Eyjablaðið - 20.11.1963, Side 1

EYJABLAÐID
24. árgangur.
Vestmannaeyjum, 20. nóvember 1963.
13. tölublað.
ELDGOS VIÐ EYJAR
Fimmtudaginn 14. nóv. vökn
uðu Vestmannaeyingar við þau
tíðindi, að eldur væri uppi
skammt suðvestur af Eyjum. í
birtingu um morguninn höfðu
skipverjar á m/b ísleifi II orð-
ið varir við umbrotin fyrstir
manna. Fljótt barst fréttin út
og íbúar Eyjanna streymdu
upp á hæðir og hóla ýmist bíl-
andi eða gangandi og varð
brekkan við Hástein vinsælast-
ur staður þeirra síðarnefndu
enda skammt úr bænum að
fara. Skyggni var gott. Úr landi
að sjá virtist reyksúlan ekki
hærri en svo þennan fyrsta
niorgun gossins, að hana bar
vart hærra en hrygg Álseyjar.
Öðru hVerju þeyttúst upþ svart
ai- fíygsur ög magnáðist reykur
inn eftir því sem gusur þessar
voru tíðari. Um og eftir há-
degi fóru flygsur þessar í auk-
ana en ekki meira en svo, að
þær sáust rétt endrum og eins.
Ekki heyrði maður neinar drun-
ur frá gosinu.
Þennan fyrsta dag fórum við
nokkrir á m/b Heimi út á gos-
staðinn, sem þá hafði ekki ver-
ið nákvæmlega staðsettur og
virtist manni hann miklu nær
en reyndist þegar út var komið.
Á leiðinni út sýndist okkur um-
brotin mun minni en sézt
hafði úr landi skömmu áður,
og sáum við sjaldan dökkva
þeytast upp. Ekki þori ég að
gizka á, hve nærri við komumst
gosinu, ekki nær en 500 metra.
Ekki urðum við varir við neina
ókyrrð í sjónum umhverfis og
undruðumst við það. Meðan
við dvöldum þarna úti við gos-
ið urðu ekki mikil umbrot
enda heyrðum við hvorki gný
né bresti. Þegar við komumst
næst munum við hafa verið
sem næst í norður frá gosinu og
norðan kaldi var á og vél í
gangi, svo vera má að hljóð
bærust okkur ekki, þó einhver
kynnu að hafa verið. Sólin sett
ist meðan við vorum þarna úti,
kynjamyndaðir reykjarbólstrarn-
ir gompuðust til lofts án afláts
og báru við bláan himinn og
vesturjaðrarnir urðu hvítgló-
andi í sólskininu og var furðu-
sjón í shkri nálægð. Við vorum
þarna á 63 faðma dýpi og þeg-
ar litið var til miða, bar Álsey
milli Heimakletts og Yztakletts,
en Geirfuglasker var sem maður
segir langlaust við Súlnasker.
Þegar við komum að gosinu
hagaði mökkurinn sér þannig,
að hann stóð nokkurnveginn
beinn úr sjó yfir allt svæðið,
sem fyrir augu bar, dreyfðist
síðan óreglulega þegar ofardró
og sveigði síðan til suðurs. En
þegar við höfðum dvalið þarna
um stund, breyttist þetta þann-
ig, að dökkar írur komu í
mökkinn, og nú gaus hann ekki
beint upp, heldur var eins og
hann sveigði inn að miðju, þétt
ist þar og liðaðist síðan í loft,
fyrst mjór strókur, en breiddi
síðan úr sér. Var þetta til að sjá
ekki ólíkt höfuðfati, sem bund-
ið er í brúsk í þyrli, þó að
brúskur þessi yrði kannski í
lengsta lagi. Hélzt þetta svo all-
lengi og var mjög reglulegt frá
okkur séð, og virtist gosið þá
ekki vera mjög æst. Um það bil
sem við höfðum siglt svo sem
15 mín á heimleið, fór gosið
mjög í aukana og breyttist þá
aftur útlit reyksúlunnar.
Það rökkvaði fljótt eftir að
sól settist og sáum við þá einu
Framhald á 2. síðu