Framsóknarblaðið - 20.12.1956, Blaðsíða 13
JÖLABLAi) FRAMSOKNARliLAÐSINS 195(5
U ppboðið.
Framhald af 11. síðu.
hugði vandlega að gerð þess og
óritunum. Að því loknu óskaði
hann þess að mega segja nokkur
orð í heyranda hljóði með leyfi
uppboðshaldara. Hreppstjórinn
taldi honum það heimilt.
„ Mér mun aldrei úr minni
Iíða só atburður, er ég og við
öll höfum hér verið vottar að,
nauðfótæk hjón með fullan bæ
barna skulu sviptast hér öllu
bjargræði með aleigumissi.
— Grun hef ég um þoð, hrepp-
stjóri, að þetta uppboð sé með
öllu lögleysa ein, þó að það sé
ón þinnar vitundar. Ef til vill
hefur það einhvertíma ótt sér
stað, að Sigurði kaupmanni
Hallssyni hafi tekizt að fó Sæm-
und bónda Björnsson hér í Höfn
til þess að handssala sér eigin-
nafni undir skjal þetta, en Sæm-
undur bóndi er með öliu óskrif-
andi. Hitt fullyrði ég, að sam-
kvæmt gildandi landslögum er
sú handsölun með öllu ólögleg
af hendi innt. Ég þori að fullyrða
og leggja þar við æru mína, að
nöfn vitundavottanna eru skróð
ó skjalið falsri hendi. Guðrún
Sighvatsdóttir, sem ó að vera
annar vitundarvotturinn, var
i hjó mér vinnukona í fjögur ór
eða þar til í fyrra, ao hún réðst
.• til Sigurðar kaupmanns, svo sem
ykkur öllum er kunnugt, og var
hún þó gjörsamlega óskrifandi.
Þykir mér það því mjög með ó-
líkindum, að hún hafi lært að
skrifa skýra snarhönd, síðan hún
réðst vinnukona til Sigurðar
kaupmanns. í annan sfað kann-
ast ég ekki við rithönd Finn-
boga Jörundssonar, þar sem hann
er skróður annar vitundarvott-
urinn ó veðbréfið. Eg mun þvi
taka það að mér að krefjast
rannsóknar ó þessu móli öllu og
sækja Sigurð kaupmann Halls-
son til saka um fölsun, lagabrot
og pretti í viðskiptum. í þriðja
stað mun ég og þó kæra það
ofbeldisverk og þó lögleysu, er
Sigurður kaupmaður lét sækja
hingað í hlöðu Sæmundar bónda
ó þorra í vetur nokkra hestburði
af heyi gegn vilja og leyfi Sæ-
mundar sjólfs. Til þess brast
Sigurð kaupmann lagalegan
rétt enda þótt meint væri, að
bústofn Sæmundar væri veðsett-
ur kaupmanni með fóðurbirgð-
um, sem þó einvörðungu skyldu
notaðar til lífs og framfærslu bú
stofninum sjólfum. Með þessu
ofbeldisverki neyddi kaupmaður
Sæmund bónda til að skerða bú-
stofn sinn ó miðjum vetri, sem
nam heybirgðum þeim, er Sig-
urður kaupmaður tók hér eða
lét taka úr hlöðu Sæmundar
bónda ófrjólsri hendi. Mun slík-
ur verknaður mega heimfærast
undir rón samkvæmt gildandi
landslögum, og liggja þungar
refsingar við að fremja slíkan
Skrí
Brúðkaupsrœdan.
Jóni gámla á Hc'ili þótti gott
brennivín. Hann var gféindur
vcl og stundum ineinlegur í orð-
um. Eitt sinn var hann á ferð og
kom á b:e í sveil sinni, þar sem
haldin var brúðkaupsveizla.
Fólkiö var nýstaðið uþp frá
borðuin, er Jón gamla bar að
garði.
begar veizlufólkið sá Jón
gamla, fagnaði j>að bonum og
sagði, að jrað væri gott, að hann
kæmi, því að jrað vantaði mann
til jxss að tala fyrir minni brúð
hjónanna.
lón sagði, að jiað væri lumum
ókleift, hann væri svangur og
vantaði brennivín. Úr því hvort
tveggja skyldi bætt, sagði fólkið.
\'ar nú dembt í Jón gamla bæði
mat og áfengi. Svo átti liann að
halda ræðuna. Fn Jón gamli
fullyrti, að andinn kæmi ekki
yfir sig fyrr en liann fengi tvö
staup til viðlxítar. bá var þeim
þörfipn hans fullnægt.
Síðan tók Jón til máls:
,,Eg á að tala hér fyrir minni
brúohjónanna. Eg óska að sækja
efnið í vora beztu bók, sjálfa
Biblíuna. Hverjir voru jreir jrar.
sem voru Guði þóknanlegir?
J>að voru þeir konungarnir
Davíð og Salómon, en svo stóð
nú á fyrir þeim, áð annar jieirra
átti tíu konur en lrinn 200 kon-
ur. ()g margt er um þetta ritað.
F.n af joess: 1 sést, að jrað er ekki
eftir Guðs vilja, að menn séu að
binda sig við eina konu . . . . "
begar hér var komið ræðunni
jx'mi brúðinni nóg komið og
lét reka Jón út. Hann fór vilj-
ugur, tók hest sinn, reið burt
og þóttist hafa farið góða ferð.
Gesturinn: „Myndin er prýðis
vel máluð, cn ég skil ekki. hvers
vegna þér hafið valið svona herfi
lega ljótan kvenmann til að
verknað eða vera valdur oð
honum."
Þegar Þórður bóndi hafði
lokið móli sínu, ríkti um stund
dauðakyrrð með uppboðssam-
kundunni.
Loks rauf hreppstjórinn þögn-
ina. Hann æskti þess, að þeir
þremenningarnir, hann sjólfur
Sigurður kaupmaður og Þórður
bóndi, mættu fó tóm til að ræða
saman í einrómi.
Að þeim fundi loknum var
uppboðið lýst ógilt og öll mól
lótin niður falla.
Þ. Þ. V.
tlur.
mála mynd af.”
Málarinn: „Hún er systir
mín."
Gesturinn: „Ó, mikill auli
get ég verið. Hefði ég gætt nrín
jrá gat ég séð jrað.
Bóndinn: „Eg Jrakka yður,
herra minn, hjartanlega fyrir
læknishjálpina; ég er nú næstum
orðinn albata."
Læknirinn: „Þakkið ekki mér,
heldur herra okkar allra."
Bóndinn: „Yður er Jrað mest
að jrakka, en ég skal samt vera
Jrakklátur herrunum báðuni."
Anna: „Góð var ræðan lians
séra M. í dag. Eg gat ekki tára
bundist í kirkjunni. ‘
Ólöf: „F'ins fór fyrir mér. En
þá mundi ég, að ég hafði engan
vasaklút, svo að ég varð að
hætta."
Móðirim „Hvernig gengur
þér, Fía mín, að feðra barnið
jritt?"
Fía: „Það er nú saga að segja
frá jrví. Fyrst vildi enginn gang-
ast við jrví, en eftir að það barst
út, að ég liefði fengið liinn góða
vinning í Happdrætti Háskól-
ans, komu fimm, sem allir jrótt
ust eiga barnið."
Frú A.: „Hvernig fcllur þér við
nýjii vinnukonuna? Er hún
sparsöm?"
Frú B.: „Já, hún er sparsöm
á sápu, gólfsópa og bursta.
Fóstran: „Komdu, Gvendur
litli, láttu jrvo Jrér, svo að þti
verðir fallegur."
Gvendur: „bú hefur víst ekki
látið þvo þér, þegar þú varst
lítil."
Gesturinn: „Eruð þér hús-
húndinn hérna?"
ANNÁLL.
Leysh' þann vanda
isS’gerSaránnar.
í ræðu, sem sjávarútvegsmála-
ráðherra flutti á Alþingi 5. Jr.
m. lýsti hann yfir því, að kaup
S. I. S. og Olíufélagsins á hinu
stóra olíuflutningaskipi Hamra
felli leysti nú mikinn vanda,
sem útgerðin og jrjóðarheildin
hefði annars komizt í, með Jrvf
að mjög hefði reynzt erfitt að
ná nægri olíu til landsins án
Jress skips. Ob’uflutningaskip
eru nú lítt fáanleg til leigu, en
fáist Jrau, er leigan gífurlega há.
Þetta framtak samvinnumanna í
landinu er vissulega ekki hið
fyrsta til happs og gengis útgerð
inni. #
útgerðairmöinnuni
arði.
H raðfrystil 1 ús samvi n n u man na
á Kirkjusandi við Reykjavík hef
ur greitt útgerðarmönnum og
sjómönnum, sem við Jrað hafa
skipt, góðan arð á Jressu ári eða
uppbót á fiskverðið, svo að
numið hefur drjúgum skildingi.
Arður íil koupfélag-
onna..
Á aðalfundi S. í. S. ;í s. 1.
sumri var samþykkt að endur-
greiða kaupfélögunum arð, sem
næmi kr. 3.750.000,00 á þessu
;iri.
Og enn greiðslo á arði.
Á jressu ári voru Samvinnu-
tryggingar 10 ára. Þetta 10.
starfsár trygginganna var um-
svifamesta starfsárið, og eru nú
Samvinnutryggingar stærsta
trvasinaarfélag landsins. Sam-
vinnutryggingar skiluðu tryggj-
enduni arði á þessu 10. starfsári
eins og undanfarin ár. Sá arður
nam að þessu sinni kr. 2,8 milj-
ónum. Hafa Jrá Samvinnutrygg-
ingar endurgreitt samtals kr.
(i.000.000,00 arð á þessum 10 ár-
um. Þannig vinna samvinnu-
menn iyrir fólkið í landinu.
Bóndinn: „Einu sinni var
jrað."
Gesturinn: „Ráðið Jrér |rá
ekki húsum hér nú?“
Bóndinn: „Nei, nú er ég gift-
ur.“
Líkkistusmiður auglýsti. að
smíðisgripir sínir \æru svo ágæt
ir, að jrcim, sem einu sinni hcfði
reynt þá. dytti ekki í hug að
ski]5ta við aðra.