Monitor - 07.07.2011, Blaðsíða 9

9FIMMTUDAGUR 7. JÚLÍ 2011 Monitor
Matti Matt hefur verið einn mest áberandi söngvari
landsins um langt skeið. Hann ólst upp á Dalvík en flutt-
ist í bæinn 12 ára gamall. Fyrir fjórum árum sneri hann
aftur til Dalvíkur og á nú sæti í bæjarstjórn. Í tónlistinni
skaust hann fram á sjónarsviðið með hljómsveitinni
Reggae on Ice sem gerði það gott á sveitaböllum á
tíunda áratugnum en er sennilega þekktastur fyrir að
vera nú í Pöpunum. Eftir Eurovision-törnina með Vinum
Sjonna í vor er Matti nú að vinna að uppsetningu á
Hárinu sem er að hefja göngu sína í Hörpunni.
Hvernig var að alast upp á Dalvík?
Það var dásamlegt og það er eiginlega ástæðan fyrir
að ég fór aftur til Dalvíkur. Þegar ég fór að eignast börn
sjálfur þá fannst mér ekkert voðalega gaman að vera
með börnin í Reykjavík. Maður þurfti helst að vera með
þau á lokuðum svæðum og mig langaði svo að þeir
fengju þetta frelsi sem maður hafði þegar maður var
lítill. Að fara að hjóla, á fótboltaæfingar, að veiða og vera
úti um allan bæ. Það er bara svo dásamlegt að vera lítill
úti á landi.
Þú varst í reggíhljómsveit og ert nú duglegur við
að halda á lofti írskri þjóðlagatónlist með Pöpunum.
Hvernig tónlist hlustar þú sjálfur á heima hjá þér?
Ég er svolítill þunglyndispoppari. Ég er í annarri hljóm-
sveit sem heitir Dúndurfréttir þar sem við erum að spila
tónlist sem er kannski nær því sem ég er að hlusta á. Til
dæmis Pink Floyd, Led Zeppelin og gamla 70‘s-rokkið
og þunglyndismúsíkin. Ég elska að hlusta á Muse og er
alger Queen-aðdáandi og Bítill. Ég er að hlusta dálítið
núna á Sufjan Stevens og svo var ég að fá disk gefins í
Popppunkti um daginn með Vigra. Þeir eru frábærir, það
er smá Pink Floyd þar í gangi. Flottur söngvari og vel
gerður diskur.
Hafa Paparnir troðið upp í Papey?
Nei, en Jakob Frímann Magnússon var nú lengi vel
með hugmynd um að Stuðmenn og Papar ættu að halda
sameiginlegan dansleik í Papey. Ég segi nú bara sem
betur fer varð það ekki að veruleika (hlær).
Hvert er eftirminnilegasta Papaballið?
Akkurat núna þá er það ball sem ég var að spila á
Lopa-peysunni á Akranesi fyrir tvö þúsund manns í
góðum félagsskap. Við komum þar fram og ég söng
reyndar líka með Steinda. Það var alveg gull af mönnum
fyrir allan peninginn þar.
Gull af mönnum með Steinda og félögum hefur ein-
mitt verið ansi mikið spilað að undanförnu. Hvernig
fílar þú að syngja svona skemmtistaðatónlist?
Mér finnst það dásamlegt. Það er nú bara þannig með
alla tónlist að ef hún er vel gerð, þá er gaman að gera
hana. Það er alveg sama hvort það sé djass, popp, rokk,
hipp hopp – góð tónlist er alltaf góð tónlist. Þeir eru að
gera þetta svo vel þessir strákar, sérstaklega þeir í Redd
Lights. Síðan er Bent einhvers konar snillingur við að
búa til laglínur og dót sem virkar. Þetta var skemmtilegt
samstarf og ég væri til í að gera meira svona.
Hversu margir hafa stoppað þig niðri í bæ til að
syngja línuna „djöfulsins snillingur!“ úr laginu?
Svona um það bil fjögur hundruð manns, þetta er oft
á hverjum degi. Mér finnst það gaman. Daginn eftir
að þetta var sýnt lenti ég í því í Kringlunni að fólk
var ekki lengur að pískra: „Hey, þetta er Matti úr
Eurovision“ heldur: „Hey, þetta er Matti úr Gulli
af mönnum“. Það er miklu flottara.
Fyrir sextán árum stofnaðir þú
hljómsveitina Dúndurfréttir ásamt
félögum þínum. Hvernig atvikaðist
það að þið félagarnir ákváðuð að
„covera“ ekki minni nöfn en Led
Zeppelin og Pink Floyd?
Upphaflega kveikjan varð til á efri hæðinni
á gamla Gauk á stöng. Við Pétur Örn sátum
og vorum að drekka bjór og svo drukkum við
aðeins meiri bjór. Þá fannst okkur alveg tilvalið
að stofna hljómsveit svo við gætum skrifað á
okkur bjór á Gauknum. Þá labbaði akkurat Óli
Hólm trommari úr Nýdönsk inn í salinn og við
kölluðum á hann: „Óli, þú verður að vera með
okkur í hljómsveit og spila hérna í reikning!“.
Hann var til í það og við ætluðum bara að spila
uppáhaldstónlistina okkar. Við Pétur vorum þá
búnir að ræða að værum miklir Floyd- og Zeppelin-
menn svo það varð úr að við fórum að spila lögin þeirra
og líka slagara eftir Deep Purple, Uriah Heep og fleiri
góða.
Þessi hljómsveit fékk einhverja bestu umsögn sem
hægt er að fá þegar tímaritið Rolling Stone kallaði
hana „the best Pink Floyd and Led Zeppelin coverband
ever“. Manstu hvar þú varst þegar þú fréttir þetta?
Ég var niðri í bæ á labbi og þá hittum við Ara vin okkar
sem var með blaðið og sýndi okkur þetta. Þeir voru í
rauninni að skrifa um Gauk á stöng sem var þá búinn
að vera starfandi í fjórtán ár eða eitthvað
með tónlist á hverju kvöldi sem þótti einsdæmi í Evrópu.
Rolling Stone-gæjarnir höfðu dottið akkúrat inn á
kvöldið sem við vorum að spila á.
Pælduð þið ekkert í því að hætta þá og þegar til að
ljúka þessu á toppnum?
Nei, nei, okkur langaði í meiri bjór og þurftum að spila
meira (hlær). Maður veit alveg að það er margt skrifað og
þetta er ekkert sem við erum að fara að sigra heiminn
út á eða eitthvað svoleiðis. Við vorum alveg jarðbundnir
yfir þessu en þetta var aðallega bara ofboðslega
skemmtilegt. Það er ennþá verið að tala um þetta í dag
en það eru þó liðin tíu ár frá því að þetta var skrifað.
Lag sem þú söngst í Eurovision-forkeppninni í vetur
um Eyjafjallajökul vakti athygli. Er ekkert lag á leiðinni
um Grímsvatnagosið?
Nei, reyndar ekki. Þegar ég heyrði þetta lag fyrst
var ég örugglega jafnhissa og þegar aðrir heyrðu það
fyrst. Þetta lag er bara algert brjálæði. Hann Matti Stef,
sem samdi þetta og er með mér í Pöpunum, hann er
brjálaður vísindamaður þegar kemur að tónlist. Hann er
svolítið fyrir það að fara aðrar leiðir í tónlistinni og oft
kemur út úr því mjög kraftmikið og flott dót. Ég sagði
fyrst að ég vildi ekki syngja þetta en svo bað hann mig
rosalega fallega og ég ákvað að slá til. Þetta er erfitt
sönglag en við ákváðum að fara með þetta alla leið.
Eurovision-þátttaka þín og félaga þinna í Vinum
Sjonna var eflaust skrýtin á sinn hátt. Hvernig mynd-
irðu lýsa þessu ævintýri?
Það er kannski einmitt best að lýsa þessu með
orðinu „ævintýri“. Þetta var ofboðslega skemmtilegt og
stundum svolítið súrt og allur tilfinningaskalinn hvað
það varðar. Aðstæðurnar sem við förum í keppnina til
að byrja með eru náttúrlega hörmulegar en svo þegar
öllu er á botninn hvolft þá held ég að Sjonna þætti
sjálfum gaman, úr því að hann var að kveðja okkur á
annað borð, að senda okkur alla félagana í tveggja vikna
utanlandsferð að syngja lagið hans í Eurovision. Þrátt
fyrir aðstæður þá held ég að þetta sé á endanum mjög
góður og eftirminnilegur tími.
Hvernig voru viðbrögð fólks og fjölmiðla í Þýskalandi
við sögu lagsins ykkar?
Lagið sjálft fékk mjög góðar viðtökur og var að
vinna rosalega mikið á allan tímann. Þegar horft er til
atkvæðagreiðslu þá er sagan ekki að skila sér nema til
svona fimm prósenta af þeim sem horfðu á keppnina.
Þannig að lagið sannaði sig og okkur fannst það mjög
mikilvægt. Það var búin að vera svolítil leiðindaumræða
hérna heima að þetta væru samúðaratkvæði og eitthvað
svoleiðis og það að lagið hafi komist upp úr undanúrslit-
unum þegar það átti að vera tölfræðilega ómögulegt, það
var sigurinn fyrir okkur. Enda sést það á myndbands-
upptökum frá því kvöldi hvernig við brugðumst við að
þetta var kvöldið sem við unnum Eurovision.
Á sviðinu í Düsseldorf smelltirðu kossi á Vigni Snæ.
Hvers vegna gerðir þú það og hvaðan kom sú hug-
mynd?
Upphaflega var þetta bara grín á æfingu en svo fannst
okkur þetta passa mjög vel við. Þetta var náttúrlega
„tribute“ fyrir Sjonna og hann var týpan sem faðmaði
mann og kyssti á kinnina þegar maður hitti hann. Þetta
var dálítil vísun í það.
Verður eitthvert framhald hjá Vinum Sjonna?
Við erum búnir að vera að spila þónokkuð mikið eftir
að við komum heim, bæði fyrir nokkur góð málefni auk
einhverra dansleikja. Þarna úti tókum við nú upp eitt
lag á hótelherbergi sem fór strax í dreifingu þarna úti
í Düsseldorf, lag sem Johnny Logan vann Eurovision
með árið 1980, What‘s Another Year. Við höfum fengið
skemmtilegar viðtökur við því lagi, sérstaklega erlendis.
Ég fékk vinabeiðni á Facebook um daginn frá einhverj-
um sem heitir Shay Healy og ég kannaðist eitthvað við
þetta nafn og þegar ég fletti honum upp á Wikipedia þá
var þetta gaurinn sem samdi What‘s Another Year. Hann
skrifaði mér heillangt bréf þar sem hann þakkaði okkur
fyrir að gera þetta lag. Hann sagðist hafa dreymt um
þessa útgáfu lagsins í þrjátíu ár og að hann hefði grátið
þegar hann heyrði hana. Ég er búinn að vera í svolitlu
sambandi við hann síðan og hann vill endilega hittast
úti á Írlandi og gera eitthvað saman, þannig að það er
bara spennandi.
Nú ferðu með hlutverk Claude í Hárinu sem er að
rúlla af stað í Hörpunni. Hvernig er þessi uppsetning
þessa fræga söngleiks?
Hún er mjög frábrugðin þeim uppsetningum hér
á Íslandi, allavega þeim sem voru settar upp 1994 í
Íslensku óperunni og 2004 í Austurbæ. Við leggjum meiri
áherslu á söguna og dramatíkina í henni, þetta er saga
sem spannar allan tilfinningaskalann, frá ofurhamingju-
sömum hippum niður í dýpsta svað dópsins, dauðann
og allt slíkt. Þetta er ekki bara stuðsýningin Hárið
þótt hún sé skemmtileg. Það sem maður sækist eftir í
leikhúsi er náttúrlega hlátur og grátur. Við erum að keyra
þetta í hringleikahúsi sem við erum búin að setja upp
í Hörpunni þannig að fólk er miklu nær leikurunum og
upplifir þetta meira beint í æð. Þessi uppsetning er líka
dálítið söngvaramiðuð, söngvarinn var látinn ganga fyrir
leikarann enda er þetta fyrst og fremst söngleikur.
Þú lékst líka í þessum söngleik fyrir einhverjum 17
árum. Fer ferillinn þinn í hringi?
Maður leitar kannski svolítið í það sem maður þekkir.
Við sem erum að setja þetta upp heitum Silfurtunglið og
erum fjórir einstaklingar sem unnum að Rocky Horror
með Leikfélagi Akureyrar. Okkur langaði að gera eitthvað
meira fyrir norðan og fórum að hugsa hvaða verk gæti
hentað okkur vel og væri skemmtilegt. Svo fórum við
að sanka að okkur liði sem okkur langaði að hafa með,
góðir vinir okkar og fólk sem okkur líður vel í kringum.
Það er svolítið andinn sem er í þessu hjá okkur, gamli
góði hippafílingurinn. Við erum öll vinir, við erum öll að
njóta þess að vera saman og ég held að það skíni svolítið
í gegn.
Er nektarsenan með í þessari uppsetningu?
Það er alveg einhver nekt í sýningunni en við erum
ekki með hina eiginlegu nektarsenu. Nektarsenan er
svolítið táknræn og var til þess að sjokkera 1967 en í
dag er nekt bara svo sjálfsögð. Svo er það eiginlega bara
subbulegt að setja á svið svoleiðis senu hjá okkur þar
sem nálægðin er svona mikil við áhorfendur, fólk myndi
bara finna vonda lykt.
Í vor var fjallað um að þú hefðir grennst mikið. Í
hvernig átak fórstu og hvernig tókst þér til?
Þegar ég sá mig í sjónvarpinu í janúar að syngja Eld-
gosið þá fékk ég hálfgert sjokk og hugsaði að þetta væri
orðið gott. Það klikkaði eitthvað í hausnum á mér sem
ég held að sé nauðsynlegt að gerist til þess að fólk geti
tekið ákvörðun um að gera eitthvað í sínum málum. Það
er miklu auðveldara að missa kíló heldur en að fá þau á
sig, þetta er ekkert mál. Ég þurfti ekki einu sinni að fara
í neina rosa líkamsrækt. Það var mikið að gera hjá mér,
vorum að setja upp Hárið fyrir norðan og svona, svo ég
breytti bara mataræðinu. Það eina sem ég gerði var að
hætta að borða brauð, mjólkurvörur, viðbættan sykur og
hætti að drekka bjór. Á níu vikum missti ég átján kíló og
er búinn að missa einhver fjögur, fimm síðan þá og ætla
mér svona tíu til fimmtán í viðbót, þá er ég orðinn fínn.
Hvaða augnablik hafa verið toppar ferilsins hingað
til?
Það verður náttúrlega seint toppað að standa á Eurov-
ision-sviðinu úti. Tilfinningin að labba þarna inn með
37.000 manns öskrandi og stappandi var alveg ótrúleg.
Ég man reyndar að ég upplifði einu sinni rosalegt
augnablik með Dúndurfréttum. Þá vorum við að spila
á tónleikum í Laugardalshöll með Sinfóníuhljómsveit
Íslands og vorum að flytja The Wall og allt í einu hugsaði
ég: „Vá, ég stend hérna á sviði fyrir framan fjögur
þúsund manns, ég er fremst hérna, kann ekkert rosalega
mikið á gítar en það eru hérna hundrað manns með mér
sem eru ótrúlega góðir á hljóðfæri“ og ég fékk liggur við
kökk í hálsinn. Það var eitt af stærri augnablikunum,
ekki spurning.
Ég hef það frá vinum þínum að þú sért dellukarl. Játar
þú því?
Ég er rosalegur dellukarl og þegar ég fæ einhverja
dellu þá fer ég oftast mjög langt með hana. Ég fékk
köfunardellu og er núna „master scuba diver“ með yfir
tvö hundruð kafanir við Ísland. Svo datt ég
í skotveiðina og þá á ég náttúrlega rosalegt
vopnasafn. Sömu sögu er að segja um golf-
ið, ég keypti mér flottasta golfsettið. Ég veit
Enda sést það á mynd-
bandsupptökum frá því
kvöldi hvernig við brugðumst
við að þetta var kvöldið sem
við unnum Eurovision.
Texti: Einar Lövdahl Gunnlaugsson einar@monitor.is
Myndir: Árni Sæberg saeberg@mbl.is YFIRHEYRSLAN
Hvort kýstu að vera kallaður Matti úr Eur-
ovision eða Matti Papi? Matti Matt bara.
Vona að ég fari að komast á þann stað að
vera bara þekktur fyrir að vera ég, og þar af
leiðandi kenndur bara við sjálfan mig.
Led Zeppelin eða Pink Floyd? Já takk!
Papar eða Dúndurfréttir? Dúndurfréttir.
(Ég fæ að monta mig miklu meira sem
söngvari þar.)
Hvað væri draumagiggið? The Great Gig
in the Sky.
Hvort myndir þú frekar vilja syngja dúett
með John Lennon eða Freddie Mercury?
Freddie Mercury, uppáhaldssöngvaranum
mínum.