SunnudagsMogginn - 01.05.2011, Blaðsíða 4

4 1. maí 2011
SUMARHÚS OG FERÐALÖG
Gas-kæliskápar 100 og 180 lítra
Gas-hellur
Sólarrafhlöður og fylgihlutir. 10-80w
Gas-ofnar
Gas-vatnshitarar
5 - 14 l/mín
Kælibox
gas/12v/230v
Gas-eldavélar
Sólarrafhlöður fyrir
húsbíla og fellihýsi.
Þunnar 130w
B

 Reykja

k


Opið virka daga frá kl  
  
Gleðilegt sumar
Led-ljós
Borð-eldavél
Í
þróttamótum fyrir börn og unglinga hef-
ur fjölgað gífurlega hérlendis á seinni ár-
um; hundruðum saman streyma börnin
hingað og þangað til að etja kappi við
jafnaldrana. Foreldrar þekkja þetta mætavel og
frí eru oft skipulögð með slíka keppni í huga.
Enginn efast um að íþróttaiðkun er börnum
góð en deildar meiningar eru um það hvort
þeim sem skara fram úr á barnsaldri sé hollt að
vera hampað umfram aðra.
Stefna Íþrótta- og ólympíusambands Íslands
(ÍSÍ) er skýr. Að til 10 ára aldurs fái allir jafna
viðurkenningu fyrir þátttöku en í keppni 11-12
ára vinni lið til verðlauna og hver og einn í ein-
staklingsgreinum.
„Við skilgreinum barnaíþróttir þegar 12 ára
og yngri eiga í hlut. Mótin sem slík eru ekki
slæm fyrir krakkana, svo fremi umgjörðin sé
innan þess ramma sem íþróttahreyfingin setur;
að íþróttaiðkunin sé skemmtun og alhliða lík-
amsrækt, burtséð frá íþróttagrein og kyni,“
segir Viðar Sigurjónsson, sviðsstjóri fræðslu-
sviðs ÍSÍ við Sunnudagsmoggann.
„Mér er fullkunnugt að brotalamir eru á að
farið sé eftir því ákvæði að ekki séu veitt ein-
staklingsverðlaun og í mínum huga er það mjög
slæmt, því ég er staðfastur í þeirri trú að það sé
til góðs að í keppni 10 ára og yngri fái allir jafna
viðurkenningu fyrir þátttöku.“
Viðar segir alls ekki um að ræða hentistefnu
sem einhverjum hafi dottið í hug án þess að gild
rök séu að baki. „Á öllum þeim fyrirlestrum
sem ég haldið um málið á 12 ára starfsferli hjá
ÍSÍ hef ég aldrei heyrt haldbær rök fyrir annarri
skoðun en þeirri sem ég set fram. Ég hef fengið
mótbárur en jafnan sent þær til föðurhúsanna,
og þegar ég hef útskýrt okkar hlið hafa flestir
skilið hvað við eigum við.“
Viðar nefnir eitt dæmi máli sínu til stuðnings:
„Ég hef upplifað að átta ára barn sem hafði gert
sér vonir um að vinna til verðlauna í fyrsta
skipti í íþróttakeppni, en varð í 4. sæti, skildi
ekki hvers vegna það fékk ekki verðlaun, og
brast í grát. Það hafði ekki þroska, frekar en
önnur börn á þessum aldri, til að átta sig á því
hvers vegna það fékk ekki verðlaun.“
„Af hverju fær hann verðlaun?“
„Ég þekkti barnið ekki neitt en gaf mig að því,
og fékk að heyra þetta: Ég er búinn að mæta á
allar æfingar, hef alltaf verið kurteis við þjálf-
arann, gert allt sem hann segir og lagt mig
100% fram. En sá sem fékk þriðju verðlaun
hefur stundum skrópað á æfingum, hefur
stundum verið ókurteis og ekki gert það sem
þjálfarinn segir. Af hverju fær hann verðlaun?“
Viðar segir þessi viðbrögð barnsins eðlileg og
í takt við þroska þess. „Við verðum að sníða
okkar reglugerðir að því að börnin séu ekki
brotin niður heldur byggð upp til framtíðar.“
Viðar segir íþróttafélögum ekki bera skylda
til að fara eftir reglugerð ÍSÍ um þessi mál, en
hún sé samþykkt á Íþróttaþingi þar sem sitji
forystumenn alls staðar að og eigi að kynna
málin í grasrótinni.
Hann segir verðlaun geta verið slæm bæði
fyrir þá sem þau hljóta, og hina sem ekkert fá.
„Það er mikil upplifun fyrir barn að fá sérstök
verðlaun umfram aðra, en með auknum and-
legum og líkamlegum þroska getur verið erfitt
ef viðkomandi ná ekki að standa undir þeim
kröfum sem umhverfið gerir til þeirra sem
framúrskarandi íþróttamanna.“ Það leiði
gjarnan til brottfalls.
„Auðvitað verða sumir toppíþróttamenn
sem eru bestir strax sex eða sjö ára en oftar held
ég að mjög erfitt sé að sjá fyrr en við lok grunn-
skóla hverjir muni skara fram úr.“
Viðar segir að á síðustu árum finni hann fyrir
auknum skilningi á sjónarmiði sínu. „Það er
kristaltært í mínum huga að börnin eru ekki
vandamálið. Sigurvegarar kvarta örugglega
ekki þótt þeir fái samskonar viðurkenningu og
aðrir ef þeir heyra ekki talað um það. Börnin
vita eftir sem áður hver röðunin er; hverjir
vinna og hverjir eru neðar og tala um það sína á
milli. En það er ekki gott að sigurvegararnir séu
settir á sérstakan stall og gerðir að „betri“ að-
ilum en aðrir. Mér finnst mikilvægt að mót
barna séu ekki framkvæmd sem smækkuð út-
gáfa af íþróttakeppni fullorðinna, heldur að all-
ir hafi gaman af, því það leiðir frekar til þess að
við eignumst góða íþróttamenn til frambúðar.“
Allir hafi
gaman af
Mikið umfang
íþróttakeppni
barna á Íslandi
Mjög hefur færst í vöxt að foreldrar fylgi börnum sínum á íþróttamót. Myndin er tekin á N1-knattspyrnumóti KA 2010.
Morgunblaðið/Skapti Hallgrímsson
Vikuspegill
Skapti Hallgrímsson
skapti@mbl.is
Margir kunnir íslensk-
ir íþróttamenn hafa
fyrst vakið athygli á
einhverju hinna svo-
kölluðu barnamóta
Mörgum er t.d. enn í
fersku minni þegar
Eiður Smári Guðjohn-
sen lék við hvern sinn
fingur á Tomma-
mótinu í Vestmanna-
eyjum og á ESSO-
móti KA á Akureyri.
Strax þá, um 10 ára
aldurinn, virtist
mönnum ljóst hvert
yrði lifibrauð þessa
snjalla glókolls úr ÍR.
Snemma
beygist
krókurinn