Roll-
unum fjölgaði ört og minkur hafði ekki
komist í hænsnahúsið í tvo mánuði.
Rambo, nýi kötturinn okkar, var að kála
síðustu músunum í fjósinu. Á aðeins
fimm dögum hafði hann lagt að velli sjö-
tíu mýs. En nú var komið fram í miðjan
ágúst og veturinn fram undan. Það
þurfti því að fara að huga að húsfreyju
fyrir veturinn. pabbi vildi senda mig til
Reykjavíkur til að fá nýjar tennur. „Þú
getur ekki verið með tennurnar úr ömmu
þinni alla ævií‘ „Jú, pabbi, mér líður
ágætlega með þær“ „Við höfum fengið
Iíftryggingu móður þinnar greidda og
höfum því vel efni á því. Auk þess áttu að
kaupa varahluti í hemlana á dráttarvél-
inni, og gleymdu því nú ekki, Brosi
minn“
Ég varð við ósk föður míns og hélt
suður í nýjum, brúnköflóttum jakkaföt-
um, gulri skyrtu og var með brúnt bindi,
— allt í stíl. Þetta var fyrsta borgarferðin
mín, en vonandi ekki hin síðasta. Það var
föstudagur og ég var kominn til Reykja-
víkur um klukkan 19. Það var kalt í
höfuðborginni svo að ég fór í ullarpeys-
una utan yfir jakkann og smeygði mér í
stígvél. Ég átti að gista á Hótel Esju. Er
ég gekk að afgreiðsluborðinu, sá ég að
allir voru annaðhvort brosandi eða hlæj-
andi. Mikið voru Reykvíkingar kátir.
Þeir voru alls staðar brosandi, þar sem ég
kom. Ég gekk upp á herbergi, því að lyft-
ur hafði ég ekki séð fyrr. Herbergið var
snyrtilegt. Það var með baði og asnaleg-
um síma, sem sveif vantaði á. Þarna var
eitthvað, sem á stóð „shampoo". Ég vissi
ekkert hvað það var, en mér datt í hug, að
þetta væri einhvers konar krem. í af-
greiðslunni spurði ég, hvar félagsheimil-
ið væri: „Þú meinar Hollyí* „Holly
hvað?“ „Hollywood, það fara allir á ball
þangað“ „Er ekki allt of langt að fara
alla leið þangað á eitt ball?“
Afgreiðslustúlkan klóraði sér undir
höndunum og sagði, að það væri grímu-
dansleikur i Ármúla 3, rétt fyrir ofan
hótelið. „Ég fer bara í þessum fötum. Ég
fer ekki að leika neinn asna og fara í ein-
hverjum grímuballsfötum. Heldur þú,
að ég komist ekki inn í þessu brúnköfl-
óttu jakkafötum, ef ég set gúmmiskóna
á mig? Ég gleymdi spariskónum heima“
„Jú, jú“ sagði afgreiðslustúlkan og
sneri sér við skellihlæjandi. Mikið var
undarlegt, hve Reykvíkingar voru kátt
fólk.
Er ég kom að Ármúla þrjú, var biðröð
þar fyrir utan. Menn voru klæddir eins
og hermenn, læknar eða víkingar og
báru nær allir grímu. Það horfðu allir á
mig, rétt eins og ég væri eini vel klæddi
maðurinn á staðnum. Þarna inni voru öll
ljós blikkandi. Ég spurði, hvort eitthvað
væri að þeim, en fólk leit bara á mig og
setti vísifingur á gagnaugað. Einnig veitti
ég því athygi, hve allar stúlkur voru sól-
brúnar. Ég gekk að einni og spurði hana,
hvort tíðarfarið hefði verið svona gott
hérna fyrir sunnan. Hún hló bara og
sagðist vera í ljósum. Þessi var eitthvað
rugluð. Ég gekk að þeirri næstu og
kynnti mig: „Gott kvöld, ég er Hreinn
Sveinn, en þú?“ „Djöfuls graðfoliý
öskraði hún og sló mig. Ég vankaðist.
Aha, þarna var vinur minn. Ég gekk til
hans og hann heilsaði mér og kynnti mig
fyrir stúlkunni, sem hann var að tala við.
„Þetta er Hreinn Sveinn" Hún leit undr-
andi á hann, en þaut síðan í burtu. Allt
í einu vék einn dyravörður sér að mér og
sagði, að dómnefnd hefðu valið fötin
mín besta búning kvöldsins. Þar með
missti ég allt álit á Reykvíkingum. Ég var
ekki einu sinni í grímubúningi. Það var
klappað fyrir mér vel og lengi, en ég
forðaði mér út, áður en allt varð vitlaust.
Að kvöldi mánudags hélt ég aftur
norður. Tannsmiðurinn hafði tekið mál
af gómnum fyrr um daginn og sagðist
ætla að senda mér tennurnar norður. Er
ég steig út úr rútunni, kom á móti mér
æskuástin, Svava, og faðmaði mig. Æ,
ég gleymdi að segja ykkur frá henni.
Mamma heitin hafði alltaf ætlað að
koma okkur saman, en pabbi sagðist
aldrei vilja eignast tengdadóttur „í pung-
hæð, með flatan haus og útistandandi
eyru“. Mér fannst hún falleg, og þar sem
nú vantaði mjaltakonu að Börmum,
ákváðum við að gifta okkur. Stóra
stundin rann upp, og séra Fjólmundur
lýsti okkur hjón. Ég gleymdi að taka
hringinn með mér í kirkjuna. Svava
fyrirgaf mér þetta, en ég hafði alltaf
verið gleyminn og utan við mig. Svava
var mér allt, ég dáði hana.
Svava var fljót að komast á lagið með
að mjólka. Svo var það eitt sinn, að
Svava tók dráttarvélina. Hún ætlaði að
taka beygju þarna rétt fyrir neðan vegg-
inn. „Passaðu þig þarna í beygjunni,
elskan“, hrópaði ég. „Þú manst hvernig
fór fyrir mömmu“ „Þetta er allt í lagi,“
kallaði hún á móti, „þú ert, hvort sem er,
búinn að gera við hemlana, er það
ekki?“ „Ha, ég? Nei, ég gleymdi þvíí‘
Þýtt og staðfært úr Se og Hor.
53