Monitor - 24.02.2011, Blaðsíða 9

9FIMMTUDAGUR 24. FEBRÚAR 2011 Monitor
Þorsteinn Guðmundsson hefur verið einn allra
vinsælasti grínisti landsins frá því hann sló í gegn í
Fóstbræðrum á sínum tíma. Þorsteinn tók bæði þátt
í að skrifa handrit þáttanna og lék eftirminnilega í
seríunum. „Þegar við vorum búin að gera nokkrar
þáttaraðir fengum við á tilfinninguna að þær myndu
lifa,“ segir hann um þættina sem eru orðnir klassískir
grínþættir hér á landi. Frá því að Fóstbræðraþáttun-
um lauk hefur Þorsteinn verið áberandi í íslensku
skemmtanalífi. Uppistand, sjónvarpsþættir, ljóða-
bækur, auglýsingar og sketsar eru meðal þess sem
hann hefur fengist við svo það er löngu ljóst að sama
hvort um leik eða skrif er að ræða, þá steinliggur fyrir
Þorsteini Guðmundssyni að vera fyndinn.
Hvenær byrjaðir þú að leika? Ég hafði engan sérstak-
an áhuga á leikhúsi sem krakki. Ég var í mínu eigin
leikhúsi og gekk um í búningum heima, mikið sem
Prins Valíant í búning sem ég saumaði á mig. Það var
frekar óheppilegt því í raun og veru var búningurinn
eins og blár kjóll. Mér fannst það samt koma mjög
vel út. Í MR tók ég þátt í Herranótt eiginlega bara upp
á félagsskapinn og gerði mér auðvitað vonir um að
hitta sætar stelpur og svoleiðis. Það var aðalhvatn-
ingin mín. Eftir MR fór ég í Leiklistarskóla Íslands og
útskrifaðist þaðan.
Hvað varst þú að gera áður en þú byrjaðir í Fóst-
bræðrum? Fyrst eftir Leiklistarskólann var ég til
dæmis að skrifa barnaleikrit sem ég seldi til skóla
landsins. Þá sendi ég handritið út um allt land með
gíróseðli og bauð þeim að nota handritið gegn því
að greiða gíróseðilinn. Þetta gekk alveg ótrúlega vel.
Ég seldi þónokkur handrit og náði að framfleyta mér
í nokkrar vikur svo þetta var ekki svo slæm hug-
mynd. Eftir það vann ég sem lausráðinn leikari, lék í
leikhúsum og vann á auglýsingastofunni Hvíta húsið
sem textamaður.
Hvaða hlutverk eru minnisstæðust úr leikhúsinu
á þessum tíma? Ég lék til dæmis hest og skeggjaða
konu í Emil í Kattholti í Þjóðleikhúsinu og var einnig
í sýningu með Helgu Brögu í Tunglinu sem er gamall
skemmtistaður. Við höfðum þekkst pínulítið úr nám-
inu en í þessu leikriti kynntumst við mjög vel. Þannig
kom það eiginlega til að hún fékk mig til að koma inn
í Fóstbræður nokkrum árum seinna.
Varst þú fenginn í Fóstbræður til að skrifa eða leika?
Ég byrjaði að skrifa þegar fyrsta serían var að fara í
loftið og setti það skilyrði að ég fengi að leika líka. Ég
nennti ekkert að gera þetta ef ég var bara að fara að
skrifa fyrir þetta lið. Ég sá fyrsta þáttinn og hugsaði:
„Sjitt, þetta er ekki nógu gott. Við verðum að gera
næstu seríu betri.“ Ég áttaði mig auðvitað seinna á
því að fyrsta serían var hugsanlega sú besta þrátt
fyrir að ég hefði ekki tekið þátt í henni.
Átt þú þér uppáhaldskarakter eða uppáhaldsskets
úr Fóstbræðrum? Ég lýg því ekki, ég hef horft á
Fóstbræður einu sinni og það var þegar þættirnir
voru sendir út. Ég hef séð einstaka sketsa á YouTube
og svona en annars horfi ég aldrei á þetta. Mér þótti
alltaf svolítið vænt um atvinnulausa leikarann Snúlla
snúð sem var versti uppistandari í heimi. Hann
talaði til mín. Ég hélt upp á hann lengi vel og fór svo
eiginlega að gera það sem hann var að gera sem var
að skemmta á vinnustöðum. Ég hef verið mjög mikið
í því svo við Snúlli snúður erum eitt.
Nú er um það bil áratugur síðan Fóstbræður hættu.
Hvað finnst þér um að þættirnir séu ennþá svona
vinsælir og að fólk sé ennþá að vitna í þá? Auðvitað
er það rosalega skemmtilegt. Þegar við vorum búin
að gera nokkrar þáttaraðir fengum við á tilfinninguna
að þær myndu lifa. Ég vona að þetta hljómi ekki
hrokafullt en þetta var eitthvað sem var á réttum
tíma og gekk upp. Þess vegna kemur það ekki alveg á
óvart að þættirnir séu að verða pínu költ. Ég hef tekið
eftir að þegar nýir gamanþættir eru auglýstir eru þeir
oft auglýstir „í anda Fóstbræðra“ sem er mjög fyndið.
Krakkar sem ég hitti í skólum vita samt ekkert hvað
Fóstbræður eru og halda að ég sé bara pulsukallinn
og aukaleikari hjá Steinda Jr. sem er mjög flott.
Ert þú orðinn þreyttur á að svara spurningum um
Fóstbræður eins og þeim sem ég er búin að vera að
spyrja þig? Nei, ég hef bara aldrei haft neitt rosalega
mikið af svörum við þeim. Þetta var frábær tími,
svona sérstaklega framan af, og mér þykir svolítið
vænt um þessa þætti.
Þú ert ískyggilega líkur skapofsakokkinum Gordon
Ramsay í La Pulsa auglýsingunum. Veit hann af þér?
Ég hef ekki hugmynd um það. Ég gæti nú vel ímyndað
mér að einhver hafi sent honum íslenska vitleysing-
inn sem er að herma eftir honum.
Glímir þú við hárþynningu eins og Ramsay? Já,
nema hjá mér er þetta alls ekki vandamál. Ég er
kominn með blettaskalla og hárlínan er að færast
ofar en ég verð bara svo rosalega sætur svona. Það
sem skilur okkur Ramsay að eru hárígræðslurnar.
Ef ég fer út í svona hárígræðslur máttu skjóta mig á
færi. Mér finnst gaman að eldast. Það er svo gaman
fyrir leikara að vera ekki alltaf eins. Þá fær maður ný
hlutverk og allt í einu fleiri persónur að glíma við svo
ég fagna aldrinum.
Árið 2002 varst þú tilnefndur til Edduverðlaunanna
fyrir leik þinn í Maður eins og ég. Varst þú svekktur
yfir að hafa ekki sigrað? Nei, nei, ég var það nú ekki.
Þegar verið var að tilkynna verðlaunin kom einhver
inn í bekkinn sem ég sat á. Konan á sviðinu var að
opna umslagið og þá stend ég upp fyrir konunni sem
þurfti að komast framhjá mér sem var mjög óheppi-
legt. Allir horfðu á mig og héldu að ég væri alveg
svakalega sigurviss. Svo var einhver annar lesinn
upp sem sigurvegari og ég flýtti mér að setjast niður,
allur rauður í framan. Ég átti ekki von á neinu en mér
fannst mjög gaman að fá tilnefninguna.
Sérð þú fram á að næla í verðlaun fyrir Okkar eigin
Osló? Ég reikna ekki með neinu en það sem er svo
skemmtilegt við það verkefni er hversu margir gáfu
sig alveg 100% í það og fengu kikk út úr því. Til dæmis
reynsluboltar eins og Hilmir Snær sem þakkaði mér
fyrir hlutverkið. Hann er að sýna á sér nýja hlið sem
leikari sem er ótrúlegt eftir allt sem hann hefur
leikið. Að fylgjast með fólki fá kikk út úr því að vinna
eitthvað sem þú hefur skapað er frábært.
Er Okkar eigin Osló fyrsta kvikmyndahandritið
sem þú skrifar? Í raun og veru má segja að þetta sé
fyrsta kvikmyndahandritið mitt sem er kvikmyndað.
Ég hef skrifað alveg fleiri handrit og vann til dæmis
einu sinni alveg rosalega fyndið handrit með Róberti
Douglas um einhverja Eurovision-lúða. Maður er
búinn að vera viðloðandi þennan bransa en þetta er
verkefnið sem fór alla leið. Það virðist vera pínulítil
tilviljun sem ræður því hvað kemst á koppinn.
Í örstuttu máli, af hverju eigum við að sjá þessa
mynd? Myndin er gamanmynd sem gerist í nútíman-
um og fjallar um fólk sem ég held að allir kannist við.
Þarna eru teknar persónur úr hversdagslífinu og við
sjáum fólk í aðstæðum sem ég held að margir þekki.
Eins og til dæmis fólk sem á lítið sameiginlegt reyna
að verða ástfangið og díla við einhverja fyrrverandi
kærasta og kærustur, mömmur sem eru stjórnsamar
og misþroska systur sem þarf að passa. Þetta er
svona daglega lífið sem getur orðið dálítið skrítið og
skemmtilegt. Við reynum að draga fram húmorinn
í þessum hversdagslegu aðstæðum og setja í form
gamanmyndar.
Hvernig grín fílar þú? Ég er að horfa mjög mikið á
vinsæla sjónvarpsþætti eins og Curb Your Enthusiasm
og nú erum við hjónin til dæmis búin að vera að
horfa á Staupastein og gamla klassíska þætti. Við
tökum fyrir seríur og núna er Frasier í tækinu. Rætur
mínar í gríninu má rekja til leikarans John Candy. Ég
dýrkaði hann og mín uppáhaldsbíómynd er Planes,
Trains & Automobiles með John Candy og Steve
Martin. Ef einhver fílar þá mynd kveikir hann kannski
svolítið á því sem við erum að reyna að gera í Okkar
eigin Osló. Ég hef smekk fyrir svoleiðis gríni og mér
finnst gaman þegar grínistar leggja hjartað í grínið.
Eins og Pétur Jóhann sem maður hefur alltaf samúð
með og er einlægur. Margir frábærir íslenskir grínistar
gera þetta í staðinn fyrir að vera með einhverja tækni
sem maður verður þreyttur af að horfa á.
Þú virðist aldrei eiga í vandræðum með að vera
fyndinn þegar þú kemur fram opinberlega. Ert þú
öðruvísi heima hjá þér eða með félögunum eða
ert þú ein allsherjar grínvél? Ég hef stefnt að því í
samskiptum að reyna að vera skemmtilegur eins og
hver annar. Vera góður við konuna mína og skemmti-
legur á heimilinu, ég er aldrei í fýlu viljandi eða neitt
svoleiðis. Að vera fyndinn hefur samt aldrei verið
markmið hjá mér. Það sem hefur þróast í uppistand
hjá mér er að fá fólk til þess að koma með mér í
einhvern húmor. Koma með mér í eitthvað ástand
þar sem við erum að skemmta okkur saman. Oft er
ég með tilbúið efni en markmiðið er að vera eins og
maður sem fer á kostum í partíi í tuttugu mínútur.
Allir í partíinu hugsa: „Djöfull var hann fyndinn.
Jæja, nú skulum við tala saman.“ Maður er ekkert
að taka yfir partíið en maður kemur inn og er með
ákveðið performance og fólk spilar með. Ef það spilar
ekki með er þetta gagnslaust. Málið er að koma, taka
stemninguna og lyfta henni aðeins upp í smá stund,
ekki beinlínis að láta fólk hlæja.
Hefur þú átt grúppíur? Eiga grínistar kannski bara
unglingsstráka fyrir grúppíur? Það verður eiginlega
að segjast að flestar grúppíurnar eru bólugrafnir
unglingsstrákar. Skemmtilegast er þegar fólk kemur
með einhver fyndin komment eftir að ég hef verið að
skemmta. Í síðustu viku var ég til dæmis að skemmta
í fyrirtæki og þá kom strákur og sagði við mig: „Ég hló
svo mikið að ég slefaði á skyrtuna mína“. Svo sýndi
hann mér blett á skyrtunni eftir slefið. Ég þakkaði
honum bara kærlega fyrir. Fyrir nokkrum árum kom
líka maður til mín og bað mig um þættina Atvinnu-
maðurinn á DVD. Ég sagðist ekki eiga neitt slíkt enda
horfði enginn á þá þætti. Þá sagði hann mér að afi
hans væri með alzheimer og alveg út úr heiminum.
Einu skiptin sem afinn sýndi viðbrögð væru þegar
hann færi að hlæja að Atvinnumanninum. Mér fannst
þetta alveg frábært hrós og þessi gamli maður er mín
uppáhaldsgrúppía.
Ásamt því að leika hefur þú gefið út fjórar bækur,
skrifað fjölmörg handrit og örsögur. Hvort finnst
þér skemmtilegra að skrifa eða leika? Mér finnst
skemmtilegast að blanda þessu saman og ég held ég
gæti ekki hugsað mér að vera bara í öðru. Ég er með
smá athyglisbrest svo ég hoppa úr einu í annað. Ég
hef aldrei planað neitt og geri það sem mér dettur í
hug. Oft er það þannig að hugmyndirnar sem virka
heimskulegastar reynast best.
Hefur þú náð að lifa alfarið á listinni? Eftir að hafa
unnið á Hvíta húsinu í gamla daga hef ég haldið
tengslum við auglýsingabransann og er ennþá að
gera auglýsingar. Það er hin vinnan mín sem ég
hef alltaf haft með listinni. Ég reyni að beita sömu
aðferðum og fyrir mér getur auglýsingagerð líka verið
list.
Hvað er framundan hjá þér? Eins og ég segi þá plana
ég nánast ekki neitt. Það liggur við að ég vakni bara
á morgnana og hugsi: „Hvað á ég að gera í dag?“ Það
er samt heilmikið að gera í uppistandinu og margt
spennandi í bígerð.
„Málið er að koma, taka stemninguna og lyfta henni aðeins upp í smá stund,
ekki beinlínis að láta fólk hlæja,“ segir leikarinn og fóstbróðirinn Þorsteinn
Guðmundsson sem er óumdeilanlega með fyndnari mönnum Íslands.
Texti: Sigyn Jónsdóttir sigyn@monitor.is
Myndir: Kristinn Ingvarsson kring@mbl.is
HRAÐASPURNINGAR
Uppáhaldstónlistarmaður? Miles
Davis.
Uppáhaldsnammi? Wine Gums.
Uppáhaldsmatur? Hakk og spagettí.
Uppáhaldsdýr? Brúnn labrador.
Uppáhaldssjónvarpsþáttur? Curb Your
Enthusiasm.
Uppáhaldslitur? Ljósblár.
Uppáhaldsvinur? Móðir mín.
Uppáhaldslag? Bíddu pabbi.
Uppáhaldsleikari? John Candy.
Uppáhaldskvikmynd? Planes, Trains &
Automobiles.
Í síðustu viku var ég
til dæmis að skemmta í
fyrirtæki og þá kom strákur og
sagði við mig: „Ég hló svo mikið
að ég slefaði á skyrtuna mína“.