Monitor - 13.10.2011, Blaðsíða 14
14 Monitor FIMMTUDAGUR 13. OKTÓBER 2011
það núna en ég ætlaði alltaf að verða prestur þegar
ég var yngri. Ég hef alltaf haft svakalegan áhuga á
mannskepnunni og því að rannsaka hana þannig að
það er alveg hugsanlegt að maður væri í einhverju á
því sviði. Það hefur alltaf heillað mig að velta fyrir mér
af hverju maðurinn er eins og hann er og þá til dæmis
mannfræði, fornleifafræði, sálfræði og sagnfræði.
Leikhópurinn Vesturport, sem þú ert stofnmeðlimur
í, hefur skapað sér nafn á heimsvísu á undanförnum
árum. Hver er galdurinn á bak við velgengni hópsins?
Ég held að galdurinn sé að gleyma ekki að hugsa
um hvort annað af virðingu og meta hæfileika hvers
annars og það er fyrst og fremst það sem hefur haldið
þessum hópi gangandi. Í rauninni erum við mjög ólíkir
einstaklingar og það er voðalega auðvelt að gera bara
eitt verkefni og svo sundra hópnum af því að það verða
kannski margir árekstrar á leiðinni. Ef maður hefur
hins vegar í huga að gæta hvers annars, ekki bara að
hugsa um sjálfan sig, þá verður ferlið miklu sterkara og
þá er grundvöllurinn til einhvers framhalds og það er
það sem hefur gert Vesturport að því sem það er.
Í myndinni Borgríki, sem er frumsýnd um helgina,
leikur þú gallharðan glæpaforingja. Hvort finnst þér
skemmtilegra að leika vonda karla eða góða karla?
Þegar ég er að leika þá leik ég helst ekki steríótýpur,
ég bara get það ekki. Ég skoða hlutverk ekki með því
hugarfari að einhver sé vondur eða góður. Ef ég gerði
það þá myndi hlutverkið bara deyja í höndunum á
mér því það er ekkert spennandi að horfa á karakter
sem er í einhverju einu vondu ástandi. Hins vegar er
manneskjan svo breysk að það er enginn algóður
eða alvondur. Þótt það sé hægt að finna
einhverjar algjörar skepnur,
þá trúi ég að í þeim
megi alltaf finna
einhverja sam-
kennd. Ef þú ert
að leika svona
skepnu, þá
þarftu
að
hugsa við hvaða mögulegar aðstæður gæti þessi
manneskja verið bara „nice guy“ og síðan öfugt.
Gunnar Gunnarsson, sem ég leik í Borgríki, er að vissu
leyti vondur maður en ég leik hann ekki þannig. Hann
er þannig skrifaður og í myndinni sérðu vondu hliðina
á honum en ég hugsa hann ekki þannig.
Myndin fjallar um undirheima og skuggahliðar
Reykjavíkurborgar. Þarf maður að kynna sér undir-
heimana áður en maður leikur svona glæpaforingja
og fara á einhvern vettvang?
Ég gerði það ekki að þessu sinni og hafði engan áhuga
á að kafa djúpt í það með því að fara inn í þann heim
raunverulega. Hins vegar græðir maður heilmikið á því
að hlusta á sögur frá þeim sem hafa verið „neðanjarð-
ar“ og það var eiginlega minn helsti undirbúningur.
Það eru margir sem maður hefur kynnst á lífsleiðinni
sem hafa lent í ýmsu og að þessari mynd vann meira
að segja fólk sem hefur verið á grensunni og það var
ófeimið við að hjálpa með því að segja sína sögu.
Þú hefur lagt stund á karate og víkingaþrek í Mjölni.
Nýtist það við gerð svona myndar?
Já, já, karate nýtist alltaf, hvað sem ég er að leika. Það
er svo mikill agi í því og það smitast í rauninni inn í
bara allt sem maður gerir.
Þú leikur ekki bara aðalhlutverk í Borgríki heldur ert
líka framleiðandi myndarinnar. Hvað felur það í sér?
Það eru til alls konar framleiðendur. Við erum með
einn aðalframleiðanda sem heitir Kristín Andrea
Þórðardóttir og ég er svona hliðarframleiðandi. Mitt
hlutverk var aðallega að afla fjár fyrir verkefnið og að
ráða erlenda leikara til starfa í myndina, bara af því að
maður hafði ágætissambönd við hina og þessa.
Undanfarið hefur þú einnig verið að lesa sögur Arn-
alds Indriðasonar inn á upptökur fyrir hljóðbækur. Er
það ekki þægilegasta vinna í heimi, að fá borgað fyrir
að tala?
Það er erfiðara en fólk grunar. Í fyrsta lagi þarf lestr-
artæknin að vera þess eðlis að maður sé lifandi, þannig
að fólk missi ekki þráðinn, en þó má maður ekki vera
tilgerðarlegur. Svo þarf maður að passa upp á að það sé
jöfn munnvatnsframleiðsla svo maður þorni ekki fljótt
í munninum eða að framleiðslan sé of mikil því annars
er maður alltaf að stoppa. Síðan þarf maður að huga að
því að vera búinn að borða vel áður en maður les, en
samt ekki of mikið né of lítið því míkrófónninn nemur
allt garnagaul. Míkrófónninn er svo svakalega næmur
að maður þarf meira að segja að vera rétt klæddur í
stúdíóinu, það er bannað að vera í skyrtu sem skrjáfar
í. Hann nemur það meira að segja þegar þú sjálfur ert
hættur að hugsa um hvað þú ert að lesa, þú verður að
vera alveg rosalega einbeittur. Að lokum þarf að passa
upp á að það skrjáfi ekki í pappírnum, þess vegna þykir
best í dag að geta lesið sögurnar af iPad.
Þið Baltasar Kormákur og Hilmir Snær leikið saman
í Listaverkinu í Þjóðleikhúsinu. Þið settuð upp
nákvæmlega sama verk þrír saman fyrir fjórtán árum.
Hefur eitthvað breyst?
Við erum að gera þetta á svipuðum nótum nema að
við erum allir þroskaðri og vonandi betri. Við höldum
að við höfum þroskast í rétta átt. Þetta vakti mikla
lukku fyrir fjórtán árum og við töluðum oft um að
við gætum endurtekið þetta af því að þessir menn,
persónurnar, geta verið frá þrítugu og alveg upp
í sextugt, jafnvel eldri. Síðan varð það úr að
Þjóðleikhúsið kom með þessa hugmynd.
Þið Hilmir Snær eruð stundum nefndir
til leiks sem stærstu nöfnin í leikara-
bransanum á Íslandi. Er enginn rígur
ykkar á milli?
Nei (hlær), ég get fullyrt að svo er
ekki. Í algjörri hreinskilni erum við
miklir mátar. Hvorugur okkar hefur
þurft að kvarta undan verkefnaleysi.
Það er kannski vegna þess að
maður hefur verið þannig lukkunnar
pamfíll að maður öfundast ekki út í
nokkurn mann sem gengur vel. Það
er bara gleðiefni ef að öðrum gengur
vel af því að það bara veit á gott, maður
er ekkert einn í þessu. Í gegnum tíðina hef ég
alltaf leitast eftir jafnvægi í því sem ég er að gera
frekar en of miklum hagvexti.
Hvað er á döfinni hjá þér?
Næst á dagskrá er að ég er að fara að leika á norsku
í þjóðleikhúsi Norðmanna. Þau ætla að setja þar upp
Hamskiptin í uppsetningu Vesturportsins og við Gísli
Örn förum þar með hlutverk ásamt norskum leikurum.
ÞETTA EÐA HITT
Leikhús eða bíó? Ég þarf á
leikhúsinu að halda og þegar ég
er búinn að slíta mér út í leikhúsi
þá getur verið hvíld að fara í bíóið.
Bókin Englar alheimsins eða
myndin? Kjarninn er alltaf bestur.
Þjóðleikhúsið eða Hollywood?
Þjóðleikhúsið.
Hvort myndir þú frekar vilja
vinna sem sundlaugavörður í
Vesturbæjarlaug eða afgreiða
pylsur á Bæjarins beztu? Sund-
laugavörður í Vesturbænum, það er gott að vera
nálægt vatni og svo er það nær heimilinu mínu.
INGVAR OG
ERLENDS-
DÓTTIR
Árið 2006 lék Ingvar Erlend í
Mýrinni og í sömu mynd fór leik-
konan Ágústa Eva Erlendsdóttir
með hlutverk dóttur hans, Evu
Lind Erlendsdóttur. Nú liggja leiðir
þeirra saman á ný í hasartryll-
inum Borgríki þar sem þau fara
með sitthvort aðalhlutverkið. Jafnframt má búast við því
að sjá þau aftur saman á hvíta tjaldinu innan tveggja ára
en gert er ráð fyrir að önnur myndin um lögreglumanninn
Erlend, Grafarþögn, komi út árið 2012.
Maður var ekkert að spjalla
um fjölskyldumálin við þá og
sérstaklega ekki Harrison Ford enda
stóð hann í skilnaði á þessum tíma.