Monitor - 20.10.2011, Blaðsíða 13

13FIMMTUDAGUR 20. OKTÓBER 2011 Monitor
Það er klassískur siður á íslenskum heimilum að fásér bland í poka á laugardögum. Hvaðan sá siður eðaþessi nammimenning er upprunnin er mér hulin
ráðgáta. Hjá sumum börnum er þetta laugardagsnammi
fastur liður í tilverunni og jafnvel sjálfur toppurinn. Það er
gott og gaman að eignast sinn eigin nammipoka.
Sjálfur á ég fjöldann allanaf æskuminningumtengdum blandi í
poka. Ég minnist glæstra
nammidaga í æsku sem
voru uppfullir spenningi
sem fylgdi því að rölta út
á næstu vídjóleigu með
einn góðan „gullpening“
í vasanum. Spennan jókst
síðan þegar maður tilkynnti
afgreiðslumanninum að
maður ætlaði að fá bland í poka
fyrir peninginn. Bland í poka fyrir hundraðkall
var nefnilega ekki það sama og bland í poka
fyrir hundraðkall. Það fór allt eftir skapgerð
og dagsformi afgreiðslumannsins hve mikið
fékkst fyrir þessa tilsettu upphæð, í því var
aðalspennan fólgin. Jafnframt var sjarmi yfir
hinum sígildu nammiplastpokum. Oftast voru
þeir grænir, rauðir eða jafnvel glærir en alltaf
þó af hinum sama toga, eins og nammipokar
eiga að vera. Þunnir plastpokar sem skrjáfaði svo
skemmtilega í.
Síðastliðinn laugardag rann uppfyrir mér að gullöld blandsins ípoka væri liðin undir lok. Algjör
kaflaskil í bland í poka-menningu lands
og þjóðar hafa átt sér stað og segja
má að við sé tekin ný öld, iðnaðaröld.
Íslenskt barn sem komst til vits eftir umrædd
aldaskil man sennilega ekki einu sinni
eftir fyrrnefndum bland í poka-pokum
og þekkir þess í stað aðeins iðnvæddu
útgáfu þessa merka fyrirbæris
sem laugardagsnammið
er. Barnið þekkir
aðeins nammipokann
sem fáanlegur er á
nammibar næsta
súpermarkaðar eða
bensínstöðvar.
Áhverjum laugardegiflykkjast landsmenní matvöruverslanirnar sem
bjóða upp á 50% afslátt á nammibar og
hrúga í poka sem líkjast ekkert nammipokum gullaldar-
innar. Græðgin er allsráðandi, fólk berst nánast um
skeiðarnar sem notaðar eru í stútfullar nammi-
skúffurnar. Ég vildi að ég væri að skrökva og
ýkja þegar ég segi að einu sinni var mér ýtt til
hliðar af fullvaxta karlmanni við einn svona
nammibar því manninum lá einfaldlega á að
komast í nammið sitt. Sagan er hins vegar
sönn.
Þótt sorglegt það sé er spennan sem fólstí því að fá nammið skammtað, í staðþess að skammta sér sjálfur, gjörsam-
lega horfin og sjarminn yfir blandi í poka er týndur
og tröllum gefinn fyrir mitt leyti. Þangað til verð ég bara
að bíða eftir endurreisn blandsins milli þess sem ég glími
við menn um bestu nammibitana á nammibörum landsins.
Einar Lövdahl Gunnlaugsson
einar@monitor.is
ORÐ Í BELG
Baráttan um blandið