Monitor - 29.09.2011, Blaðsíða 14

14 Monitor FIMMTUDAGUR 29. SEPTEMBER 2011
Hvaða Stuðmannalag hefur þér þótt vekja mesta lukku
á giggum í gegnum tíðina?
Með fullri virðingu fyrir öllum lögum Stuðmanna þá
held ég að lagið Slá í gegn sé kannski það lag sem hefur
höfðað til flestra enda meistaralega samið af Valla. Það
inniber einmitt þennan alvarlega undirtón með þessu
kómíska ívafi sem er oft galdurinn við mikið af okkar
músík. Það er alltaf eitthvað pínulítið sem þú getur tekið
alvarlega. Svo er reyndar annað lag, sem ég held miklu
meira upp á, en það er Bréf til Báru sem er líka eftir
Valgeir. Það er flottasta Stuðmannalagið en það kannast
fáir við það. Og svo Í bláum skugga, lag Bjólunnar og svo
og svo...
Færð þú leiða á Stuðmannalögunum?
Já, já, ég þurfti oft að taka á öllu mínu til þess að kom-
ast í gegnum þau. Auðvitað er það samt þannig að ég
virði það að fólk vill heyra þessi lög og það getur verið
gaman að taka eitt og eitt lag við vissar kringumstæður,
þar sem eru sannir aðdáendur til staðar.
Má búast við því að þú troðir upp með Stuðmönnum
einhvern tímann aftur?
Maður skyldi aldrei segja neitt um það, það er bara
spurning hvenær þörfin fyrir að fara aftur í þetta
tímahylki kemur. Mér finnst það þó ekki líklegt, þó við
séum vel á okkur komin og ellin enn í hæfilegri fjarlægð.
Músíkin er ekki eins og fótbolti, svo dæmi sé tekið, því
ekki gætum við farið að láta sjá okkur á fótboltaskóm í
kappleik. Í fótbolta er þetta bara „hard core“ spurning:
„Getur hann hlaupið eða getur hann ekki hlaupið?“ en
í tónlist getur maður farið í gegnum lögin án þess að
geta það svo að segja, þú bara gerir það og nálgunin er
alltaf ný, atgervið er aukaatriði. Það er það fallega við
kúnstina.
Þú gerðir Kristinn nokkurn Styrkársson Proppé
ódauðlegan á sínum tíma í Með allt á hreinu. Hvað er
að frétta af honum?
Við fréttum af honum síðast þar sem hann var kominn
með útfararþjónustu í myndinni Í takt við tímann. Ég
held að það hafi ekkert gengið alltof vel hjá honum en
ég tel að hann sé farinn að sýsla við eitthvað annað
núna, það einkennir hann ákveðið ístöðuleysi. Hann er
barnslega einlægur og trúir á hið góða í manninum og
það fólk bjargast alltaf. Kristinn verður allavega ekki
græðginni að bráð með Hörpu Sjöfn sér við hlið.
Af hverju er þessi mynd svona ódauðleg?
Ef ég vissi það væri ég sjálfsagt á öðrum stað í
tilverunni. Hún er tímalaus, það er í rauninni enginn
tími í myndinni. Stundum gerist það þegar menn
koma saman að til verður alveg einstök orka og þetta
sumar sem myndin var skotin, 1982, þá var mikil orka
í kringum okkur og okkar fólk. Við tókum myndina á
daginn og unnum tónlistina á nóttunni, fyrir utan að
spila þrjú kvöld í viku á böllum, við sváfum því lítið
allt þetta tökutímabil. Við vorum náttúrlega líka á mjög
góðum stað í tilverunni, okkur leið vel í því sem við
vorum að gera, vorum elskaðir og bornir á höndum og
ég er ekki frá því að við höfum stundum haldið að við
værum alveg við það að sigra heiminn. Ég held að þessi
orka skili sér í myndinni, en að öðru leyti get ég ekkert
sagt, svo er það þetta með lukkuna, heilladísirnar sem
voru með okkur þarna og oft síðar.
Lendir þú í því að fólk stoppi þig úti á götu og
fari með einhvern frasa úr myndinni?
Já, síðast í gær. Þá heilsaði upp á mig
mamma fjögurra ára stráks og sagði mér
að sonur sinn hefði algjörlega ánetjast
myndinni, hann horfir á hana aftur
og aftur og hefur frasa úr myndinni
á takteinum. Pabbi hans er víst ekki par-
ánægður. Strákurinn er mataður með
orðunum: „Einn fyrir Kristin stuð“.
Ég sagði mömmunni að hún þyrfti
ekki að hafa neinar áhyggjur, það
væri margt verra í þessum heimi,
strákurinn horfði hins vegar á mig
og það hvarflaði ekki að honum
að þarna færi maðurinn sem lék
Kristin Proppé.
Nú leikur þú í sýningunni Alvöru
menn í Austurbæ. Um hvað er
þetta verk?
Þetta eru fjórir menn á mis-
munandi stöðum í tilverunni,
sprenghlægilegir. Þeir eru einlægir,
barnalegir og sjálfhverfir eins
og við karlar erum nývaknaðir
og svangir. Það er enginn stór
sannleikur í þessu, enda er lífið
hvunndags alveg laust við stóru
lausnirnar, þeir eru bara að reyna
að vera til í einsleitum heimi, sem
miðar að því að gera karldýrið
næstum óþarft. Þeir uppljóstra
sínum hugðarefnum og vanga-
veltum um lífið. Þetta eru hvítir,
vel menntaðir menn, eins og
það heitir, sem ættu stöðu
sinnar vegna að vera lausir við
vandamál að mestu, en þannig er því ekki farið. Þeir eru
eins og við öll, yfirskyggðir af tilgangsleysi, ótta við hið
ókomna, reynandi því að gleyma sér í augnabliki angist-
ar og ólgusjó lífsins og þess vegna eru þeir óborganlega
fyndnir.
Hvernig er að vinna með þessum yngri mönnum?
Það er algjör opinberun. Þeir gera stundum grín að mér
af því ég nota, að þeirra mati, sjaldheyrð hugtök. Um
daginn datt upp úr mér „renaissance“, já, þetta er algjör
„renaissance“, það er endurreisn fyrir mig í öllu tilliti.
Manni fer bara að blýstanda til lífsins og tilverunnar það
er svo gaman hjá okkur. Gunnar Helga er einnig sérlega
laginn við gamla hunda eins og mig, þar er góður
leikstjóri.
Hvað væri Egill Ólafsson að fást við ef hann væri ekki í
neinni listgrein?
Ætli hann væri ekki að sýsla í útfararbransanum?
Dauðinn er um margt heillandi. Það getur enginn neitað
því að við stefnum öll þangað, dauðinn er hástig lífsins.
Ég segi bara eins og Eggert Stefánsson sagði: „Það mik-
ilvægasta fyrir listamann að hugsa um er; „entransinn“
og „exitið““ Ef „entransinn“ er góður og „exitið“ er gott,
þá er allt fengið, því allt sem gerist þar á milli er auka-
atriði. Á það ekki einnig við um lífið sjálft, hvernig við
komum og þá hvernig við kveðjum?
Umgjörðin um kveðjustund-
ina er mikilvæg og við
eðlilegar kringumstæður
er þetta yfirleitt falleg
og góð stund, þess
vegna get ég séð
mig þar, ef ég
ekki væri hér.
ÞETTA EÐA HITT
Tónlist eða leiklist? Það fer alveg eftir hvoru ég er
að sinna. Í augnablikinu er það leiklist.
Skeggið eða skallinn? Ekki er skegg nema skalli sé.
Hákarl, hrútspungar og léttmjólk eða sósa og
salat? Hvorugt.
Hvort myndir þú frekar koma nakinn fram eða
fara í heljarstökk aftur á bak? Ég myndi reyna við
heljarstökkið.
Okkur leið vel í því
sem við vorum að
gera, vorum elskaðir og born-
ir á höndum og ég er ekki frá
því að við höfum stundum
haldið að við værum alveg
við það að sigra heiminn.