Morgunblaðið - 20.05.2010, Blaðsíða 26

26 Minningar
MORGUNBLAÐIÐ FIMMTUDAGUR 20. MAÍ 2010
✝ Sýrus GuðvinMagnússon fædd-
ist 27. desember 1931
á Hellissandi. Hann
lést á Landakoti 8.
maí síðastliðinn. For-
eldrar Sýrusar voru
hjónin Ásta Gilslaug
Sýrusdóttir, f. 16.4.
1890, d. 31.7. 1966, og
Magnús Ólafsson, f.
19.9. 1890, d. 10.2.
1969. Sýrus ólst upp í
stórum systkinahópi í
Fáskrúð á Hellissandi.
Systkini hans voru:
Hallbjörn og Kristján Guðmundur
er létust báðir í frumbernsku. Níu
systkini komust á legg: Hallfríður,
Kristmundur, Gestur Bergmann og
Ester en þau eru öll látin. Eftirlif-
andi systkini Sýrusar eru Ólafur
Oddgeir og Hrefna. Sammæðra
voru Hlöðver og Guðrún Einara
Þórðarbörn, bæði látin.
Sýrus giftist eftirlifandi eig-
inkonu sinni Matthildi Katrínu
Jónsdóttur frá Djúpavogi, f. 27.11.
1934, og eignuðust þau þrjú börn. 1.
Viðar, f. 3.6. 1958, kvæntur Elsu
Ólafsdóttur. Viðar á
tvo syni, Stefán Örn
og Heimi Frey. 2.
Ásta Kristín, f. 20.5.
1960, gift Jóni Bern-
harði Þorsteinssyni.
Ásta á þrjá syni,
Andra Pétur, Aron
Ísak og Ruben Remý.
3. Reynir, f. 29.4.
1966, börn hans eru
Lísa Karen og Alex
Daði.
Sýrus bjó lengst af í
Kópavoginum og síð-
ast í Lækjasmára 8 í
Kópavogi. Sýrus nam ungur renni-
smíði hjá Steðja og var mikill hag-
leikssmiður. Lengst af starfaði hann
hjá Neon og Neon-þjónustunni,
bæði sem verkstjóri og síðar með-
eigandi. Sýrus var mikill söng-
maður og söng m.a. í Samkór Kópa-
vogs og Snæfellingakórnum. Sýrus
dvaldi á Landakoti síðustu mánuði
ævi sinnar og naut þar einstakrar
umönnunar.
Útför hans fer fram frá Digra-
neskirkju í Kópavogi í dag 20. maí
2010, og hefst athöfnin kl. 13.
Ástkær faðir okkar hefur kvatt
okkur og þessu jarðlífi hans því lok-
ið. Minningin um einstakan föður lif-
ir í minningum okkar svo lengi sem
við lifum. Við systkinin vorum ótrú-
lega heppin að fá að alast upp í slíkri
fjölskyldu þar sem við vorum umvaf-
in ást, hlýju og öryggi alla okkar
barnæsku. Pabbi studdi okkur í öllu
því sem við tókum okkur fyrir hend-
ur, hvort heldur sem það varðaði
nám eða atvinnu, vildi að við stæðum
okkur vel þó svo að hann hefði aldrei
sett á okkur neinn þrýsting. Margar
ljúfar minningar streyma í hugann
þessa dagana þó að sorgin sé ekki
langt frá. Pabbi var einstakt ljúf-
menni og skipti aldrei skapi og þar
af leiðandi ólumst við upp í miklu
jafnvægi og öryggi sem var einstök
blessun og gott veganesti út í lífið.
Pabbi var einkar handlaginn og féll
aldrei verk úr hendi hvort sem það
var í vinnunni eða heima, hann var
einstakur uppfinningamaður og afar
handlaginn og fann leið út úr öllum
vandamálum. Bílskúrinn hans á
Borgarholtsbrautinni var lítið fram-
leiðslufyrirtæki og þar renndi hann í
rennibekknum sínum lampa, hús-
gögn og ýmislegt annað, vorum við
systkinin aldrei langt frá og fengum
jafnvel stundum að fara í vinnuna
með honum í Neon og hjálpa aðeins
til en sennilega mest til að þvælast
fyrir. Pabbi reiddist okkur aldrei og
ef við vorum óþekk talaði hann bara
rólega til okkar og við hlýddum
strax, annað kom ekki til greina.
Okkar bestu bernskuminningar eru
úr Kjósinni en þar byggðu pabbi og
mamma fallegan sumarbústað
ásamt fjórum systkinum pabba og
fleira skyldfólki. Þau voru frum-
byggjar í Eilífsdalnum og öllum frí-
um fjölskyldunnar var varið í bú-
staðnum. Pabbi smíðaði bæði
bústaðinn, innréttingarnar og hús-
gögnin sem í honum voru, ekkert var
honum ofviða í þeim efnum. Í daln-
um eyddum við ótal ánægjustundum
í leik og starfi ásamt frændsystk-
inum okkar, minningarnar úr daln-
um eru sveipaðar ævintýraljóma
enda margt spennandi brallað í þá
daga. Árið 1996 urðu mikil þáttaskil í
lífi pabba og okkar allra því þá fékk
hann mjög alvarlegt hjartaáfall og
var vart hugað líf en auðvitað vakn-
aði pabbi úr dáinu en varð aldrei
samur aftur því að minnið bilaði í
kjölfarið. Pabbi átti samt mörg góð
ár, eftir þó svo að þrekið og starfs-
gleðin hefði minnkað til muna. Að
lokum náði óvinurinn mikli, dauðinn,
yfirhöndinni og hann dó eftir nokk-
urra mánaða legu á Landakoti þar
sem hann naut einstakrar umönn-
unar starfsfólksins. Pabbi var mikill
söngmaður og gladdi marga með
söng sínum, hann söng fram í and-
látið starfsfólki og sjúklingum á
Landakoti til mikillar gleði. Okkur
systkinin langar til að þakka elsku-
legri móður okkar fyrir þá óeigin-
gjörnu og ástríku umönnun sem hún
sýndi pabba allan þann tíma sem
hann var veikur, hún gerði allt sem í
hennar valdi stóð til að létta honum
lífið og aðstoða í veikindum hans og
því munum við systkinin aldrei
gleyma. Við biðjum algóðan Guð að
geyma pabba í minningu sinni svo að
hann fái upprisu þegar paradísin
verður að veruleika og gefa mömmu
styrk í hennar miklu sorg og sökn-
uði.
Viðar, Ásta og Reynir.
Okkur bræðurna langar til að
minnast elskulegs afa okkar með
þessu fallega ljóði.
Ég sendi þér kæra kveðju
nú komin er lífs þíns nótt,
þig umvefji blessun og bænir
ég bið að þú sofir rótt.
Þó svíði nú sorg mitt hjarta
þá sælt er að vita af því,
þú laus ert úr veikinda viðjum
þín veröld er björt á ný.
Ég þakka þau ár sem ég átti
þá auðnu að hafa þig hér,
og það er svo margs að minnast
svo margt sem um hug minn fer,
þó þú sért horfinn úr heimi
ég hitti þig ekki um hríð,
þín minning er ljós sem lifir
og lýsir um ókomna tíð.
(Þórunn Sigurðardóttir)
Elsku amma, mamma, Viðar og
Reynir, við vottum ykkur okkar
dýpstu samúð í sorginni, minningin
um yndislegan afa mun lifa með okk-
ur.
Andri, Aron og Ruben.
Hinn 8. maí sl. andaðist mágur
minn og vinur Sýrus Guðvin Magn-
ússon frá Fáskrúð á Hellissandi á
sjúkrahúsinu Landakoti í Reykjavík.
Söknuður nú eftir stendur,
en sjálfur tíminn lækna kann.
Tíminn tifar, en ekki bindur,
trúðu bara, á sjálfan, hann.
( A. Alex.)
Sýrus fór ungur að heiman og til
náms í Reykjavík. Hann lærði renni-
smiði í Vélsmiðjunni Steðja í
Reykjavík. Sýrus þótti nettur og
góður smiður og bera verkin hans
vott um það. Sýrus var heiðarlegur,
kurteis og sérlega ljúfur maður í
allri framkomu. Hann vann sér því
fljótlega vináttu og virðingar fjölda
fólks.
Sýrus gekk í hjónaband 1957 með
Matthildi Katrínu Jónsdóttur. Þau
eignuðust þrjú vænleg börn, sem
eru,Viðar, f. 1958, Ásta, f. 1960, og
Reynir, f. 1966. Þau hjónin Matthild-
ur og Sýrus voru ein með þeim
fyrstu sem byggðu sér sumarhús í
Eilífsdal í Kjós, þar sameinuðust
flest af Sýrusar systkinum um að
koma sér upp sumarhúsi, og þar eiga
börnin þeirra og hinna systkinanna
sínar dýrmætustu minningar.
Sýrus réðst fljótlega eftir námið
til Neon ljósagerðar, og eignaðist
síðar hlut í því fyrirtæki, hann bar
það fyrirtæki ávallt fyrir brjósti,
enda dafnaði það ört, fljótlega þurfti
að stækka og styðja það. Sýrus var
þar við störf þar til hann seldi sinn
hlut og hætti störfum. Sýrus varð
fyrir því óláni að veikjast og fékk
slag, sem dró hann næstum til
dauða, en hann komst ótrúlega vel
frá því, með traustri umönnun Matt-
hildar og barnanna. En árin líða allt-
of hratt. Það finnum við þegar komið
er yfir miðjan aldur og hefur Sýrus
ekki sloppið við það frekar en aðrir.
Nú þegar komið er að skilnaðar-
stund bið ég góðan guð að vaka yfir
eiginkonu og börnum hans og fjöl-
skyldum þeirra og öllum öðrum ætt-
ingjum.
Sárt er vinar að sakna.
Sorgin er djúp og hljóð.
Minningar mætar vakna.
Margar úr gleymsku rakna.
Svo var þín samfylgd góð.
Daprast hugur og hjarta.
Húmskuggi féll á brá.
Lifir þó ljósið bjarta,
lýsir upp myrkrið svarta.
Vinur þó félli frá.
Góða minning að geyma
gefur syrgjendum fró.
Til þín munu þakkir streyma.
Þér munum við ei gleyma.
Sofðu í sælli ró.
(Höf. ók.)
Eiginkonu og börnum Sýrusar og
öllum öðrum aðstandendum votta ég
dýpstu samúð mína.
Alexander Alexandersson.
Sýrus, móðurbróðir okkar, er lát-
inn. Hann var næstyngstur systk-
inanna frá Fáskrúð á Hellissandi og
næstur í aldri við mömmu. Það var
alltaf mjög kært á milli þeirra og
nutum við systur þeirrar gæfu að
fjölskylda Sýrusar flutti á Borgar-
holtsbrautina í næsta nágrenni við
okkur í vesturbæ Kópavogs. Við
krakkarnir kynntumst vel og geng-
um í sömu skóla.
Sýrus munum við sem glettinn,
stríðinn og skemmtilegann frænda
það var alltaf stutt í dillandi hlát-
urinn og ekki var leiðinlegt að
syngja með honum eins og öllum
systkinunum frá Fáskrúð. Við syst-
ur, ásamt mömmu, Óla bróður
þeirra, Sýrusi, Möttu og Ástu dóttur
þeirra sungum saman í Samkór
Kópavogs til nokkurra ára þar söng
Sýrus tenór, og seinna meir fóru
mamma, Sýrus og Matta ásamt
Hrefnu systur þeirra í Snæfellinga-
kórinn.
Sérstaklega viljum við þakka öll
árin í Kjósinni en þar undum við
krakkarnir okkur vel saman þar sem
foreldrar okkar og systkinin höfðu
reist heilt sumarhúsahverfi. Við vilj-
um þakka Sýrusi samfylgdina og
vottum elsku Möttu, Viðari, Ástu,
Reyni og fjölskyldum þeirra innilega
samúð.
Margs er að minnast,
margt er hér að þakka.
Guði sé lof fyrir liðna tíð.
Margs er að minnast,
margs er að sakna.
Guð þerri tregatárin stríð.
Far þú í friði,
friður Guðs þig blessi,
hafðu þökk fyrir allt og allt.
Gekkst þú með Guði,
Guð þér nú fylgi,
hans dýrðarhnoss þú hljóta skalt.
(Valdimar Briem.)
Hvíl í friði kæri frændi.
Hjördís, Bára og Erla
Alexandersdætur.
Þá er sá mæti maður Sýrus Magn-
ússon fallinn frá eftir langvarandi
Sýrus Guðvin
Magnússon
Inga kennari er
látin. Fallegasti og
besti kennarinn hefur
kvatt okkur. Sú sem
hvað mestu máli
skipti á mikilvægustu
árunum, þegar fyrstu skrefin voru
tekin út í lífið, er dáin og verður
sárt saknað..
Ég var orðinn níu ára þegar ég
kom til Ingu í 9 ára G í Laugarnes-
skóla. Ég streittist á móti, vildi
ekki fara frá Jakobi Sveinssyni í
Austurbæjarskóla, þar sem ég
hafði verið í sjö og átta ára bekk,
grét sáran en varð að hlýða. En
mikið voru tárin fljót að þorna þeg-
ar þessi yndislega kona bauð mig
velkominn í bekk hjá sér. Ég hafði
ekki séð svona fallegan kennara áð-
ur. Hún þurfti ekki að beita aga,
því að hann kom af sjálfu sér. Hún
vakti hjá okkur heilbrigðan metnað
og áhuga á náminu en líka á lífinu
fyrir utan kennslustofuna. Hún
hvatti okkur til tónlistarnáms, lét
okkur æfa upplestur og leikrit fyrir
Inga
Þorgeirsdóttir
✝ Inga Þorgeirs-dóttir fæddist á
Hlemmiskeiði á
Skeiðum 2. febrúar
1920. Hún lést 30.
apríl 2010.
Útför Ingu fór fram
frá Hallgrímskirkju
10. maí 2010.
skólaskemmtanir og í
minningunni er það
einsog engir aðrir
hafi komist að en
okkar bekkur á jóla-
og páskaskemmtun-
um.
Aldrei hefði ég far-
ið í Barnamúsíkskól-
ann til Róberts Abra-
hams ef ekki hefði
verið fyrir Ingu og
enn bý ég að því. Ég
á minningu um það
þegar Róbert, sem
var mér sem faðir,
leyfði sér að kalla mig frekan að
Ingu móður minni og Ingu kennara
áheyrandi, vafalítið ekki að ástæðu-
lausu. Þær tóku þetta hins vegar
óstinnt upp báðar tvær og ætluðu
að reka þetta ofan í hann. Róbert
minn vildi nú ekki kyngja því mót-
bárulaust og niðurstaðan varð sú
að það mætti kannski kalla mig
frakkan á stundum. Þannig lét
Inga sér annt um mig og minn
orðstír, rétt einsog hún væri móðir
mín.
Þegar ég leit til Ingu á seinni ár-
um tók ég eftir því að hún var ekk-
ert búin að sleppa hendinni af okk-
ur bekkjarsystkinunum. Hún var
enn vakandi fyrir velferð okkar
jafnvel þótt hálf öld væri liðin síðan
við kvöddum hana, 12 ára bekkur
G, vorið 1960.
Inga kennari átti alltaf heima á
Hofteignum í næsta húsi við skól-
ann og þar uxu dætur hennar og
frömuðarins Ingólfs Guðbrands-
sonar upp. Við nemendurnir fórum
ekki á mis við þann fríða flokk
stúlkna sem lögðu nær allar fyrir
sig tónlist með þvílíkum glans að
eftir þær liggur einstætt brautryðj-
andastarf rétt einsog föður þeirra.
Allt þetta gerðist undir handarjaðri
Ingu, fyrir hvatningu hennar og
fylgd. Það hafði óneitanlega sterk
og smitandi áhrif á nemendahópinn
að fylgjast með dætrum hennar
Ingu og afrekum þeirra.
Ég á fallega minningu af Ingu á
síðasta afmælisdeginum hennar
þegar hún varð níræð. Hún hafði
þá orðið fyrir áfalli sem truflaði tal
hennar en hún skildi mig og ég
hana. Hún var jafn glæsileg og æv-
inlega, ljómandi í reisn sinni og
virðingu, fögur og glöð, sveitastúlk-
an af Skeiðunum sem hafði komið á
mölina og gerst besti og fallegasti
kennari sem sögur fara af. – Minn-
ing þín lifir.
Sveinn Rúnar Hauksson.
Með fátæklegum orðum kveðjum
við ástkæra konu og einlægan vin.
Orðin kærleikur og ljós lifa í
hjarta okkar um þessa einstöku
konu, Ingu Þorgeirsdóttur, og á
heiðríkum himni skín minningin
um þá væntumþykju sem ævinlega
var bundin henni í okkar huga.
Hún var drottning og alþýðu-
kona í senn, glæsileg og einlæg.
Kennari af Guðs náð, sem þurfti
ekki að beita öðru valdi en því að
veita af auðlegð anda sins og end-
urskini síns hreina sálarspegils.
Fyrir allt það, sem Inga Þor-
geirsdóttir veitti okkur og þá miklu
gjöf sem við hlutum með fölskva-
lausri vináttu hennar, eru forsjón-
inni fluttar þakkir og lof. Það lán,
að mega eiga Ingu að, verður þó
aldrei fullþakkað.
Skáldið Sigurður Breiðfjörð orti:
„Veröld má sinn vænleik sjá í
vatnabláum speglum“/.
Veröld okkar má sinn vænleik
sjá í vináttunni við þá yndislegu
konu, Ingu Þorgeirsdóttur, sem við
kveðjum nú með þakklæti, en
trega.
Innilega samúð vottum við dætr-
um hennar, mökum, ömmubörnum
og fjölskyldum þeirra.
Jón Hlöðver, Sæbjörg
og börn þeirra: Sigurbjörg,
Hrund og Heimir Freyr.
Ungur og lítt reyndur kennari
kom ég í Laugarnesskólann haustið
1949. Þar var fyrir margt mætra
manna og í hópi þeirra var Inga
Þorgeirsdóttir. Hún vakti strax at-
hygli mína fyrir blátt áfram fram-
komu sína og hlýtt viðmót.
Inga lauk almennu kennaraprófi
1943 og var því búin að vera kenn-
ari í 6 ár við skólann, þegar mig
bar þar að garði. Hún lauk einnig
söngkennaraprófi þetta sama ár frá
Kennaraskólanum og sýnir það vel
eins og berlega kom í ljós síðar, að
hún vildi alltaf búa sig sem best
undir komandi störf. Allmargir
kennarar við skólann reistu sér hús
við Hofteig steinsnar sunnan við
skólann og í hópi þeirra voru þau
Inga og Ingólfur. Oft gátu þessir
kennarar leigt ungum kennurum
við skólann herbergi eða íbúð og
því má segja, að þarna hafi mynd-
ast eins konar kennaraþorp. Ég hef
það líka fyrir satt frá fyrstu hendi,
að það hafi verið gott að alast upp
á Hofteigstorfunni. Stutt var í skól-
ann og gangstígurinn í gamni
nefndur menntabraut eða þá, að
kennarar og nemendur gengju
menntaveginn!
Svo líða stundir fram. Annar
grunnskóli er reistur í Laugarnes-
inu norðan Sundlaugarvegs,
Laugalækjarskólinn, og tók hann
til starfa haustið 1960 og er því 50
ára um þessar mundir. Við þessar
breytingar fluttust margir kennar-
ar sjálfkrafa yfir í hinn nýja skóla.
Inga var ekki í þeim hópi, en haust-
ið 1964 sótti hún um stöðu við skól-
ann og var það auðsótt mál. Inga
Þorgeirsdóttir var frábær kennari.
Hún kaus að kenna á unglinga-
stiginu og fljótt kom í ljós sú gagn-
kvæma virðing, sem skapaðist milli
nemendanna og hennar. Í fasi þess-
arar ljóshærðu og myndarlegu
konu var eins konar sambland af
reisn og virðingu, eigi að síður var
hún alþýðleg, nánd hennar var góð,
hún var félagslynd og féll vel inn í
kennarahópinn og kunni hvort
tveggja að segja frá og hlusta á
aðra.
Ingu dugði ekki kennslan ein.
Áhugi hennar á viðbótarmenntun
var til fyrirmyndar. Hún sótti fjöl-
mörg námskeið bæði erlendis og
hér heima, má þar nefna þjóð-
minjafræði, myndlist, íslensk fræði
og leikræna tjáningu á árunum
1974-1977. Þannig einbeitti hún sér
að því að auka þekkingu sína. Þrjú