Morgunblaðið - 20.05.2010, Síða 33
þess að njóta þess að geta lesið og
skrifað. Hún kenndi mér ekki bara að
maður ætti alltaf að segja „ég hlakka
til“ heldur kenndi hún mér líka mik-
ilvægi þess að hlakka til. Amma
kenndi ekki bara með staðreyndum
heldur með því að sá fræjum, vekja
áhuga og ekki síst með því að vera fyr-
irmynd.
Ég kveð elsku ömmu mína og minn
besta vin með miklum söknuði en þó
full auðmýktar og þakklætis yfir að
hafa fengið að vera svo náin konu sem
hafði svo mikið að gefa.
Sigfríður Guðný
Theódórsdóttir.
Sigfríður Bjarnar, eða Gógó frænka
eins og við kölluðum hana, dó sunnu-
daginn 9. maí sl. Hún er síðust systk-
inanna þriggja, sem voru kölluð Gógó,
Lóló og Bóbó, sem fellur frá. Kornung
missto hún foreldra sína.
Guðný systir Vilborgar móður
þeirra og Einar Sveins tóku systkinin
3 að sér. Fyrir höfðu þau tekið að sér
Inga Árdal.
Amma Guðný stóð sem klettur með
börnunum sem hún hafði tekið að sér
sem þau væru hennar eigin. Gott sam-
band var á milli mömmu og Gógóar og
var mjög mikill samgangur á milli
heimilanna. Við systkinin kynntumst
því Gógó og hennar fjölskyldu vel,
Halldóri eiginmanni hennar og strák-
unum Tedda og Gulla.
Lokastígur 7 var lengi nokkurskon-
ar samkomustaður fjölskyldunnar.
Þar áttu heima til margra ára þeir
sem voru næstir okkur í móðurfjöl-
skyldunni. Alltaf var gott að koma til
Gógóar frænku hvort sem um var að
ræða á Lokastíginn eða á Hlíðarveg-
inn.
Tók hún alltaf vel á móti okkur
systkinunum þrátt fyrir að okkur
fylgdi nokkur fyrirferð. Í okkar huga
var Gógó fróð kona og vel að sér um
alla hluti. Gógó var mjög ættrækin og
trygglynd, sem dæmi um það hafði
hún alltaf samband við okkur systk-
inin þegar við áttum afmæli.
Kæru frændur, okkar hugur er hjá
ykkur á þessum tímamótum nú þegar
þið hafið misst báða foreldra ykkar.
Við vottum ykkur og fjölskyldu ykkar
innilega samúð.
Vilborg Sigríður Árnadóttir,
Kristín Árnadóttir, Björn
Theódór Árnason, Einar Sveinn
Árnason, Árni Árnason,
Vilhjálmur Jens Árnason.
Á Póstinum í Pósthússtræti í
Reykjavík var ys og þys sumarið 1940.
Enn var sendibréfið sá miðill sem allir
reiddu sig á. Á umbrotatímum –
heimsstyrjöld hafin og þúsundir
landsmanna í búferlaflutningum úr
sveit í bæ – var frá mörgu að segja.
Ekki hefur spillt fyrir að ungu lífs-
glöðu fólki finnst sinn staður í tilver-
unni alltaf vera miðpunktur heimsins.
Í þessari hringiðu bæjarlífsins kynnt-
umst við Gógó sem einnig var við störf
á póstinum þetta sumar. Frá því er
skemmst að segja að með okkur tókst
vinátta sem haldist hefur fram á þenn-
an dag.
Það er skrýtin tilhugsun að frá
þessum sumardögum skuli vera liðin
sjötíu ár. Í senn skammur tími og
langur. Við vorum tvítugar og áttum
lífið framundan. En um leið er þetta
sem örskotsstund.
Gógó var mikil mannkostamann-
eskja. Dugnaður og áhugi á menningu
og menntun var einkennandi í fari
hennar. Í mínum huga var aðalsmerki
hennar viðhorfið til manna og mál-
efna. Væri einhverjum hallmælt í ná-
lægð hennar mátti reiða sig á að hún
fyndi eitthvað jákvætt viðkomandi til
málsbóta. Það var því mannbætandi
að vera nálægt henni. Allir fundu að
hún var góð manneskja.
Það er mikill söknuður og eftirsjá
að Gógó. Hún mun ávallt lifa í huga
mér. Ég sendi fjölskyldu hennar mín-
ar dýpstu samúðarkveðjur. Þeirra er
missirinn mestur.
Margrét H.
Vilhjálmsdóttir.
Minningar 33
MORGUNBLAÐIÐ FIMMTUDAGUR 20. MAÍ 2010
✝
Innilegar þakkir til allra þeirra sem sýndu okkur
samúð og vinarhug við andlát og útför ástkærrar
móður minnar, ömmu, langömmu, systur og
mágkonu,
SIGRÍÐAR KRISTÍNAR JAKOBSDÓTTUR,
Hlíðarhúsum 3,
áður til heimilis á Hjallabraut 33,
Hafnarfirði.
Sérstakar þakkir færum við læknum og starfsfólki deildar 12G á
Landspítalanum við Hringbraut fyrir einstaka alúð og umönnun.
Ólafur Björnsson,
Þorbergur Björn Ólafsson,
Ólafur Friðrik Ólafsson,
Jóhann Helgi Ólafsson,
Vilhjálmur Snær Ólafsson,
Sigríður Erla Ólafsdóttir,
Diljá Ösp Þorbergsdóttir,
Þóra Jakobsdóttir, Bjarni Ellert Bjarnason,
Sigrún Jakobsdóttir,
Þórdís Jakobsdóttir, Stefán Gylfi Valdimarsson,
Gunnlaug Jakobsdóttir, Gunnlaugur Sigurðsson.
✝
Maðurinn minn, faðir okkar, tengdafaðir, afi og
langafi,
JÓHANN ÁGÚST GUÐLAUGSSON
frá Kolsstöðum
í Dölum,
sem lést á heimili sínu laugardaginn 8. maí, verður
jarðsunginn frá Neskirkju föstudaginn 21. maí
kl. 15.00.
Steinunn Erla Magnúsdóttir,
Árni H. Jóhannsson, Sigrún Elfa Ingvarsdóttir,
Bjarni Jóhannsson, Ingigerður Sæmundsdóttir,
Gunnbjörn Óli Jóhannsson, Freyja Ólafsdóttir,
Jóhann G. Jóhannsson, Þórdís Þórsdóttir,
afabörn og langafabörn.
✝
Bróðir okkar, mágur og frændi,
BENEDIKT JÓHANNSSON
frá Háagerði,
Eyjafjarðarsveit,
lést á dvalarheimilinu Hlíð þriðjudaginn 11. maí.
Útför hans fer fram frá Akureyrarkirkju þriðjudaginn
25. maí kl. 13.30.
Aðalsteinn Jóhannsson, Guðbjörg Stefánsdóttir,
Guðrún Jóhannsdóttir,
Freygerður Anna Geirsdóttir, Örn Hansen.
✝
Ástkær eiginkona mín, móðir, tengdamóðir og
amma,
INGIBJÖRG JÓHANNESDÓTTIR,
Hlaðhamri,
lést á Sjúkrahúsinu Akranesi mánudaginn 10. maí.
Útför hennar verður frá Prestbakkakirkju í Hrútafirði
laugardaginn 22. maí kl. 14.00.
Þeim sem vilja minnast hennar er bent á Hollvina-
samtök Heilbrigðisstofnunar Hvammstanga eða
Krabbameinsfélag Íslands.
Kjartan Ólafsson,
Jóhannes Kjartansson, Sveinbjörg Guðmundsdóttir,
Jón Kjartansson, Gyða Eyjólfsdóttir,
Sigurður Kjartansson, Olivia Weaving
og barnabörn.
✝
Faðir okkar, tengdafaðir og afi,
BENNY HRAFN MAGNÚSSON,
Kópavogsbraut 66,
sem lést þriðjudaginn 11. maí, verður jarðsunginn
frá Kópavogskirkju fimmtudaginn 20. maí kl. 13.00.
Björn Hrafnsson, Sólveig B. Jónsdóttir,
María Hrafnsdóttir, Jón Valur Frostason,
Þóra Hrafnsdóttir
og barnabörn.
Í dag kveð ég
elskulegan föðurafa
minn, hann Óla afa.
Það er gæfa að hafa
átt samfylgd afa síns
í tæp 45 ár og ekki allir sem njóta
þeirra forréttinda. Óli afi og
Gerða amma áttu alla tíð heima í
Reykjavík og því voru þau alltaf
svo nálæg, bæði á mínum upp-
vaxtar- og fullorðinsárum. Þau
skipuðu stóran sess í lífi mínu.
Ótal margt kemur upp í hugann
þegar ég minnist Óla afa. Afi og
bílskúrinn hans í Skipholtinu, þar
sem hann dútlaði við allt mögu-
legt og ég fékk að horfa á.
Bernskujólin, fyrst aðfangadags-
kvöld og síðar jóladagur, alltaf í
Skipholtinu, langt fram á ung-
lingsárin mín. Afi var mikill sæl-
keri og hafði skoðun á því sem
borið var á borð. „Óli minn,
komdu og smakkaðu sósuna“ átti
amma til að kalla. Hann lagði
lokadóm á sósuna og þá gat jóla-
máltíðin byrjað.
Ótal stundir áttum við með afa
og ömmu í Hlíðarbóli, sumarbú-
stað fjölskyldunnar í Biskups-
tungum. Þau eru mörg dagsverk-
in sem afi á þar og hans hlutur er
stór í að byggja upp þann sælu-
reit.
Afi og amma áttu gamlárskvöld
með okkur í Stórateignum hjá
foreldrum mínum frá því ég var
unglingur og afi svo áfram eftir
að amma féll frá. Það voru góðar
stundir, nokkrar kynslóðir sam-
ankomnar til að njóta samveru og
gleði. Fyrir börnin mín varð þetta
fastur punktur í tilverunni, að
eiga hátíðarstundir með húmor-
istanum Óla langafa.
Afi var alla tíð mjög heilsu-
hraustur. Það sem hrjáði hann
hin síðustu ár var sjóndepra sem
nánast hafði leitt til blindu en
annars átti hann gott ævikvöld.
Síðustu árin bjó hann á Hrafnistu
í Hafnarfirði. Á 95 ára afmælinu
sínu, hinn 17. júní síðastliðinn,
bauð hann fjölskyldu og vinum til
veislu á heimili sínu. Ekki nóg
með það, heldur lék hann þar á
trommur með félögum sínum í
húshljómsveit Hrafnistu. Þar var
bæði dansað og sungið. Afi lék á
Ólafur Hólm Einarsson
✝ Ólafur Hólm Ein-arsson fæddist í
Reykjavík 17. júní
1914. Hann lést á
Hrafnistu í Hafn-
arfirði 6. maí 2010.
Ólafur var jarð-
sunginn frá Háteigs-
kirkju 19. maí 2010.
trommur á sínum
yngri árum með
ýmsum hljómsveit-
um og sýndi hann
okkur þarna að takt-
urinn var enn til
staðar.
Alveg undir það
síðasta var fjölskyld-
an honum hugleikin.
Hann spurði alltaf
frétta, hvað langafa-
börnin aðhefðust og
hvernig þeim gengi.
Honum þótti gaman
að fá fréttir af fólk-
inu sínu.
Það verður margt ógleymanlegt
á langri ævi og það eiga vafalítið
fleiri minningar eftir að skjóta
upp kollinum í framtíðinni. Elsku
pabbi, Birgir, Stella og fjölskyld-
ur og elsku Gyða, hugur minn og
fjölskyldunnar er hjá ykkur. Við
Jón, Íris, Þórir og Sóley þökkum
samfylgdina með elsku Óla afa öll
þessi ár.
Hvíli hann í friði.
Ingibjörg Hólm
Einarsdóttir.
Nú þegar ég þarf að kveðja
hann Óla, afa minn, þá er ég í
leiðinni að kveðja gamlan og góð-
an tíma, tíma sem mun lifa í
minningunni. Minningin um þau
Óla og Gerðu, afa og ömmu í
Skipholtinu er ljúf og langar mig
til að rifja upp það sem mér er
hvað kærast.
Það var alltaf gott að koma til
ömmu og afa í Skipholtinu. Þar
voru ýmsar dyngjur og leynistað-
ir og svo var auðvitað spennandi
að vera í borginni þar sem Mos-
fellsbær var á þessum árum
meira út úr. Svo var einstaklega
gott að geta komið við og fengið
snarl hjá ömmu þegar ég var við
nám í FÍH í Brautarholtinu.
Óli afi var þessi dundari, mikið
í skúrnum og hugsaði vel um bíl-
inn sinn. Við áttum saman góðar
stundir í skúrnum og er mér
minnisstætt þegar afi fóðraði fyr-
ir mig trommutösku. Þá var ég nú
ekki mikið að velta því fyrir mér
að afi hefði trommað í gamla
daga. Þetta fór þó að verða
merkilegra með tímanum og ég
var óskaplega stoltur af að vera
þriðji ættliður trommara. Þegar
afi fluttist svo á Hrafnistu í Hafn-
arfirði, eftir að amma kvaddi, fór
hann aftur að spila á trommur,
eftir rúmlega 40 ára hlé, og var
mjög gaman að horfa á hann spila
með DAS-bandinu.
Óli afi hafði óskaplega gaman
af að hitta fólk og gleðjast. Þegar
ég hugsa um öll fjölskylduboðin
sé ég afa fyrir mér annaðhvort
brosandi eða hlæjandi. Og ég finn
það nú hvað það var mér kært
þegar afi spilaði á trommurnar í
brúðkaupi okkar Elvu, þá 93 ára
gamall. Það er eitthvað sem ég
mun alltaf eiga. Og einnig þegar
við spiluðum svo allir þrír, ég,
pabbi og afi, í 95 ára afmæli afa á
síðasta ári, þar sem einnig spilaði
fjórði ættliðurinn, Þórir Hólm,
systursonur minn.
Óli afi vildi alltaf vita hvað var
að gerast í fjölskyldunni og fylgd-
ist vel með dætrum mínum sem
skiptust á að koma í heimsókn á
Hrafnistu.
Svefninn langi laðar til sín
lokkafulla æviskeiðs.
Hinsta andardráttinn.
Andinn yfirgefur húsið
hefur sig til himna
við hliðið bíður drottinn.
(Björn Jörundur og Daníel
Ágúst.)
Takk fyrir allt, afi minn.
Ólafur Hólm Einarsson
yngri og fjölskylda.
Ólafur, móðurbróður minn, var
merkilegur karl og einn af þeim
sem maður leit upp til. Reyndar
var hann ávallt kallaður Óli pípari
á mínu æskuheimili, enda ann-
aðist hann um lagna- og ofnamál
hjá allri fjölskyldunni og það af
stakri prýði. Oftast kom hann þó í
hús foreldra minna með Gerðu
sína með sér og var þá iðulega
slegið í bridds, kveikt upp í góð-
um vindli og nostrað við gin. Þá
kom í ljós hve kátur maður Ólafur
gat verið og mikill vinur vina
sinna. Ávallt þótti mér gaman að
heimsækja þau hjón í Skipholtið
og þar lærði maður hve mikilvæg-
ur góður bílskúr er hverjum hús-
bónda. Þar hafði Ólafur sín áhöld
og þar dvaldi hann löngum stund-
um við sín áhugamál. Ég kynntist
Ólafi reyndar ekki fyrr en hann
var kominn yfir miðjan aldur, en
margar góðar sögur heyrði maður
hjá systrum hans, hve kaldur karl
hann hafði verið á sínum yngri
árum. Þá þeysti hann um borg og
sveitir á Harley Davidson-mótor-
hjóli, lék á trommur í hljómsveit-
um og var síðan fyrsti maðurinn í
fjölskyldunni til að eignast bíl,
Austin 7, sem kallaður var Jobbi,
en með honum kom það ferða-
frelsi sem flestir þráðu á árunum
fyrir seinna stríð; að geta ferðast
um landið með sig og sína á eigin
ökutæki. Með þessum fátæklegu
orðum kveð ég Ólaf frænda minn
og votta fjölskyldunni samúð
mína.
Örn
Sigurðsson.