Morgunblaðið - 03.09.2010, Blaðsíða 33

Minningar 33
MORGUNBLAÐIÐ FÖSTUDAGUR 3. SEPTEMBER 2010
Ágústa Bergmann
hefur nú lagt augun
aftur í hinsta sinn. Það
er mikill söknuður hjá öllum sem urðu
þeirrar gæfu aðnjótandi að kynnast
jafn heilsteyptri og yndislegri konu
sem hún var. Ágústa var greind og
víðlesin, sagði skemmtilega frá og var
stálminnug. Hún var vinur vina sinna
og hjá henni var engum mismunað.
Jón Bergmann og Ágústa voru ein-
stök hjón, það geislaði af þeim ást,
virðing, vinátta og samheldni eftir
tæplega sjötíu ára hjónaband. Þeirra
stærsta áhugamál var fjölskyldan.
Oftar en ekki var stórfjölskyldan
samankomin á heimili þeirra, þá
svignuðu borð undan kræsingum, og
ekkert til sparað og veitt á báða bóga
fyrir gesti og gangandi. Aldrei heyrði
ég Ágústu hallmæla nokkrum manni
og innrætti hún börnum sínum slíkt
hið sama. „Ef þú hefur ekki eitthvað
gott að segja um viðkomandi þá láttu
það ósagt“ átti hún til að segja.
Ágústa uppskar eins og hún sáði. Það
vildu allir hafa hana og Jón í kringum
sig. Amma Gústa og afi Nonni urðu að
mæta! Það voru mikil gæfuspor fyrir
Gísla son minn þegar hann kvæntist
Guðrúnu dóttur þeirra Ágústu og
Jóns. Þau tóku honum opnum örmum
eins og þau hefðu eignast einn son til
viðbótar. Takk fyrir það. Yndisleg
eiginkona, kærleiksrík móðir og
tengdmóðir, ástkær amma og
langamma með hlýjan faðm og enda-
lausa þolinmæði hefur nú kvatt. Eftir
stendur mikið tómarúm og söknuður.
Jónas sonur þeirra hjóna lést fyrir
tveimur árum langt fyrir aldur fram
Ágústa Jónasdóttir
Bergmann
✝ Ágústa Jón-asdóttir Berg-
mann fæddist í
Reykjavík 21. mars
1922. Hún lést á Elli-
og hjúkrunarheim-
ilinu Grund 25. ágúst
2010.
Útför Ágústu fór
fram frá Dómkirkj-
unni í Reykjavík 2.
september 2010.
og er ég viss um að
hann tekur nú á móti
móður sinni með út-
breiddan faðm og sitt
hlýja bros. Ég kveð nú
Ágústu um leið og ég
þakka henni 32 ára
kynni. Samverustund-
irnar voru alltaf
skemmtilegar og góð-
ar. Vertu guði falin.
Minning þín lifir í ljós-
inu. Elsku Guðrún,
Gísli, Biggi, Jón og allir
hinir. Innilegar samúð-
arkveðjur.
Hanna Gísladóttir.
Það var fyrir langalöngu eins og
sagt er í sögunum, að lítil stúlka eign-
aðist heimili á Laufásvegi 4 hjá afa og
ömmu okkar systkina, þeim Guð-
mundi Breiðfjörð og Guðrúnu
Bjarnadóttur. Þetta var á þriðja tug
síðustu aldar og hnátan hét Ágústa
Jónasdóttir – alltaf kölluð Gústa. Hún
varð fljótt hvers manns hugljúfi með
krullaða hárið sitt, létta lund og fal-
lega söngrödd.
Hún ólst í fyrstu upp með móður
okkar Dórotheu og Agnari bróður
hennar, en var enn á heimilinu þegar
foreldrar okkar Þorsteinn og Thea
hófu búskap og fóru að fjölga mann-
kyninu. Hún ólst því einnig upp með
okkur systkinunum að nokkru leyti.
Hún var eins og ein af okkur þótt ald-
ursmunur væri talsverður. Bernskan
leið eins og ljúfur draumur á Lauf-
ásveginum og þegar Gústa var orðin
gjafvaxta mær birtist ungi prinsinn,
hann Jón Bergmann (Nonni), á
hlaðinu. Það var kátur piltur sem
einnig hafði söngrödd svo fagra og
var bóngóður með afbrigðum. Hann
var ævinlega fljótur í förum þegar
Thea hóaði eftir hjálp við viðhald og
endurbætur á Laufásveginum.
Þær stúpsystur Gústa og Thea
voru alla tíð afar góðar vinkonur og
fjölskyldur þeirra áttu margar góðar
stundir saman, ekki síst eftir að þær
eignuðust sumarbústaði hlið við hlið
upp við Elliðavatn. Samverustundir á
Laufásvegi 4 á 17. júní voru líka fast-
ur liður hjá fjölskyldunum. Þegar
Thea var tekin að reskjast og sest í
helgan stein voru Gústa og Nonni
miklir aufúsugestir á Laufásveginum
og leiðin var aldrei löng frá Ljósvalla-
götunni.
Við systkinin þökkum Gústu og
Nonna og börnunum þeirra fyrir
margar indælar samsverustundir í
gegnum tíðina. Guð blessi Gústu okk-
ar.
Systkinin frá Laufásvegi 4,
Guðrún, Helga, Stefán
og Kristján.
Okkur mæðgurnar langar að minn-
ast góðrar vinkonu okkar Ágústu
Bergmann, eða Gústu eins og við köll-
uðum hana alltaf. Leiðir fjölskyldn-
anna lágu fyrst saman fyrir hartnær
sextíu árum þegar hús okkar voru
byggð hvort á móti öðru í Háagerðinu
þegar Smáíbúðahverfið byggðist upp.
Það varð strax mikill samgangur á
milli fjölskyldnanna og myndaðist
vinátta sem aldrei hefur borið skugga
á, þrátt fyrir að allir séu löngu fluttir
úr Háagerðinu.
Ekki er hægt að tala um Gústu án
þess að minnast á Jón enda eru þau
búin að standa hlið við hlið hátt í sjö-
tíu ár. Úr Háagerðinu eru margar
góðar minningar, til dæmis þegar
kellurnar hlupu á náttsloppunum
milli húsa til að setja rúllur hver í aðra
eða bara til að fá sér kaffibolla, þegar
kallað var yfir hverfið „matur“ og
börnin léku sér frjáls í móunum og
pollunum. Það var alltaf gaman þegar
við hittumst, mikil gleði, mikið talað
og sungið, jafnt í ferðalögum sem
heimafyrir.
Fyrir tæpum þrjátíu árum stofn-
uðum við mæðgurnar saumaklúbb
með Gústu og dætrum hennar. Það
var mikið prjónað og mikið skrafað og
hlegið. Þessar samverustundir á und-
anförnum árum eru dýrmætar minn-
ingar í huga okkar. Þegar við hugsum
til Gústu, þessarar litlu, fíngerðu
konu, hlýnar okkur um hjartarætur.
Nú er komið að kveðjustund og
hugur okkar er hjá Jóni, Andreas,
Ingibjörgu, Guðrúnu, Halldóri og
fjölskyldum þeirra. Vottum við þeim
samúð okkar.
Hvíl í friði elsku vinkona,
Hallgerður, Ásta og Elín Ýrr.
Handabandið fast.
Faðmlagið hlýtt.
Brosið geislandi og
augun glettin. Hlýja og ást gagnvart
frændfólkinu. Þannig var Heiða
frænka mín.
Við hittumst síðast í júní þegar við
Sigga systir mín tókum á móti Heiðu
og Guju, föðursystrum okkar og
dætrum þeirra í Hvammi, sem var
einu sinni heimili Heiðu. Hún kom
svo kát og glöð og sat hjá okkur
lengi dags. Þótt líkaminn væri orð-
inn lélegur, sjón og heyrn farin að
gefa sig, var viljinn óbugaður og
húmorinn enn til staðar. Hún sló sér
á lær og skellihló þegar við leiðrétt-
um hana og sögðum að hún væri
komin á tíræðisaldur en ekki níræðis
eins og hún hélt. Svo voru sagðar
sögur úr Hvammi, skoðaðir gamlir
hlutir, sumir úr búi foreldra hennar,
og góðar minningar rifjaðar upp.
Það var yndisleg dagstund sem við
áttum saman þennan rigningardag.
Margar myndir voru teknar sem
gaman verður að skoða í framtíðinni.
Við hittumst einnig á ættarmóti
sem haldið var sl. haust í Reykjavík.
Ragnheiður
Guðbjartsdóttir
✝ Ragnheiður Guð-bjartsdóttir
fæddist á Hjarð-
arfelli í Miklaholts-
hreppi 15. febrúar
1919. Hún lést á
Sjúkrahúsi Akraness
7. ágúst 2010.
Útför Ragnheiðar
fór fram frá Akra-
neskirkju 13. ágúst
2010.
Þar sátu þær systur
saman og glöddust yfir
að hitta ættingjana.
Svo var sungið Hvað er
svo glatt sem góðra
vina fundur. Heiða tók
vel undir, enda alltaf
verið söngelsk, eins og
þau voru öll systkinin á
Hjarðarfelli.
Heiða var mér mjög
kær, enda ólst ég upp
við að finna mikla
væntumþykju milli
föður míns og hennar.
Það var ljóst að öll
systkinin voru alin upp í ást og virð-
ingu hvert gagnvart öðru. Það var
alltaf gaman að heimsækja Heiðu og
Halldór á Akranesi eða fá þau í
heimsókn á Hjarðarfell. Það var
sveitin hennar Heiðu, sem henni
þótti svo vænt um. Ekki var þó lífið í
sveitinni alltaf dans á rósum. Á
stuttum tíma missti hún bæði
Hjálm, mann sinn, og Gunnar, elsta
soninn. Eftir það flutti hún á Akra-
nes og átti þar heima til dauðadags.
Þar kynntist hún Halldóri, seinni
manni sínum, og átti með honum
mörg góð ár. Heiða var myndarleg í
höndunum og á ég enn peysur sem
hún sendi mér þegar eldri börnin
mín fæddust, því hún var frændræk-
in og lét sér annt um okkur systk-
inabörn sín.
Ég sendi Huldu, Hjálmi Geir, Ás-
gerði og fjölskyldum innilegar sam-
úðarkveðjur.
Blessuð sé minning Ragnheiðar
Guðbjartsdóttur.
Þorbjörg Gunnarsdóttir.
Einar Sigurðsson,
kollega minn, hefur
kvatt þennan heim.
Ég kynntist Einari
fyrst hjá Vatnsveitu Reykjavíkur
1956, en ég fékk þar sumarvinnu,
þegar ég kom heim í fríum frá
verkfræðinámi mínu í München.
Vatnsveitan var skilin frá Hita-
veitu Reykjavíkur þetta ár og Jón
Sigurðsson, þáverandi slökkviliðs-
stjóri, skipaður vatnsveitustjóri.
VR fékk til afnota eitt herbergi í
Skúlatúni 2. Einar Sigurðsson, þá
ungur verkfræðingur, var ráðinn
til að koma á sjálfstæði VR og
sinna þeim verkfræði- og rekstr-
arverkefnum, sem því fylgdu. Var
það tvímælalaust mikið happ fyrir
VR að fá Einar til starfa. Mitt
verkefni var að aðstoða Einar,
meðal annars við uppsetningu
skjalasafns, mælingar og hönnun,
eftirlit og fleira. Á þessum árum
var það algengara en hitt að verk-
fræðingar reiknuðu kerfi og burð-
arvirki og teiknuðu verkfræði-
teikningar um kvöld og helgar.
Þetta gerði Einar einnig og fór ég
fljótlega að teikna fyrir hann burð-
arvirkisteikningar eftir útreikning-
um hans. Ég hafði undirstöðu frá
próf. Þorvaldi Finnbogasyni, HÍ,
auk þess sem ég hafði teiknað í
skólanum í München. Einar var
góður teiknari og kenndi mér nýj-
ar aðferðir sem juku afköstin og
gerði hann mig að nokkuð góðum
tækniteiknara. Bjó ég alla tíð að
kennslu Einars.
Var þetta góður tími hjá góðum
starfsfélögum og húsbændum. En
Einar var ekki aðeins góður kenn-
ari og vandaður verkfræðingur.
Hann var líka mikill afbragðsmað-
Einar Sigurðsson
✝ Einar Sigurðssonfæddist í Nes-
kaupstað 18. janúar
1927. Hann lést á
Landspítalanum í
Fossvogi 3. ágúst
2010.
Einar var jarðsung-
inn frá Dómkirkjunni
í Reykjavík 13. ágúst
2010.
ur og með mikið
innsæi; hefði getað
orðið góður sálfræð-
ingur. Þetta sumar,
1956, lenti ég í bíl-
slysi á heimleið af
íþróttamóti ofan af
Kjalarnesi. Var ég
farþegi í hópi ungs
fólks í nýjum sendi-
bíl, sem ekið var
ótæpilega hratt. Er
við mættum stórri
bifreið missti bíl-
stjórinn stjórn á bíln-
um á malarveginum,
fór út af háum bakka og valt rúm-
lega heilan hring. Engin alvarleg
meiðsli urðu á okkur, en mér tókst
fyrir mildi að halda dóttur minni
fjögurra ára og verja hana
meiðslum. Áverkinn, sem ég varð
fyrir, var óskapleg bílhræðsla, sem
ég réð ekkert við. Hjá VR var lítil,
ensk bifreið, nokkuð komin til ára
sinna, sem ég hafði afnot af í
vinnunni vegna mælinga- og eft-
irlitsferða. Bifreiðin var mjög sér-
stök með frumlegri sjálfskiptingu,
sem við kölluðum venjulega hálf-
skiptingu. Þessi bifreið gekk undir
nafninu Birgitta í höfuðið á Birgi
Frímannssyni verkfræðingi sem
unnið hafði hjá VR nokkrum árum
fyrr. Birgitta varð núna lækninga-
tæki Einars, sem tók að sér að
lækna mig af bílhræðslunni. Við
fórum í bíltúr rétt út fyrir bæinn í
átt að Gvendarbrunnum. Þar fann
Einar langan vegarspotta í mjög
lélegu ástandi. Hann sat undir
stýri Birgittu og knúði hana áfram
eins og vélaraflið leyfði og sagði
mér að halda mér. Eftir tvær um-
ferðir á þessari helreið var mér
horfin bílhræðslan og hefur hún
ekki látið kræla á sér síðan. Fleiri
skemmtilegra og þroskandi atvika
minnist ég frá þessum tíma er ég
naut handleiðslu og vináttu Einars
Sigurðssonar.
Ég votta Ragnheiði Árnadóttur
og börnum þeirra hjóna innilega
samúð mína.
Blessuð sé minning góðs drengs.
Gunnar Torfason
verkfræðingur.
Blátt lítið blóm eitt
er,
ber nafnið: Gleymdu
ei mér.
Væri ég fleygur fugl
flygi ég til þín.
Svo mína sálu nú
sigraða hefur þú,
engu ég unna má
öðru en þér.
Þetta er það fyrsta sem kom upp
í huga minn þegar ég fékk þær
fréttir að þú værir farinn. Það voru
ekki svo fá skiptin sem þið gaml-
ingjarnir voruð búnir að reyna að
kenna mér þessa vísu.
En það eru margir svona hlutir
sem við höfum gert sem hefur
glatt mig í gegnum tíðina. Það er
líka margt sem ég hef lært af þér,
Ólafur, stærst er það æðruleysið
og að taka hlutunum eins og þeir
koma fyrir.
Þegar ég kom fyrst í þessa fjöl-
skyldu varstu nýbúinn að komast
upp úr miklum veikindum, en það
var ekki fyrr en núna síðustu árin
að maður varð var við að það væri
eitthvað að hrjá þig. Það var alveg
sama hvaða veikindi herjuðu á þig
þú tókst þeim alltaf með jafnaðar-
geði, sást einhverja leið til að halda
áfram því lífi sem þú kaust.
Út á göngu skal ég fara, var við-
Ólafur Stefánsson
✝ Ólafur Stefánssonvar fæddur í Sval-
barði í Glerárþorpi
þann 28. október
1925. Hann lést 14.
ágúst 2010.
Útför Ólafs fór
fram frá Glerárkirkju
20. ágúst 2010.
mótið sem mér
fannst vera þitt
sterkasta einkenni,
þær voru ófáar
gönguferðirnar sem
við tókum saman.
Allt frá þeim löngu
sem við fórum fyrst, í
kringum okkur þar
sem við dvöldum í
bústöðum, til þess
litla hrings sem við
tókum í Stafholtinu.
Allar þessar ferðir
munu nú geymast í
minningabanka mín-
um og þínum, þó svo að þú sért nú
farinn. Við göngum þær göngu-
ferðir, sem við áttum eftir að fara,
þegar við sjáumst aftur.
Lofaður sé guð og faðir drottins
vors Jesú Krists sem eftir mikilli
miskunn sinni hefur endurfætt oss
til lifandi vonar fyrir upprisu Jesú
Krists frá dauðum.
Ég bið að guð almáttugur skap-
ari himins og jarðar taki þér fagn-
andi hendi og veiti Möttu svo og
aðstandendum þínum styrk og
mátt í þeirri sorg sem það er að
missa þig.
Drottinn minn guð þú ert bjarg mitt
og borg,
brugðist þú getur mér eigi.
Þú ert mitt athvarf í sérhverri sorg,
sól mín á hamranna degi.
Frelsisins merki ég hef upp hátt,
hjálpin úr upphæðum kemur brátt.
Lúðvík Friðbergsson.
Elsku Óli
Þá er komið að kveðjustund.
Eins og alltaf þegar við þurfum að
kveðja einhvern okkur nákominn
fallast manni hendur. Það er
margs að minnast í gegnum árin
en þær minningar geymum við
með okkur.
Óli var elstur af okkur systk-
inunum en alls vorum við níu, eftir
stöndum við nú fjögur en stutt hef-
ur verið á milli þess sem við kveðj-
um. Óli var mikill gleðigjafi og
hafði gaman af að vera í góðra vina
hópi. Hann hafði mikið yndi af
söng og oft var glatt á hjalla þegar
þeir bræður hittust og tóku lagið
saman, hans verður sárt saknað
hjá okkur.
Óli og Matta eignuðust sjö börn
og er hópurinn þeirra því orðin
stór og ánægjulegt var að fylgjast
með hvað þau voru samrýnd og
héldu vel hópinn.
Elsku Óli, við systkinin viljum
þakka þér samfylgdina í gegnum
árin og vitum að það hefur verið
tekið vel á móti þér og gott til þess
að vita að nú ert þú laus frá þínum
veikindum.
Matta mín, hugur okkar er hjá
þér og þínum afkomendum og biðj-
um við góðan guð að gefa ykkur
styrk á þessari erfiðu stund.
Hver minning dýrmæt perla að
liðnum lífsins degi,
hin ljúfu og góðu kynni af alhug
þakka hér.
Þinn kærleikur í verki var gjöf, sem
gleymist eigi,
og gæfa var það öllum, er fengu að
kynnast þér.
(Ingibjörg Sigurðardóttir.)
Elsku Óli, hafðu þökk fyrir allt.
Minning þín lifir með okkur um
ókomin ár.
Fyrir hönd okkar systkinanna
og maka þeirra,
þín systir
Auður.