Monitor - 18.08.2011, Side 8
8 Monitor FIMMTUDAGUR 18. ÁGÚST 2011
Þú ert að læra guðfræði í háskólanum. Hvað kemur til?
Ég er búin með þrjátíu og tvær einingar en hef ekkert
gert í þessu frá 2009, í vetur ætla ég að reyna að taka tvo
áfanga með vinnu. Ég vissi ekki neitt um þetta fag áður
en trúmál hafa alltaf heillað mig. Ég hef alltaf sett stórt
spurningamerki við þau ásamt því að óttast þau og þess
vegna ákvað ég að kasta mér út í djúpu laugina. Í rauninni
fór ég í guðfræði til að kynna mér málin og hef heillast
mjög af faginu.
Trúir þú á Guð?
Já, ég trúi á Guð. Ég held að það geti ekki verið að allt
sé tilviljun, ég held að það hljóti að vera eitthvað æðra.
Ég komst líka að því að maður hefur um tvo kosti að
velja, að trúa eða trúa ekki og maður er í rauninni bara
snauðari með því að trúa ekki. Svo þegar ég dey þá kemst
ég kannski að því að það var enginn tilgangur með því
að trúa en ég átti allavega, að ég held, betra líf í þeirri
blekkingu að trúa (hlær).
Þú ólst upp í miðbænum. Ert þú miðbæjarrotta?
Örugglega myndu margir segja það. Ég get ekki hugsað
mér að búa hvar sem er, ég gæti búið í miðbænum,
Vesturbænum eða kannski bara svolítið út fyrir bæinn.
Nú er ég alin upp í miðbænum svo allir vinir mínir búa
þarna. Ég held að það sé meira aðdráttarafl í því frekar en
við staðsetninguna eða nálægðin við barina, þótt það hafi
kannski verið málið þegar maður var í leiklistarskólanum.
Þú ert stúdent frá Menntaskólanum við Hamrahlíð.
Hvernig týpa varstu í menntaskóla?
Ég fór alla leið í „MH-týpunni“ sem átti að heita í þá
daga. Ég prófaði allar tegundir af fatasmekk og var með
alls konar hárgreiðslur og ég man sérstaklega eftir einu
dressi. Þá var ég stutthærð, með strípur, í röndóttum
sokkabuxum, fjólubláum kjól og gulum leðurjakka.
Ég man að þá hugsaði ég: „Nei, þetta er of mikið“, svo
þá fór ég að leita aðeins til baka aftur, þarna náði ég
hápunkti týpunnar. En ég var í leikfélaginu öll árin og tók
menntaskólaárin með trompi, mér fannst mjög gaman í
menntaskóla.
Beint eftir leikaranámið landaðir þú hlutverki Línu
Langsokks. Átt þú margt sameiginlegt með Línu
Langsokki? Ólst þú upp við sögurnar af henni?
Já eða ég held að flestar stelpur vilji eiga eitthvað
sameiginlegt með henni. Hún er svo hugrökk og flott og
hún er allavega rosalega góð fyrirmynd. Ég ólst reyndar
ekki upp við hana en ég þekkti hana auðvitað, ég var
enginn brjálaður aðdáandi þannig. Maður heillaðist samt
strax af þessari týpu sem gerði einhvern veginn allt öfugt,
svaf með fætur á koddanum, labbaði aftur á bak, geymdi
hestinn sinn inni í eldhúsi og bakaði pönnukökur á
gólfinu. Hún er svona nettur pönkari og brýtur reglurnar,
hún er frábær týpa.
Mér skilst að þú sért hundaeigandi. Getur þú sagt mér
aðeins frá hundinum?
Ég átti hund í nokkra mánuði en það gekk því miður ekki,
ég var ekki nógu mikið heima til að geta sinnt honum. Svo
er ég reyndar líka með ofnæmi fyrir hundum en ég ætlaði
að reyna að horfa framhjá því. Það var samt mjög jákvæð
lífsreynsla. Mig langaði að vera svona hundaeigandi, mér
finnst þeir einhvern veginn alltaf svo rólegir og stabílir,
alltaf í göngutúrum. Ég ætlaði að kaupa mér það með því
að fá mér hund.
Ég heyrði að þú værir í víkingaþreki hjá Mjölni. Ert þú
lúmskur slagsmálahundur?
Heyrðu, þetta er algert bull. Ég stunda jóga í jógastöð sem
er við hliðina á Mjölni. Það gerðist einu sinni að tíminn
minn þar féll niður svo ég fór í prufutíma hjá Mjölni og
þá kom þessi einkennilega frétt, „Ilmur tekur á því eins
og víkingur“. Ég var ekki einu sinni allan tímann, ég var
þarna í tuttugu mínútur að lyfta ketilbjöllum en núna
halda allir að ég sé í svaka formi að æfa víkingaþrek
(hlær).
Nú er leiklistarsenan á Íslandi lítil og væntanlega mikil
samkeppni um hlutverk. Er þetta mikil barátta? Áttu
óvini innan stéttarinnar?
Nei, ekki svo ég viti en það getur svo sem vel verið (hlær).
Ég veit hins vegar ekki af þeim og á meðan það er þannig
þá er það bara fínt. Maður finnur ekki fyrir baráttu en auð-
vitað komast kannski færri að en vilja en það er kannski
bara eins og með allt almennt í lífinu. Ég held samt að ef
þú vilt eitthvað nógu mikið þá færðu það.
Hvort finnst þér sjálfri skemmtilegra að fara í leikhús
eða bíó?
Mér finnst skemmtilegra að fara í leikhús, jafnvel þótt
ég sé á leiðinlegri leiksýningu, af því það er eitthvað svo
huggulegt. Það er ákveðin friðhelgi í leikhúsi, ég meira að
segja sofna oft, það er mjög þægilegt að sofna í leikhúsi.
Þú gleymir þér alveg og þú svarar til dæmis ekki SMS-um
í leikhúsi eins og sumir gera í bíó. Svo finnst mér reyndar
oft þægilegra að horfa á bíómyndirnar heima frekar en
í bíó. Auðvitað finnst mér leikhúsið líka bara heillandi
heimur, ég er oft að fylgjast með fólki sem ég þekki og
þetta er kannski meira fyrir mig að spá í.
Þú hefur verið dugleg að leika í sjónvarpsþáttum, til
dæmis í Stelpunum þar sem landslið fyndinna leik-
kvenna var saman komið. Var ekki mikil samkeppni um
hver væri fyndnust?
Nei nei, við vorum bara að skemmta okkur og við vorum
náttúrlega langflestar að skrifa ásamt því að leika en réð-
um því ekkert endilega hver lék hvað. Það fannst öllum
þetta æðislega gaman og eftir á að hyggja er maður mjög
stoltur af þessu framtaki. Konur í sjónvarpi voru ekkert
algengar og meira að segja enn þann daginn í dag horfir
maður á á vetrardagskrána og það er oft fátt um fína
drætti þegar kemur að efni þar sem konur eru ráðandi.
Ofnæmiskonan í þáttunum er sennilega einn fyndn-
asti karakter sem þú hefur leikið. Er hann byggður á
einhverjum sem þú þekkir?
Bara á sjálfri mér. Ég þekki hana mjög vel, þetta er „alter-
egóið“. Ég var með flöskubotnagleraugu þar til ég var tólf
ára og er svona ofnæmis- og exemsjúklingur alveg frá því
að ég var barn þannig að það var kannski mesti óttinn
að ég yrði svona týpa alla tíð (hlær). Það hefur alltaf
verið vesen á mér í sambandi við þvottaefni og hvað er á
gólfunum og svo framvegis.
Nýverið var tilkynnt að gerð yrði önnur þáttaröð um
Ástríði. Upplifir þú þig sem hina íslensku Sarah Jessica
Parker eftir að hafa leikið Ástríði?
Nei, hún er kannski ekki alveg jafnkúl og persónan sem
Sarah Jessica Parker leikur og á ekkert að vera kúl. Ég er
mjög spennt fyrir því að gera aðra seríu, maður lærði mjög
mikið af fyrstu seríunni. Við fengum góð viðbrögð við
henni en þau létu samt bíða dálítið eftir sér. Þættirnir voru
sýndir um haustið fyrir tveimur árum en síðasta vetur
fór fólk að senda mér tölvupóst og Facebook-skilaboð þar
sem það var að spyrja hvort það kæmi ekki önnur sería og
fólk var þá búið að horfa á þetta í flugvélunum og á DVD.
Það var líka mikið af karlmönnum sem héldu að þetta
væri stelpuþáttur sem fannst þetta síðan mjög fyndið, það
var mjög gaman.
Nýjasti þátturinn heitir Borgarilmur þar sem þú flakkar
um hinar ýmsu borgir. Var það ekki draumavinna að fá
borgað fyrir að fara í menningarferðir?
Vinir mínir hötuðu mig þegar ég fékk þessa vinnu enda
var þetta mjög skemmtilegt. Ég skrifaði handrit að
þáttunum ásamt stráki sem heitir Hannes Páll Pálsson
þannig að við fengum dálítið að ráða hvað ég gerði. Við
vorum að reyna að gera ótýpíska hluti og hitta skemmti-
legt fólk og það var einmitt það sem stóð upp úr, í hverri
einustu borg hitti ég svo áhugavert fólk.
Hvað stendur upp úr heimsflakkinu?
Fólk sér það nú í þáttunum því það er erfitt að gera upp
á milli. Til dæmis fannst mér Halifax ekkert hljóma sem
neitt brjálæðislega spennandi borg fyrirfram en þar datt
ég inn á myndlistarsýningu hjá skemmtilegri konu. Hún
var blaðakona en byrjaði að mála fyrir tíu árum síðan
og ættleiddi stelpu frá Kína og ætlaði að fræða hana um
Nova Scotia, sem er parturinn af Kanada sem Halifax
tilheyrir, og þá komst hún að því að hún vissi ekkert um
neinar konur þaðan sem hefðu gert það gott. Þá ákvað
hún að grafa upp merkilegar konur frá svæðinu og málaði
portrettmyndir af þeim og þessi sýning var sem sagt með
níu myndum af kvenskörungum Nova Scotia. Þessi sýn-
ing og frumkvæði hennar gladdi mitt feminíska hjarta.
Lærðir þú mikið af ferðalaginu?
Á þessu ferðalagi mínu fattaði ég alveg hvað Ísland er flott
land til að ferðast um og reyndar líka eitt sem ég hafði
aldrei pælt í áður og það er hvað það er mikið pláss á
Íslandi. Ég var í París og þá var einn maður að kvarta yfir
því að það væri hvergi pláss í kringum hann. Hann býr í
íbúð sem er pínulítil, rekur krá sem er pínulítil og ferðast
þangað með neðanjarðarlestum sem eru troðfullar og þá
fattaði ég hvað við værum heppin að eiga mikið pláss og
þú þarft ekki að keyra nema í hálftíma hérna úr Reykjavík
og þá ertu kominn í algera sveitasælu.
Hvernig finnst þér að horfa á sjálfa þig á hvíta tjaldinu
eða í sjónvarpi?
Ég horfi nú ekki mikið á mig, ég held að ég hafi séð
Ástríðarseríuna einu sinni. Stundum er samt vandræða-
legt hvað mér finnst ég sjálf fyndin eins og um daginn
var dóttir mín allt í einu að spila Stelpurnar í tækinu
heima og þá stóð ég sjálfa mig að því að vera límd fyrir
framan þetta með henni að hlæja að sjálfri mér og það
var svolítið vandræðalegt, sérstaklega af því að það voru
gestir. Ég forðast samt að horfa á mig og það er kannski
kosturinn við að gera eitthvað fyrir sjónvarp eða bíó.
Maður vinnur eitthvað verkefni og svo þarf maður ekkert
að pæla í því meira en í leikhúsinu er maður alltaf að
mæta áhorfendum kvöld eftir kvöld.
Nú heita einungis nítján stelpur eða konur nafninu
Ilmur á landinu og eru þær langflestar fæddar á eftir þér.
Hvernig hefur nafnið reynst þér?
Við erum einmitt tvær sem heitum þessu í leikhúsinu,
hin er leikmyndahönnuður og myndlistarkona og heitir
Ilmur Stefánsdóttir. Það er reyndar alltaf verið að rugla
okkur saman, ég fæ símtöl sem eiga að fara til hennar og
öfugt og ég hef verið sögð Stefánsdóttir á forsíðum blaða.
Ég man hvað ég var glöð að hitta nöfnu mína þegar við
hittumst fyrst, fram að því var ég mjög ein. Þegar ég var
lítil stríddi systir mín mér mikið og kallaði mig „Fýlu“.
Vegna þess var ég reyndar orðin svo ónæm fyrir stríðni
út af nafninu þegar ég síðan byrjaði í skóla þannig að
ég var aldrei uppnefnd þar, það var bara eldri systir mín
sem sá um það. Í seinni tíð þykir mér bara vænt um að
heita svona sérkennilegu nafni. Ég skírði dóttur mína
Auði en það nafn hafði alltaf fylgt mér. Fólk var vant að
segja við mig að Ilmur væri karlmannsnafn, af því að
það er „hann ilmurinn“, en ég man eftir því þegar ég
var fimm ára í Sundhöllinni að útskýra fyrir sund-
laugarverði að Ilmur beygðist eins og Auður og það
væri kvenmannsnafn. Ég var með æft mótsvar
við þessari athugasemd.
Þegar þú flakkaðir um borgirnar fyrir
þættina þína, kynntir þú þig þá undir
nafninu Smell?
Nei, frekar Ilmur (með amerískum
hreim). Ef einhver spyr mig hvað
það þýðir þá segi ég heldur ekki
„smell“ heldur „frag-
rance“ eða „scent“, það
hljómar miklu betur.
Texti: Einar Lövdahl Gunnlaugsson einar@monitor.is
Myndir: Ernir Eyjólfsson ernir@mbl.is
Flestir þekkja guðfræðinemann Ilmi Kristjánsdóttur sem eina fyndnustu leikkonu
landsins. Monitor yfirheyrði hana um stórborgaflakkið, nafnið hennar og ofnæmisvesenið.
Sofnar oft í leikhúsi
HRAÐASPURNINGAR
Fyrstu sex: 190378.
Uppáhaldsmatur: Ef ég ætti að fara út að
borða í kvöld, þá myndi ég vilja komast á
eþíópískan stað.
Uppáhaldsleikari: Ég spái ekkert rosa
mikið í leikarana. Auðvitað eru til leikarar
sem er alltaf gaman að horfa á, til dæmis
Emma Thompson, en mér finnst einmitt
þau skipti sem maður gleymir að horfa á
leikarann og einblínir á hlutverkið þá er
verið að gera besta djobbið.
Draumahlutverkið: Ég hef í raun aldrei átt
neitt draumahlutverk og á það ekki enn en
ég fæ samt tilhlökkun fyrir að leika ákveðin hlutverk eins og
í vetur er ég að fara að leika í Svari við bréfi Helgu og af því
að mér fannst bókin svo æðisleg þá hlakka ég til að setja
það á svið.
Helsti kostur: Hann er í senn minn mesti löstur, það er hvað
ég er gleymin.
Versti ávani: Ég er mjög skapvond á morgnana
en langar að vera meiri morguntýpa.
Stundum er samt
vandræðalegt hvað
mér finnst ég sjálf fyndin.