Eyjablaðið - 16.02.1961, Blaðsíða 1

4. tölublað.
falt á lægra
22. árgangur Vestmannaeyjum 16. februar 1961
Vinnuafl er ekki lengur
verði en fyrir tveim árum
Festa og einbeittni einkennir baráttu verkafólks-
ins í yfirstandandi kjaradeilu. Fjárstuðningur og
baráttukveðjur berast nú hvaðanæva að frá verk-
lýðsfélögunum.
Eftir Jiær uggvænlegu skreð-
ingar, sem orðið hafa á kjörum
launjrega síðustu 2 árin, hafa
verkalýðsfélögin nú risið upp til
varnar Jiví að svo haldi fram
sem verið hefur.
Hóflegar kröfur.
Verklýðsfélögin gera hóflegar
kröfur um leiðréttingu sinna
mála að því er framtíðina varð-
ar, og treystist enginn til að
halda Jiví fram að ábyrgðarleys-
is eða ævintýramennsku gæti
um kröfugerðina. Allt og sumt
sem fram á er farið er kaup-
hækkun samsvarandi því, sem
Hagstofa íslands telur að verð-
lag á vörum og þjónustu hafi
stigið á síðasta ári og stytting
vinnuvikunnar í 44 stundir
eins og tíðkanlegt er í mörgum
vinnugreinum hérlendis og
eins og er hin almenna regla
í nágrannalöndum okkar.
Einskis krafizt fyrir
liðinn tíma.
Þótt ærin ástæða væri til, er
ekki farið fram á eyris bætur
fyrir hin lögþvinguðu kauprán
liðins tíma, en svo sem allir
vita höfðu verklýðsfélögin í
höndum samninga við atvinnu
rekendur, sem ákváðu miklum
mun hærra kaup á tveim síð-
ustu árum en greitt var. Van-
efnd þeirra samninga var helg-
uð með lögum.
Kröfugerð verkalýðsfélaganna
og ákvörðunin um að láta ’hjá
líða að heimta bætur fyrir lið-
inn tíma, sýnir íyllstu nærgætni
og tillitssemi við atvinnuvegi
Vestmannaeyinga, sem vissulega
standa nú hallari fæti en oft áð-
ur vegna hinnar fáránlegu og ó-
Jrjóðhollu stjórnarstefnu, sem
ríkt liefur hér um skeið.
Verklýðshreyfingin ber ekki
óbyrgð á þungum hag
útvegsins.
Á þeirri stjórnarstefnu, sem
hér veldur nú þungum búsifj-
um, bera verklýðsfélögin enga
ábýrgð, — Jivert á móti var
hen'ni á komið gegn mótinælum
og viðvörunum verklýðshreyf-
ingarinnar, en með vinsemd og
stuðningi atvinnurekenda.
Atvinnurekendur hafa líka
tekið við hverri hækkuninni af
annarri á reksturskostnaði sín-
um úr hendi stjórnarvaldanna
án Jiess að mögla, allt þar til nú
um áramót, að útvegsmönnum
fannst nóg kornið. Vaxtahækk-
unin kallaði ekki fram nein
mótmæli atvinnurekenda. Hún
samsvaraði Jió framundir 25%
kauphækkun hjá frystihiisunum.
Söluskattshækkunin, er spennti
upp allar rekstrarvörur báta og
fiskiðnaðar, hlaut heldur engin
mótmæli atvinnurekenda. Þeir
tóku við þessu og mörgu fleiru
með blíðu, ef ekki þakklæti úr
hendi sinnar stjórnar.
En Jrað máttu allir vita, að af
launjieganna hálfu yrði ekki
þegjandi biiið undir dýrtíðar-
öldu stjórnarinnar við hið lækk
aða kaup um aldur og ævi.
Við vinnum ekki fyrr
en leiðréffing fæsf.
Og nú er stundin komin.
Verkafólk segir: Hingað og
ekki lengra. Við búum ekki
lengur við okkar lækkaða kaup.
Við vinnum ekki fyrr en leið-
rétting er fengin.
Þetta skilja atvinnurekendur
hér á staðnum. En þótt þeir
létu rétta sér hvern beizkan
bikar stjórnarinnar og sypu í
botn án þess að bægja and-
styggðinni frá sér, þá halda þeir
nú öllu í kyrrstöðu og aðgerða-
leysi, þegar kauphækkunarkraf-
an, sem er auðvitað bein afleið-
ing stjórnaraðgerðanna, kemur
íram.
Verkakyennafélagið Snót hef
ur átt í verkfalli í þrjár vikur,
jafnhliða Verkalýðsfélaginu hér.
Nú eru einnig Sjómannafélag
ið Jötunn og Vélstjórafélagið
í samiiðarverkfalli með áður-
nefndum félögum. Það er því
ekki úr vegi að rifja nokkuð
upp tildrög þess ástands, sem
nú hefur skapazt og hver við-
horf verkakvenna eru í þeirri
kjarabaráttu, sem þær nú heyja.
Haustið 1958 gerði Verka-
kvennafélagið Snót síðast samn
inga við atvinnurekendur hér
og fékk þá dálitla leiðréttingu
á kaupi, leit nú út fyrir að
sæmilega mætti við una um
sinn, en sú dýrð stóð þó ekki
lengi, Jiví í ársbyrjun 1959, er
ný ríkisstjórn hafði setzt að
völdum, voru laun alls vinn-
andi fólks í landinu stórlega
skert með lagaboði, þá lækk-
Tapið af sföðvun er marg-
falf meiri en kauphækkun
nemur.
Atvinnurekendur mótmæla
ekki réttmæti kaupkröfunnar.
Þvert á móti viðurkenna þeir
réttmæti hennar, að minnsta
kosti að einhverju marki. Þeir
segja bara: Við ráðurn ekki við
þetta. Okkur er Jietta ofvaxið
eftir að svo hefur verið þrengt
að okkur sem nri er.
í þessu kann að finnast sann
leikskorn.
En Jrá má spyrja: Hafið Jiið
efni á að láta Kjartan Thors og
aðra brodda vinnuveitendasam-
bandsins fyrirskipa ykkur að
halda atvinnuvegunum hér í
Framhald á 2. síffu.
uðu t. d. laun verkakvenna um
500 kr. á mánuði miðað við
átta stunda vinnudag. En þetta
var aðeins byrjunin, allir vita
um áframhaldið, hina stórkost-
legu gengislækkun og hömlu-
lausu dýrtíð, sem síðan hefur
geysað, en kaup hinna lægst
launuðu er á sama tírna bund-
ið með lögum.
Allir heilvita menn viður-
kenna nú, að vart sé hægt að
lifa lengur af þeim launum, er
verkafólki eru skömmtuð, nema
að það geti þrælað sér rit meira
og minna í næturvinnu.
Kaup verkakvenna er hreint
smánarkaup, sem ekki verður
búið við lengur.
Snót hefur haft lausa samn-
inga sína frá því seint á árinu
1959, en þá sögðu flest verkalýðs
félög upp samningum, en biðu
Framhald á 2. síðu.
Snótarkonnz
ERU EINHUGA