Morgunblaðið - 26.06.2010, Síða 28

28 Minningar
MORGUNBLAÐIÐ LAUGARDAGUR 26. JÚNÍ 2010
✝ Matthildur Þór-hallsdóttir, hús-
freyja í Ártúni,
fæddist 13. júní
1942 á Hjalteyri við
Eyjafjörð. Hún lést
á Sjúkrahúsinu á
Akureyri 17. júní
2010.
Foreldrar Matt-
hildar voru Þór-
anna Guðbjörg
Rögnvaldsdóttir, f.
á Enni á Höfð-
aströnd 25.2. 1912,
d. 11.12. 1979, og
Þórhallur Marinó Kristjánsson, f.
á Hrísum í Svarfaðardal 14.4.
1909, d. 5.3. 1944. Systkini Matt-
hildar eru Margrét Kristín, f.
1932, Rögnvaldur Sigurbjörn, f.
1933, Kristján Örn, f. 1936, Ævar
Þór, f. 1939, og Leifur Eyfjörð, f.
1945.
Matthildur giftist 17. maí 1959
Sveini Sigurbjörnssyni, f. 29.5.
1938 í Ártúni Grýtubakkahreppi.
Brján. 3) Benedikt Steinar, f.
12.1. 1965, kvæntur Kristínu
Björgu Sigurðardóttur og eiga
þau fjögur börn, Hildi Björk, Sig-
urð Gauta, Sigurbjörn og Atla
Birgi. Hildur Björk er í sambúð
með Stefáni Hrafni Stefánssyni
og eiga þau tvö börn, Jasmín Ýr
og Gabríel Örn. 4) Sigurbjörn, f.
13.11. 1969, kvæntur Örnu Ívars-
dóttur og eiga þau þrjú börn,
Karen, Ívar og Svein.
Matthildur ólst upp á Hjalteyri
við Eyjafjörð og tók virkan þátt í
starfi Ungmennafélags Eyja-
fjarðar. Hún stundaði nám í tvo
vetur við Alþýðuskólann á Laug-
um í Reykjadal þar sem leiðir
hennar og eftirlifandi eig-
inmanns lágu saman. Ung að
aldri hófu þau búskap, fyrst á Ak-
ureyri og síðar í Ártúni. Matt-
hildur vann alla tíð við heimilis-
og bústörf, tók þátt í starfi
kvennfélagsins Hlínar og stund-
aði skógrækt. Hún bar mikla
virðingu fyrir landinu sínu og
naut þess að ferðast og fræðast.
Þau hjón ferðuðust víða og fóru
þá helst ótroðnar slóðir í leit að
einstökum næturstöðum.
Útför Matthildar fer fram frá
Laufási við Eyjafjörð í dag, 26
júní 2010, og hefst athöfnin kl. 11.
Foreldrar hans
voru Sigurbjörg
Snæbjarnardóttir,
f. á Grund í Lauf-
ássókn 13.8. 1905,
d. 15.11. 1996, og
Sigurbjörn Bene-
diktsson, f. á Sval-
barðsströnd, 16.4.
1899, d. 6.4. 1987.
Börn Matthildar og
Sveins eru: 1) Una,
f. 26.1. 1959, gift
Vilhjálmi Anton
Ingvarssyni, þau
eiga tvær dætur
Gígju og Katrínu. Gígja er gift
Jóni Vídalín Ólafssyni og eiga
þau þrjú börn, Unu Köru, Mars-
elíu Ídu og Vilhjálm Tuma. Fyrir
átti Gígja tvö börn, Ylfu Eik og
Anton Helga. Katrín er í sambúð
með Gylfa Víðissyni og eiga þau
einn son, Maron Dag. 2) Þórhild-
ur, f. 31.3. 1962, gift Hróbjarti
Darra Karlssyni og eiga þau þrjá
syni, Starkað, Svein Breka og
Þegar elskuð móðir hverfur úr
þessu lífi ryðjast fram minningabrot
og það er bjart yfir þeim öllum, það
segir aðeins eitt, þú varst góð móðir.
Ég man þig mamma, ólétta að Þór-
hildi systur minni, þú varst svo sver
að þú komst varla í gegnum dyragat-
ið í Norðurgötunni. Ég man sögur
þínar frá dögum æsku þinnar og
unglingsára sem ekki hafa verið
mörg, eiginkona og móðir 16 ára. Ég
man þig á sjúkrahúsinu ófríska að
Benna og veika eins og alltaf þegar
þú varst ófrísk, hvísla til pabba,
Sveinn, þú hefðir getað þvegið stelp-
unum áður en þið komuð. Ég man
tertuna, svampbotnar með kokteil-
ávöxtum og rjóma, þegar þú varst 25
ára, það var sólskin þann dag. Það er
reyndar alltaf sólskin 13. júní í minn-
ingunni. Ég man tárin í augunum
þínum þegar ég fór í Skógaskóla. Ég
man ömmuumhyggju þína fyrir
Gígju minni, þú þá rétt orðin 34 ára.
Ég man hvað þú gast orðið skemmti-
lega krímótt í andliti í kartöfluupp-
tekt. Ég man þig sjóða borðtuskur í
emaleruðu vaskafati. Ég man eftir
höndum sem struku vanga og hugg-
uðu. Ég man blikið í augum þínum í
Hjalteyrarferðum, ég man líka hitt
blikið í augum þínum þegar pólitík
bar á góma. Ég man hlátur og kátínu
yfir stríðni og gáska sem var ríkjandi
í kringum þig. Ég man, ég man…, ég
man svo ótal, ótal margt og vonandi
eitthvað af því sem þú kenndir mér.
Ég man þitt síðasta bros þegar Kata
kom norður, þá voru allir komnir
sem reiknað var með við dánarbeð.
Ég man þitt síðasta andvarp, móðir
mín, lausnina frá þessu ástandi sem
þú varst komin í og ekki varð umflú-
ið.
Man ég breiðan blíðan faðm
besta skjólið mamma mín.
Minning sú er huggun harm,
hlýja og ást til okkar þín.
Una Sveinsdóttir.
Þegar ég minnist tengdamóður
minnar, Matthildar, þá dettur mér
fyrst í hug matur, en hún passaði
alltaf vel upp á að allir borðuðu vel og
reglulega. Alltaf var eldað yfirdrifið
nóg og meira en það, jafnvel þegar
þau voru orðin ein í kotinu, Sveinn og
Matta, var eldaður sami skammtur
og þá gjarnan er maður leit inn í mat
sagði Sveinn „borðaðu nú vel Villi
minn, annars fæ ég þetta einu sinni
enn“. Snyrtimennska var henni í blóð
borin jafnt innan sem utan heimilis
og var hún gjarnan kölluð umhverf-
isráðherra í Ártúni. Matta var alla tíð
reglumanneskja á vín og tóbak, en
hafði þó hin síðari ár gaman af því að
fá sér rauðvínsstaup, eitt, tvö eða
þrjú. Hún var hrókur alls fagnaðar á
góðum stundum með fjölskyldu sinni
og/eða vinum. Matta tengdamóðir
mín gaf mér alltaf bók í jólagjöf og
stríddi ég henni stundum á því að það
væri eitthvað undarlegt við þetta
bókaval hennar því iðulega voru
þetta glæpasögur og þá raðmorð-
ingjar í aðalhlutverki, en sjálf las hún
mjög mikið og las flestar tegundir
bókmennta, hún hafði einnig gaman
af góðum bíómyndum og skrapp iðu-
lega til Akureyrar til að fara á „safn-
ið“ til að ná sér í bók eða mynd.
Matta var listamaður í höndunum
og voru Sveinn og hún sérstaklega
samhent í að gera fallega muni og
veit ég að þeir verða enn verðmætari
í hugum eigenda sinna hér eftir. Hún
var ekki mikið að gorta af þessum
listmunum sínum og þaggaði það
niður ef minnst var á að halda sýn-
ingu á þeim. Ferðalög voru yndi
þeirra Ártúnshjóna og þekkti Matta
landið sitt mjög vel og hafði víða farið
en í Ártúni hangir uppi Íslandskort
þar sem þau hafa merkt inn á með
rauðu þá vegi, slóða, og náttstaði
sem þau hafa farið og gist og er kort-
ið farið að líkjast rauðu hárneti, svo
víða hafa þau farið.
Farin er góð kona yfir móðuna
miklu langt fyrir aldur fram og er
hennar sárt saknað, en ég veit að hún
mun fylgjast með okkur frá æðri
stað. Ég votta Sveini tengdaföður
mínum sem í rúm 50 ár fékk að njóta
lífsins með Möttu sinni, mína dýpstu
samúð og einnig börnum þeirra og
fjölskyldum.
Vilhjálmur Anton Ingvarsson.
Elsku amma mín. Mér þykir það
svo óraunverulegt að komið sé að
kveðjustund hjá okkur. Ég vil ekki
trúa að þú sért farin frá okkur öllum,
svona snemma. Það er ótrúlegt hvað
hlutirnir gerast hratt, allt í einu ertu
búin að kveðja. Ósanngirni er eina
orðið sem fær lýst þessum hræðilega
og alltof algenga sjúkdómi.
Ég minnist þess hvað það var
gaman hjá okkur í fyrra vor þegar
þið afi áttuð 50 ára brúðkaupsaf-
mæli. Þar voru allir afkomendur
ykkar samankomnir til að fagna í
frábæru veðri upp í Rima, og engan
grunaði að svona færi. Það er þó
margt gott sem við eigum eftir þig
amma, bæði huglægt og hlutlægt.
Allar minningarnar úr sveitinni eru
svo góðar. Mann langar helst að
spóla til baka og hafa þennan ljúfa
tíma að eilífu, þegar við barnabörnin
vorum lítil og saklaus. Ég man það
svo vel þegar við rifum upp gulræt-
urnar þínar og borðuðum þær með
moldinni á, þegar við betluðum
brjóstsykur sem þú geymdir í
grænni krús í eldhússkápnum, þegar
ég bað þig alltaf um að sýna mér
gervitennurnar, þegar þú last sögur
á kvöldin og þegar þú kenndir mér
fyrsta ljóðið mitt.
Það huglæga eru ekki bara minn-
ingar úr sveitinni, heldur líka hvern-
ig þú sjálf varst. Þú varst svo hlý og
góð. Ég man það vel, þegar ég var
um 3 ára aldurinn og sagði að þú
værir „mjúkasta“ amma í heimi. Ég
stend ennþá á þeirri skoðun og mun
alltaf gera. Mjúki tóninn í röddinni
þinni er ógleymanlegur og hvað það
var gott að heyra í þér þegar þið afi
komuð í heimsókn til okkar. Hlátur-
inn var líka svo innilegur, sem og
brosið.
Þegar ég hugsa um ömmu Möttu í
sveitinni sé ég þig fyrir mér inní eld-
húsi að hlaða í okkur kleinum sem þú
bakaðir og einhverju fleiru heima-
bökuðu. Mysuosturinn er að sjálf-
sögðu á borðinu og heitt kaffi á könn-
unni. Svo sé ég þig og afa fyrir mér,
að kvöldi og þið sitjið fyrir framan
litla sjónvarpið inní stofu og hafið
það notalegt. Það var alltaf svo gott
að koma í sveitina til þín og afa, og
tilhugsunin um að svo verði ekki í
framtíðinni er hræðileg.
Allt það sem þú hefur kennt mér í
gegnum tíðina gagnast mér á hverj-
um degi. Ég vildi bara þakka þér fyr-
ir það, elsku amma. Ég vildi líka
þakka þér fyrir allar klukkustund-
irnar sem þú eyddir á aðfangadag í
að sjóða graut handa öllu liðinu þínu,
en þeim stundum mun ég aldrei
gleyma. Ég mun heldur aldrei
gleyma rasptertunni sem þú gafst
pabba alltaf áður en við keyrðum í
bæinn á aðfangadag.
Það hlutlæga sem við eigum til
minningar um þig er líka svo margt.
Allt það sem þú hefur föndrað, saum-
að, málað og skapað er svo fallegt og
það mun fylgja okkur. Og lampinn
sem þú gafst mér í jólagjöf síðustu
jól mun vera ljós til minningar um
þig. Það var svo merkileg setning
sem þú sagðir við mig í einni af þinni
síðustu heimsóknum hingað í Goða-
byggðina áður en þú veiktist: „Gangi
þér vel í öllu sem þú gerir, Karen
mín.“ Þessum orðum mun ég aldrei
gleyma, og ekki þér heldur. Takk
fyrir að gefa svona mikið af þér,
elsku amma, takk fyrir að vera svona
frábær við okkur öll, takk fyrir allt
og takk fyrir að vera amma mín.
Þín
Karen.
Það getur verið erfitt að vera tíu
ára stelpa og eiga þrjá yngri bræður
og þeir eru, eins og títt er um stráka,
fyrirferðarmiklir og henni finnst þeir
hrekkjóttir og stríðnir og úti um all-
ar grundir þegar þarf að passa þá.
Þannig var hjá mömmu í Sæborg
þegar Matta litla systir kom í heim-
inn.
Mamma hefur oft sagt frá því hve
heitt og innilega hún þráði að eignast
systur og þegar stóra stundin kom
og amma var lögst á sæng, fór
mamma út og settist í brekkuna
sunnan við húsið. Þar sat hún í sól-
inni, tíndi baldursbrár og plokkaði
þær og sagði stelpa, strákur, þar til
síðasta blaðið sagði strákur í þriðja
sinn og hún var að verða úrkula von-
ar. Þá komu tíðindin: Það var systir!
Og Magga Stína lyftist af gleði og
sveif út á Hjalteyri til að senda afa
skeyti frá símstöðinni með tíðindun-
um, því hann var þá að vinna í Hrís-
ey.
Alla tíð var sérlega kært með þeim
systrum, það þrátt fyrir að mamma
reyndi líka að vernda Möttu gegn því
að þessi ungi maður, sem elti hana
frá Héraðsskólanum á Laugum,
bæri sig eftir henni og reyndi að
bægja honum frá. Þær hlógu nú
stundum innilega að þessu seinna.
Auðvitað þýddi þetta ekkert, þau
Matta og Sveinn náðu saman og þótt
amma elskaði öll tengdabörnin eins
og sín eigin hafði ég það alltaf á til-
finningunni að henni þætti einna
mest til um þennan glaðlynda og
upplitsdjarfa dugnaðarfork.
Matta passaði mig þegar ég var of
ungur til að muna eftir því, en ég var
ekki hár í loftinu þegar mér varð
ljóst að „Matta systir“ var afreks-
kona. Kraftmikil og dugleg og vann
til verðlauna á íþróttamótum. Svo
tók hún mig í fóstur í Ártún um sum-
artíma seinna, ég var næstum orðinn
unglingur, kunni ekki að vinna og var
sjálfsagt latur og hyskinn. Hún tók
mildilega á því, lét Svein um að reka
á eftir mér og skikka mig til, sem
hann gerði það vel að ég var ólmur að
koma aftur til þeirra og gerði það
tveimur sumrum seinna. Hafði þá
lært nokkuð til verka og þá spöruðu
þau ekki hrósið né hvatninguna svo
maður varð hálfpartinn upp með sér.
Enn fóstraði Matta mig þegar ég
var ungkarl og kennari á Grenivík,
þá sá hún til þess að ég hefði ávallt
hrein og fín föt og fengi gott að borða
að minnsta kosti vikulega.
Sumum virðist ganga allt í haginn
og fyrirhafnarlaust. Fyrir ókunnuga
gátu Matta og Sveinn fallið í þann
flokk. Ávallt virtist búið í Ártúni
stækka, smjör drjúpa af hverju strái
og tvö höfuð á hverjum grip. Ég fékk
nú að reyna sjálfur að það kom ekki
fyrirhafnarlaust, tína allt þetta grjót
úr túnunum, kljúfa við í girðingar-
staura og grafa skurði á höndum.
Sveinn og Matta tókust hins vegar á
við lífið í sigurvissu sem byggðist á
að þekkja sín takmörk, nota krafta
sína vel, kunna til verka og vinna af
dugnaði og ögun, láta aldrei bugast
þótt á móti blési. Yfir öllu sveif glað-
værð og gestrisni. Og allt þetta gáfu
þau börnunum öllum í arf. Það er
mikið og gott ævistarf.
Við kveðjum nú afrekskonu sem
skilur eftir sig stórt skarð, en það er
fullt af kærum og góðum minning-
um. Ég bið ykkur Sveini, börnum og
ástvinum öllum blessunar.
Þórhallur Jósepsson.
Elsku amma Matta!
Það sem minnir mig mest á þig eru
góðu kleinurnar þínar og hvað þú
varst alltaf mjúk og hlý. Ég að gista í
ferðabílnum ykkar afa og það var
alltaf svo gaman.
Þegar pabbi og mamma voru í
Frakklandi og ég þyngdist um 1 kg í
pössun hjá ykkur!
Ég að gefa hundinum ykkar, henni
Tófu, kleinur sem þú gafst mér.
Ég á eftir að sakna þín mikið!
Þinn,
Ívar Sigurbjörnsson.
Elsku Matta mín. Nú ert þú farin
frá okkur. Við spyrjum hvers vegna.
Þú sem varst svo hress og sterk enda
sagðir þú oft við mig, ég skil þetta
ekki, ég sem er svo hraust. Ekki þýð-
ir að deila við dómarann. Það tók
hann þrjá mánuði að vinna á þér,
þennan illvíga sjúkdóm, en þú ætl-
aðir svo sannarlega ekki að láta hann
beygja þig. Nú hlaðast upp allar
minningarnar um okkar liðnu sam-
verustundir á ferðalögum, í spila-
mennsku, göngutúrum og svo heima
í eldhúsi að borða signa grásleppu
eða sviðafætur. Það voru dásamlegar
stundir sem við áttum saman. Það
var gæfa að kynnast þér á Lauga-
skóla, þá 15 ára gamlar. Síðan þá hef-
ur vinskapur okkar haldist. Ekki
minnkaði vináttan þegar við eignuð-
umst okkar fjölskyldur. Með þessum
fátæklegu orðum kveðjum við þig
elsku vinkona.
Elsku Sveinn, Una, Þóra, Benni,
Sibbi og fjölskyldur, við biðjum Guð
að styrkja ykkur í þessari miklu
sorg. Hugur okkar er allur hjá ykkur
á þessum erfiðu tímum.
Við kveðjum þig með þessum ljóð-
línum eftir Þórunni Sigurðardóttur:
Ég sendi þér kæra kveðju
nú komin er lífsins nótt,
þig umvefji blessun og bænir
ég bið að þú sofir rótt.
Þó svíði sorg mitt hjarta
þá sælt er að vita af því,
þú laus ert úr veikinda viðjum
þín veröld er björt á ný.
Ég þakka þau ár sem ég átti
þá auðnu að hafa þig hér,
og það er svo margs að minnast
svo margt sem um hug minn fer,
þó þú sért horfinn úr heimi
ég hitti þig ekki um hríð,
þín minning er ljós sem lifir
og lýsir um ókomna tíð.
(Þórunn Sigurðardóttir)
Anna Lísbet og Friðrik.
Matta, elskuleg vinkona okkar, er
farin frá okkur á besta aldri.
Við söknum hennar sárt og stórt
skarð hefur öðru sinni verið höggvið í
rófufélagið okkar þar sem margt hef-
ur verið brallað í rúmlega 20 ár.
Oft höfum við farið í ferðalög eða
komið saman á heimilum okkar,
borðað góðan mat, spjallað, spilað,
sungið, dansað og notið þess að vera í
útilegu á góðum stað.
Þessi frábæri vinahópur átti
margar gleðistundir og minningarn-
ar munu endast okkur ævilangt.
Alltaf verðum við þakklát fyrir
þann vinskap og góðu stundir sem
við áttum með Möttu og Sveini.
Þótt farin þú sért,
og horfin ert burt þessum heimi.
Ég minningu þína,
þá ávallt í hjarta mér geymi.
Ástvini þína, ég bið síðan
Guð minn að styðja,
og þerra burt tárin,
ég ætíð skal fyrir þeim biðja.
(Bryndís Halldóra Jónsdóttir.)
Elsku Sveinn og fjölskylda, inni-
legar samúðarkveðjur. Minningin
um yndislega vinkonu lifir.
Eigum þó áfram góðar stundir
saman.
Guðný, Sigrún og Guðgeir.
Matthildur
Þórhallsdóttir
HINSTA KVEÐJA.
Þar sem englarnir syngja
sefur þú
sefur í djúpinu væra.
Við hin sem lifum, lifum í trú
að ljósið bjarta skæra
veki þig með sól að morgni.
(Bubbi Mortens)
Gunnhildur Eyfjörð.
Elsku amma Matta.
Þú varst alltaf svo góð við
mig og gafst mér alltaf rúg-
brauð með mysuosti.
Ég elska þig og sakna þín
mikið.
Þinn
Sveinn Sigurbjörnsson.