Morgunblaðið - 03.09.2010, Blaðsíða 30

30 Minningar
MORGUNBLAÐIÐ FÖSTUDAGUR 3. SEPTEMBER 2010
✝ Guðrún Sigurð-ardóttir fæddist í
Görðum við Ægisíðu
í Reykjavík 6. febr-
úar 1916. Hún and-
aðist á hjúkr-
unarheimilinu Eir 26.
ágúst 2010.
Foreldrar hennar
voru Sigurður Jóns-
son, útvegsbóndi í
Görðum, f. 11. mars
1865, d. 15. sept-
ember 1956, og Guð-
rún Pétursdóttir, f.
18. mars 1878, d. 25.
maí 1962. Guðrún var níunda í röð
ellefu systkina, barna Sigurðar og
Guðrúnar, en einnig átti hún þrjú
hálfsystkin, börn Sigurðar frá
fyrra hjónabandi með Ólöfu Krist-
ínu Guðmundsdóttur, f. 11. janúar
1860, d. 4. apríl 1901.
Guðrún giftist 12. október 1940
Guðmundi Kristni Kristmundssyni,
framkvæmdastjóra Suðurleiða hf.,
f. 8. mars 1914, d. 8. febrúar 1981.
Þau eignuðust fjögur börn, þau
eru: 1) Guðrún Guðmundsdóttir
hjúkrunarfræðingur, f. 9. janúar
1940, gift Þorvaldi Thoroddsen
tæknifræðingi, börn þeirra a) Guð-
mundur Kristinn, kvæntur Hall-
dóru Elíasdóttur, börn þeirra:
Halldór Gústaf og Theodór Hrann-
ar. Fyrir átti Guðmundur dótt-
urina Kristrúnu Unu, sonur henn-
ar er Tristan Berg, og Halldóra
dótturina Birgittu. b) Ægir Gauti,
kvæntur Hrefnu
Kristínu Ágústdóttur.
2) Kristmundur Guð-
mundsson blikk-
smiður, f. 21. janúar
1942, kvæntur Mar-
gréti Sigríði Krist-
jánsdóttur leikskóla-
starfsmanni, börn
þeirra a) Guðmundur
Kristmundsson, dá-
inn 1962, b) Kristján,
sambýliskona hans
Þyrí Guðjónsdóttir,
börn þeirra Thelma
Rós, Guðgeir Búi og
Ágústa Katrín.
Fyrir átti Kristján dótturina
Margréti, sambýlismaður hennar
er Bjarni Guðni Jóhannesson, börn
þeirra: Ingunn Birta og Mikael
Máni. c) Guðmundur Brynjar, son-
ur hans er Arngrímur Húni. 3)
Bryndís Guðmundsdóttir flug-
freyja, f. 25. desember 1944, gift
Ottó Tynes flugstjóra, börn þeirra
a) Ottó Davíð, dóttir hans er
Tinna. b) Gunnar Örn, sambýlis-
kona hans er Sigurlaug Gísladótt-
ir. 4) Hrefna Guðmundsdóttir, f.
19. júlí 1950, gift Helga Agnars-
syni prentsmið, dóttir þeirra Lísa
Dögg.
Guðrún og Guðmundur bjuggu
nær allan sinn búskap í Hólmgarði
2 í Reykjavík. Útför Guðrúnar fer
fram frá Bústaðakirkju í dag, 3.
september 2010, og hefst athöfnin
klukkan 13.
Elsku Gunna mín, besta tengdó í
heimi. Ég kveð þig með söknuði.
Þú varst mér og okkur öllum svo
góð í gegnum lífið. Þegar ég kynnt-
ist Kidda syni þínum 17 ára og kom
inn á heimili þitt tókstu mér opnum
örmum. Það er svo margs að minn-
ast elsku Gunna mín. Við áttum svo
margar góðar stundir saman. Þú
varst alltaf tilbúin að gera allt fyrir
mig. Öll fallegu dressin sem þú
saumaðir á mig mun ég ávallt
muna. Þú varst svo mikill snillingur
á saumavélina og ekki skemmdi
smekkur þinn fyrir. Ég veit að þú
leist á mig sem eina af þínum dætr-
um.
Þegar svo Krissi og Gummi synir
okkar fæddust varst þú sú besta
amma sem hægt var að eiga, alltaf
tilbúin að rétta hjálparhönd, hvort
sem það var að passa eða sauma á
þá. Við Kiddi minn þökkum þér
fyrir allt sem þú gerðir fyrir okkur
elsku Gunna mín.
Hvíl þú í friði, guð þig geymi og
vefji þig örmum sínum. Kær
kveðja.
Þín tengdadóttir,
Margrét (Maggý.)
Í dag verður vinkona mín og
tengdamóðir Guðrún Sigurðardótt-
ir kvödd hinstu kveðju. Gunna
tengdó eins og ég kallaði hana allt-
af var skemmtileg kona með sterkt
viðmót og fas sem geislaði af. Hún
var borin og barnfædd við sjáv-
arsíðuna í Görðum við Ægisíðu, þar
var stundaður hefðbundinn búskap-
ur og sjósókn. Ólst hún upp í
stórum systkinahópi við strangan
aga sem mótaði hennar persónu-
leika og dugnað sem entist henni
allt lífið. Frásagnir hennar og lýs-
ingar af högum sínum og fjölskyld-
unnar í Görðum voru oft hnyttnar,
fróðlegar og skemmtilegar, enda
alltaf stutt í húmorinn hjá henni.
Gunna mín, margs er að minnast
á þeim rösku fjörutíu árum sem lið-
in eru frá því að ég kom fyrst inn á
heimilið í Hólmgarðinum, nýbúin
að krækja í örverpið þitt hana
Hrefnu, kom þá í ljós nokkuð sem
við Hrefna vissum ekki, gömul
tengsl fjölskyldna okkar frá þeim
tíma er þær bjuggu báðar á Flóka-
götunni nánast í næsta húsi hvor
við aðra en eldri systkini okkar
höfðu verið leikfélagar á þeim tíma.
Ekki náðum við Hrefna tengingu á
Flókagötunni því að þið fluttuð í
Hólmgarðinn með hana nokkurra
mánaða gamla. Margir atburðir
koma upp í hugann á tímamótum
sem þessum, sumir sorglegir aðrir
erfiðir en þó enn fleiri skemmti-
legir, ég minnist t.d. þeirrar sorg-
legu stundar þegar Guðmundur
tengdapabbi féll frá og við tvö stóð-
um saman á spítalanum þegar úr-
skurður læknanna var tilkynntur
okkur. Einnig man ég erfiðu tím-
ana þegar þú áttir í veikindum og
dvaldir hjá okkur langdvölum á
meðan það versta gekk yfir.
Ég man líka brúðkaupsdaginn
okkar Hrefnu og hina glæsilegu
veislu sem þú og Guðmundur héld-
uð okkur, svo sé ég líka fyrir mér
þegar þú og hún Lísa mín láguð
hvor í sínum endanum í stofusóf-
anum og spjölluðuð og hlóguð sam-
an, þá fenguð þið nafnið „Sóffalín-
urnar“ sem festist við ykkur, ekki
gleymast heldur allir sunnudags-
bíltúrarnir þegar alltaf þurfti að
fara vestur í bæ og kaupa ís, keyra
svo Ægisíðuna og skoða sjóinn
hennar ömmu og litla hvíta húsið
sem amma Gunn bjó í þegar hún
var lítil stelpa eins og Lísa. Oft gát-
um við Gunna mín rætt og spaugað
um allskonar málefni en þó var eitt
málefni sem alltaf hefur komið upp
reglulega hjá okkur á þessum 40
árum, það er uppeldið á henni
Hrefnu okkar áður en ég kom til
skjalanna. Ég hef nefnilega haldið
því fram eins og þú veist, Gunna
mín, að ég hafi verið plataður hvað
þetta varðar en ég hef aldrei fengið
neinn hljómgrunn hjá þér í þessu
máli. Þú hefur alltaf sagt að eft-
iráuppeldið hjá mér hafi mistekist
og þess vegna bæri ég skaðann af
þessu og hvorki viljað taka hana til
baka né greiða mér skaðabætur.
Nú er svo komið að vísa verður
þessu máli frá vegna breyttra að-
stæðna.
Kæra Gunna tengdó, ég hefði
ekki getað verið heppnari með
tengdamömmu, þakka þér fyrir allt
sem þú gafst mér og mínum á
langri ævi og takk fyrir hana
Hrefnu okkar sem er minn happa-
fengur í lífinu. Nú ertu lögð upp í
þína hinstu reisu, á vit horfinna
ástvina sem bíða eftir að fá þig til
sín, skilaðu kveðju og góða ferð.
Minning þín lifir, hún mun aldrei
mást.
Þinn vinur,
Helgi.
Nú í dag kveðjum við Guðrúnu
Sigurðardóttur frá Görðum,
tengdamóður mina. Hún Guðrún
var alltaf stórglæsileg. Ég man
þegar ég kynntist henni fyrst, sem
var fyrir um það bil 40 árum, þá
hugsaði ég með mér: Ja, ef hún
Bryndís mín verður svona flott á
hennar aldri þá verð ég ekki svik-
inn. Hún hafði stórt skap og stórt
hjarta enda komin af stórættum,
Skildinganesætt og Engeyjarætt.
Hún var mikil hannyrðakona og
kenndi konunni minni margt í þeim
efnum svo sem að ef maður getur
gengið í flíkinni ranghverfri, þá er
hún rétt saumuð. Hún var dugleg
að sækja sund og göngur og lét sér
ekki nægja að ganga frá Hólmgarði
(þar sem hún bjó lengst af) yfir
Grensásveginn til okkar í Glað-
heimana, þá 80 ára gömul, heldur
þurfti hún að fara lengri leiðina eða
að Bústaðakirkjunni sinni og þar
yfir holtið að Heimunum. Hún var
drengjunum okkar sú besta amma
sem hægt er að hugsa sér, gaf
þeim tíma, ræddi við þá og alltaf
var hún tilbúin að koma og vera hjá
þeim þegar við Bryndís vorum fjar-
verandi vegna vinnu eða annarra
hluta.
Guðrún var kona sem hafði gam-
an af að skemmta sér og aldrei
gleymi ég þegar við héldum upp á
80 ára afmælið hennar, henni að
óvörum. Við Helgi tengdasynir
hennar og Kiddi sonur hennar
komum og sóttum hana prúðbúna
eins og drottningu í það boð á li-
mósínu og ókum með hana um Æg-
isíðuna, á heimaslóðir hennar, áður
en farið var í boðið heima í Glað-
heimum þar sem hún var mærð í
orði og söng.
Elsku Gunna mín, ég er svo inni-
lega þakklátur fyrir að hafa fengið
að verða samferða þér á lífsveg-
inum síðastliðin 40 ár og mun ég
aldrei gleyma þér.
Þinn tengdasonur,
Ottó.
Elsku amma mín, mig langar að
þakka þér fyrir allt sem þú gafst
mér í lífinu, þolinmæði, ást, vináttu
og góðar óskir. Nú þegar þú ert
farin frá okkur til annars og betri
staðar finn ég til tómleika í hjarta
mínu en þó í bland léttleika yfir því
að þú þurfir ekki lengur að dvelja í
myrkrinu vegna blindu þinnar. Nú
ertu komin í birtuna og ljósið og
búin að hitta afa Guðmund aftur og
alla gömlu vinina þína.
Ég geymi minninguna um þig í
hjarta mínu og gleymi þér aldrei.
Þín
Lísa Dögg.
Elsku amma. Ég á alltaf eftir að
hugsa um þig með bros í hjarta. Þú
varst sterk fyrirmynd fyrir lítinn
strák. Ég man svo vel eftir að vera
hjá þér á Hólmgarðinum.
Ég hertók yfirleitt allt skápa-
pláss undir mína ímynduðu undra-
veröld. Ég átti fjársjóði í hand-
töskum þínum út um alla íbúð. Ég
fékk bókstaflega að baka vandræði
þegar þú leyfðir mér að gera til-
raunir með allt það sem ég fann í
eldhúsinu, óætt en ótrúlega
skemmtilegt. Ég fékk frelsi hjá
þér.
Þú leyfðir mér að verða ég og
fyrir það er ég þér óendanlega
þakklátur. Ég veit að þú ert ein-
hvers staðar annars staðar á betri
stað. Það er staðreynd að orka
eyðist ekki, hún breytist bara.
Góða nótt og góða ferð.
Þinn einlægur aðdáandi,
Gunnar Örn Tynes.
Þegar ég var lítill strákur fannst
mér gaman að fara á Hólmgarðinn
til ömmu og afa. Í minningunni var
amma mín bara ósköp venjuleg
amma sem bakaði pönnukökur og
eldaði uppáhaldsmatinn minn sem
voru ömmubollur (kjötbollur með
kartöflum, brúnni sósu og sultu)
.Seinna þegar ég kynntist ömmu
minni betur uppgötvaði ég að hún
væri miklu meira en bara húsmóð-
ir. Hún var eitt sinn ung og lífsglöð
kona með væntingar og þrár. Hún
upplifði margt og var nýjungagjörn
og sterk með fjölmargar hugmynd-
ir um framtíðina. Hún sagði mér
einu sinni að hún hefði aldrei ætlað
sér að verða heimavinnandi hús-
móðir. Ég kunni alltaf vel við
hversu óhrædd hún amma var að
segja hug sinn. Hún viðurkenndi þó
og vissi vel að fjölskyldan væri
hennar dýrmætasta eign og að hún
væri stolt af öllum sínum börnum.
Ég vona að hún hafi verið að hlusta
þegar ég sagði við hana að það
væri henni að þakka að ég væri til
og því væri ég afar þakklátur. Ég
ætla að gera eins vel og ég get í
mínu lífi til að halda heiðri þínum
lifandi.
Bless amma mín og takk fyrir
mig.
Ottó Davíð.
Gunna var vinkona mín frá barn-
æsku minni í Norðurmýrinni. Ég
átti heima á Flókagötu 8 en Guð-
rún og Guðmundur bjuggu á Flóka-
götu 4 ásamt börnum sínum, þeim
Guðrúnu, Kidda og Bryndísi.
Hrefna dóttir þeirra, og síðar mág-
kona mín, var ekki komin í heiminn
þegar fjölskyldan á númer 4 flutti í
stærra húsnæði í Bústaðahverfinu.
Við Gunna áttum sama afmæl-
isdag. Þegar ég var lítil stelpa
puntaði mamma mig, eins og það
hét þá, og greidd og strokin með
slaufu í hári hljóp ég við stuttan fót
frá Flókagötu 8 eina húslengd yfir
á Flókagötu 4 til að taka inn af-
mælisglögg með Gunnu vinkonu
minni. Við áttum þennan dag.
Ég var heimagangur á heimili
Gunnu sem var kát og skemmtileg
og oft var glatt á hjalla. Í eldhúsinu
sat ég oft í kaffi og gjarnan var
Gauja, systir Gunnu, okkur til sam-
lætis. Við Kiddi vorum jafnaldrar, í
minningunni var hann minn fyrsti
leikfélagi og kallaði Gunna okkur
kærustupar sem mér fannst ekki
nema sjálfsagt. Svo voru þau bara
flutt í Hólmgarðinn sem fyrir mér,
sjö ára, var í grennd við Kína, en
man þó eftir að koma þar í heim-
sókn í nokkur skipti eftir hverfing-
arnar. En aldrei slitnuðu böndin al-
veg, því Addi bróðir minn og Kiddi
héldu kunningsskap fram eftir ár-
um.
Það var svo seint á sjöunda ára-
tug fyrri aldar að Helgi yngri bróð-
ir minn, sem var í barnavagni þeg-
ar Gunna og fjölskylda bjuggu á
Flókagötunni, kom heim með
Hrefnu, verðandi brúði sína, til
þess að kynna hana fyrir foreldrum
okkar. Þau fóru að glugga í mynda-
albúm og þá sér Hrefna, sér til
mikillar undrunar, myndir af Kidda
bróður sínum. Þá fékk hún söguna
frá árum áður og ekki þurfti vitn-
anna við eða rekja úr henni garn-
irnar og allir vissu strax deili á
henni. Þannig kom Gunna aftur inn
í líf mitt og oft rifjuðum við upp
kynnin frá Flókagötunni forðum.
Eftir að Guðmundur lést og síðar
pabbi minn hittust þær oft, Gunna
og mamma, og áttu saman góðar
stundir. Þótt árin líði æ hraðar þá
sitja bernnskubrekin betur í minn-
ingunni en það sem gerðist í gær
og minningin um Gunnu yljar
áfram. Guð geymi minningu Guð-
rúnar Sigurðardóttur. Takk fyrir
mig Gunna mín.
Anna Agnars.
Guðrún
Sigurðardóttir
✝ Else Pedersenfæddist í Odense í
Danmörku 26. ágúst
1937. Foreldrar
hennar voru Karl og
Viola Pedersen. Else
gerðist íslenskur rík-
isborgari og tók þá
upp nafnið Elsa
Karlsdóttir. Bræður
Elsu voru Raimond
og Tom.
Elsa giftist Gunn-
ari Erlendssyni vél-
tæknifræðingi, sem
fæddist í Hafnarfirði
2. janúar 1932 og lést 28. mars
2002. Þau kynntust þegar Gunnar
var í námi í heimabæ Elsu. For-
eldrar Gunnars voru Erlendur
Halldórsson, vélstjóri og bruna-
varnaeftirlitsmaður,
og Guðríður Sveins-
dóttir húsfreyja. Elsa
hafði lagt stund á
fóstrunám í Dan-
mörku áður en hún
fluttist alfarin með
Gunnari til Íslands
árið 1959. Hún starf-
aði um hríð á vöggu-
stofunni Laufásborg
og vann seinna hjá
Kókverksmiðjunni, í
Ísbirninum, saumaði
vettlinga hjá Max og
starfaði sem smur-
brauðsdama hjá Brauðhúsinu við
Hlemm.
Útför Elsu fer fram frá Foss-
vogskapellu í dag, föstudaginn 3.
september 2010, kl. 13.
Elsa Karlsdóttir er einn þessara
samferðamanna á lífsveginum sem
auðga líf þeirra sem umgangast þá
með alveg sérstökum hætti. Þegar
ég staðnæmist í huganum við ung-
lingsár mín, þetta undarlega langa
æviskeið frá 10 ára aldri til tvítugs,
þá birtist þessi mynd af broshýrri
og hláturmildri konu sem virtist
sameina sjálfa lífsgleðina í öllu sínu
fasi, já mynd af konu sem hafði ein-
stakt lag á því að hlusta og tala við
unglinga en líka njóta þess að vera
með börnum og yfirleitt fylla um-
hverfi sitt af lífi og fjöri. Hún talaði
þennan yndislega dönskublending,
sem var eiginlega bara hennar eigið
tungumál. Hún hafði fylgt Gunnari
Erlendssyni, frænda mínum og
móðurbróður, sem ég mat svo mik-
ils, heim til Íslands, þegar hann
hafði lokið námi í Odense á Fjóni,
heimabæ Elsu, laust fyrir 1960.
Vinátta okkar efldist með þeim sið
á jólum í mörg ár að hún og Gunni
voru hjá okkur í Köldukinn 12 á að-
fangadagskvöld en við hjá þeim í
Skerjafirðinum á jóladag og nutum
þá jólakræsinga úr Danmörku sem
ekki voru á boðstólum í búðunum
þá og báru með sér andblæ af
heimsmenningu.
Hún var falleg kona og glæsileg í
allri framkomu sinni. Blóm voru
hennar yndi. Hún hafði gaman af
tónlist og stereóhljómnum, þessari
tækninýjung sem fyllti stofuna
hennar á þessum góða tíma með
suðuramerískri músík og Porgy og
Bess og Louis Armstrong og Mills-
bræðrum. Hún fegraði heimili sitt
svo unun var að á tímum þegar far-
ið var í eftirmiðdagsheimsóknir á
sunnudögum, drukkið súkkulaði og
borðaðar pönnukökur og smørre-
brød sem henni einni var lagið að
töfra á borð.
En henni var ekki skapað að
eignast börn. Þeim mun meiri alúð
auðsýndi hún manni sínum, þegar
síga fór á ógæfuhliðina með þeim
óvægnu veikindum sem smám sam-
an lögðust með fullum þunga á
þann hrausta dreng og leiddu hann
út af þessum heimi árið 2002. Þau
voru óaðskiljanleg alla tíð, Gunni og
Elsa.
Nú sækir samviskan mig heim.
Aldrei heimsótti ég hana í nýja
staðinn í Mosfellssveitinni, þangað
sem hún flutti úr Kópavogi eftir að
Gunni dó. Við töluðum nokkrum
sinnum saman í síma og þá bar þær
fyrirætlanir á góma en aldrei varð
af fundi. Jólakortin voru það litla
sem tengdi okkur saman hin síðari
ár.
Nú eru breyttir tímar. Miklu er
fórnað til að við getum brotist í
gegnum það sem okkur finnst við
þurfa að áorka í lífinu. Og drættir
mannlífsmyndinnar allt aðrir en áð-
ur var. En skyndilegt andlát Elsu
Karlsdóttur minnir mig samt
óþyrmilega á að við mæðumst í
mörgu mannfólkið vitandi innst inni
að „eitt er nauðsynlegt“ og gæti
snúist um að gefa sér tíma fyrir
hinn minnsta bróður.
Erlendur Sveinsson.
Elsa Karlsdóttir