Alþýðublaðið - 22.10.1923, Page 5

Bsrbranp Jakobs.
Jakob Möller sterzt ekki reið-
ari en þegar hann er mintur á
125. tölubiað »Vísis< í sumar,
og það er von, því að þar heífir
hann komið því upp utn sig, að
til að þóknast auðvaldinu, sem
hann segist tilheyra með húð og
hári, vill hann »leita aðstoðar er-
leads hervaids til að skjóta nið-
ur íslenzkan verkalýðr. Þetta
v íur hánn ekki af sér borið,
h .ersu oft sem hann kallar það
»!ygi< á íundum, því að þétta
stendur í blaðinu, sem hann
er sjálfur ritstjóri að, en eigand-
inn mun nú orðið vera auð-
valdið.
í 125. töiublaði »Vísis< segir
svo um, hyer verði krafa út-
gerðarmanna tii ríkisins um vörn
fyrir þá gegn kröfum sjómanna:
»Hún verður sú, að hér verði
lögleidd varnarskylda og komið
úpp vopnuðu lögregluliði,1) eða
að leitað verði aðstoðar annar-
staðarx) frá til þess að halda
uppi lögum og rétti í Iandinu. —
Og það er ekki vafi á því, að
sú krafa fær eyru margra manna.<
Svo mörg eru þau orð.
Hér þarf ekki framar vitna
við. Hér er beinlínis sagt, að út-
gerðarmenn muni kreijast þessa,
og þvi er bætt við, að þeir hafi
trygt sér fylgi burgeisa við þá
kröfu, því að hún fái »eym
margra manna<, enda treystist
Jakob ekki að neita þessu. Hið
eina, sem hann heldur sér í nú,
er það, að þetta sé aðvörun til
sjómanna, enda er það stílað
svo, en það er áreiðanlega
hugsað sem bending til útgerð-
armanna að koma nú fram með
kröfuna og stjórnarinnar að verða
við henni, því að Jakob er ekki
svo biár, að hann hafi ekki séð
í hendi sér, að fleiri lesa »Vísi<
en sjómennirnir, og ef hann hefði
eingöngu viljað aðvara sjómenn-
ina, hefði hann vitánlega snúið
sér heintulega til stjórnar Sjó-
mannafélagsins. Það gerði hann
ekki, og þess vegna vitnar að-
ferð hans á móti honum
Hitt, um aðstoðina »annars
staðar frá<, er bein tiiraun til
1) LetuibreytÍDg hór.
ALÞYBUBLAÐIÐ
að koma íslenzkum málum undir
erlent vald og því hrein lánd-
ráðátilraun alveg á boið við
það, er »burgeisar< fornaldar-
innar skutu málum síuum til út-
lends konungsvalds, og flestum
mun finnast, að nægur sé hér
ójötnuður og yfirgangur auð-
valdsins, þótt ekki sé sigað á
alþýðuna atvinnumönnum í mann-
drápum, lærðum her útlendum.
Nú á því syndamælir Jakobs
Möliers að hafa 'orðið svo fullur
með þessu herbrangsi hans, að
hann verði að leita sér annars
staðar syndakvittunar en hjá
k jósendum meðal alþýðu í Reykja-
vík. Hún mun aldrei leyfa stofn-
un eða innflutning hers á íslandl.
Ágirnd.
Ágirnd rænir ró úr hjarta,
rífur, slítur friðarböndin.
þjóðir svahgar sáran kvarta;
svik og manndráp fara’ um löndin.
Hún er upplök ótal hryggða,
eymda’ og mæðu á lífsins dögum.
Hún er eitur allra dyggða,
ógnardrep á hvers maDns högum.
Hún er móðir margra lasta,
'miklu fieiri’ en nokkum dreymin
Hún er sú hin sárbeittasta
Satans ör, sem hjartað geymir,
Kemur út í ótal myndum,
allar dyggðir niður kæflr,
framleiðandi’ að íjölda syndum,
frið og mannúð algert svæflr. —
Pu, hin svarta syndamóðir,
Satans versta’ og fyrsta smíði!
Af þér hafa allar þjóðir
einatt þjáðst af hugarstríði.
Burt með þig, sem bölvun alla
breiðir yfir gervöll löndinl
Bu’t með þig og þína galla,
þjökun, rán og svikaböndinl —
Saman lífsins byrði berum!
Brautir fetum dyggðagnótta!
Alt I friði’ og eining gerum!
Agirnd rekum burt — á flót.ta!
Agiist Jónsson.
__________________3__
Karhðlsdpa,
ágæt til handlauga, ágæt til
þvotta, sæiir ekki húðina, sótt-
hreinsar alt. — Fæst alt af í
Kaupfélaginu.
Útbreiðið Alþýðublaðið
hwap sem þið epuð og
hwept eem þið fapiðl
Dægurflugur.
Á tundinum í Bárunni um
daginn lét Jón Þoriáksson þess
getið, að hann viídi ekki tala
um jafnáðarstefnuna vegna þess,
að hann liti á hana sem trúar-
brögð. Fór hann síðan mörgum
hlýlegum orðum um trúna. Munu
fundarmenn hafa skilið það svo,
að nú 'væri alt hans traust og
þeirra B-Iista-manna á trúarstyrk
kjósendanna, enda mun öiium
Ijóst — og jafnvel J. Þ. og félög-
um hans á B-listanum —, að
reynlsa sú, sem fengin er af al-
þýðuhollustu þeirra þremenning-
anna á þingi, muni ekki verða
þeinr »pólit(skur< sáluhjálparveg-
ur. Nú verða þeir því að treysta
á trúna.
Magnús Jónsson dósent var
við síðustu kosningar af sumum
kalláður »óskrifað blað<. Hentu
ýmsir gaman að, en hann lét
sér nafnið vel líka og mikiaðist
fremur af. Þetta minnir á sög-
una um prestinn og sjúklinginn:
Prestur nokkur var staddur
hjá dauðvona sjúklingi. Vildi
hann. forvitnast um trú hans og
sáluhjálparvonir. »Blessaðir spyrj-
ið mig ekki um sl(kt,< mælti
sjúklingurinn. »Ég er í þeim
efnum eins og óskrifað pappirs-
blað.<
»Vaiið yður,< mælti prestur
»að djöfullinn skrifi ekki nafn
sitt á það.<
Án þess, að hér sé gerð
nein tilraun til að bendla djöfsa
við dósentlnn, skal vakin áthvgli
kjósenda á því, að dósentinn er
ekki lengur óskriiað blað, held-
ur útskrifað blað, sem nú á að
lenda í pappírskörfunDÍ.