Morgunblaðið - 20.12.2010, Blaðsíða 26
26 MINNINGAR
MORGUNBLAÐIÐ MÁNUDAGUR 20. DESEMBER 2010
✝ Halldóra Þor-steinsdóttir
(Gógó) fæddist á
Jafnaskarði í Staf-
holtstungum í Borg-
arfirði 23. apríl
1934. Hún lést á
Heilbrigðisstofnun
Suðurnesja föstu-
daginn 10. desember
2010. Foreldrar
hennar voru Þor-
steinn Guðbjarn-
arson, bóndi á Jafn-
askarði, f. 28.8.
1909, d. 28.9. 1948,
og Guðný Björnsdóttir húsfreyja,
f. 6.8. 1908, d. 9.12. 1991. Systur
Halldóru eru Jóhanna Birna,
eiga þau þrjú börn. Sigrún, f.
12.2. 1961, gift Birni Oddgeirs-
syni f. 11.12. 1964, eiga þau tvær
dætur. Ólöf, f. 1.11. 1968, gift Ás-
geiri Þórissyni, f. 31.1. 1968, eiga
þau tvær dætur en Ólöf á son fyr-
ir. Yngstur er Sigurður, giftur
Steinunni Unu Sigurðardóttir og
eiga þau fjögur börn.
Foreldrar Halldóru fluttust að
Beigalda í Borgarfirði þegar hún
var þrettán ára en fjórtán ára
fluttist hún til Reykjavíkur og bjó
þar hjá móðursystur sinni og fór
þar að vinna. Halldóra og Har-
aldur byrjuðu búskap á Keflavík,
þau bjuggu alla tíð að Lyngholti
13 í Reykjanesbæ. Halldóra vann
aðallega við þjónustustörf. Seinni
hluta starfsævinnar starfaði hún
hjá Varnarliðinu á Keflavík-
urflugvelli.
Útför Halldóru verður gerð frá
Keflavíkurkirkju í dag, 20. des-
ember 2010, og hefst athöfnin kl.
14.
Guðrún, Jóna
Guðný, Auður Ósk,
Guðbjörg, Hjördís
Ragna, d. 8.9. 2007,
Brynhildur, d. 20.7.
2007, og Kristín.
Halldóra var næst-
elst af systrunum.
Hinn 30.9. 1956
giftist Halldóra Har-
aldi Hafsteini Ólafs-
syni, f. 12.3. 1936.
Börn þeirra eru Þor-
steinn, f. 5.8. 1956,
giftur Jan Haralds-
son, f. 1.4. 1961,
eiga þau tvö börn. Kristín, f. 23.6.
1958, d. 12.12. 2008, gift Guð-
mundi Sighvatssyni, f. 30.5. 1958,
Í dag kveð ég móður mína, já
elsku mömmu mína, nú er samferð
okkar hér lokið og það er svo skrýtið
að þrátt fyrir veikindi í áratug og
mikil veikindi undanfarin þrjú ár þá
get ég ekki hugsað það til enda
hvernig líf mitt og fjölskyldu minnar
verður án mömmu.
Mömmur eru þær sem elska mann
mest í þessum heimi, eru alltaf með
hugann hjá manni og ekkert gleður
þær meira en hamingja barna þeirra
og því getur enginn sem á góða
mömmu hugsað sér lífið án hennar.
Ég er yngstur fimm systkina og
þegar ég rifja upp æskuminningar
mínar um mömmu þá eiga þær sér
flestar stað í eldhúsinu, því þar sem
við vorum svo mörg í heimili þá var
mamma annaðhvort að elda, baka
eða smyrja ofan í okkur.
Við Ólöf erum tvö svona yngst en
þau þrjú eldri voru orðin unglingar
þegar ég man fyrst eftir okkur.
Mamma og pabbi voru dugleg að
ferðast með okkur á sumrin í tjald-
vagninum og vinsælast var þá að
fara í Þjórsárdal. Þegar ég var ellefu
ára fór ég að bera út Morgunblaðið
og tók þá að mér stærsta hverfið,
Mogginn var þá eins og í dag borinn
út fyrir klukkan sjö á morgnana og á
dimmum köldum vetrarmorgnum og
þegar blaðið kom of seint til okkar
þá kom mamma oft óbeðin með mér
að bera út svo ég næði að klára áður
en skólinn byrjaði. Og mikið var ég
feginn þegar ég sá hana koma út til
þess að koma með mér að bera út.
Mamma var líka alfarið á móti því
að börn væru skömmuð, hún vildi að
talað væri við þau á rólegum nótum
og þegar unglingsárin brustu á og ég
hefði sannarlega átt að vera skamm-
aður þá var það ekki þannig ef
mamma var sú sem tók á málinu,
hún bara tók mig inn í eldhús gaf
mér eitthvað að borða og spjallaði
við mig um rétt og rangt.
Í seinni tíð eftir að ég eignaðist
fjölskyldu var mamma alltaf boðin
og búin til þess að passa fyrir okkur
þrátt fyrir sjúkdóminn.
Elsku mamma, ég kveð þig með
trega og söknuði í hjarta en trúi því
jafnframt að nú sért þú á stað þar
sem veikindi og kvalir eru ekki að
plaga þig.
Þinn
Sigurður.
Ég kynntist Gógó fyrir rúmum
tuttugu árum, ég var sextán ára þeg-
ar Siggi vildi endilega kynna mig
fyrir foreldrum sínum. Ég lét til leið-
ast en var nú frekar stressuð yfir
þessu og fannst það ekki tímabært
en ákvað svo að láta til leiðast. En
þetta stress var algjörlega óþarft því
Gógó, já og Haddi líka, tóku mér
opnum örmum. Við Gógó áttum alla
tíð gott samband og féll þar aldrei
neinn skuggi á. Við vorum ekkert
inni á gafli hjá hvor annarri, en það
var alltaf gott á milli okkar.
Hún kenndi mér margt sem ung
húsmóðir þarf að kunna og ekki var
vanþörf á því við Siggi vorum ein-
ungis átján ára þegar við byrjuðum
að búa og tvítug þegar við eignuð-
umst okkar fyrsta barn.
Gógó kenndi mér t.d. að gera sult-
ur og fiskibollur og þar sem ég átti
lengi ekki neina hrærivél þá lánaði
hún mér alltaf sína þegar hakka
þurfti í fiskibollur og ekki má
gleyma bolludagsbollunum sem hún
kenndi mér líka að baka.
Ég áttaði mig fljótt á því að það
yrði enginn hægðarleikur að komast
með tærnar þar sem hún hafði hæl-
ana í matargerð.
Já, maður hefur mikið reynt í
gegnum árin að ná tækni Gógóar í
eldhúsinu, með misjöfnum árangri.
Þegar ég var bæði í skóla og að
vinna hjálpaði hún mér með elstu
börnin mín eins og hún gat. Á þeim
tíma var hún enn að vinna og Krist-
ín, Sigrún og Ólöf voru líka með lítil
börn og þurftu einnig á aðstoð að
halda, svo oft var ansi mikið af börn-
um á Lyngholtinu á þeim árum.
Seinna meir þegar Gógó hætti að
vinna, árið 2001, og ég eignaðist
nafna hennar, hann Halldór Loga,
þá var orðið rólegra hjá Gógó og áttu
þau Halldór mikið af góðum og ynd-
islegum stundum saman. Halldór
Logi átti sérstakan stað í hjarta
ömmu sinnar og ekki er lengra síðan
en bara í sumar að hann fór síðast
með ömmu og afa upp í sumarbú-
stað.
Síðustu árin hafa ekki verið auð-
veld og hafa mikil veikindi sett mark
sitt á líf tengdamömmu minnar.
Hennar mikla þrautseigja, rólega
lundarfar og æðruleysi gagnavart
veikindum sínum og í lífinu almennt
hafa kennt mér svo ótrúlega margt.
Elsku Haddi minn, ég bið guð að
hjálpa þér og gefa þér styrk á þess-
um erfiðu tímum.
.....
Ljúfi drottinn lýstu mér,
svo lífsins veg ég finni,
láttu ætíð ljós frá þér
ljóma í sálu minni.
(Gísli á Uppsölum.)
Í hjarta mínu varðveiti ég fallega
minningu um góða konu.
Steinunn Una Sigurðardóttir.
Hin langa þraut er liðin,
nú loksins hlauztu friðinn,
og allt er orðið rótt,
nú sæll er sigur unninn
og sólin björt upp runnin
á bak við dimma dauðans nótt.
(Valdimar Briem)
Besta vinkona mín Gógó hefur nú
loks fengið kærkomna hvíld eftir
mikla baráttu við parkinsonsveikina.
Það var í Glasgow 1992, við vorum
í verslunarferð fyrir jólin að Gógó
sagði mér að búið væri að greina sig
með parkinsonsveikina, og hún sagð-
ist ætla að berjast af hörku gegn
henni. Það gerði hún svo sannarlega,
hún var mjög hörð af sér og vann á
meðan stætt var og kvartaði aldrei.
Mér finnst skrítin tilhugsun að
eiga ekki eftir að koma til þín í Lyng-
holtið oftar, það var alltaf dúkað
borð, kaffi og meðlæti í eldhúsinu
sem var alltaf fullt af mat. Þú varst
alltaf að hugsa um fjölskylduna þína,
öll börnin og barnabörnin sem þú
varst svo rík af. Þau komu í frímín-
útunum úr skólanum og alltaf var
nóg á boðstólum fyrir alla.
Það hafa verið erfiðir tímar hjá
þér undanfarin þrjú ár, hvert áfallið
eftir annað. Ég fann hvað þú þurftir
að líða þótt þú talaðir ekki mikið um
það, mér fannst partur af þér deyja
með dóttur þinni Kristínu í desem-
ber 2008, svo komu önnur áföll sem
fóru betur, en allt þetta reyndi mjög
mikið á þig.
Nú hefur okkar vinskapur staðið í
60 ár án þess að slitna, með mismik-
illi samveru, en aldrei höfum við orð-
ið ósáttar. Ég vil með þessari kveðju
þakka þessi ár:
Ég sendi þér kæra kveðju
nú komin er lífsins nótt,
þig umvefji blessun og bænir
ég bið að þú sofir rótt.
Þó svíði sorg mitt hjarta
þá sælt er að vita af því,
þú laus ert úr veikinda viðjum
þín veröld er björt á ný.
Ég þakka þau ár sem ég átti
þá auðnu að hafa þig hér,
og það er svo margs að minnast
svo margt sem um hug minn fer,
þó þú sért horfinn úr heimi
ég hitti þig ekki um hríð,
þín minning er ljós sem lifir
og lýsir um ókomna tíð.
(Þórunn Sigurðardóttir)
Hadda og öllum ættingjum þínum
sendi ég og fjölskylda mín innilegar
samúðarkveðjur.
Þín vinkona,
Sesselja (Stella).
Elsku Gógó, kallið er komið og
þrautagöngu þinni lokið, þú sagðir
það oft við mig hvað það væri öm-
urlegt að fá þennan sjúkdóm, en
enginn veit sína ævi fyrr en öll er.
Ég var unglingur fyrst þegar ég
fór að koma inn á heimili þitt og
seinna meir var ég þín hárgreiðslu-
kona, þú varst yndisleg og góð kona
og hafðir góða nærveru.
Oftar en ekki þegar þú komst til
mín á hárgreiðslustofuna komstu
færandi hendi, annaðhvort með eitt-
hvert góðgæti, brjóstsykur eða
súkkulaðimola, sem við gátum boðið
upp á eða smágjafir og ekki bara
handa mér heldur líka handa sam-
starfskonu minni.
Mér er minnisstætt eitt skipti
þegar þú komst á stofuna til mín og
var ég þá ekki við og kortið þitt
fannst ekki með nafninu Gógó, þá
sagðir þú: Ekki hefur hún verið svo
formleg og skrifað Halldóra Þor-
steinsdóttir og það reyndist rétt og í
mörg ár þegar þú hringdir sagðir þú
sæl og blessuð, Halldóra Þorsteins-
dóttir, hérna megin og höfðum við
gaman af þessu. En seinni árin þeg-
ar heilsan var orðin slæm kom ég
heim til þín á Lyngholtið til þess að
klippa þig og lita og þar var tekið vel
á móti mér, búið að leggja á borð
kaffi og eitthvað gómsætt með
kaffinu.
Elsku vinkona, við áttum margar
góðar stundir saman og samræðurn-
ar okkar í eldhúsinu á Lyngholtinu
eru mér ofarlega í huga. Þú áttir
stóra fjölskyldu sem þú varst stolt af
og færðir þú mér alltaf fréttir af
þeim þegar við hittumst. Söknuður
þeirra er mikill og mestur hjá Hadda
sem stóð við hlið þér eins og klettur.
Elsku Gógó, ég veit þú ert á góð-
um stað og það hefur verið tekið vel
á móti þér. Ég geymi minningar um
góða konu í hjarta mínu, takk fyrir
allar góðu stundirnar. Aðstandend-
um votta ég innilega samúð.
Bylgja Sverrisdóttir.
Halldóra Bjarney
Þorsteinsdóttir
✝ Kristján JúlíusBjarnason fæddist
í Reykjavík 27. ágúst
1929. Hann andaðist á
líknardeild Landspít-
ala Landakoti 4. des-
ember 2010.
Foreldrar Kristjáns
voru Ragnheiður
Kristjánsdóttir frá
Meira-Garði í Dýra-
firði og Bjarni Að-
alsteinsson frá
Hrauni, Keldudal,
Dýrafirði. Systkini:
Guðný Bjarnadóttir,
Ólafía Verónika Bjarnadóttir sem
lést í æsku og Ólafur Bjarnason
sem var tvíburabróðir Kristjáns.
Kristján kvæntist Evu Dagbjörtu
Þórðardóttur 23. feb. 1957 og
bjuggu þau í Akurgerði 41 í
Reykjavík. Börn þeirra eru 1)
Ragnheiður Kristjánsdóttir, grunn-
skólakennari á Egilsstöðum. Maður
hennar er Óli Metúsalemsson og
börn þeirra a) Einar Örn Ólason, en
kona hans er Agnes Vogler og barn
þeirra Völundur Ari, b) Eva Dag-
björt og c) Eiríkur. 2) Sigurður Þór
Kristjánsson, húsgagnasmiður.
Sambýliskona hans er Steingerður
Á. Gísladóttir. Börn Sigurðar eru a)
Steinar Freyr, en hans kona er
Irma Rán Heið-
arsdóttir og þeirra
börn Þorgeir Aron og
Bríet Ýrr. b) Kristín
Svava og c) Jón Reyn-
ir Hilmarsson, upp-
eldissonur Sigurðar.
Hans kona er Sunna
Róbertsdóttir og
þeirra börn Klara Sól,
Ísabella Ása og tví-
burarnir Viktoría Ýr
og Alexander Þór.
Steingerður á þrjú
börn úr fyrra hjóna-
bandi: Sigurð Ágúst
og tvíburana Ragnhildi og Sig-
urjón. 3) Bjarni R. Kristjánsson,
heimspekingur og námsmaður.
Kona hans er Dagný Blöndal og
þeirra barn stúlka, fædd 9. nóv.
2010. Börn Dagnýjar úr fyrra
hjónabandi eru Sólrún Rós og Ein-
ar Sigurður.
Kristján nam rafvirkjun í Volta
og starfaði þar við iðn sína um
skeið, vann síðan á rafmagnsverk-
stæði SÍS en fór til starfa hjá
Reykjafelli árið 1971 og starfaði
þar þangað til hann lét af störfum
rúmlega sjötugur.
Útför Kristjáns fer fram frá Bú-
staðakirkju í dag, 20. desember
2010, og hefst athöfnin kl. 15.
Elsku pabbi minn, ég vissi ekki
hvor kæmi fyrr kveðjudagurinn þinn
eða fæðingardagur litlu dóttur
minnar. En ég hefði mátt vita að þú
færir ekki fyrr en þú værir búinn að
hitta litlu manneskjuna. Alla með-
gönguna fylgdistu með af áhuga og
tilhlökkun og þegar nær dró vissu
nær allir á líknardeildinni að lítil afa-
stelpa væri væntanleg.
Svo var hún komin í fangið þitt í
sjúkrarúminu og þú skoðaðir hana í
krók og kring ánægður og stoltur.
Ég tók af ykkur ljósmynd sem ég
sýni henni seinna þegar hún er orðin
stærri. Þá ætla ég að segja henni frá
afa Kristjáni.
Þá segi ég henni frá því þegar ég
man eftir þér fyrst, hálfsofandi og
uppgefinn á öxlinni þinni eftir mat-
arboð á Hverfisgötunni. Hvað það
var notalegt að finna öryggið og
hlýjuna þegar þú hélst á litla strákn-
um þínum niður hálar tröppurnar í
kvöldkulinu.
Og þá segi ég henni líka frá því að
ef ég varð lasinn þegar ég var lítill
og þurfti að liggja heima í rúminu
mínu, brást það aldrei að þú kæmir
hlaupandi upp stigann til mín þegar
þú komst heim úr vinnunni. Og þú
klappaðir mér mjúklega á ennið með
stóru fingrunum og kallaðir mig gos-
ann þinn.
Eða hvað þú gast verið hrekkj-
óttur og gabbað mig til að trúa því
að sennilega yrði að sleppa afmælinu
mínu eitt árið því það vantaði pláss í
dagatalið. Þá varð ég áhyggjufullur.
Og hvað þú unnir landinu þínu og
hversu mikið þú naust þess að
ferðast. Ég varð alltaf jafn undrandi
yfir því hvað þú mundir öll örnefni í
sveitum sem þú hafðir farið um þó
ekki væri nema einu sinni. Hver hóll,
hver árspræna, jafnvel hver einasta
brú eða beygja var greypt í minni
þér svo hægt var að fletta því þar
upp eins og í ferðabók.
Vonandi get ég einhvern tíma
kennt stelpunni minni að meta land-
ið sitt og hversu fallegt og dýrmætt
það er. Eins og þú kenndir mér.
En fyrst og síðast, pabbi minn,
mun ég segja henni frá því hvað þú
varst góður maður. Hvað þú varst
alltaf heiðarlegur og hreinskiptinn
gagnvart öðru fólki og hvernig þú
varst sannur vinur vina þinna. Og ég
ætla að segja henni að þú varst alla
tíð stóra fyrirmyndin mín í vand-
virkni og samviskusemi.
Ég veit að þið hefðuð orðið miklir
mátar ef þið hefðuð fengið lengri
tíma saman. Því þú varst ekki bara
góður pabbi heldur líka mildur og
hlýr afi. Því fengu stjúpbörnin mín
tvö að kynnast sem nú syrgja afa
sem aldrei gerði neinn greinarmun á
þeim og öðrum afabörnum. Fyrir
það verðum við Dagný þér alltaf
þakklát.
Hvíldu í friði, elsku pabbi minn, og
þakka þér fyrir allt það góða sem þú
gafst mér.
Ég sakna þín.
Þinn sonur,
Bjarni Kristjánsson.
Með hryggð í hjarta en streng af
feginleik kveð ég tengdaföður minn.
Hans tími var kominn eftir áralangt
stríð við óvæginn gest. Gest sem
hann tókst á við af óbilandi og ein-
stæðu æðruleysi, fyrst í þeirri trú að
hægt væri að búa með honum, en
síðan í sátt við það að enginn flýr sitt
skapadægur. Í sumar fóru þau hjón,
Kristján og Eva, með okkur Ragn-
heiði akandi til Egilsstaða. Alla leið-
ina vorum við í blíðu sumarveðri,
fórum okkur hægt og við nutum öll
ferðarinnar. En þarna gerðum við
Ragnheiður okkur ljóst hve mjög
var af Kristjáni dregið. Ég vona og
trúi því að þessi síðasta ferð hans í
Egilsstaði hafi lífgað upp á síðustu
daga lífs hans. Eftir fárra daga dvöl
flugu þau Eva aftur suður og
skömmu síðar var Kristján lagður
inn á líknardeildina á Landakoti, þar
sem hann dvaldi til æviloka við ein-
staklega gott atlæti og mikla um-
hyggju, sem ég veit að aðstandendur
hans verða ævinlega þakklátir fyrir.
Í haust eru liðin 33 ár síðan ég
kom fyrst í heimsókn í Akurgerði 41;
síðhærður og fúlskeggjaður háskóla-
nemi, klæddur í þykkan sjóliða-
jakka, í fylgd með heimasætunni á
bænum. Ég var settur niður í stofu
og hellt í mig sjóðheitu kaffi að hætti
húsfreyjunnar, meðan heimasætan
brá sér upp á loft til að skipta um föt
fyrir frekara skemmtanahald. Ekki
man ég lengur hvað var rætt á þess-
um fundi, en man enn hvað ég svitn-
aði, hvort sem það var af feimni við
verðandi tengdafólk eða um var að
kenna of þykkum jakka og of heitu
kaffi. Síðan þá hef ég eytt ótal stund-
um í stofunni í Akurgerði 41 en haft
vit á að fara úr yfirhöfninni frammi á
gangi! Þó ég hafi birst þarna sem
hálfgerður Neanderdalsmaður,
rænt heimasætunni og síðar flutt
með hana og fyrsta barnabarnið í
Egilsstaði, sem í þá tíð jafngilti
flutningi til annarra landa, var ég
aldrei látinn gjalda þess. Alltaf var
Kristján og þau hjón bæði boðin og
búin til að rétta okkur hjálparhönd
ef á þurfti að halda. Dagsferðir í bæ-
inn enduðu oftar en ekki í kaffi í Ak-
urgerðinu eða þá að ég stakk inn
nefinu í hádeginu og þáði snarl og
gaf skýrslu um uppeldi barna-
Kristján Júlíus
Bjarnason