Framsóknarblaðið - 20.12.1956, Blaðsíða 3

JÓLABLAÐ FRAMSÓKNARBLAÐSINS 1956
3
! IA RA LD UR A'ÍELSSON, prófessor:
pað cr yf ir oss vakaó.
(Rœda á adfangadagskvöld).
Jölin eru að koma. Það er
cngu likara en vér heyrum með
einhverju innra eyra þytinn af
úsýnilegu .liljóðu vœhgjataki.
Og alveg . sérstakur gleðiblœr
lœsir sig uni Jiug vorn við þá til-
Itugsun. Minningar frá bernsku-
áirum kunna tök á oss þennan
dag öllum dögum betur.
í kvöld tengjast heil belti
jarðarin nar samhygðarböndum.
Þess sér merki með auðugurn
og snauðum i fjölmenninu og
þar. sem einstaklingurinn elur
manninn. í kvöld heilsa rnenn
liver öðruni bliðlegar en ella,
og á barnaheimilunurn má lesa
það úr geislandi augum barn-
anna, en nú er hin Ijúfasta há-
tíð að breiða faðminri móti
þeim. í kvöld syngja þeir jóla-
sálma, er hafa aldrei annars
slikt -um hönd.
Og ef vér leitum uppsprett-
unnar, þaðan sern jólahugurinn
á upptök sin. nernum við staðar
við litinn bce, sem liggur rnilli
tveggja grasi vaxinna hceða.
Húsin eru öll full af fólki, sem
komið er að viðs vegar úr hér-
uðuin Gyðingalands. Gistihús-
ið fcer jafnvel ekki hýst fleiri.
F.n nú er allt sigið i fasta blund;
og friður og kyrrð hvílir yfir
öliu. Þó er vakað, að minnsta
kosli á tveim stöðurn. Annar
staðurinn er peningshús. Þar
liggur nýfcelt barn vafið reifurn
í jötu, og tirnbursmiðurinn Jós-
ef frá Nasaret vakir yfir barninu
og móður bess. Hinn staðurinn
er úli i haga, þar setn fáeinir
fjárhirðar gœta utn nótt híarðar
sinnar. En birla drollins liórnar
kringum þá ,og engill drottins
flylur þeim þá fregn. að' nú sé
frelsarinn fceddur.
Óþrotleg hefur hún neynzt
öld eftir öld. þessi fagnaðar-
uppspretta. Aldrei hefur frostið
orðið svo hart, að hana hafi fros
ið. Aldrei hafa hitarnir orðið
svo miklir, að hún hafi þornað
upp. Mikið fagnaðarflóð er úr
svo litilli uppsprettu runnið.
Og enn er nóg i þeim nœgtar-
brunni.
Jólaatburðurinn birtir svo
margt — lcctur oss renna grun i
svo margt. Fœðingarsaga fátœka
sveinsins birtir oss meðal annars
þetta: ÞAÐ ER VAKAÐ. Eitt
fegursta einkenni mannlegrar
elsku, eins og vér þekkjum hana
fórnfúsasta og fullkomnasta, er
einmiti þetta: HÚN VAKIR.
Móðir vakir yfir barni sinu oft.
og iðulega, þegar aðrir sofa og
njóta hvildar. Og hún vakir
mest og tiðast, meðan barnið er
alveg ósjálfbjarga og hefur litla
eða enga hugmynd um, hvað við
það er verið að gera, né nokkuð
vit á að meta, hvað lagt er i söl-
urnar fyrir það. Ástvinir vaka
yfir sjúklingnum, þegar hann er
sárþjáður, og rnannelskan hefur
reist sjúkrahœli. viðsvegar um
heim, til þess að vakað yrði nótt,
mrr:.
S;\:
«
og dag yfir þeim, er þjást og líða.
Jóla guðspjallið rninnir oss á
þetta sarna einkenni rnannlegr-
ar elsku og umönnunar: Jóisef
vakir yfir barni og rnóður, og
hirðarnir vaka yfir hjörð sinni
tii að annast hana.
En það tninnir á meira. Það
segir oss frá, að yfir oss sé vahað
á ceðri stöðum. Það segir oss, að
sjálfur Guð himnanna hafi vak-
að yfir hinu veika, ófullkomna
mannkyni; og af því að hann
vakir yfir þvi og elskar það og
lœtur sér annt um það, sendir
hann þvi hjálpara, -5 frelsara.
Barriið i jötunni er birting«
þess leyndardóms: Það er yfir
oss vahao.
Með því auglýsti Guð þetta:
,.Eg lcct mér annt um mannhyn-
ið allt, ég hugsa um sérhvern
einstakling. Eg vaki yfir ykkur
öllum.“
Guðs eilífa gcczka vakir yfir
vöggu mannkynsins — vakir yfir
vöggu sérhverrar kynslóðar.
Og tneira en það. Guð lœtur
vaka yfir hverjum einum. Hirð-
unum var birt, með hverjum
hcetti það gerist.
Jólahugurinn vekur upp minn-
inguna um eina frásögn Gamla
testamentisins, af þvi að hún er
svo skyld jólaboðskaþnum.
Ungur maður var á ferð.
Hann lagðist kviðinn til svefns
úli á viðavangi með stein undir
höfðinu. Þá sá liann i draumsýn
inn i hulinn heim, sá stiga, sem
stóð á jörðu og náði til himins,
og engla Guðs stiga upp og nið-
ur stigann. Og orðin, sem bárust
að eyra honum, minntu hann á

þetta: að yfir honum vœri vak-
að. Yfirlýsingin frá Guðs hendi
var þessi: „Sjá, ég er með þér og
varðveiti þig, hvert sem þú fer“.
Nákvœmlega hið sama var
það, sem þeim Jósef og Mariu
var nú birt. Og englar Guðs
vöktu yfir sveininum frá vöggu
til grafar. Þeirra varð líka vart
við siðasta hvílurúm hans. Þeir
gcettu hans, er öll mannleg hjálp
var úti.
En sama föðurelskan, sem yfir
honurn lét vaka, lcetur og vaka
yfir hverjum einum af oss — frá
vöggu til grafar.
En hvert gagn er oss að slikri
gcezlu, úr þvi að vér vitum ekki
aj henni?
Barnið veit fyrsta œviskeiðið
minnst um það, með hve dásam-
legri umhyggju móðirin vakir
yfir þvi, einmitt þá, er þvi riður
mest á.
Vera má, að þvi sé eins farið
um oss.
I jarðlifinu erum vér á
bernskustigi tilverunnar. Þegar
vér eldumst og komumst hcerra
upp i eilifðarstigann, greinum
vér allt glöggvara.
Likindi eru fyrir þvi, að guð-
leg forsjón hafi komið heimin-
um svo fyrir, að ccðri verur stig
af stigi vaki yfir þeim, sem &nn
eru styttra kornnar. Bceri ekki sú
niðurröðun vott um visdómsfull
an kœrleika1
I kvöld.eigurn vér hœgasl með
að trúa þessu. Jólaboðskapur-
inn hefur frá bernsku vanið oss
við þá hugsun.
Og hún er hverri hugsun
huggunarmeiri. Þú ert. aldrei
látinn afskiptalaus, aldrei einn.
Það er yfir þér vakað. Það er allt
af einhver að hugsa urn þig i
ceðri tilveru ■— einhver, sem er
kœrleiksrikari en rnennirnir og
meira hefur.séð af Guðs clýrð.
Og bcenin er hinn þráðlausi.
simi, sem. ber hugsanir þinar og
óskir til ccðri heima.
Og Guð sjálfur er uppi yfir
tilverustiganum og boðar enn
sem fyrr: „Sjá, ég er með þér
og varðveiti þig, hvert sem þú
fer.“
Viða i sveitum þessa lands
helzt. lengi sá siður, að láta Ijós
loga alla jólanóttina i baðstof-
unni. Ljósið, sem logaði. meðan
allir sváfu, var imynd gcezku
Guðs og speki ,sem vakir yfir
oss öllum.
Við þá hugsun sofna börnin
róleg á kvöldin með gleði og
frið i hjarta. En vér, sem eldri
erurn, getum vér ekki lika orðið
börn i þeim skilningi — um jól-
in?
(Árin og eilifðin).
Messur í Landakirkju á
jóEum og nýóri 1956.
Aðfangadagskvöld (24. des.)
kl. 6, séra Halldór Kolbeins mess
ar. — Jóladag (25. des.) kl. 2. Há-
tíðasöngvar, séra Jóhann Hlíðar
messar. — Jóladag kl. 5, Hátíða-
söngvar, séra Halldór Kolbeins
messar. — Annan Jóladag (26.
des.) kl. 2, séra Jóhann Hlíðar
messar. — Gamlárskvöld (31.
des.)' kl. 6, Hátíðakvöldsöngur,
séra Halldór Kolbeins messar.
Nýársdag (1. janúar 1957) kl. 2,
Hátíðasöngvar, séra Jóhann
Hlíðar messar.