Monitor - 25.08.2011, Blaðsíða 12
12 Monitor FIMMTUDAGUR 25. ÁGÚST 2011
Friðrika Hjördís Geirsdóttir, betur þekkt sem Rikka, er
landsmönnum kunnug fyrir matreiðslubækur sínar og
–sjónvarpsþætti ásamt því að vera oft nefnd í hópi glæsi-
legustu kvenna landsins. Fjölskylda Rikku á heljarinnar
svína- og hænsnabú á Kjalarnesi og segist hún því vera
mjög góð í að steikja egg og beikon, en hún byrjaði að
stunda það sjö eða átta ára gömul.
Hvað þyrfti að borga þér mikið til að þú myndir breyta
nafninu þínu í Fab-Rikka?
Þegar staðurinn opnaði þá hringdi ég nú í strákana,
Simma og Jóa, og þakkaði þeim fyrir að nefna þennan
farsæla stað eftir mér, það var fallegt af þeim að sýna
svona væntumþykju. Þetta væri kannski auglýsingin sem
ég væri tilbúin að ganga með á enninu (hlær). Ég held
samt að strákarnir þyrftu að díla mjög vel við mig samt
en ég útiloka ekki neitt.
Mamma þín er gullsmiður. Ert þú þá mikið fyrir
skartgripi?
(Réttir fram hendurnar og sýnir hringalausa fingur). Ég
hef svona „krumma-element“, ég er mikið fyrir svona
pínulítið glingur en ég nota samt skartgripi almennt
ekki mikið. Ég er alltaf að vinna með höndunum og
finnst þá óþægilegt að vera með eitthvað á höndunum,
til dæmis armband sem er alltaf eitthvað að dingla, það
fer voðalega í taugarnar á mér. Síðan tala ég svo mikið
með höndunum að þá færi allt í flækju, ég gæti farið að
festa skartgripina í hárinu og eitthvað vesen. Ég hef samt
gaman af fallegum hlutum, það hef ég frá móður minni.
Þú ólst upp á Kjalarnesi. Hvernig var að búa þar?
Það var alveg yndislegt, maður lék sér rosalega mikið
úti í skemmtilegum félagsskap alveg upp undir ungl-
ingsaldur. Við áttum ekki tölvu fyrr en mamma og pabbi
keytu Commodore Amiga 2000 og þá byrjaði maður að
spila Tetris, sem mér fannst geðveikt gaman og hann
er ennþá uppáhaldsleikurinn minn. Ég er voðalega lítið
fyrir að breyta svona hlutum en mér finnst tölvuleikir
reyndar alger tímaeyðsla. Ég kláraði grunnskólann á
Kjalarnesi og svo flutti ég eiginlega að heiman þegar ég
fór í menntaskóla.
Þú útskrifaðist úr Menntaskólanum í Reykjavík vorið
1998. Hvernig upplifðir þú menntaskólaárin?
Mér fannst svolítið erfitt að koma beint úr sveitinni,
þar sem við vorum ellefu í bekk, beint í tuttugu og fimm
manna bekk. Ég var ógeðslega feimin, ég hélt ég myndi
deyja fyrsta árið. Ég fór þarna með æskuvinkonu minni
og þarna eignaðist ég vini sem ég umgengst enn í dag.
Ég umgengst mest mína gömlu vini, mér finnst svolítið
erfitt að eignast nýja vini (hlær). Mér finnst voða gott
að vera með mínum gömlu. Það var ekki fyrr en eftir
menntaskóla að ég fór að verða aðeins opnari.
Varst þú alltaf með best útbúna nestið í skólanum?
Nei, við vinkona mín vorum aðallega duglegar við að
fara í bakaríið og síðan rákum við sjoppuna í skólanum
einn veturinn svo það fullnægði þörfum sælkerans það
árið.
Hvað leiddi þig út í matreiðslunám?
Þegar ég hugsa til baka þá var ég rosalega mikið að
elda alveg frá því ég var sex eða sjö ára. Þá var maður að
baka, elda og fylgjast með í eldhúsinu og eiginlega alltaf
í kringum matargerð. Ég vissi kannski ekkert alveg hvað
ég ætlaði að gera þegar ég kláraði menntaskóla en þá
ákvað ég að prófa þetta og sjá hvert þetta myndi leiða
mig. Mig langaði samt aldrei að vinna sem kokkur. Ég
fór í matreiðsluskóla í Bretlandi en fór aldrei að vinna á
veitingastað, því áhugasvið mitt lá ekki þar. Mig langaði
að skrifa bækur og mig langaði að gera sjónvarpsþætti.
Reyndar lékum við vinkona mín okkur oft við það að
búa til sjónvarps- og útvarpsþætti þegar við vorum litlar
svo þetta togaði kannski bara alltaf í mig. Ég var einmitt
að velta því fyrir mér um daginn hvað hefði orðið af
þessum upptökum, það má segja að þar hafi ég fengið
mína fyrstu fjölmiðlareynslu. Ég sá líka stundum um
mötuneytið í fjölskyldufyrirtækinu og þá var ég með tíu
manns í mat þegar ég var þrettán eða fjórtán ára.
Þú lærðir úti í London. Hvers vegna þar og hvernig var
sá tími?
Ég held að það hafi verið ákveðin þrá í að komast út
og þroskast í öðru umhverfi eftir menntaskólann. Þarna
fann ég nám sem var ólíkt því sem hægt var að taka
hérna heima, ég gat tekið það á styttri tíma og ég er
alltaf að flýta mér svo mikið þannig að ég stökk á það.
Þetta var mjög krefjandi, mikil keyrsla en þarna bætti ég
auðvitað á mig nokkrum kílóum. Ég fór bæði í matreiðslu
og kökugerð sem mér fannst mjög gaman, eiginlega of
gaman, og það mætti segja að ég hafi blómstrað á allan
hátt á þessum tíma og þá kannski helst líkamlega, ef þú
veist hvað ég á við.
Í ljósi þess að þú ert þjóðþekkt fyrir góða takta í
eldhúsinu, er þá mikil pressa á þér þegar þú býður fólki
í matarboð?
Nei nei, mér finnst bara æðislegt að bjóða fólki heim
í einfalt pasta, það þarf ekki að vera flókið. Ég hálf-
skammast mín reyndar fyrir eitt sem ég lenti í um dag-
inn. Samstarfsfólk mitt sem vann að þáttunum með mér
kom til mín í matarboð viku fyrir tökur og ég var búin að
kaupa allt í franska matargerð, velja frönsk rauðvín og
allt. Þau ætluðu að fá að fylgjast með matargerðinni svo
þau gætu undirbúið þáttinn. Síðan opnaði ég vínflösk-
una, við byrjuðum að tala saman en síðan alltaf þegar ég
stóð upp og ætlaði að fara að elda þá kom upp eitthvað
nýtt umræðuefni. Svona gekk þetta þangað til klukkan
var orðin tíu og þá var orðið alltof seint að búa til mat
svo þá voru opnaðir tveir popppokar og karamellu-
súkkulaði, það var það eina sem við borðuðum. Þetta var
matarboðið, þau þurfa ekki alltaf að vera flókin en þetta
var góður félagsskapur. Það var einn sem mætti með
Herbalife-sjeik í boðið, sem mér fannst nú dálítið spes
fyrst, en svo þegar hann var að fara heim sagði hann: „Ég
er svo feginn að ég tók sjeikinn með mér, annars hefði ég
dáið hér úr hungri,“ sem var líklega rétt hjá honum.
Þegar maður er lærður í matreiðslu, verður matarsmekk-
urinn manns þá snobbaður?
Alls ekki, ég vil oft hafa matinn einfaldan og mér finnst
til dæmis æðislegt að panta mér bara pítsu. Maður vill
samt kannski hafa hlutina á ákveðinn hátt, sjáðu til, en
mér finnst rosalega gaman þegar fólk býður mér í mat og
þá sit ég nú ekki og finn að því sem fólk ber á borð.
Nú ert þú oft nefnd í hópi glæsilegustu kvenna landsins.
Hver er galdurinn?
Nú verð ég bara feimin og roðna. Mér finnst ég ekki al-
veg eiga heima í þessum hóp en það sem ég geri til þess
að láta mér líða vel er að ég reyni að hugsa vel um innri
mann, til dæmis með hugleiðslu sem
ég stunda á hverjum degi. Það sem ég
tek eftir í fari annarra er ekki í hverju þeir
eru eða hvernig þeir líta út heldur hvað kemur innan frá.
Ef þú hefur eitthvað gott að gefa innan frá, þá verður þú
aðlaðandi og með mikla útgeislun, mér finnst það vera
númer eitt, tvö og þrjú. Þetta snýst ekki um hvernig þú
lítur út að utan heldur að innan, að öllu leyti.
Þú hljópst 10 kílómetra í Reykjavíkurmaraþoninu. Ert þú
mikill hlaupari?
Ég get ekki sagt það, eina markmiðið mitt var að
komast í mark hvort sem það var skokkandi, labbandi
eða skríðandi. Mér finnst ofsalega gaman að hreyfa
mig og legg mikið upp úr því, af því mér finnst það svo
skemmtilegt. Mér finnst aftur á móti ógeðslega leiðinlegt
að hlaupa svo ég sá ekki beint fyrir mér neinn frama
í þessu langhlaupi. Ég hljóp fyrir Barnaspítalasjóð
Hringsins og hann skiptir mig alveg gríðarlega miklu
máli, meðal annars því ég hef þurft að leita á náðir hans
sjálf með barnið mitt. Þetta var því ástríðuhlaup, ég hljóp
þetta fyrir einhvern annan en mig og þetta tókst. Mér
hefði aldrei dottið í hug að taka þátt í þessu ef ég hefði
ekki verið að styrkja eitthvað.
Þú átt tvo syni. Eru þeir matvandir?
Sá yngri er svolítið matvandur en sá eldri er mjög
mikið efni. Hann grípur alveg flösku í eldhúsinu og segir:
„Finndu lyktina af þessu mamma, þetta er truffluolía.
Mig langar í truffluolíu á nautakjötið mitt.“ Svo vill hann
fá súrar gúrkur og er mikið að pæla í þessum hlutum
og fær oft að vera með í eldhúsinu. Sá yngri er kannski
ennþá of ungur en hann kemur til. Sem stendur er hann
alger sælkeri.
Ert þú sælkeri?
Ég held að það sé óhætt að segja það, ég er ástríð-
usælkeri. Ég er sérstaklega veik fyrir heimalöguðum
eftirréttum.
Þegar þú byrjaðir með þættina, horfðir þú þá á Jamie
Oliver og Nigella til að læra trixin?
Nei, ég gerði það nefnilega ekki. Ég forðaðist einmitt að
horfa á aðra matreiðsluþætti af því ég var hrædd við að
verða fyrir of miklum áhrifum. Ég vil að minn karakter
komi í ljós í mínum þætti en ekki að ég sé að herma eftir
öðrum, ég vil bara gera þetta eins og ég geri þetta.
Eruð þið Jóhanna Vigdís keppinautar á sviði matreiðslu-
þátta?
Nei, mér finnst Jóhanna alveg yndisleg og ég myndi
vilja sjá hana gera meira á þessu sviði eftir sínu höfði.
Hún er nefnilega líka svona ástríðusælkeri.
Nýi þátturinn þinn, Heimsréttir Rikku, er að hefja göngu
sína. Hvernig þáttur er þetta?
Þetta eru þættir sem ganga út á það að við ferðumst
heimshorna á milli án þess að stíga fæti úr eldhúsinu.
Ég tek fyrir vinsælasta réttinn eða einhvern einkennandi
rétt frá því landi sem fjallað er um í hverjum þætti fyrir
sig. Til dæmis í Frakklandi er það „coq au vin“ og fyrir
Ítalíuþáttinn þá heimageri ég pasta. Mér finnst ágætt að
reyna að koma því til skila til fólks að það er ekkert flókið
að búa til sitt eigið pítsadeig, pastadeig eða tortillur. Það
er búinn að vera svo mikill hraði í flestum matreiðslu-
þáttum hingað til svo nú tökum við þetta svolítið í hina
áttina og gerum þetta hægar, útbúum allan
matinn frá grunni og svoleiðis.
Texti: Einar Lövdahl Gunnlaugsson einar@monitor.is
Myndir: Árni Sæberg saeberg@mbl.is
Sjónvarpskokkurinn Rikka á sér það markmið að
sýna fram á að allir geti eldað með jákvæðni að vopni.
Þegar hún er ekki í eldhúsinu leggur hún mest upp
úr því að viðhalda barninu í sjálfri sér.
Hrædd við að
HRAÐASPURNINGAR
Fyrstu sex: 290178.
Uppáhaldsmatur: Ítalskur matur.
Uppáhaldsveitingahús: Þessa dagana eru
það Grillmarkaðurinn og Primavera.
Uppáhaldsstaður í heiminum: Mér líður
alltaf rosa vel á Þingvöllum.
Helsti kostur: Ég hugsa í lausnum, það
getur sparað mikinn tíma.
Versti ávani: Ég er sælkeri, eða er það
kannski kostur?
Þegar staðurinn opnaði
þá hringdi ég nú í strák-
ana, Simma og Jóa, og þakkaði
þeim fyrir að nefna þennan
farsæla stað eftir mér, það var
fallegt af þeim að sýna svona
væntumþykju.
verða fullorðin