Morgunblaðið - 20.05.2010, Blaðsíða 34
34 Minningar
MORGUNBLAÐIÐ FIMMTUDAGUR 20. MAÍ 2010
Amma Hulda er
glæsilegasta og falleg-
asta gamla kona sem
ég hef séð. Amma
Hulda var reyndar alltaf glæsileg og
falleg kona. Og afskaplega skemmti-
leg. Nú hefur hún loks fengið hvíld-
ina sína, hvíld sem hún var svo sann-
arlega búin að vinna fyrir. Ævi ömmu
var góð ævi, hún var gleðileg ævi og
hún færði öðrum gleði og ánægju
með tilveru sinni.
Amma Hulda hefur einhvern veg-
inn alltaf, frá því ég man fyrst eftir
mér, verið ættarhöfðingi. Á ættar-
óðalinu á Seljavegi bjó Edda dóttir
hennar á 2. hæð með manni og börn-
um og Hörður, sonur hennar og
pabbi minn, á efstu hæð með mömmu
og okkur bræðrum. Á 1. hæð bjuggu
svo amma og afi, og það var amma
sem fór með stjórn mála á þessu ætt-
aróðali. Amma sá um súpuna, ham-
borgarhrygginn og frómasinn á jól-
unum og las að sjálfsögðu upp öll
jólakortin. Hún sauð hangikjötið á
jóladag og hún stjórnaði púkkinu
sem öll fjölskyldan spilaði á jóladags-
kvöld. Svo tók fjölskyldan slátur og
þá var amma verkstjórinn í þvotta-
húsinu. En ekki hvað? Það var sama
hvað til stóð hjá fjölskyldunni, alltaf
stóð amma í stafni og sá til þess að
allt færi rétt og vel fram.
Amma Hulda kenndi mér að lesa,
hún passaði okkur börnin, hún bak-
aði pönnukökur og svo áttum við
barnabörnin alltaf fulla fataskápa af
lopapeysum, vettlingum og sokkum.
Enda rann undan prjónunum hennar
ömmu eins og heil prjónastofa væri í
stofunni. Samt voru alltaf til heitar
pönnukökur í eldhúsinu.
Svo liðu árin og þegar amma var
rúmlega sextug dó afi. En amma
lagðist ekki í kör, öðru nær, hún fór
að lifa lífinu af tvöföldum krafti. Hún
Huld Kristmannsdóttir
✝ Huld Kristmanns-dóttir fæddist í
Steinholti, Vest-
mannaeyjum, 19.
febrúar 1917. Hún
lést á hjúkrunarheim-
ilinu Sóltúni 10. maí
2010.
Útför Huldar fór
fram frá Fossvogs-
kirkju 19. maí 2010.
og Veiga systir hennar
lögðust í ferðalög og
þvældust um alla
heima og geima eins
og sannkallaðar
heimsdömur, sem þær
svo sannarlega voru.
Og það var sama hvar
amma kom, alltaf
skyldi gripið í spil og
spiluð að minnsta kosti
ein berta.
Ég fór til Danmerk-
ur til náms þegar
amma var tæplega sjö-
tug. Þrátt fyrir það var
amma sú sem heimsótti mig hvað oft-
ast þann áratug sem ég bjó þar. Enda
alltaf á faraldsfæti. Ein heimsókn er
mér minnisstæðari en aðrar. Þá
höfðu amma og Veiga verið í Taílandi
og kíktu við hjá mér á heimleiðinni.
Við skoðuðum myndir úr ferðinni og
allt í einu rekur mig í rogastans:
„Hvað er eiginlega á seyði hérna?“
„Æ hún amma þín vildi endilega
prófa að fara í fallhlífarstökk,“ sagði
þá Veiga eins og ekkert væri. Svo
hlógu þær eins og skólastelpur og
fengu sér annan Tuborg. Amma var
sjötug.
Síðustu árin fór heilsu ömmu hrak-
andi og minnið varð gloppóttara. Eitt
breyttist þó aldrei; það var stóra fal-
lega einlæga brosið á andliti ömmu.
Hún var svo brosmild og hún fyllti
umhverfi sitt og þá sem umgengust
hana gleði. Þegar ég sagði henni að
yngsta langömmubarnið hennar væri
fætt á afmælisdaginn hennar ljómaði
hún af gleði … í hvert einasta sinn.
Amma Hulda er nú farin til fundar
við afa Árna og Herðina sína tvo sem
hún elskaði alla tíð svo heitt. Þar
verður vel tekið á móti henni og alveg
ábyggilega tekin ein berta eða tvær.
Við sem eftir sitjum þökkum ömmu
Huldu fyrir allt sem hún gaf okkur og
allt sem hún var okkur. Sem var ekki
svo lítið.
Jóhann Hlíðar Harðarson.
Elsku amma, það bærast með mér
blendnar tilfinningar nú þegar þú
hefur kvatt okkur – í senn sorg, sökn-
uður og gleði. Gleði vegna þess að ég
er þess fullviss að þú ert nú með 30
punkta hendi og ert að taka pabba,
Árna afa og Veigu í karphúsið í
brigde.
Ég mun ávallt minnast stundanna
á Seljavegi, þar sem rifsið var tínt
undir lok sumars og gott var að vera í
garðinum þínum, Púkk spilað af
krafti í kringum hátíðir og nóg af
Elvis plötum til að sitja dáleiddur að
hlusta á.
Ég minnist þín sem glæsilegrar
konu með kímnigáfuna í lagi, þú gast
ósjaldan komið mér til að hlæja. Sá
hæfileiki var vel metinn í ferðalaginu
sem við fórum saman eftir fráfall
pabba, þú léttir andrúmsloftið með
kímni þinni og varst til staðar fyrir
mömmu á erfiðum stundum.
Ég kveð þig, elsku amma, með
þakklæti í hjarta fyrir allar góðu
stundirnar og veit að þú ert sátt og
sæl í góðum félagsskap.
Brynjar Skjöldur Harðarson.
Elskuleg amma okkar er fallin frá.
Amma Huld var einstaklega bros-
mild og glaðleg kona og skemmtileg-
asta amma sem hægt var að hugsa
sér. Við ólumst upp í sama húsi og
amma og afi bjuggu í og það var gam-
an og gott að alast upp á Seljavegi 25.
Þar var alltaf einhver heima á ein-
hverri hæðinni, verið að spjalla, spila
á spil og skemmta okkur saman.
Amma Huld var hlý og einlæg og hún
var mikil og góð nærvera börnunum
okkar sem eiga ljúfar minningar um
skemmtilega langömmu sem var
hress og kát og spilaði á spil við þau.
Amma ferðaðist mikið með okkur
fjölskyldunni og það voru ófáar ferð-
irnar þar sem við, foreldrar okkar og
amma fórum í alls kyns ferðalög um
heiminn og alltaf setti amma ákveð-
inn svip á ferðirnar með skemmtileg-
um tilsvörum, uppákomum og spila-
mennsku. Henni fannst bridge eitt
það skemmtilegasta sem hægt var að
gera og spilaði mikið, var í spila-
klúbbum en að vera í góðum fé-
lagsskap var hennar líf og yndi. Hún
var mikil hannyrðakona, prjónaði,
saumaði og heklaði og það lék allt í
höndunum á henni. Hún sat aldrei
auðum höndum og við vorum alveg
hissa sem börn á því hvernig var
hægt að prjóna lopapeysu og horfa á
sjónvarpið samtímis.
Amma hafði næmt auga fyrir hlut-
um og hönnun og það var ákaflega
gaman að sýna henni fallega muni og
ræða við hana en hún átti yfirleitt til
eitthvert skemmtilegt tilsvar. Hún
var mikil dama og alltaf svo huggu-
lega klædd, átti föt sem hétu eftir
kvikmyndastjörnum og hugsaði fyrir
öllum smáatriðum.
Tíminn var kominn og hvíldin er
góð. Að baki er löng og viðburðarík
ævi full af skemmtilegum minningum
sem við fjölskyldan notum til að fylla
upp í tómarúmið sem hefur myndast
í okkar lífi. Á það sérstaklega við um
Eddu, móður okkar, sem hugsaði um
móður sína af einskærri hlýju og
natni, enda var samband þeirra
mæðgna alveg sérstakt og hennar
missir mikill. Við þökkum ömmu fyr-
ir skemmtilega samfylgd og erum
þess fullviss að á himnum verður nú
hlegið meira, skálað í sérríi og spilað
bridge.
Huld og Ólafur.
Elsku amma lang, ég er búin að
þekkja þig í um það bil 12 ár og þau
ár hefðu ekki geta verið betri.
Það helsta sem ég og systir mín
eigum eftir að sakna eru brandarar
þínir.
Þú varst ekki hrædd við að segja
sannleikann og það var svo gaman að
koma til þín og spila við þig og knúsa
þig.
Ég kveð þig, hugann heillar minning
blíð,
hjartans þakkir fyrir liðna tíð,
lifðu sæl á ljóssins friðar strönd,
leiði sjálfur Drottinn þig við hönd.
(Guðrún Jóhannsdóttir.)
Þín langömmubörn
Edda Marín og Hanna Karen.
Elsku amma Hulda, núna ertu far-
in og ég á eftir að sakna þín. Ég á eft-
ir að sakna þess þegar við amma
Brynja heimsóttum þig og spiluðum.
Ég á líka eftir að sakna fyndnu
brandaranna þinna og þegar þú
sagðir eitthvað fyndið. Og mest á ég
eftir að sakna þegar þú brostir til
mín.
Takk fyrir allar góðu gleðistund-
irnar sem við áttum saman.
Perla Kristín.
Látin er stórfrænka okkar og móð-
ursystir Huld Kristmannsdóttir.
Huld frænka okkar var einstök
kona og henni fylgdi líf og kraftur.
Hún var glettin, kát, hnyttin í tilsvör-
um, stóð á sinni sannfæringu, fé-
lagslynd og sannur vinur vina sinna
og vandamanna. Á langri lífsleið
skiptast á gleði og sorgir. Gleðistund-
irnar kunni Huld sannarlega að meta
en sorgir sínar bar hún aldrei á torg.
Eins og þegar eldur deyr í hlóðum
yfirgefins tjaldstaðar um haust,
vindur slökkvir hinsta gneista í glóðum,
sópar af hellu silfurgráa ösku,
sáldrar henni yfir vatn og fjörð
svo vil ég duft mitt berist burt með
þeynum
um beitilönd og þýfðan heiðamó,
falli sem skuggi á fjallsins spegil,
finni sér skjól í hlýrri mosató,
heimkomið barn við barm þér, móðir
jörð.
(Rose-Marie Huuva, þýð. Einar Bragi.)
Þökkum þér allt og allt. Far þú í
friði.
Agnar, Erla, Þórný, Jónína og
Magnús Þór Jóns og Veigubörn.
Mín kæra föðursystir er farin í
sína hinstu ferð. Það er ferðalag sem
hún var farin að bíða eftir sökum
langvarandi vanheilsu. Hún Hulda
frænka var yndisleg manneskja, lífs-
glöð og skemmtileg og hafði svo góða
nærveru. Börnin mín skemmtu sér
vel þegar Hulda frænka kom í heim-
sókn á tyllidögum og var þá mikið
hlegið. Við vorum búnar að eiga sam-
an margar góðar stundir gegnum ár-
in í kvenfélaginu okkar, á fundum og
ferðalögum og í spilaklúbbi í yfir 20
ár.
Það er ekki hægt að minnast henn-
ar Huldu nema að nefna hana Veigu
systur hennar sem lést fyrir nokkr-
um árum. Hún var einnig þátttak-
andi með okkur í þessu öllu. Þær
voru mjög ólíkar manneskjur en féllu
saman eins og samloka. Báðar ynd-
islegar og á ég þeim systrum mikið
að þakka. Þær voru ógiftar í föður-
húsum á Seljaveginum þegar ég kom
þangað nýfædd og undir handarjaðri
þeirra ólst ég upp fyrstu árin. Það
var gaman að alast upp í húsi afa og
ömmu þar sem stórfjölskyldan bjó á
þremur hæðum.
Hulda var síðasti niðjinn sem flutti
úr húsinu eftir 60 ára búsetu og flutti
þá á Aflagranda 40 þar sem hún undi
vel hag sínum með góðu fólki en síð-
ustu árum eyddi hún á Hjúkrunar-
heimilinu Sóltúni við gott atlæti. Ég
kveð þig, elsku frænka mín, með
miklum söknuði en nú ertu laus við
allar þrautirnar og vonandi komin til
Við eigum óendan-
lega margar og góðar
minningar um ömmu.
Það var alltaf notalegt að koma til
hennar og afa í Hamrahlíðina þar
sem afi sat og las og amma prjónaði.
Það var alltaf svo mikil ró yfir heim-
ili ömmu og afa. Við vorum mikið
hjá þeim systkinin þegar við vorum
yngri og dagarnir þar voru allir með
svipuðu sniði. Á morgnana fengum
við ristað brauð sem var ristað eftir
pöntun. Þegar afi kom heim í hádeg-
ismat vorum við búin að hræra skyr
með ýsunni í hádeginu. Í minning-
unni gekk afi alltaf að ömmu við eld-
húsvaskinn, kyssti hana á kinn og
sagði „sæl Beta mín“. En afi var sá
eini sem kallaði ömmu Betu. Af ein-
skærri list bakaði amma sínar
frægu pönnukökur eitthvað sem
enginn getur leikið eftir og við mok-
uðum sykri yfir þær úr sykurkarinu
sem hefur fylgt þeim alla okkar tíð.
Þegar þau fluttu svo í Árskóga varð
ekki mikil breyting á umhverfinu
þar sem húsgögnum var nánast rað-
að inn á sama hátt og í Hamrahlíð-
inni. Þeirra heimili hefur því verið
eitt af fáum hlutum sem hefur hald-
Elísabet Jónsdóttir
✝ Elísabet Jóns-dóttir fæddist á
Breiðabólstað í Mið-
dalahreppi í Dala-
sýslu hinn 11.10.
1924. Hún lést á
Landspítalanum í
Fossvogi 11. maí síð-
astliðinn.
Útför Elísabetar
fór fram frá Selja-
kirkju 19. maí 2010.
ið sér nokkurn veginn
óbreytt alla okkar
ævi. Amma sat alltaf í
sama stólnum, spjall-
aði við okkur og
prjónaði enda var hún
mikil hannyrðakona.
Hún prjónaði ótelj-
andi peysur á okkur
auk þess sem hún
reyndi að kenna okk-
ur til verka með mis-
góðum árangri þó.
Amma var mikil
fjölskyldukona, gerði
allt fyrir sína og setti
fjölskylduna alla tíð í forgang. Hún
vildi hafa okkur hjá sér eins mikið
og hægt var og það var alltaf gaman
að koma í heimsókn. Ómissandi
þáttur jólahátíðarinnar er jóladagur
hjá ömmu og afa en þar hittist öll
fjölskyldan í hangikjöt og uppstúf,
ræðir þjóðmálin og krakkarnir spila.
Vonandi höldum við þeirri hefð
áfram og heiðrum þannig minningu
ömmu okkar og afa.
Amma var alla tíð mjög fé-
lagslynd og starfaði af krafti með
kvennadeild Rauða krossins. Þegar
við vorum lítil fengum við stundum
að vera í pössun hjá ömmu og afa og
þá var mjög spennandi að fá að fara
með ömmu á Landakot að útdeila
bókum af bókavagninum. Þær ferðir
voru mikil ævintýri og í lok dagsins,
þegar búið var að heimsækja sjúk-
lingana, fengum við svo stundum
appelsín í gleri að launum.
Við getum verið þakklát fyrir
hversu hress amma var fram á síð-
asta dag. Amma naut hvers dags og
var glöð með lífið og tilveruna. Það
var auðvelt að gleyma að aldurinn
væri að færast yfir hana þar sem
hún var alltaf vel með á nótunum,
fylgdist vel með því sem var að ger-
ast hjá okkur öllum og í þjóðfélag-
inu. Þrátt fyrir að það sé sárt að
kveðja ömmu í dag þá er mikil
huggun í því að vita af henni með
afa núna.
Elsku amma þú skilur eftir þig
stóra, samhenta og góða fjölskyldu
sem mun ávallt minnast þín með
hlýhug.
Þín barnabörn,
Ásdís Björg, Elísabet
og Kjartan Ari.
Ég kynntist Elísabetu móður
Bjargar, vinkonu minnar, fyrir
margt löngu. Framan af voru sam-
skipti okkar að mestu í kringum af-
mælisveislur og önnur tækifæri af
slíku tagi. Nú á síðari árum hafa
leiðir okkar legið saman í ýmsu öðru
samhengi og kynnin aukist.
Eftir því sem ég kynntist Elísa-
betu betur varð mér ljóst að þar fór
gáfuð og grandvör kona, með auga
fyrir spaugilegri hliðum mannlífs-
ins. Maður kom ekki að tómum kof-
unum í samræðum við hana, það var
alltaf gefandi að hitta hana og ræða
málin. Hún las mikið og fylgdist af
áhuga með samfélagsmálum, menn-
ingu og sínu fólki.
Þegar hún missti Guðmund, lífs-
förunaut sinn, fyrir nokkrum árum
var aðdáunarvert að sjá hvernig hún
bjó sér líf við breyttar aðstæður
með aðstoð barna sinna. Hún naut
þess að umgangast vini og fjöl-
skyldu, sækja listviðburði og fara í
ferðalög og var virk fram á síðasta
dag.
Ég tala fyrir hönd okkar hjóna
þegar ég þakka henni fyrir gefandi
samveru, nú síðast þegar við heim-
sóttum þær mæðgur í Hrunamanna-
hreppi í sumar sem leið þar sem við
nutum gestrisni og hlýju og skoð-
uðum markverðar minjar og nátt-
úru. Ég veit að bæði Björg og aðrir
afkomendur Elísabetar missa mikið
en minningin um góða konu lifir.
Sigríður Jónsdóttir.
Elsku amma okkar er látin. Það
er erfitt að átta sig á því til fulls því
þetta gerðist svo snögglega og okk-
ur fannst hún eiga mörg góð ár eft-
ir.
Það var alltaf svo gott að fara í
heimsókn til hennar. Ávallt var tek-
ið vel á móti manni og vippað fram
mörgum kextegundum, kökum og
kaffi, og oftast ömmupönnsum og
appelsíni líka. Það var samt ansi erf-
itt að fá uppskriftina að pönnsunum
þar sem hún notaðist ekki við upp-
skrift, heldur fór eftir tilfinningunni
með „smáeggjum, hveiti og mjólk
þar til þær væru orðnar passlegar“.
Hún fylgdist vel með þjóðmálunum
og hafði sterkar skoðanir á flestu –
enda var mjög gaman að rökræða
við hana og þá sérstaklega þegar
hún sagði eitthvað með stríðnis-
glampa í augum. Hún var líka mjög
vel lesin, og þegar við vorum yngri
og áttum að læra íslensk ljóð utan-
bókar kunni hún þau öll og fannst
gaman að hlýða okkur yfir. Ef kom
að því að við ættum sjálf að yrkja
kvæði í skólanum og börmuðum
okkur yfir að það ætti að vera með
stuðlum og höfuðstöfum, þá var
enga vorkunn að fá frá henni heldur
sagði hún að það væri ekkert mál –
við ættum bara að yrkja. Og viti
menn – það var ekki mikið flóknara
en svo þegar maður hætti að kvarta.
Reglulega spurði hún okkur hvort
okkur vantaði ekki eitthvað sem hún
gæti prjónað fyrir okkur, henni
fannst svo gott að hafa alltaf eitt-
hvað til að prjóna. Það eru ófáar
sérpöntuðu ullarpeysurnar sem við
fengum frá henni, og margar af
ömmupeysunum tók maður svo
miklu ástfóstri við að þær urðu gat-
slitnar.
Þó það sé sárt að hugsa til þess að
við eigum aldrei eftir að geta farið í
heimsókn til ömmu Elísabetar aftur
þá er það okkur huggun hvað hún
fékk að fara snögglega og þjáðist
ekki. Þau afi áttu langt og gott líf
saman. Við skynjuðum það hvað það
var henni erfitt þegar afi átti í sín-
um veikindum undir það síðasta og
líklegast hefði hún ekki viljað það
fyrir sjálfa sig.
Elsku amma okkar, við erum
þakklát fyrir stundirnar sem við átt-
um saman og við munum minnast
þeirra með hlýju alla tíð. Við látum
fylgja með tvö af ljóðunum sem hún
hjálpaði okkur með og minna okkur
á hana.
Ó, blessuð vertu, sumarsól,
er sveipar gulli dal og hól
og gyllir fjöllin himinhá
og heiðarvötnin blá.
(Páll Ólafsson.)
Þér frjálst er að sjá hve ég bólið mitt
bjó
ef börnin mín smáu þú lætur í ró,
þú manst að þau eiga sér móður.
Og ef að þau lifa, þau syngja þér
söng
um sumarið blíða og vorkvöldin löng,
þú gerir það vinur minn góður.
(Þorsteinn Erlingsson.)
Guð geymi þig og afa, þín barna-
börn,
Elín Birna, Agnes Björg
og Arnór Gunnar.