Monitor - 30.06.2011, Síða 13

13FIMMTUDAGUR 30. JÚNÍ 2011 Monitor
Birgitta Haukdal er ein vinsælasta söngkona Íslands-
sögunnar. Hún steig sín fyrstu alvöruskref í tónlistinni
sextán ára gömul í vinsælli ABBA-sýningu en segir að
ævintýrið með strákunum í Írafár hafi byrjað alveg óvart.
Frá því að Írafár tók sér hlé um miðjan síðasta áratug
gekk hún í hjónaband og eignaðist son sem hún segir
vera mesta, besta og erfiðasta starf í heiminum. Und-
anfarin fjögur ár hefur hún verið í söngkennaranámi í
Danmörku en hún útskrifaðist einmitt sem slíkur um
þarsíðustu helgi.
Birgittudúkkan kom út í kringum gullaldarskeið
Írafárs. Hvernig er að vera eina íslenska poppstjarnan
sem hefur verið framleidd sem dúkka?
Það er alveg snilld. Þetta er búið að vera brandari frá
því að ég fékk símtalið um hvort það mætti framleiða
svona dúkku. Mér finnst þetta bara hrikalega fyndið
og ég hugsaði það einmitt hvað það væri mikil snilld,
þegar ég verð komin með mína lagningu í hárið og orðin
krumpuð bolluamma, að geta sótt Birgittudúkkuna og
sýnt barnabörnunum. Það verður alveg magnað. Þá verð
ég örugglega alveg ótrúlega ánægð hvernig hún lítur út.
Hún kom út rétt fyrir jól. Hvað gafstu mörgum þessa
dúkku í jólagjöf?
Ég verð nú að viðurkenna að ég gaf ábyggilega fjórar
dúkkur, bara svona nánustu litlu frænkunum. En síðan
á ég sjálf fimm dúkkur í bílskúrnum sem bíða betri tíma.
Hvers saknar þú mest við
þetta gullaldarskeið?
Strákanna minna í bandinu.
Á þeim tíma hittumst við upp
á hvern einasta dag og vor-
um bara alltaf saman eins
og fjölskylda. Í dag hittumst
við alveg í kaffi, förum út að
borða og svona en bara alltof sjaldan. Ég væri
til í að hafa þá bara alltaf hjá mér og búa saman í
raðhúsi.
Hvernig var að vera eina stelpan í bandinu?
Það var ótrúlega gaman. Við fórum oft í langa
tónleikatúra og það var hrikalega fyndið
að vera ekki bara með fjórum strákum úr
hljómsveitinni heldur var líka bílstjóri, rótari,
ljósamaður og hljóðmaður – þetta voru allt
karlmenn. Ég fékk að kynnast strákaheiminum betur og
varð svolítill gaur sjálf. Meira að segja þegar þeir voru
steggjaðir þá vildu þeir að ég yrði með, af því að ég var
bara svona ein af strákunum, en ég gerði það nú ekki. Ég
verð að viðurkenna að það var reyndar mjög oft súr lykt
og margir úldnir og miklir aulabrandarar í gangi.
Hvert er eftirminnilegasta gigg Írafárs?
Það var ógeðslega gaman þegar platan Írafár kom út,
þriðja platan, þá fórum við tónleikatúr út um allt land
og vorum að spila í stærstu og flottustu húsunum á
landinu. Það var æðislegur tími sem tónlistarmaður að
fá að upplifa það að halda tónleika og taka bara þín lög
og fólk situr og hlustar. Þú ert bara að hugsa um tónlist-
ina en ekki að láta alla dansa. Það var allt önnur hlið og
ótrúlega gaman. Sveitaballabransinn og tónleikabrans-
inn, þetta er bæði skemmtilegt en mjög ólíkt. Annars er
svo margt að ég gæti talið endalaust upp.
Hvað er það klikkaðasta sem hefur
komið fyrir þig á sviði?
Það brotnuðu í mér framtennurnar svo ég leit út eins
og Bjöggi Halldórs í tvo mánuði. Sem betur fer eru ekki
til neinar myndir frá þessu tímabili. Það kom sem sagt
stelpa upp á svið þegar ég var að syngja
og var eitthvað að dansa með. Svo sló hún í míkrófóninn
og hann braut í mér framtennurnar svo ég söng það
ball með tárin í augunum. Það er nefnilega virkilega
sársaukafullt þegar svona stór hluti af framtönnunum
brotnar. Eftir ballið hljóp ég upp í búningsherbergi,
brosti og hreinlega æpti. Önnur eftirminnileg saga er frá
Akureyri þegar ég missti röddina og þurfti að öskra heilt
ball með engri rödd. Það er ein versta tilfinning sem ég
hef upplifað uppi á sviði, að standa og geta ekki sungið
en þurfa að klára þína þrjá tíma. Fólk úti í sal hugsaði
ábyggilega bara: „Hva, mikið er þetta léleg söngkona.“
Það var mjög óþægilegt.
Hvað græddir þú helst á öllu þessu Írafári?
Maður þroskaðist ofsalega mikið í tónlist og þetta var
auðvitað bara skóli líka. Maður lærði helling af því að
vera alltaf að prófa nýja hluti og hitta nýtt fólk. Eins með
vináttuna, þarna eignaðist maður vini sem eru orðnir að
minni fjölskyldu og munu alltaf eiga stóran stað í hjarta
mínu.
Poppstjörnulífið var þó varla alltaf dans á rósum.
Lentir þú í einhverju veseni?
Þetta er náttúrlega svona hringiða sem maður velur
sér svolítið sjálfur. Þú ferð ekkert í popphljómsveit
þar sem þú spilar út um allt land ef þig langar síðan
bara að vera heima og fela þig. Ef það voru einhverjar
kjaftasögur þá var það bara hluti af þessu. Það var samt
ofboðslega fyndið þegar maður var meðvitað farin að
klæða sig niður og svona til að vera ekki stoppaður af
einhverjum ókunnugum úti á götu. Það er asnalegt
að segja frá þessu, en stundum gerði maður þetta ef
maður var ótrúlega myglaður að skjótast út í búð á
sunnudagsmorgni. Það er auðvitað alls konar ruglað lið
sem sogast að fólki sem er mikið í fjölmiðlum og svona.
Ég lenti í nokkrum einstaklingum sem eru ekki alveg
heilir á geði og ég þurfti að fá hjálp til að koma þeim í
burtu, ég viðurkenni það alveg.
Hlærðu að einhverju af því í dag?
Ég er með eina súra sögu. Ég pantaði mér oft pítsu frá
sama fyrirtækinu, til dæmis á sunnudagsmorgni eftir
langt gigg kvöldið áður. Oft var það sami sendillinn
sem kom með matinn en maður var svo sem ekkert að
spjalla við hann heldur bara borgaði. Einn daginn þá
bankar þessi sendill hins vegar bara upp á hjá mér og
er að kíkja í heimsókn með systur sína. Hann var ekki
á vakt eða neitt, bara mættur í heimsókn. Ég bauð þeim
nú samt ekki inn (hlær).
Hefur fatastíll þinn haldist óbreyttur
frá gullaldartíma bandsins?
Hvað heldur þú? Nei, nei, en ég hef alltaf verið svolítið
kamelljón. Ég elska að prófa nýja stíla, ég klæði mig
ekkert upp í svart og læðist upp með veggjum. Ég er ljón
og óttalega glysgjörn og fer bara í það sem mér finnst
töff. Ég hef aldrei verið hrædd við hvað öðrum finnst,
það er bara minn karakter.
Það var oft talað um að þú værir að púlla
indjána-týpuna. Var þessi týpa útpæld?
Nei, alls ekki. Ég er náttúrlega bara dökkhærð með brún
augu og dökka húð og var oft með fléttur. Svo var maður
í loðstígvélum, en ég hef nú reyndar ekki séð marga
indjána í loðstígvélum. Þetta gerðist alveg óvart. Ég var
með sítt hár og þá er maður mjög lengi að hafa sig til.
Hins vegar tók mig þrjár mínútur að setja tvær fléttur
þannig að þetta var í raun bara praktík. Ég vaknaði, setti
í tvær fléttur og svo bara út. Ég gat spilað heilu böllin án
þess að hárið færi allt upp í loftið. Svo fannst mér þetta
líka bara töff.
Varstu ekki farin að sjá litlar stelpur herma
eftir þér úti um allan bæ?
Ég sá nú örugglega minnst af því en jú, jú, ég viðurkenni
það að það var fyndið að hitta litlar dömur í „gallanum
mínum“.
Þú varst átrúnaðargoð margra stelpna hér á landi.
Hvernig tilfinning er það?
Það er bara skrýtið að hugsa til þess en þetta var í raun
bara yndislegt og ég vona að ég hafi verið góð fyrirmynd.
Mér finnst reyndar mjög fyndið, það voru til svona
Írafár-aðdáendaklúbbar, hópar sem komu alltaf þar
sem við vorum og maður þekkti andlitin og nöfnin á
mörgum. Í dag sé ég þessar stelpur niðri í bæ og þetta
eru bara orðnar gullfallegar konur og ég hugsa: „Eru
þetta litlu stelpurnar sem voru að elta Írafár?“ Þær eru
orðnar algjörar gellur í dag. Það er eiginlega skrýtnast, er
virkilega liðið svona langt síðan?
Þú lékst í Grease og einhverjum auglýsingum.
Hugðist þú aldrei leggja leiklistina fyrir þig?
Mér fannst ofsalega gaman að leika og það var æðislegur
tími. Ég gæti alveg hugsað mér að leika meira en ég
myndi aldrei vilja fara alla leið út í leiklistina, ástríðan
liggur í tónlistinni.
Hvernig var samt rígurinn á sveitaballamarkaðnum?
Hataðir þú Skítamóral og Buttercup?
Nei, ég átti náttúrlega kærasta sem var bæði í Írafár og
Skítamóral þannig að það var mjög góður mórall þar á
milli, enginn skítamórall. Svo voru strákarnir í Á móti
sól ofsalega góðir vinir okkar, þannig nei. Við vorum
alltaf bara ótrúlega ligeglad. Auðvitað heyrði maður oft
sögur um einhverja samkeppni en aldrei af okkar hálfu.
Þú lékst nú líka í Ávaxtakörfunni. Þú hefur kannski
bara haldið boðskap hennar á lofti í sveitaballabrans-
anum, að allir eigi að vera vinir?
Já, en ekki hvað?
Þegar þú byrjaðir í Írafár, mundu þá strákarnir eftir þér
frá því þú varst Séð og heyrt-stúlkan?
Alveg pottþétt, hver man ekki eftir því? Mér finnst það
nú ólíklegt, en takk kærlega fyrir að minnast á það!
Hvernig kom það til?
Þegar það gerðist var ég sextán ára og bjó á
Ísafirði og einhver ljósmyndari spyr hvort
Ég lenti í nokkrum
einstaklingum sem
eru ekki alveg heilir á geði
og ég þurfti að fá hjálp til
að koma þeim í burtu, ég
viðurkenni það alveg.
Texti: Einar Lövdahl Gunnlaugsson einar@monitor.is
Myndir: Ernir Eyjólfsson ernir@mbl.is
Árið 2003 var önnur hver íslensk stelpa með fléttur í hárinu þökk sé Birgittu Haukdal.
Átta árum síðar, eftir brúðkaup og barneignir, hyggst hún snúa aftur með sólóplötu.
Birgitta rifjar upp Írafárið og segir frá nýju plötunni og flutningum sínum til Barcelona.
Langt milli Billans
og Barcelona
YFIRHEYRSLAN
Fyrstu sex: 280779
Uppáhaldsstaður í heiminum: Hljóða-
klettar, Húsavík og París.
Uppáhaldsmatur: Sushi og sashimi.
Uppáhaldstónlistarmaður: Ofsalega erfitt
að gera upp á milli en ég varð „starstruck-
ed“ þegar ég sá Andrea Bocelli og það
segir manni nú eitthvað.
Uppáhalds Írafár-lag: Það breytist ár frá
ári og í dag er það Allt sem ég sé.