Morgunblaðið - 20.12.2010, Blaðsíða 21

MINNINGAR 21
MORGUNBLAÐIÐ MÁNUDAGUR 20. DESEMBER 2010
✝ Haukur Karlssonfæddist á Grund
við Reyðarfjörð 19.
júlí 1936. Hann lést á
hjúkrunarheimilinu
Mörk, Suðurlands-
braut hinn 2. desem-
ber sl.
Haukur fluttist
með foreldrum sín-
um til Kópavogs 1944
og bjó þar alla ævi á
Marbakkabraut 9
(við Kársnesbraut).
Foreldrar hans voru
Laufey Eysteins-
dóttir húsfreyja, f. 22. desember
1912, d. 4. júlí 1999, og Karl Þór-
arinn Bóasson bifvélavirki, f. 25.
október 1913, d. 10. júní 1951.
Systkini Hauks eru: Marinó Bóas
Karlsson, f. 25. október 1941,
kvæntur Sigfríði Elínu Sigfúsdótt-
ur, og Íris Karlsdóttir, f. 6. febrúar
1947, gift Guðmundi Haraldssyni.
Haukur kvæntist Sigríði Magn-
úsdóttur, en þau slitu samvistir
1984. Eignuðust þau
eina dóttur, Hafdísi
Hauksdóttur Kjærga-
ard, f. 11. febrúar
1972, gift Mikkel
Christiansen Kjærga-
ard. Haukur á eitt
barnabarn, Evu
Kjærgaard, f. 28. febr-
úar 2008.
Allt frá ferming-
araldri var Haukur í
brúarvinnu hjá Vega-
gerð ríkisins. Haukur
stundaði nám við Iðn-
skólann í Reykjavík
1969-1973 og fékk síðan meist-
araréttindi í húsasmíði. Árið 1964
hafði hann tekið við verkstjórn á
brúarflokki, þ.e. vinnuflokki við
brýr. Eftir það stjórnaði hann brú-
arbyggingum alla starfsævi sína,
fram til haustsins 2005 þegar hann
lét af störfum sökum aldurs.
Útför Hauks fer fram frá Kópa-
vogskirkju í dag, 20. desember
2010, og hefst athöfnin kl. 15.
Elsku pabbi. Þá ertu farinn frá
okkur. Þótt það sé sárt, þá getum
við hugsað með gleði til þess hve
margar hlýjar minningar við eigum
um þig.
Ég er svo þakklát fyrir að ég gat
gefið þér barnabarn þótt seint væri,
og þú naust þess út í ystu æsar að
leika við hana Evu þína, sem þú
varst vanur að kalla bláskjá litlu. Að
lesa fyrir hana var þitt líf og yndi,
þegar við hittumst. Bestir af öllu
voru samt túrarnir þar sem við
kenndum Evu að gefa fuglunum
brauð úti á Seltjarnarnesi.
Stærstan hluta ævi þinnar helg-
aðir þú brúarsmíðum og varst í ess-
inu þínu á þeim vettvangi. Í mínum
augum varstu ekki bara brúarsmið-
ur heldur líka gæfusmiður, því þú
gerðir svo margt gott fyrir aðra.
Mig studdir þú áfram í gegnum
allt það sem mér datt í hug að taka
mér fyrir hendur, og hvattir mig
áfram gegnum mína skólagöngu. Ég
var reglulega stolt af því að geta
sýnt þér allt hér, þegar þú heimsótt-
ir mig í Danmörku þegar ég útskrif-
aðist úr mastersnáminu. Ekki bara
það að geta sýnt þér skólann og að
þú varst viðstaddur útskriftarat-
höfnina heldur líka það að við fórum
í hestakerrutúr á Dyrehavsbakken á
eftir og sáum krónhjörtinn. Þú varst
alltaf mikið fyrir veiðar og dýr, og
gladdist ég því yfir því að geta sýnt
þér þennan stað með öllum þessum
veiðidýrum, sem fyrrum var veiði-
staður konungsins.
Brúðkaupsdagurinn minn stendur
þó upp úr sem einn mesti gæfudag-
ur í lífi mínu, þar sem þú gekkst
með mér inn kirkjugólfið, við bæði
svo feimin að við gleymdum næstum
vendinum mínum, en svo bjargaðist
þetta og þú skeinst eins og sól í heiði
allan þann dag og varst hrókur alls
fagnaðar í veislunni.
Skírn Evu litlu varstu líka við-
staddur og finnst mér gott að hugsa
til þess hvað ég á margar myndir af
þér og Evu saman. Ég get sýnt
henni þessar myndir seinna svo hún
muni alltaf hann afa sinn á Íslandi.
Þegar við vorum í heimsókn vildi
hún alltaf sitja hjá afa, enda varstu
þannig maður sem börn laðast
ósjálfrátt að. Myndin af henni þar
sem hún situr hjá þér og hallar sér
að brjósti þínu, og þið svona lík í
svipfari, á eftir að ylja mér ævilangt.
Takk fyrir allt pabbi minn og ég
trúi því að þú hafir það gott þar sem
þú ert nú. Þú munt lifa á meðan við
munum eftir þér og það munum við
sannarlega gera.
Þín dóttir,
Hafdís, og fjölskyldan
Kjærgaard.
Elskulegur bróðir minn, Haukur
Karlsson, lést 2. desember á hjúkr-
unarheimilinu Mörk í Reykjavík.
Hann hafði átt við alvarleg veikindi
að stríða undanfarin ár.
Haukur bróðir minn var einstak-
lega traustur og góður maður. Strax
15 ára gamall, eftir að faðir okkar
lést, fór hann að hjálpa móður okk-
ar, færa björg í bú og halda fjöl-
skyldunni saman.
Þá hætti hann í skóla og hóf störf
hjá Vegagerð ríkisins, þar sem hann
vann síðan allan sinn starfsaldur,
eða þar til hann fór á eftirlaun fyrir
fjórum árum. Þrátt fyrir að ég og
yngri bróðir minn Marinó værum
vaxin úr grasi og farin að heiman
bar hann alltaf þessa föðurlegu um-
hyggju fyrir okkur og fjölskyldum
okkar. Ekki mátti hann vita að
neinn vanhagaði um nokkurn hlut,
þá vildi hann strax hlaupa undir
bagga.
Haukur kvæntist Sigríði Magnús-
dóttur, en þau slitu samvistir. Þau
eignuðust eina dóttur, Hafdísi, f. 11.
febrúar 1972, hún er gift Mikkel C.
Kjærgaard og eru þau búsett í Dan-
mörku. Þau eiga eina dóttur, Evu,
sem er tæplega þriggja ára. Hún
var einstakur augasteinn afa síns.
Hann hafði varla nógu mörg orð til
að lýsa hversu falleg og vel gefin
hún Eva hans væri. Þrátt fyrir mikil
veikindi brosti hann sínu fallega
brosi þegar minnst var á hana. Á
náttborðinu sínu hafði hann mynd af
henni sem hann sýndi stoltur öllum
þeim sem til hans komu. Mikill er
missir þinn Eva mín en einhvern
veginn verður reynt að geyma í
huga þínum minningarnar um hann
afa þinn.
Mig langar að endingu að þakka
sérstaklega fyrrverandi eiginkonu
hans Sigríði fyrir alla hennar um-
hyggju og alúð sem hún sýndi hon-
um, og ekki síst fyrir ferðalögin á
seinni árum með hann um landið til
að líta á brýrnar sem hann hafði
byggt með strákunum sínum í brú-
arvinnuflokknum. Þessar ferðir
veittu honum mikla gleði. Einnig vil
ég þakka öllu starfsfólki bæði á
Landakotsspítala og Hjúkrunar-
heimilinu Mörk fyrir frábæra um-
hyggju og hjúkrun.
Elsku Haukur bróðir, ég veit að
það hefur verið tekið vel á móti þér,
foreldrar okkar, nafni þinn litli og
svo allir vinirnir. Takk fyrir allt sem
þú gerðir fyrir okkur. Hvíl í friði,
elsku bróðir.
Þín systir,
Íris.
Haukur frændi var hjartahlýr,
góður og glaðvær maður. Hann var
mikið náttúrubarn og hafði unun af
alls kyns veiðimennsku. Þegar við
krakkarnir komum í heimsókn á
Kársnesbrautina vakti alltaf mikla
athygli heljarstór hreindýrshaus í
stigauppgöngunni. Og ég man að
Hafdís dóttir hans sýndi mér einu
sinni rifflasafnið hans sem var læst
inni í glerskáp, þeir voru nú ekkert
smá flottir. Haukur frændi minn var
rosalega sterkur og er ég viss um að
hann hafi verið einn af sterkustu
mönnum landsins. Það eitt að taka í
höndina á honum var upplifun sem
fólk gleymdi ekki því að greipin var
svo stór að maður náði ekki utan um
hana.
Uppáhaldssagan mín af Hauki er
þegar hann var eitt sinn á hrein-
dýraveiðum og var að bera heilt
hreindýr niður fjallið, þá fann hann
svo flottan stein sem hann langaði í,
jaspis allt að 10 kg. Hann stóðst ekki
mátið og bætti honum á sig. Þessi
steinn hefur fylgt honum æ síðan og
var á sjúkrastofunni sem hann
dvaldi á nú undir lokin.
Ég lít í anda liðna tíð,
er leynt í hjarta geymi.
Sú ljúfa minning – létt og hljótt
hún læðist til mín dag og nótt,
svo aldrei, aldrei gleymi …
(Halla Eyjólfsdóttir.)
Ég var lánsöm að fá að kynnast
þér, elsku frændi.
Þín frænka,
Laufey.
Elsku besti frændi og vinur.
Með þessum orðum vildi ég aðeins
snerta á öllu því þakklæti sem ég
ber í brjósti yfir að hafa kynnst þér.
Allt í sambandi við þig var stórt,
þú varst sérstaklega stórgerður
maður en einnig með óvenjustórt
hjarta. Faðmurinn þinn var alltaf
opinn og brosið breiða alltaf skammt
undan. Fyrir nokkrum árum síðan
fór ég að venja komur mínar í heim-
sókn til þín, minningarnar sem ég á
úr þessum heimsóknum er eitthvað
sem ég mun aldrei gleyma. Hvort
sem við spjölluðum yfir heitum te-
bolla eða borðuðum saltkjöt og
horfðum á fótbolta, þá var alltaf svo
notalegt að vera nálægt þér.
Þú varst sannarlega afinn sem ég
átti aldrei – og ég mun aldrei
gleyma þér.
Hugrekki er annað sem ég vil
minnast á í sambandi við þig.
Þú varst sjálfur á fermingaraldri
þegar afi dó, en þú tókst samt sem
áður við sem húsbóndinn á heim-
ilinu. Hættir námi til að vinna og sjá
fyrir fjölskyldunni, sem hafði ekki
mikið á milli handanna.
Tilfinningar þínar voru einnig
stórar, því stundum mátti sjá glytta
í tár yfir erfiðum minningum. Það
hvernig þú varst stóri bróðir
mömmu minnar er einnig ómetan-
legt, ykkur þótti svo vænt um hvort
annað og það var stórkostlegt að sjá.
Þú hugsaðir alltaf um hana sem litlu
systur þína, sem er svo ótrúlega fal-
legt að hugsa til.
Þú varst falleg mannvera í alla
staði, og ef ég gæti tileinkað mér að-
eins brot af gjafmildi þínu, örlæti og
gæsku væri ég ánægð. Þú varst og
ert fyrirmynd mín, elsku Haukur
frændi.
Stórt knús, elsku stóri frændi
minn.
Þín eilíflega, litla frænka,
Lilja Hrönn.
Það kemur alltaf að leiðarlokum
einhvern tímann, en tíminn er yf-
irleitt aldrei sá rétti, allavega ekki í
þetta skipti fyrir mig. Hann Haukur
Karlsson, eitt sinn mágur minn, hef-
ur sagt skilið við þetta jarðlíf og er
hann sennilega sestur í borðkrókinn
hjá Laufeyju mömmu.
Hálfsystir mín vann við það eitt
sinn að matreiða ofan í vegagerð-
armenn í vinnubúðum undir Ingólfs-
fjalli, þar var Haukur með sinn flokk
að byggja ræsi og var það mikil
gæfa fyrir okkur í fjölskyldunni, þó
mest fyrir hana hálfsystur mína, að
fá að vera í nærveru við þennan
góða dreng.
Mér er það minnisstætt þegar ég
sá Hauk fyrst standa á bæjarhlaðinu
í sveitinni við hliðina á græna
Broncoinum. Stór og myndarlegur
teygði hann úr sér, leit í kringum sig
og tók upp tóbaksdós. Það leyndi
sér ekki að þarna var á ferðinni al-
vöru maður, sem og rétt reyndist.
Ég var alltaf hreykinn af þessum
ráðahag hjá hálfsystur minni og
færði hún Hauki sínum yndislega
gjöf, litla prinsessu, hana Hafdísi
frænku mína. Haukur var með stór-
ar hendur og enn stærra hjarta og
það var gott og þroskandi að vera í
kringum hann. Meira að segja hún
hálfsystir mín þroskaðist heilmikið
meðan þeirra leiðir lágu saman.
Haukur tók eldri bróður minn í
flokkinn til sín og tók hann þar þátt í
brúarsmíði vítt og breitt um landið.
Sjálfur fór ég til hans og tók þátt í
brúarsmíði á Skeiðarársandi, stopp-
aði þó stutt við því það vantaði í mig
útilegumanninn og svo var ég senni-
lega líka alltof mikil pempía.
Haukur aðstoðaði mig við að reisa
mitt fyrsta íbúðarhús sem var úr
sverum bjálkum og höfðu menn að
orði sem með okkur voru, að gott
væri að hafa svona lyftara eins og
Hauk. Eitt sinn bað hann mig um
aðstoð við að lyfta sperrum upp á
sumarbústaðinn, sem hann var að
reisa fyrir fjölskylduna, en hvernig
sem á því stóð tafðist ég um smá
tíma. Þegar ég mætti á svæðið voru
allar sperrurnar komnar upp og
enginn á svæðinu nema Haukur,
hann var ekki bara lyftari, hann var
líka krani.
Fjölskyldur splundrast og félagar
fjarlægast. Ég lagði ekki næga rækt
í þann góða vin sem Haukur var. Ég
kom við í litla húsinu hans við Mar-
bakkabrautina fyrir nokkrum árum
og áttum við þar saman góða stund,
sem við ákváðum að yrðu fleiri í
framtíðinni en svo varð ekki og sam-
viskan nagar þann sem þetta skrif-
ar. Mín huggun og gæfa er að leiðir
okkar Hauks munu liggja saman
aftur og mun það verða mitt fyrsta
verk að rífa í stóru hönd hans og iðr-
ast.
Hafdís, þú varst sólargeisli pabba
þíns og ég er svo þakklátur fyrir
dvöl hans undir Ingólfsfjalli. Brúar-
smiður getur byggt brú sem nær frá
sorg yfir til gleði. Svoleiðis brú
byggði hann pabbi þinn fyrir þig,
fylgdu henni á enda því þar heldur
lífið áfram, bjart og fagurt og fram-
tíðin mun blasa við þér og fjölskyldu
þinni.
Samúðarkveðja frá mér og fjöl-
skyldu minni.
Þorvaldur (Holli frændi).
Hauk Karlsson brúarsmið þekkti
ég frá því ég man eftir mér, hann
vann með föður mínum við brúar-
smíðar á sumrin og á veturna í
áhaldahúsi Vegagerðarinnar í
Reykjavík, það voru heldur ekki
nema þrjú hús á milli okkar við
Kársnesbrautina. Haukur missti
föður sinn ungur og byrjaði í brúar-
vinnu 15 ára og var þar sín þroska-
ár. Með í flokknum voru oft móðir
mín og einhver okkar systkina og
varð hann einn af þeim nánustu í
þessari brúarvinnufjölskyldu, fékk
viðurnefnið Karlsson af því að annar
Haukur var alltaf með í flokknum.
Síðar vann ég hjá honum í vinnu-
flokki og loks með honum að ýmsum
verkefnum.
Eftir að hafa verið í brúarvinnu
með föður mínum frá 1952 varð
hann sjálfur brúarsmiður 1964 og
með eigin flokk sem hann stýrði hátt
í 40 ár. Á þessum árum voru margir
brúarvinnuflokkar hjá Vegagerðinni
en oft fáir reyndir menn, það gat því
reynt mjög á verkstjórann, til dæm-
is við byggingu brúar á Jökulsá á
Sólheimasandi 1967, en hún er 159
m löng. Haukur hafði það verk-
stjórnarlag að ganga fremstur að
öllum verkum og fékk þannig strák-
ana með sér. Brúarvinna féll vel að
áhuga Hauks á ferðalögum og marg-
víslegum veiðiskap.
Tvö sumur var ég með Hauki í
brúarvinnu, margir ungir menn og
margt til gamans gert og hann tók
þátt í mörgu af lífi og sál. Hvort sem
það var nú að segja mönnum að vera
duglegir, að dansa við dömurnar í
upphafi dansleiks, fara í stuttar
skemmti- og kynnisferðir um ná-
grennið í frítíma eða alls konar still-
ansahúmor á löngum vinnudögum.
Svo þurfti hann stundum aðstoðar-
menn til að tína saman gæsirnar á
skyttirí og margt fleira.
Eftir að ég kom til Vestfjarða var
alltaf gott að fá Hauk á svæðið til
brúargerðar og til að vinna ýmis
aukaverk í leiðinni, hann var alltaf
tilbúinn og sagði best að fá sem
mest að gera þannig að þeir þyrftu
að fara sem seinast í bæinn að loknu
sumarúthaldi. Saman byggðum við
t.d. vatnsveitustíflu og stoðmúr fyrir
veg á hundrað metra hengiflugi. Ég
hef fáa menn þekkt sem voru eins
lítið verkkvíðnir og Haukur. Það gat
hins vegar gerst að hann sást ekki
fyrir, en ef eitthvað fór úrskeiðis var
hann fljótur og hugkvæmur að
bjarga málum.
Mér er það í barnsminni að
nokkrir brúarvinnumenn fóru að
kvöldi eftir vinnu með net að draga
fyrir fisk í ánni sem var verið að
brúa, það var komið haust og skugg-
sýnt. Lagt var af stað á trukk af því
að fara þurfti yfir ána. Dregið var
fyrir í hyl undir fossi, og fundu
menn það út að best væri að einn
stæði á miðri fossbrúninni og héldi
við netið í annan endann meðan hinn
endinn væri dreginn fyrir hylinn.
Karlsson var að sjálfsögðu settur á
fossbrúnina. Það var ekki álitið auð-
velt að standa þar í straumnum og
halda við netið. Hann gnæfir þar
enn í kvöldrökkrinu í minningu
minni.
Ég sendi Hafdísi samúðarkveðjur
frá mér og stórfjölskyldunni af
Kársnesbrautinni.
Gísli Eiríksson.
Á vordögum 1970 réðst undirrit-
aður, þá unglingur, til starfa hjá
Hauki Karlssyni brúasmið og telur
mikið lán að hafa kynnst svo ein-
stökum manni. Samstarf okkar og
samskipti hafa varað allar götur síð-
an. Það er því margt, sem kemur
upp í hugann þegar litið er til baka.
Styrkur hans og þrek var svo mikið,
að minnti frekar á fornkappa, eins
og Gretti Ásmundarson, en venju-
legan nútímamann. Grettir var
sagður breiðleitur og þótti heppileg-
ur að fást við óvættir þær, sem
menn töldu fyrrum að væru á ferð
og yllu búsifjum. Haukur var einnig
breiðleitur og glímdi í raun við for-
ynjur landsins í búningi ófærra
vatna og var fremstur í fylkingu,
sem losar landsmenn undan oki
þeirra, svo þær bönnuðu ekki för.
Haukur hóf ungur störf við brúa-
smíðar og fljótt kom í ljós, að þar
var réttur maður á réttum stað.
Þegar hann var kominn fast að þrí-
tugu tók hann við verkstjórn á brúa-
flokki, þ.e. vinnuflokki við brýr. Á
þeim vettvangi var síðan starfsævi
hans. Þar er þess sérstaklega að
geta, að hann hafði, ásamt fleirum, á
hendi verkstjórn við framkvæmd-
irnar á Skeiðarársandi 1972-74 við
lokatengingu hringvegarins um
landið og við brú á Borgarfjörð
1975-81. Það eru mestu brúafram-
kvæmdir hér á landi að umfangi og
stærð mannvirkja, en tækjakostur
stóð til bóta frá því, sem áður var.
Við Borgarfjarðarbrú reyndi mjög á
verkstjórnendur. Unnið var úti í sjó
í firðinum og margs konar útbúnað
og hjálparvirki þurfti til og mikið
verk og margslungið var að koma
upp mannvirkjunum. Þar reyndist
Haukur sérlega heppilegur og ég
þekki engan, sem ég tel að staðið
hefði honum á sporði, þegar unnið
var í straumþunga Borgarfjarðar,
sem kunnur er frá fornu fari. Hann
var kallaður til, þar sem aðstæður
voru hvað verstar og það var í bar-
áttunni við hin óblíðu öfl íslenskrar
náttúru sem hann naut sín best.
Þess væri að vænta, að maður
eins og Haukur, sem var í mjög erf-
iðu starfi, væri hrjúfur og harðlynd-
ur. En það var öðru nær. Meiri öð-
ling og ljúflyndari mann er vart
hægt að hugsa sér. Svo vel stóð
hann fyrir verkefnum sínum, að allt-
af var viðmótið þægilegt. Hann var
jafnan upplífgandi við starfsmenn
sína og félaga, þannig að viðfangs-
efnin urðu öll viðráðanlegri í hugum
manna. Ef vanda bar að höndum þá
einhenti Haukur sér í hann, því
hann vildi sjálfur kljást við það
versta viðureignar og ætlaði ekki
öðrum. Aldrei lét hann erfiðleikana
vaxa sér í augum og æðraðist ekki
þótt blési og flæddi. Hugur hans var
mjög bundinn vinnu við brýr og
hann undi sér manna best á þeim
vettvangi. Hann var heiðarlegur og
heilsteyptur og mjög uppbyggilegt
var fyrir unga menn að vera í vist
hjá honum og óvenjulegt nú á tím-
um sérhagsmuna, að kynnast svo já-
kvæðum og ósérhlífum manni, sem
mat mest sönn gildi mannúðar og
hjálpsemi, þótt hann hlyti stundum
sjálfur óþægindi af því.
Nú er Haukur Karlsson genginn.
Það er lögmál lífsins að mennirnir
koma og mennirnir fara og því fáum
við, sem eftir erum, ekki breytt. En
hjá þeim sem kynntust honum mun
lifa minningin um öndvegismann.
Baldur Þór Þorvaldsson.
Haukur Karlsson