Monitor - 01.09.2011, Síða 13

13FIMMTUDAGUR 1. SEPTEMBER 2011 Monitor
Eftir að hafa verið með annan fótinn í blaðamennsku
frá því hann útskrifaðist úr Verzlunarskóla Íslands árið
2005 tók Björn Bragi við stjórnartaumunum hjá Monitor
á haustdögum árið 2009. Skömmu seinna urðu miklar
breytingar á blaðinu og það fór að koma út vikulega. En
Björn Bragi þrífst á áskorunum og bjó til Monitor í þeirri
mynd sem það birtist lesendum í dag. Því þó Björn Bragi
sé sjálfur snotur, snjall og sniðugur þá kann hann listina
að leyfa öðrum að láta ljós sitt skína og hann heldur
því áfram á skjánum í vetur þar sem hann fær til sín
skemmtilega gesti í hverri viku. Monitor ræddi við Björn
Braga um skýrslutökur hjá lögreglunni, leitina eilífu að
viðurkenningu og leiðina inn í skemmtanaiðnaðinn.
Þú hleyptir núverandi ritstjóra Monitor í ritstjórastólinn
eftir að þú fékkst hann til að sverja þess eið að þú
myndir komast á forsíðuna innan þriggja mánaða.
Hvernig líður þér með það nú þegar stundin er runnin
upp?
Ég er mjög ánægður með að þú hafir virt þennan frest
sem ég setti þér því annars hefði ég þurft að grípa til að-
gerða sem hefðu verið mjög óþægilegar fyrir okkur báða.
Nei, nei, svipurinn á mér á forsíðunni lýsir best hvað það
kom mér skemmtilega á óvart að þú skyldir fá mig.
Þú varst mjög uppátækjasamur sem krakki. Viltu deila
einhverjum uppátækjum með lesendum Monitor?
Verður þetta viðtalið þar sem allt kemur upp á yfirborð-
ið? Þeir sem þekktu mig í gamla daga og hafa ekki hitt
mig í svona tíu, fimmtán ár halda eflaust margir að ég sé
eitthvað ruglaður og hefðu kannski frekar átt von á því
að sjá mig inni á stofnun en í sjónvarpinu.
Æskuvinur þinn sagði mér að þú hafir verið eltur af
eiganda vídjóleigu sumarið 1997. Stenst það?
Já, þá var ég með tveimur félögum mínum og við
ákváðum að stela klámmynd á vídjóleigu í Skeifunni.
Ég tók það náttúrlega á mig eins og flest önnur skíta-
verkefni. Þá voru VHS-spólurnar í hulstrunum og það
var þjófavörn í dyrunum. Ég setti spóluna í pokann og
labbaði út og þá fór kerfið í gang. Ég varð svo hræddur að
ég spretti af stað og tók fyrsta strætó sem fór með mig
bara eitthvert. Ég endaði einn einhvers staðar í Breiðholti
með poka með stolinni klámmynd. Það fyndna er að ég
held ég hafi aldrei horft á myndina.
Ári seinna kemstu aftur í hann krappann. Þá kom
bifreið, klósettpappír og jafnvel löggan við sögu. Manstu
eftir því?
Nú ertu greinilega búinn að tala við Þórarin, vin minn,
sem var hægri hönd mín í öllum ódæðisverkunum
á unglingsárunum. Við vorum svolítið mikið fyrir að
hrekkja fólk, enda var eitthvað að okkur báðum. Þarna
vorum við fjórtán ára og vorum farnir að fara mikið út á
nóttunni til að gera bara eitthvað. Við lokuðum til dæmis
veginum við Rauðavatn með einhverjum skiltum þar
sem við vorum að vara við slysahættu. Svo tókum við
myndir af bílunum sem komu þarna og þurftu að stoppa.
Eitt kvöldið fórum við og hentum eggjum í bíl vinar okk-
ar og vöfðum hann allan inn í klósettpappír. Daginn eftir
kom löggan heim til okkar beggja því allir vissu hverjir
voru hinir seku, það fór ekkert á milli mála. Einhverjum
vikum seinna fórum við í skýrslutöku. Tóti byrjaði á því
að fara með pabba sínum og þvertók fyrir allt saman,
bara: „Nei, ég kom ekki nálægt þessu. Ég veit ekkert hvað
þið eruð að tala um.” Svo nokkrum dögum seinna var ég
boðaður í skýrslutöku og ég bara bugaðist strax og játaði
allt. Þá var Tóti búinn að vera þarna í einhverju heillöngu
viðtali og ljúga að foreldrum sínum og ljúga að löggunni
en ég kom bara og bugaðist eftir eina mínútu. Einhvern
tímann fékk Tóti afrit af skýrslunni og þar kom ég út
eins og mesti auli í heimi í þessu máli. Það er kannski
þess vegna sem hann er lögfræðingur í dag en ég trúður.
Tóti vinur þinn olli þér líka vonbrigðum þegar þú varst
9 ára á Shell-mótinu 1993, ekki satt?
Jú, það var þannig að ég var alltaf sóknarmaður og
var markahæstur eftir að helmingurinn af mótinu var
búinn. Ég stefndi hraðbyri að því að verða marka-
hæstur og fá þar með bikar en mig langaði alltaf svo
í bikar. Svo tekur þjálfarinn ákvörðun um að gera
taktíska breytingu og setur Tóta upp á topp og mig
á miðjuna. Ég vil meina að það hafi verið af því að
hann þurfti einhvern meira skapandi á miðjuna.
En þetta endar með því að ég var bara að leggja
upp mörk fyrir Tóta og hann varð markahæstur
þarna í C-liðunum og fékk bikar að launum.
Ég var mjög bitur yfir þessu í langan tíma og
mamma og pabbi þurftu að kaupa handa mér
bikar.
Og var það fyrsti bikarinn sem þú fékkst?
Já. Vinir mínir gerðu mjög mikið grín að mér
fyrir það en foreldrar mínir vildu bara reyna að
draga úr vonbrigðum mínum. Það stóð ekkert
á bikarnum en þetta áttu að vera einhverjar
sárabætur. Það er kannski þess vegna sem ég
er enn þann dag í dag í eilífri leit að viðurkenn-
ingu (hlær).
Hefðu margir veðjað á að þú yrðir sjónvarpsstjarna?
Klárlega ekki af því ég var allt of ljótur sem krakki til að
vera settur á skjáinn. Ég var með risastór gleraugu, teina
og leit bara út eins og frík. Það hefði verið mjög skrýtið að
veðja á mig á þeim tíma. Einhverjir hafa kannski haldið
að ég gæti endað í útvarpinu. Sem betur fer þá lagaðist
ég aðeins með árunum svo það er alla vega hægt að
horfa á mig í dag.
Árið 2000 hefur þú nám við Verzlunarskóla Íslands. Átti
Verzló einhvern þátt í að móta þig sem einstakling?
Já, Verzló var æðislegur skóli. Mér fannst svo gaman
hvað skólinn var eins og lítið samfélag þar sem krakk-
arnir fá að gera allt og upplifa smækkaða mynd af því
ýmsu sem tekur seinna við. Þá er ég að tala um félagslíf-
ið. Ég var allt í öllu í félagslífinu en að sama skapi eyddi
ég litlu púðri í námið á þeim tíma. Ég hef aldrei séð eftir
því. Mér fannst ég læra mjög mikið af öllu sem ég gerði í
félagslífinu.
Árið 2004 vinnur þú bæði Gettu betur og Morfís og ert
aukinheldur kosinn ræðumaður Íslands. Hvernig fórstu
að þessu?
Ég hef alltaf verið þannig að ef mig virkilega langar
eitthvað þá geri ég allt sem þarf til þess að fá það þó
það þýði að ég þurfi að fórna öllu öðru og vaka allan
sólarhringinn. Þarna hafði ég unnið Morfís árið áður
þannig að ég var djúpt sokkinn í það svo það var ekki
spurning um að ég ætlaði mér að vinna keppnina aftur
og ég ætlaði að verða ræðumaður Íslands. Gettu betur var
meira óvænt því Verzló hafði aldrei unnið keppnina áður
og var hálfgerður lítilmagni í keppninni. En við strákarnir
í liðinu náðum ótrúlega vel saman og náðum upp góðri
stemningu. Við uxum með hverri keppni og þetta var í
raun algjört „Mighty Ducks”-ævintýri. Kvöldið sem við
unnum er eitt af þeim eftirminnilegri í lífi mínu.
Hvernig var mætingin í skólann á þessum tíma?
Hún var til háborinnar skammar en það var tekið mikið
tillit til þess hvað ég varði miklum tíma í félagslífið. Eftir
skólaárið var ég ekkert minna lærður en ef ég hefði bara
verið í bókunum. Mér finnst að allir skólar eigi að sýna
sveigjanleika og leyfa nemendum að blómstra á sínum
sviðum, sama hvort það er í listgreinum, íþróttum eða
öðru.
Hannes Þór Halldórsson, leikstjóri og markmaður
KR, var með þér í ræðuliðinu og kom að þér um nótt í
skólastofu í Verzló þar sem þú varst að þylja ræðu fyrir
úrslit Morfís nakinn og með kúluhatt á höfðinu. Þótti þér
það alveg eðlilegt?
Ég man án gríns ekkert eftir þessu en ég ætla ekki að
neita því að þetta sé satt. Þetta er bara eitt af því sem
gerist þegar maður er búinn að vaka of lengi, þá tekur
maður upp á einhverju skrýtnu. En þú sérð að sjö árum
síðar man hann þetta ennþá. Snýst ekki lífið um að búa
til eftirminnileg augnablik? Hann hefði ekki munað þetta
ef ég hefði verið í öllum fötunum.
Svo útskrifast þú úr Verzló, færð verðlaun frá skólanum
fyrir framlag þitt til félagslífsins en þá hafðir þú ekki
lengur aðgang að þúsund nemendum sem voru tilbúnir
að hlæja að þér. Varstu á krossgötum þá eða vissir þú
hvert þú vildir stefna?
Ég hafði ekki hugmynd um hvað ég vildi gera. Ég
hafði áhuga á mörgu en vissi ekkert hvað ég átti að
leggja fyrir mig. Ég byrjaði reyndar strax um sumarið í
blaðamennsku og starfaði á Blaðinu sáluga. Þar bjó ég
kannski til grunninn að því sem ég vildi gera seinna
meir. Um haustið fór ég í nám í sagnfræði í HÍ en hætti
strax. Þannig að fyrsta hálfa árið var ég á krossgötum en
svo fór ég aftur að vinna í blaðamennsku og hef meira og
minna verið með annan fótinn í fjölmiðlum alveg síðan.
Það vatt hægt og rólega upp á sig.
Sumarið 2007 lendir þú aftur í ævintýrum og lögreglan
kemur aftur við sögu. Hvaða sprell var þá í gangi?
Þetta hljómar eins og ég hafi alltaf verið að komast í
kast við lögin (hlær). Ég er ánægður með þessa rannsókn-
arblaðamennsku. Þá vorum ég og fyrrnefndur Tóti ásamt
Allani Sigurðssyni, tökumanni hjá MonitorTV og Ragnari
Sigurðssyni, landsliðsmanni í knattspyrnu að keyra á
svörtum Benz í Kópavogi með grímur á hausnum. Við
vorum í raun ekki að gera neitt en fólk auðvitað sturlaðist
þegar það sá fjóra fullorðna, grímuklædda menn keyra
rólega í átt að þeim. Það var mjög fyndið allt saman en
endaði á því að einhver hringdi á lögguna. Við vorum
króaðir af einhvers staðar og löggan hélt að eitthvað
miklu alvarlegra væri í gangi. Hún tók okkur í skýrslutöku
en sá fljótt að þarna voru bara á ferð fjórir hálfvitar.
Bugaðist þú jafnfljótt þá?
Nei, þá var komin meiri harka í mig.
Svo byrjar þú í viðskiptafræði haustið 2007. Hvernig
kom það til?
Þá var ég búinn að vera í blaðamennsk-
unni í dálítinn tíma en vildi eiga möguleika
á því að geta gert eitthvað annað líka.
Mér fannst viðskiptafræðin gefa mér góðan grunn fyrir
eitthvað sem ég vissi ekki alveg hvað yrði. Ég er mjög
ánægður með að hafa klárað þetta nám þó að starfið mitt
tengist því kannski ekki beint.
Á lokaönninni þinni, haustið 2009, býðst þér að verða
ritstjóri Monitor sem þá var mánaðarlegt götublað.
Hvernig kom það til?
Ég og Atli Fannar höfðum unnið saman á Blaðinu
en hann var á undan mér í ritstjórastólnum. Þau hjá
Monitor þekktu því aðeins til mín og Snorri Barón, faðir
Monitor, ákvað að taka sénsinn og hringdi í mig, hitti
mig og bauð mér starfið. Ég stökk strax á þetta og þetta
var verkefni sem ég vildi gera mjög vel. Ég á Snorra
mikið að þakka og sömuleiðis Bússa sem er maðurinn á
bakvið það að Monitor varð að vikublaði undir merkjum
Árvakurs. Guð sparaði ekki snilligáfurnar þó að hann hafi
verið nískur á hárið þegar hann setti þessa menn saman.
Auddi var að vinna á lagernum hjá Würth áður en
hann fór í sjónvarp og Sveppi í grænmetinu hjá
Hagkaupum. Þú aftur á móti ert viðskiptafræðingur að
mennt. Var stefnan sett á útrás, milljónir og einbýlishús
í fallegu úthverfi?
Þegar ég var kominn á kaf í viðskiptafræðina sá ég
alveg fyrir mér að fara að vinna í banka eða einhverju
því tengdu. Hefði Monitor-starfið ekki boðist þá hefði ég
væntanlega farið í framhaldsnám úti og væri örugglega
að reikna afleiður í einhverjum fjárfestingabanka í dag.
En ég hef alveg verið að vinna í kjötborðinu í Nóatúni
og á símanum hjá Dominos svo Auddi og Sveppi eru
ekki einir um að eiga fortíð á einhverjum allt öðrum
vettvangi.
Ætlaðir þú að kæfa skemmtikraftinn í þér?
Nei, ég hefði örugglega alltaf verið vinnustaðagrínarinn,
verið að hrekkja fólk og reyna að blása lífi í einhverja
bankastofnun.
Þú áttir sjálfur frumkvæðið að því að byrja með innslög
á MonitorTV. Var það viljandi gert til að kveikja áhuga
hjá sjónvarpsstöðvunum?
Það var nú bara gert af því að Allan, vin minn, vantaði
vinnu (hlær). Nei, þetta byrjaði af því að við vorum í
góðu samstarfi við Ring sem snérist meðal annars um
að framleiða vídjóefni. Mér fannst mjög skemmtilegt að
sinna þessu með útgáfu blaðsins. Það að áhugi sjón-
varpsstöðva á mér hafi kviknað seinna meir skemmdi
auðvitað ekkert fyrir.
Hvenær uppgötvaðir þú svo uppistandarann í þér?
Ég hafði lengi haft áhuga á uppistandi og hugsaði að
þetta væri eitthvað sem ég gæti gert. Dóri DNA og Bergur
Ebbi héldu uppistandskvöld á Prikinu árið 2009 og það
varð kveikjan að því sem seinna varð Mið-Ísland. Það var
lengi pæling að ég myndi troða upp með þeim en það var
ekki fyrr en haustið 2010 sem það varð að veruleika en
þá báðu þeir mig um að vera kynnir á uppistandskvöldi
í Þjóðleikhúskjallaranum. Það gekk svo vel að ég fékk
æviráðningu. Þessi kvöld eru alltaf að verða stærri og
betri og verða áfram í vetur.
Hefur þú alltaf vitað að þú sért fyndinn?
Ég held ég hafi alltaf verið mjög athyglissjúkur og mig
langaði að minnsta kosti alltaf að vera fyndinn, en ég
veit ekki hvort ég var eitthvað svakalega fyndinn sem
krakki. En svo hef ég alla ævi legið yfir Simpsons og
einhverju grínefni sem hefur mótað mann. Eins hef ég
verið mikið innan um skemmtilegt og uppátækjasamt
fólk sem á þátt í að móta húmorinn
manns. Eftir því sem maður þroskast
lærir maður svo að beita honum.
Texti: Jón Ragnar Jónsson jonragnar@monitor.is
Myndir: Ernir Eyjólfsson ernir@mbl.is HRAÐASPURNINGAR
Uppáhaldssjónvarpsþáttur?
Fyrstu seríurnar af Simpsons.
Uppáhaldskvikmynd?
Dazed and Confused.
Uppáhaldsmatur?
Allt sem mamma býr til. Ég held hún setji
heróín í matinn, það er engin leið að hætta
að borða hann þegar maður byrjar.
Uppáhaldsleikari?
Pabbi minn lék mjög óvænt í auglýsingu
fyrir Libby’s fyrir einhverjum 15 árum.
Hann vann þvílíkan leiksigur að það væri
rangt af mér að nefna hann ekki.
Uppáhaldsstelling?
Hangandi eins og leðurblaka.
Versti ótti?
Í augnablikinu er ég hræddastur við að
fá gallsteina. Tveir vinir mínir lentu í því
nýlega og sögðu að sársaukinn hafi verið svo mikill að annar
fór að gráta og hinn reyndi að rota sjálfan sig. Nú veit ég að
ég fæ gallsteina af því að ég er að nefna þetta.
Versta Youtube-myndbandið?
Leave Britney Alone með Chris Crocker er
ógeðslegasta myndband sem ég hef séð.
Hann hefði ekki
munað þetta ef ég
hefði verið í öllum fötunum.