Monitor - 12.05.2011, Page 10

10 Monitor FIMMTUDAGUR 12. MAÍ 2011
Björn Hlyn Haraldsson þarf vart að kynna en hann
er einn stofnenda leikhópsins Vesturports sem hefur
sigrað hjörtu leikhúsunnenda á undanförnum tíu
árum. Frá því hann útskrifaðist sem leikari árið 2001
hefur Björn Hlynur ásamt því að leika og leikstýra
með Vesturporti um allan heim leikið í kvikmyndum
og skrifað handrit. Það má því með sanni segja að
hann sé með afkastamestu listamönnum þjóðar-
innar síðustu árin og virðist sem hann sé ekki nærri
því hættur. „Eins og staðan er í dag er samt enn svo
mikið sem ég á eftir að gera í þessum geira,“ segir
Björn Hlynur sem er með fjölmörg verkefni á teikni-
borðinu þessa stundina. Nýlega frumsýndi Vesturport
gleðileikinn Húsmóðurina sem er samstarfsverkefni
allra leikaranna sem sáu um leikstjórn og leikgerð
allt í bland.
Hvernig viðtökur hefur Húsmóðirin fengið? Hún
hefur fengið mjög svo fínar viðtökur. Við erum að ná
að melta þetta aðeins núna því við höfum sýnt ansi
stíft undanfarið en erum í fjögurra daga fríi núna.
Til að byrja með kemur fólk á einhverja sýningu
sem heitir Húsmóðirin og hefur séð eitthvað plakat
en veit í raun ekkert við hverju það á að búast. Svo
byrjar sýningin og á fyrstu sýningunum byrjuðu
áhorfendur ekki að fatta hvers konar sýning þetta
væri fyrr en eftir svona hálftíma. Þau héldu kannski
að þetta ætti að vera alvarlegra en það er í raun
og veru. Þetta minnti mig á sögu af einum kollega
mínum sem fór að sjá farsa í Þjóðleikhúsinu fyrir
mörgum árum og hló ótrúlega mikið fyrsta korterið
þangað til hann áttaði sig á því að honum fannst
sýningin alls ekkert fyndin. Hann hafði bara farið í
leikhús til að sjá farsa, gíraði sig upp í það og fór þá
ósjálfrátt að hlæja þegar sýningin byrjaði. Hjá okkur
er það á hinn veginn.
Hvað leikur þú mörg hlutverk í sýningunni? Ég held
við séum öll með þrjú eða fjögur hlutverk og erum
svolítið í því að leika hitt kynið.
Gísli Örn sagði einmitt við Monitor að þú færir á
kostum sem bandarísk kona í sýningunni. Já, hann
er þá væntanlega að tala um Jody. Það er ein týpa
sem hefur nákvæmlega ekkert að gera með söguna í
leikritinu. Hún varð til þegar ég var eitthvað að bulla
með Ólafi Darra, vini mínum. Jody er amerísk kona
sem talar voðalega mikið og hefur nákvæmlega enga
hlustun á mannleg samskipti og okkur fannst það
nokkuð fyndið. Svo skrifaði ég þennan karakter sem
ég hélt við myndum örugglega ekki nota í þessari
sýningu en okkur þykir svolítið vænt um hana því
hún er svo klikkuð. Við ákváðum því að hafa hana í
sýningunni þó hún hafi engan eiginlegan tilgang þar.
Hún er með mjög myndarlegan hamborgararass og
hún talar svo mikið að í einni sýningunni leið nærri
því yfir mig því ég andaði ekkert. Hún á fyrirmynd
sem ég hitti einu sinni og ég trúði því ekki að hún
gæti talað eins mikið og hún gerði um ekki neitt.
Af hverju er svona fyndið að sjá karla leika konur?
Ég var einmitt að velta því fyrir mér að ef maður
myndi sjá Jóhönnu Sigurðardóttur í smóking væri
það kannski sniðugt en ekkert rosalega fyndið.
Ef maður myndi svo sjá Össur Skarphéðinsson í
korselett væri það ábyggilega mjög fyndið. Það er
eitthvað við það. Þetta er eins og í sveitinni í gamla
daga og meira að segja enn þann dag í dag að þegar
hreppstjórinn fer í kjól á Þorrablótinu bilast allir.
Þetta er líklega frá því að það þótti óhugsandi að sjá
menn fyrir sér í kvenmannsverkum. Pabbi minn var
af þeirri kynslóð að hann skipti ekki á bleyjunum
mínum og systkina minna. Ég man til dæmis þegar
dóttir mín var enn með bleyju var ég einhvern
tímann að skipta á henni heima hjá afa og ömmu og
afi horfði á mig eins og það væri eitthvað að mér. Það
er spes að þetta þyki ennþá fyndið því við karlmenn-
irnir í dag erum orðnir svo mjúkir og meyrir.
Þú syngur töluvert í sýningunni. Er það nýtt fyrir
þér? Opinberlega hef ég nú gert mjög lítið af því. Ég
söng tvö lög í Woyzeck en hef lítið sungið á ferlinum.
Mig hefur alltaf langað til að eiga þetta inni einhvern
veginn og hef til að mynda ekki hingað til tekið
þátt í söngleikjum þó svo það sé ekkert sem ég hafi
útilokað í lífi mínu. Svo fannst mér líka alltaf þegar
ég fór að starfa við leiklist að það að vera alltaf að
syngja út um allt með hljómsveit gæti verið truflandi
á vissan hátt. Ég bjó nú reyndar einu sinni við þá
rómantísku hugsun að leikari sem væri ekki of þekkt
andlit hefði forskot á hina. Þú gætir upplifað túlkun
leikarans betur án þess að vita hver uppáhaldslit-
urinn hans væri. Segi ég og er í viðtali við Monitor.
Til að byrja með reyndi ég að gera þetta og vildi ekki
auglýsa mikið mína prívat og persónulegu hagi en
svo er það nú bara þannig að með tímanum er þetta
kannski ekki eins stórkostlega mystískt og maður vill
að það sé.
Heimildir Monitor herma að þig hafi lengi dreymt
um að verða rokkstjarna. Er eitthvað til í því?
Hver einasti karlmaður á sér þann draum einhvern
tímann á ævinni að verða rokkstjarna og þeir sem
segjast ekki vilja það eru að ljúga.
Kæmi til greina að láta drauminn rætast? Fyrst ég
er búinn að eyðileggja dularfullu leikaraímyndina
með því að vera á forsíðu Monitor fer ég ábyggilega
bráðum í að stofna hljómsveit. Ég er reyndar búinn
að vera að laumast með nokkrum góðum vinum
að búa til tónlist þannig að meistaraverkið kemur
kannski bara út í sumar ef það verður ekki búið
að reka mig úr bandinu. Hver veit? Nafnið á fyrstu
plötunni er komið: The Ressurrection of Rock;Volume
1:The Beginning. Eins og nafnið gefur til kynna erum
við mjög hógværir með útkomuna.
Heimildarmenn Monitor segja þig hafa verið
virkilega efnilegan í fótbolta. Er eitthvað til í því? Já,
já. Ég var sæmilegur. Það fór mikill tími í fótbolta þar
sem ég ólst upp beint fyrir framan Þróttaravöllinn.
Þegar ég var um 14 ára hætti ég af því ég var alltaf
að vinna á Keflavíkurflugvelli á sumrin. Ég vann þar
alla vikuna svo ég hafði engan tíma fyrir boltann. Ég
var bara á forstjóralaunum sem unglingur að vinna
við allt mögulegt eins og til dæmis malbikun og á
trésmíðaverkstæði.
Hvernig týpa varst þú í menntaskóla? Ég var bara
frekar venjulegur. Var lítið í skipulögðu félagslífi og
hafði enga þörf fyrir að taka þátt í leikritum og svo-
leiðis á þeim tíma. Ég hélt einhvern veginn ekki að
þetta myndi henta mínum karakter enda fólk oftast í
leikfélögum af félagslegum ástæðum í menntaskóla
en ekki endilega af einskærum áhuga á leiklist. Svo
voru mínir vinir ekkert í þessu þannig að ég hugsaði
ekkert út í það þannig séð.
Hvað heillaði þig við leiklistina? Ég fann nú væntan-
lega það sama og margir sem er ákveðin forvitni og
mig langaði til að vita meira um hvað leiklist snýst.
Hvaða heimur þetta væri í raun og veru. Leiklistin
var ekki eitthvað sem ég hafði stefnt lengi að og á
vissan hátt er það valið fyrir mann. Flestir sem fara í
inntökuprófin eru bara að prófa og sjá hvort þeir hafi
eitthvað að gera í þetta sem er nákvæmlega það sem
ég var að gera á sínum tíma. Ein aðalástæðan fyrir
að ég endaði sem leikari er að ég komst í gegnum
þessi próf. Ég hafði nær enga reynslu af leiklist sem
var kannski bara gott. Ég var í fyrstu alveg staðráðinn
að þetta væri ekkert fyrir mig því allir hinir voru ívið
líflegri í þessum inntökuprófum en ég. Ég hélt að
þetta væri ekkert endilega heimur sem ég ætti heima
í og svo er ég allt í einu í námi við þetta í fjögur ár og
er í framhaldi búinn að vinna við þetta í tíu ár.
Langar þig aldrei að hætta og fá þér einhverja þægi-
lega dagvinnu? Nei, ekki í þeim skilningi. Ég held
ég eigi örugglega eftir að vilja gera eitthvað annað
einhvern tímann og hvíla leiklistina. Eins og staðan
er í dag er samt enn svo mikið sem ég á eftir að gera
í þessum geira. Ég vil búa til bíómyndir, leiksýningar
og fleiri hluti þannig að ég er rétt nýbyrjaður. Þessi
heimur getur verið skapandi ef þú ákveður að hafa
það þannig. Þú getur líka orðið óttaleg hermikráka ef
þú gerir alltaf bara það sem fólk segir þér að gera.
Kæmi til greina að breyta nafninu þínu í Bear Maple
og reyna að meika það í Hollywood? Systir mín
kom nú einhvern tímann með þá uppástungu að
ég tæki upp sviðsnafnið Teddy Maple. En það er án
gríns væntanlega mjög skrítið að breyta svona um
nafn allt í einu. Vinir mínir kalla mig Hlyn og það
væri mjög einkennilegt ef ég myndi bara segja við þá
einn daginn: „Ég heiti Teddy núna, kallaðu mig bara
T-Bone.“ Ég hefði samt alveg þurft á nafnbreytingu
að halda því til dæmis þegar ég hef verið að vinna
í London getur enginn sagt nafnið mitt. Ég er alltaf
kallaður Kleinur.
Langar þig til Hollywood? Ég veit í hreinskilni ekki
hvort það umhverfi myndi eiga við mig. Það væri
mjög hentugt ef það kæmi til mín á silfurbakka og
ég þyrfti ekki að hafa of mikið fyrir því. Frekar vil
ég vinna hér heima en að bíða eftir öllu og engu
einhvers staðar annars staðar. Kannski fer ég bara í
Jody-gervinu og meika það. Hún væri líklegri en ég,
held ég. Nei, ég orðinn svo heimakær að þú myndir
varla fá mig upp í sumarbústað. Við
höfum verið mikið á flækingi með leik-
sýningarnar okkar og ég fatta alltaf þegar
ég er á einhverjum mjög skemmtilegum
Fyrst ég er búinn að
eyðileggja dularfullu
leikaraímyndina með því að
vera á forsíðu Monitor fer
ég ábyggilega bráðum í að
stofna hljómsveit.
Texti: Sigyn Jónsdóttir sigyn@monitor.is
Myndir: Sigurgeir sigurgeir@mbl.is HRAÐASPURNINGAR
Uppáhaldsleikari? Jóhannes Níels
Sigurðsson.
Uppáhaldsmatur? Borða allt en gæti
lifað án bankabyggs.
Versta martröð? Að vakna með tær
uppí mér.
Uppáhaldsknattspyrnulið? Þróttur.
Uppáhaldskvikmynd? Goodfellas.
Uppáhaldshljómsveit? The Cult.
Besta húsráðið? Settu nóg af ólífuolíu
í spagettíið, þá festist það ekki saman.
Kapísh?
Þegar ég hef verið að
vinna í London getur
enginn sagt nafnið mitt. Ég
er alltaf kallaður Kleinur.
„Rússneska lögreglan hefur mjög mikinn áhuga á mér og öllu því sem ég hef í vösun-
um,“ segir Björn Hlynur um raunir sínar í Rússlandi. Monitor ræddi við hann um leik-
listina, táfælnina, hnífafælnina, félagsfælnina og drauminn um að verða rokkstjarna.
Alltaf handtekinn
í Rússlandi