Morgunblaðið - 03.09.2010, Blaðsíða 32

32 Minningar
MORGUNBLAÐIÐ FÖSTUDAGUR 3. SEPTEMBER 2010
✝ RagnheiðurBjörnsdóttir
fæddist í Göngustaða-
koti í Svarfaðardal 3.
september 1926. Hún
lést 27. ágúst 2010 á
Dvalarheimilinu
Höfða, Akranesi.
Foreldrar hennar
voru Björn Guð-
mundsson, bóndi þar,
f. 25. september 1903,
d. 27. janúar 1980, og
Sigrún Björnsdóttir
húsfreyja, f. 28. febr-
úar 1899, d. 13. desm-
ber 1983. Systkini hennar: Sig-
urbjörn, f. 1925, lést af slysförum
1935, Lúðvík, f. 1928, Fanney, f.
1930, Vigdís, f. 1932, Sigurbjörg, f.
1935, Reynir, f. 1940.
Ragnheiður giftist 31. desember
1954 eftirlifandi eiginmanni sínum,
Skarphéðni Árnasyni, f. 31. mars
1924. Foreldrar hans voru Árni
Magnús Árnson, f. 20. nóvember
veturinn 1944-1945 og Húsmæðra-
skólann á Löngumýri veturinn
1946-1947.
Þau Skarphéðinn opinberuðu
trúlofun sína í júní 1946 og hófu
samtímis búskap í skjóli foreldra
hennar en árið 1951 flytjast þau í
Kópavog og stuttu síðar Hafn-
arfjörð og síðan árið 1953 á Akra-
nes, þar sem þau áttu sitt heimili
upp frá því. Til viðbótar húsmóð-
urstörfum, sem hún sinnti af al-
kunnum myndarskap, stundaði
Ragnheiður um árabil ýmis störf
utan heimilis, en lengst af í eldhúsi
Sjúkrahúss Akraness. Ragnheiður
var mikil fjölskyldumanneskja og
hafði óþrjótandi áhuga fyrir vel-
ferð barna sinna, ömmu- og lang-
ömmubarna og bar umhyggju fyrir
þeim til hinstu stundar. Ragnheiður
var listhneigð og hafði mikið yndi
af sögum og ljóðum, fögrum söng
og annarri tónlist og var hrókur
alls fagnaðar í góðra vina hópi. Eft-
ir Ragnheiði liggja fjölmörg verk í
formi útsaumaðra mynda og ann-
arrar handavinnu, fatnaðar og
skreytinga af ýmsum toga sem bera
listfengi hennar fagurt vitni.
Útför Ragnheiðar fer fram frá
Akraneskirkju í dag, 3. september
2010, og hefst athöfnin kl. 14.
1895, d. 28. sept-
ember 1964, og kona
hans Þuríður Guð-
mundsdóttir, f. 29.
nóvember 1901, d. 9.
apríl 1992. Ragnheið-
ur og Skarphéðinn
voru systkinabörn.
Börn þeirra eru Sig-
urbjörn, f. 4. desem-
ber 1948, Sigrún, f. 1.
ágúst 1950, og Að-
alheiður, f. 2. ágúst
1957. Barnabörnin
eru 11 og barna-
barnabörnin 16. Nán-
ari upplýsingar um ættir Ragnheið-
ar er að finna í bókinni Fyrir opnu
hafi – Bæjarættin.
Fyrstu æviárin bjó Ragnheiður í
Svarfaðardal en flutti árið 1935
með foreldrum sínum að Bæ á Sel-
strönd og síðar að Drangsnesi. Til
viðbótar venjubundinni skólagöngu
þeirra tíma stundaði Ragnheiður
nám við Héraðsskólann á Laugum
„Amma segir ástardýrðin!“ Þetta
sagði ég einhvern tíma þegar ég var
písl og foreldrar mínir voru að
skamma mig fyrir einhverja vitleys-
una. Og þegar ég hugsa um það þá
eiga þessi orð einmitt svo vel við um
samband okkar ömmu. Alla tíð hef
ég verið ástardýrðin hennar. Ég hef
lifað við þau forréttindi að eiga svona
yndislega ömmu sem hefur stutt
mig, glaðst með mér og verið vinur
minn frá fæðingu og sú vinátta hefur
bara orðið styrkari með árunum.
Fyrstu tvö æviárin var ég svo
heppin að búa hjá ömmu og afa á
Akranesi en flutti svo með foreldrum
mínum í annan landshluta. Ég fór
samt oft á Akranes til ömmu og afa í
lengri og styttri heimsóknir og það-
an á ég yndislegar minningar:
Tilhlökkunin þegar „Strompur-
inn“ var í augsýn, ég að skríða í afa
holu þegar hann var farinn á sjó og
syngja með ömmu, amma að kenna
mér „Vertu nú yfir og allt um kring“,
sendiferðir í Skagaver með smápen-
ingabudduna, aðstoð við kleinu-
bakstur, tekex með bláberjasultu,
taflkökurnar sem amma bakaði,
garðurinn á Kirkjubrautinni, rólóinn
á bak við hús, amma að kalla á okkur
krakkana í mat og margt fleira.
Amma var mikill listakokkur og
bakari og enginn sem settist við eld-
húsborðið hjá henni fór þaðan
ósnortinn. Hún eldaði með hjartanu
enda er afi með myndarlegan maga!
Eftir að börnin mín fæddust kom
amma oft til Reykjavíkur í heimsókn
og útréttingar og þá styrktist vinátta
okkar. Við fjölskyldan fórum líka oft
í paradísina á Jaðarsbrautinni þar
sem vel var tekið á móti okkur og
eiga börnin mín margar góðar minn-
ingar frá þessum heimsóknum. Oftar
en ekki fóru þau fáklædd heim með
blaut föt í poka, því Langisandur var
beint fyrir framan húsið hjá ömmu
og afa … og alltaf södd og sæl!
Þótt síðustu ár hafi tekið sinn toll
af yndislegu ömmunni minni þá vann
ekkert á hennar hlýja og örláta
hjarta og þörfinni fyrir að setja eitt-
hvað gott á borð fyrir fólkið sitt.
Elsku amma mín. Það er með sorg
í hjarta sem ég kveð þig nú á afmæl-
isdeginum þínum en á sama tíma er
ég óendanlega þakklát fyrir þau for-
réttindi að hafa fengið að vera ást-
ardýrðin þín!
Hvíldu í friði.
Þín
Ragnheiður.
Nú er komið að kveðjustund,
elsku amma. Á þessum tímum eru
svo margar tilfinningar sem hvíla á
hjarta okkar; sorg, þakklæti, vænt-
umþykja og söknuður. Við systurnar
erum svo þakklátar fyrir allar góðar
minningar og stundir sem við áttum
saman.
Við vorum svo mikið hjá ykkur afa
þegar við vorum yngri, sérstaklega
við yngstu og brölluðum þar ýmis-
legt. Það voru ófá skiptin sem við
bökuðum kleinur og annað góðgæti
og fengum heimsins besta mat hjá
þér. Þinn helsti stuðningsmaður í
eldamennskunni var að sjálfsögðu
afi. Hann miðar alla eldamennsku
við snilldina sem þú matreiddir í
hvert mál. Jarðarberjaís með Cheer-
ios var vinsæll eftirréttur hjá okkur
systrum þegar við vorum í heimsókn
og er það einn af þessum litlu hlutum
sem fylgir okkur áfram og minnir á
stundirnar sem við áttum saman.
Þvílík ósköp sem þú varst líka hæfi-
leikarík í höndunum. Iðulega með
eitthvað á prjónunum og dugleg í
bútasaumi og við eigum nokkra kjóla
og svuntur sem þið mamma föndr-
uðuð oft í sameiningu.
Oft sátum við á svölunum á Jað-
arsbrautinni og horfðum út á Faxa-
flóa og niður á Langasand og fylgd-
umst með bátunum koma í land og
notuðum svo kíkinn til að athuga
hvort við sæjum bátana hjá afa og
pabba.
Þú varst svo falleg og góð mann-
eskja, elsku amma. Við ömmustelp-
urnar þínar höfum allar fengið að
heyra svo fallega, „elsku rósin henn-
ar ömmu“.
Eftir erfiða baráttu seinustu daga
við erfiðan sjúkdóm sem heltók huga
þinn, minningar og málið þitt,
fékkstu loksins hvíld. Hvíld sem við,
sem eftir sitjum og söknum, erum af-
skaplega þakklát fyrir að þú hafir
loksins fengið. Það veitir okkur
styrk að vita að þú átt eftir að fylgja
okkur í hjarta og starfi um ókomna
tíð.
Trúarinnar traust og styrkur
tendrar von í döpru hjarta.
Eilífðin er ekki myrkur,
eilífðin er ljósið bjarta.
(Helgi Sæmundsson.)
Þínar ömmurósir,
Bergþóra, Ragnheiður
og Sólveig.
Elsku langamma. Þegar ég hugsa
um þig rifjast upp fullt af góðum og
fallegum minningum. Það var alltaf
svo gaman að koma í heimsókn til
ykkar langafa á Akranes. Hjá þér
var alltaf nóg af gómsætum kræs-
ingum og alltaf nóg að gera. Þegar
þið bjugguð á Jaðarsbrautinni man
ég hvað mér fannst gaman að fá að
fara með þér og mömmu niður í búr-
ið og þú sýndir okkur hvað þú varst
búin að vera að baka. Svo þegar þú
varst búin að fá hækjur fannst mér
alltaf svo gaman að þykjast vera fót-
brotin og þurfa að vera með hækj-
urnar þínar. Og þegar við mamma
komum einu sinni í heimsókn til þín
og þú gafst mér allt matarstellið þitt
og fullt af kökudiskum og fleira
tengt eldhúsinu. Þetta er aðeins brot
af þeim mörgu frábæru minningum
sem ég á um þig og mun varðveita
alla mína tíð.
En nú ertu komin á betri stað og
ég veit að þú fylgist með okkur og
passar okkur öll.
Þín
Ester Alda.
Ragnheiður
Björnsdóttir
HINSTA KVEÐJA
Elsku langamma.
Takk fyrir allar góðu stund-
irnar.
Þín verður sárt saknað.
Þinn
Daníel.
Eitt sinn skal hver
deyja. Nú er hún
amma mín, Auður
Jónasdóttir, látin í
hárri elli.
Öll þau rúmlega 40 ár sem ég hef
lifað hefur amma Auður verið
samgróin tilvist minni. Það voru
forréttindi að kynnast þessari
konu; hún var einstaklega
hjartahlý, kunni að hlusta og deila
með öðrum, og var mjög skilnings-
rík; hún bjó yfir visku langrar ævi
og var brú yfir í löngu horfna
heima. Amma Auður aðhylltist
klassísk gildi: heilbrigða sál í heil-
brigðum líkama, meðalhóf og
Auður Jónasdóttir
✝ Auður Jón-asdóttir fæddist í
Reykjavík 1. apríl
1913. Hún lést í
Reykjavík 6. ágúst
2010.
Útför Auðar fór
fram í kyrrþey frá
Fossvogskapellu 12.
ágúst .
nægjusemi. Ekkert
var henni fjær en
hroki og dramb. Hún
kunni að njóta líðandi
stundar og lifa í
núinu. Ríkidæmi
hennar lá í fjölskyld-
unni og vinum, upp-
safnaðri reynslu og
minningum, frekar en
í veraldlegum auði.
Amma miðlaði af
reynslu sinni, þekk-
ingu og visku: hún
kenndi mér ýmis hús-
ráð, að baka pipar-
kökur, að búa til hollan og góðan
mat, að keyra bíl, og að ferðast um
Ísland; hún fór með mig, árum
saman, á einn fallegasta stað lands-
ins, Þórsmörk, í fyrsta skipti þegar
ég var aðeins fjögurra ára gamall.
Eitt sinn skal hver deyja. Við
amma erum ekki lengur samferða í
þessu jarðneska lífi en hún heldur
áfram að lifa í hjarta mínu, huga og
hugsun.
Atli Gunnarsson.
Engin orð geta lýst
þeim áhrifum sem
nærvera eða jafnvel
bara tilvera annarra
einstaklinga getur haft
á lífið. Samt virðist það oft vera það
fyrsta sem manni dettur í hug þegar
dauðinn kemur – sæll, þá hann vill –
að það var svo margt ósagt.
Þú varst af þeirri kynslóð sem
fórnaði morgundeginum sínum fyrir
daginn okkar í dag, sem merkilegt
nokk er mörgum hverjum byrði þó
hann blikni í samanburði – þó heyrði
ég þig aldrei kvarta eða kveina. Þín
kynslóð var í, leyfi ég mér að segja,
meirihluta tilfella ekki mikið fyrir
hvers konar tilfinninga„vellu“ heldur
voru verkin látin tala.
Er tilfinningalegur valkvíði ein
helsta meinsemd þjóðfélagsins í dag
(heimsmet falla í geðlyfjaáti –
kannski frekar spurning um mark-
aðssetningu?) eða kemur jafnvægið
með næstu kynslóð? Hvað myndir þú
ráðleggja mér og börnum mínum að
væri mikilvægast (að gera) í þessu
lífi? Er eitthvað sem ég get gert fyrir
þig? Hverjir voru þínir draumar?
Sérðu eftir einhverju? Hverju ert þú
stoltastur af? Þessum og mörgum
öðrum spurningum verð ég að varpa
út í sama „tómið“ og hýsir þig núna,
úr því sem komið er, í von um við-
brögð þín.
Þið amma reyndust mér ólýsan-
lega vel og ég var mjög heppinn að
það átti sér stað á þeim tíma í mínu
lífi þegar ég þurfti hvað mest á því að
halda. Þið kennduð mér svo margt og
hápunkturinn var annars vegar veiði-
ferðirnar, hins vegar fjölskylduveisl-
urnar þar sem amma gerði alltaf svo
góðan mat og oft „frosting“-köku –
jafnvel þó aðeins ég borðaði hana!?!
Kannski ekki skrítið að ég byrjaði
snemma að kalla hana „sleikjó-
ömmu“…
Kærleikur og stolt – „með jódyn
allra jarða mér í blóði“! – er það sem
ég finn fyrir þegar ég hugsa um að
vera afkomandi þinn og ég vona helst
að ég nái að verða börnum og barna-
Jón Helgason
✝ Jón Helgasonfæddist í Hraun-
túni í Biskupstungum
12. nóvember 1921.
Hann lést á Landspít-
alanum við Hring-
braut 8. ágúst 2010.
Útför Jóns fór fram
frá Lágafellskirkju
19. ágúst 2010.
börnum mínum sem og
öðrum afkomendum
jafn kær og þú ert
mér.
Öðrum afkomend-
um þínum votta ég
innilega samúð mína.
Samdi ljóð handa
ykkur:
Í dag er nýr dagur
myrkrið hefur aftur
lagt hönd á plóginn
eftir situr einmana
hjörð
björt stjarna ferðast
norður á bóginn
viðskilin þessari voluðu jörð.
bara að hlutverk manns hefði verið
stærra
söknuðurinn nístir hjarta sona og
dætra
nú er svo komið að heilli kynslóð er
færra
hvílir í kærum faðmi minninga mætra
ég lærði að ok hversdagsleikans er
svikul byrði
nærvera ykkar var mér stundum sem
barni allt
frelsið er hamingjunnar virði
þúsundfalt
hver þarf í lífi sínu að bera sinn eigin
kross
mönnum ferst þó misvel úr hendi að
smíð́ann
þó ég hafi aldrei fengið frá honum koss
veit ég hann geymdi elskandi dreng og
blíðan
líf hans var tekið föstum tökum
hafði yndi af að fylgjast með boxi og
brölti
henti stundum frá sér léttum stökum
samt ótrúlegt hversu lengi án Hennar
hann skrölti
elsku amma verður alltaf geymd
stundum pínu ströng en alltaf svaka
góð
sálinni og maganum aldrei gleymd
þeim báðum tileinka ég þennan óð
nú er það ósk mín heitust að hana
aftur hann fái
og líklega er það flestra hagur
glaður hinsta ástarfundinum nái
í dag er nýr dagur
afi
í dag er nýr dagur
Sölvi Fannar Viðarsson.
Bjarndís Bjarna-
dóttir var alltaf kölluð
Bæja þar sem ég ólst
upp. Hún var móður-
systir mín og hún og
hennar fjölskylda var
alltaf í nágrenninu í
uppvexti okkar systk-
ina. Börn Bæju og mannsins hennar
Eyva, sem lést fyrir nokkrum árum,
voru á okkar reki og mikill samgang-
ur á milli fjölskyldnanna. Það er eig-
inlega varla nógu sterkt að orði kom-
ist því í raun og veru var sama á
hvoru heimilinu við vorum. Á báðum
heimilum var eins og við börnin vær-
um sameign hvorratveggja foreldr-
anna og við nutum einlægrar og ást-
kærrar umhyggju, sem í
foreldrahúsum væri, á hvorum
staðnum sem var. Þannig liðu
bernskuárin áhyggjulaus í þeirri
fullvissu að um okkur væri hugsað
og okkur sinnt.
Bæja er nú fallin frá í hárri elli,
þótt það hugtak sé reyndar afstætt.
Ég er hins vegar ekki grunlaus um
Bjarndís
Bjarnadóttir
✝ Bjarndís Bjarna-dóttir fæddist 16.
júlí 1927 í Reykjavík.
Hún lést 20. ágúst sl.
Útför Bjarndísar
fór fram 27. ágúst
2010.
að Bæja hafi orðið
hvíldinni fegin, enda
hrjáði hana heilsuleysi
af ýmsum toga síðustu
árin.
Við fráfall Bæju
frænku er mér efst í
huga þakklæti fyrir
þann tíma, sem okkar
samveru naut. Ég
hugsa tilbaka um
hversu mikilvægt var
að eiga þann aðgang
að heimili þeirra hjóna
á æskuárum sem
raunin var; um öll
matarboðin og önnur heimboð, sem
ég naut í gegnum tíðina og öll þau
önnur skipti, sem fundum okkar bar
saman á ævigöngunni. Jafnframt
áttar maður sig alltaf á við svona
tímamót hve ímyndað tímaleysi
truflar okkur, sem fullorðin teljumst,
frá því að gefa okkur nauðsynlegan
tíma til þess að sinna ættingjum, ást-
vinum og öðrum sem okkur þykir
vænt um. Um það þyrftum við oftar
að hugsa.
Ég votta frændum mínum og
frænku, Brynjólfi, Bjarna og Ca-
millu, börnum þeirra og barnabörn-
um og öðru venslafólki innilega sam-
úð okkar Herdísar. Við minnumst
Bæju frænku með hlýhug.
Pétur Bjarnason.