Morgunblaðið - 06.10.2010, Blaðsíða 21

alla ævidaga mína,
og í húsi Drottins bý ég langa ævi.
(23. Davíðssálmur.)
Elsku Elísabet, börn, barnabörn
og aðrir afkomendur, ég votta ykkur
mína dýpstu samúð, minningin um
einstakan mann mun lifa og megi
góður guð veita ykkur styrk í sorg-
inni.
Kær kveðja
Anna Guðbjörg Þorsteinsdóttir.
Elskulegur vinur minn, Jóhannes
Arason, er látinn níræður að aldri.
Þegar ég kom fyrst í þulastofu á
Skúlagötu 4 snemma árs 1962 tók
hann á móti mér og ég var feimin. En
feimnin hvarf strax því það var út í
hött að vera feimin við hann. Hann
var fertugur strákur og ég tvítug,
mér fannst hann sætur og sjarmer-
andi. Mér hefur alltaf fundist það
síðan og hann var sætur og sjarm-
erandi til hinsta dags. Milli okkar var
aldrei neitt kynslóðabil.
Það var gott að njóta leiðsagnar
hans í starfi og það var líka gott að
vera heima, ein hlustenda, heyra
röddina hans músíkölsku og vita að
öll hans störf voru unnin af ást á Rík-
isútvarpinu og tryggð til þess, af
virðingu við starfið sem hann valdi
sér og við hlustendur. Aldarfjórð-
ungs samstarf okkar var eins og
hálfgerð trúlofun, mér fannst næst-
um eins og hans fólk væri fólkið mitt
og mitt fólk var honum ekki óvið-
komandi. Ég kjaftaði öllu í hann og
hann mörgu í mig, þá bætti hann
stundum við: „Ég kjafta öllu í þig
þótt ég viti að þú getur ekki þagað“
og ég svaraði „Það er alveg satt“ –
svona þekktumst við vel.
Stundum rifumst við pínulítið og
við gátum bæði grátið og hlegið sam-
an. Við stríddum hvort öðru við til-
kynningalesturinn og reyndum að
koma hvort öðru til að hlæja, ég kitl-
aði hann meðan hann las og hann
kunni ótal ráð til að launa mér grikk-
inn. Það var gaman hjá okkur í
vinnunni og margar góðar minning-
ar frá samstarfsárum okkar.
Þegar hann lét af störfum héldum
við sambandi hvort við annað,
hringdumst á eða hittumst og hlóg-
um þá alveg eins og fyrr. Jóhannes
skrifaði mér stundum bréf og lét
fylgja vísur sem hann hafði ort. Í
einu bréfa hans segir: „Reyndar
gerði ég nokkuð góða vísu ekki alls
fyrir löngu. Mér leið illa – og skalf
undir sænginni:
Kuldahrollur í mér er
enn þó sólin skíni.
Aðeins gæti yljað mér
ögn af brennivíni.“
Ég á í fórum mínum gamla skeifu
sem fylgdi bréfinu. Jóhannes hafði
fundið hana á víðavangi og sendi mér
hana sem verndargrip, vissi að ég
var hlutadýrkandi eins og hann sjálf-
ur.
Einu sinni þegar ég heimsótti þau
Elísabetu sýndi hann mér nótna-
handrit frá 1940 sem Jón Nordal
hafði grafið upp úr pússi sínu og gef-
ið honum ljósrit af, og spilaði fyrir
mig Smávinir fagrir listavel á lítið
stofuorgel. Ég held að okkur hafi öll-
um vöknað um augu. Þeirri stund
gleymi ég aldrei.
Jóhannes var viðkvæmur tilfinn-
ingamaður, hann unni öllu fögru og
hann unni fjölskyldu sinni. Oft þegar
hann talaði um Elísabetu sína, Ásu,
Ara og Einar sinn vöknaði honum
um augu af væntumþykju og flýtti
sér þá stundum að segja: „Tölum
ekki meira um það.“ Börn hans og
barnabörn voru stolt hans og gleði.
Engan þarf að undra að það eru Ein-
ar, sonur hans, og Einar Örn Jóns-
son, dóttursonur hans, sem eiga feg-
urstu raddirnar sem nú heyrast í
Ríkisútvarpinu.
Jóhannes Arason var einn af bestu
vinum mínum og leiddi mig fyrstu
skrefin í starfi. Með honum er geng-
inn einn af þeim sem áttu hvað rík-
astan þátt í að gera Ríkisútvarpið að
því sem það var. Ég votta Elísabetu
og börnum þeirra samúð og kveð
minn góða vin með trega.
Ragnheiður Ásta Pétursdóttir.
Jóhannes Arason var einn af eð-
alþulum Ríkisútvarpsins. Hann var í
hópi þeirra þula, og annarra starfs-
manna þessarar merku stofnunar
sem höfðu það helst að aðalsmerki að
tala og skrifa gott, skýrt og rétt ís-
lenskt mál. Hann var þátttakandi í
þeim stóra hópi, sem um langt árabil
mótaði og þróaði mikilvægasta hlut-
verk Ríkisútvarpsins, að vera miðill
menningar, fróðleiks og frétta. Öll
þjóðin þekkti rödd hans. Hann var
góður gestur á hverju heimili, og
hann var einnig góður félagi innan
stofnunar sem utan. Um Jóhannes á
ég aðeins góðar minningar og kveð
hann með virktum.
Árni Gunnarsson.
Það er skammt stórra högga á
milli í flokki þeirra manna sem voru
helstu samstarfsmenn mínir á fyrstu
árunum við Ríkisútvarpið. Í fyrri
hluta september lést Baldur Pálma-
son og nú er Jóhannes Arason fallinn
í valinn.
Þegar ég hóf kornungur störf sem
þulur vorið 1968 voru þrír fyrir í
þeirri starfsstétt sem leiðbeindu mér
fyrstu sporin. Það voru Jón Múli, Jó-
hannes Arason og Ragnheiður Ásta.
Þetta var ólíkt fólk en öll vel fær í
starfi sínu og af öllum mátti sitthvað
læra. Þeir Jón Múli og Jóhannes
voru næstum jafngamlir og höfðu
starfað lengi, Ragnheiður yngri og
átti skemmri feril að baki en var
tengd Ríkisútvarpinu frá bernsku,
dóttir hins annálaða þular Péturs
Péturssonar. Það var eins og að stíga
inn í virðulega reglu þar sem
ákveðnir siðir giltu að setjast fyrir
framan hljóðnemann. Og menn hafi í
huga að þetta var eina útvarpsstöð
þjóðarinnar; þulirnir sem létu þar til
sín heyra urðu eins og heimilisvinir
um land allt.
Jóhannes Arason tók starf sitt al-
varlega, það mátti segja að hann
væri vakinn og sofinn í því, slík var
árveknin. Það kom tæpast fyrir að
hann væri forfallaður frá því að
mæta á sína vakt. Hann sagði mér að
einn af fyrirrennurum mínum, sem
starfaði við hlið hans og vildi gjarnan
fá aukavaktir til að drýgja tekjurnar,
hefði eitt sinn haft á orði: „Það er
ekki hægt að vinna með honum Jó-
hannesi, hann er aldrei veikur.“ – En
með þessu móti var Jóhannes kjöl-
festan í þulahópnum.
Jóhannes hafði skýra og áheyri-
lega rödd og lagði sig fram um að
koma texta sínum glöggt til skila.
Mjög var hann auðhrærður af efni
því sem hann las og mátti glöggt
heyra geðbrigði í röddinni ef svo bar
við. Mér var hann jafnan velviljaður.
Honum sárnaði að ég skyldi ekki
geta starfs hans í bók um sögu Rík-
isútvarpsins til 1960 sem út kom
1997. Að vísu voru margir aðrir góðir
starfsmenn á þeim tíma ónefndir í
bók sem þessari, en ég hefði vissu-
lega mátt láta nokkur orð um Jó-
hannes standa þar. Úr því verður
ekki bætt, en við leiðarlok er mér
ljúft að minnast hans og góðra
stunda sem við áttum sem sam-
starfsmenn á sjöttu hæðinni á
Skúlagötu 4 forðum.
Jóhannes Arason var hollur stofn-
un sinni og hafði hana í hávegum.
Hann var viðkvæmur og opinskár,
skóf ekki utan af skoðunum sínum á
mönnum og málefnum, á hvorn veg-
inn sem var. Það mátti alltaf treysta
heilindum hans og hreinskilni. Slíkir
menn eru verðmætir hverri stofnun.
Það var þjóðarfjölmiðli eins og Rík-
isútvarpinu dýrmætt að eiga hann á
þularvaktinni öll þessi ár. Ég kveð
góðan starfsfélaga og drengskapar-
mann með þökk og virðingu. Hann
hvíli í friði.
Gunnar Stefánsson.
Nú þegar haustlægðir ganga yfir
hefði Jóhannes klætt sig upp og drif-
ið sig út. Reyndar hefði hann orðið
að bíða vetrarveðra til að glíman við
náttúruöflin hefði veitt honum verð-
uga stælingu. Hann saknaði á vissan
hátt stórviðranna á Langanesi og
fannst alla tíð skjólið af Esjunni vera
fullmikið.
Jóhannes varð lærimeistari minn í
þularstörfum þegar ég kom úr
næstu sveit í Norður-Þingeyjar-
sýslu, nokkrum áratugum síðar. Þul-
arstofan á Skúlagötu, þar sem
manni var uppálagt að segja „Út-
varp Reykjavík“ með ýmsum blæ-
brigðum, var mjög mikið „fyrir
sunnan“. Það segir sína sögu um eðli
og hlutverk ríkisútvarpsins að
sveitamenn á ýmsum aldri skyldu
telja það sinn vettvang og því eðli-
legt að leita þar eftir vinnu. Jóhann-
es kenndi mér að halda fast í ýmis
þjóðleg gildi í vaxandi borgarmenn-
ingu, jafnt í talsmáta sem mat og
drykk. Hann kunni ákaflega vel að
meta hnossgæti íslenskrar matar-
menningar og skiptumst við stund-
um á sýnishornum við vaktaskipti.
Man ég t.d. eftir því þegar Jóhannes
færði mér rjúkandi selkjöt sem hann
sagði mér að rífa í mig með guðs-
göfflunum. Það var gott að fylgjast
með veðrabrigðum og hringrás nátt-
úrunnar úr gluggum þularstofu á 6.
hæð hússins á Skúlagötu 4. Oft var
þar gestkvæmt því margir vissu af
rótsterku kaffi þula og tæknimanna
og þar voru hræringar þjóðlífsins
ræddar. Jóhannes Arason var glað-
beittur í tali og tók karlmannlega á
hverju máli. Hitt vissu þeir sem með
honum störfuðu að undir yfirbragði
þingeysks brattleika var ákaflega
viðkvæmur maður sem tók það
nærri sér þegar tal barst að ein-
hverju því sem þrengdi að mönnum
eða málleysingjum. Jóhannes átti
auðvelt með að setja sig inn í hátíð-
leika stórra stunda og það svo að
stundum mátti greina klökkva í
röddinni. Hann herti sig þá gjarnan
upp og tautaði „þar fékk ég helv …
stafinn“. Hann stóð vaktina í þjóð-
arútvarpinu af trúmennsku, jafnt í
gráma hversdagsins sem ljóma há-
tíðanna. Þýð, eilítið syngjandi rödd-
in var mörgum Íslendingum kjöl-
festa í tilverunni. Jóhannes Arason
var ákaflega góður samstarfsmaður
og minningin um hann er mér kær.
Ég sendi Elísabetu og börnum
þeirra hluttekningarkveðjur.
Ævar Kjartansson.
HINSTA KVEÐJA
Elsku besti langafi minn er
dáinn. Það var alltaf gaman að
koma á Þórsgötuna til þín og
ömmu eftir skóla þegar ég var í
Austurbæjarskóla og fá heitt
kakó hjá ömmu og að lesa fyrir
þig. Þú hjálpaðir mér við lest-
urinn, leiðréttir skriftina og
kenndir mér vísur. Ég á eftir að
sakna þín mjög mikið, elsku afi,
þú varst alltaf fyndinn og
skemmtilegur. Mér líður alltaf
vel á Þórsgötu 25. Ég elska þig,
afi.
Telma Jóhannsdóttir.
MINNINGAR 21
MORGUNBLAÐIÐ MIÐVIKUDAGUR 6. OKTÓBER 2010
✝
Elskuleg móðir okkar, tengdamóðir, amma og
langamma,
GUNNVÖR BJÖRNSDÓTTIR,
Dvalarheimilinu Höfða,
Akranesi,
lést á Sjúkrahúsi Akraness laugardaginn
2. október.
Útförin fer fram frá Akraneskirkju föstudaginn
8. október kl. 14.00.
Björn Sigurðsson, Susanna Modin,
Guðmundur Sigurðsson, Jónína Björg Magnúsdóttir,
Kristinn Hallur Sveinsson, Margrét Rós Jósefsdóttir,
Rósa Guðrún Sveinsdóttir,
barnabörn og barnabarnabörn.
✝
Ástkær eiginmaður minn, faðir okkar, tengdafaðir,
bróðir og afi,
GÍSLI THEODÓR ÆGISSON,
Sólhlíð 8,
Vestmannaeyjum,
lést á heimili sínu sunnudaginn 3. október.
Jarðarförin auglýst síðar.
Guðbjörg Guðmundsdóttir,
Gunnar Már Kristjánsson, Unndís Ósk Gunnarsdóttir,
Ástþór Ægir Gíslason,
Guðmundur Gísli Gíslason, Regina Ovesen,
Garðar Smári Gíslason,
Jóhann Helgi Gíslason,
Þuríður Gísladóttir,
systkini og barnabörn.
✝
Ástkær eiginkona mín, móðir, tengdamóðir, amma
og langamma,
MAGNEA RÓSBJÖRG PÉTURSDÓTTIR,
Álfhólsvegi 85,
Kópavogi,
lést þriðjudaginn 21. september á bráðamóttöku
Landspítalans í Fossvogi. Útförin hefur farið fram í
kyrrþey að ósk hinnar látnu.
Innilegar þakkir til þeirra sem sýndu okkur samúð,
hlýhug og vináttu við andlát og útför hennar.
Sérstakar þakkir færum við starfsfólki bráðamóttöku
Landspítalans í Fossvogi.
Ástbjartur Sæmundsson,
Pétur Ástbjartsson, Hrafnhildur Hjartardóttir,
Ástríður Sæunn Ástbjartsdóttir, Jón Þór Hallsson,
Bjarni Valur Ástbjartsson, Nongnart Lue-U-Kosakul,
Gylfi Ástbjartsson, Hafdís Helga Ólafsdóttir,
Hjalti Ástbjartsson, Bryndís Emilsdóttir,
barnabörn og langömmubörn.
✝
Elskuleg móðir okkar, tengdamóðir, amma og
langamma,
JÓHANNA PÉTURSDÓTTIR
frá Hjalteyri,
lést á Landspítalanum miðvikudaginn
29. september.
Jarðarförin verður frá Dómkirkjunni í Reykjavík
þriðjudaginn 12. október kl. 13.00.
Pétur J. Eiríksson, Erla Sveinsdóttir,
Sigrún Ástríður Eiríksdóttir,
Þórólfur Eiríksson,
barnabörn og barnabarnabörn.
✝
Innilegar þakkir sendum við öllum þeim sem sýndu
okkur samhug við andlát og útför eiginmanns
míns, föður, afa og langafa,
JÓHANNS ÁGÚSTSSONAR,
Kópavogstúni 8,
Kópavogi.
Svala Magnúsdóttir,
Magnús V. Jóhannsson, Bjarnveig Ingvarsdóttir,
Guðmundur Örn Jóhannsson, Íris Gunnarsdóttir,
Sólveig Fríða Jóhannsdóttir, Ingimar Bjarnason,
barnabörn og barnabarnabörn.
✝
Innilegar þakkir sendum við öllum þeim sem
sýndu okkur samhug vegna andláts og útfarar
elskulegrar móður okkar, tengdamóður, ömmu
og langömmu,
INGIBJARGAR LÁRUSDÓTTUR
frá Skagaströnd,
til heimilis að,
Nestúni 2,
Hvammstanga.
Sérstakar þakkir til íbúa í Nestúni og starfsmanna í dagvistun og
heimaþjónustu fyrir ljúfa aðstoð og þjónustu.
Guðmundur Haukur Sigurðsson, Ögn Magna Magnúsdóttir,
Sigurður Sigurðsson, Seeka Butprom,
Svanfríður Sigurðardóttir,
Þórdís Sigurðardóttir,
barnabörn og barnabarnabörn.