Eyjablaðið - 15.03.1984, Qupperneq 1
EYJABLA
Útgefandi:
Alþýðubandalagið
í Vesfmannaeyjum
4. tölublað
Vestmannaeyjum, 15. mars 1984
44. árgangur
Getum ekki
borgað hærra
kaup en aðrir
ARNAR GETULAUS
I útvarpsfréttum fyrir
helgina glumdi átta sinnum á
dag yfirlýsing Arnars Sigur-
mundssonar þess efnis, að fisk-
verkunin í Vestmannaeyjum
gæti ekki greitt meira en aðrir.
Það skal viðurkennt, að ýmis
fyrirtæki í fiskverkun í Eyjum
eru og hafa verið ágætlega
rekin, og eru þess vegna alls
góðs makleg, en mér er hins
vegar ekki kunnugt um að þau
hafi staðið í því að borga meira
en aðrir, kannski þvert á móti.
Sannleikurinn er sá, að víða
hafa fiskverkendur þurft að
greiða meira fyrir fiskinn en
fyrirtækin hér, bæði beint og
óbeint, t.d. veiðarfæri o.fl. eins
og okkur er öllum kunnugt.
Auk þess er ástæðulaust að
sniðganga þá staðreynd, að
víða um land hafa atvinnu-
rekendur greitt miklu hærra
tímakaup undanfarna mánuði,
en samið hafði verið um og
ríkisstjórnin ákveðið. Svo
miklu meira, að „kauphækk-
unin” síðasta nær ekkert nálægt
því að ná því kaupi, sem fólk
hefur fengið, án samninga.
Ekki er mér kunnugt um, að
slíkar yfirborganir hafi tíðkast
hér í bæ. Því fer nefnilega víðs
fjarri, að fyrirtækin hafi yfirleitt
nokkru sinni greitt meira en
aðrir, hvort sem um er að ræða
hráefni eða laun.
Með tilliti til þessa er svo sem
ekkert undarlegt að heyra yfir-
lýsingar Arnars, sem virðist
vera orðinn einn allsherjar
miðvörður í kappliði íhaldsins
hér í bæ, hvort sem er á þessum
vettvangi eða í bæjarstjórn, þar
sem hann stjórnar atkvæða-
greiðslum með harðri hendi og
lætur endurtaka þær eftir
þörfum, þar til allir hinir
íhaldsmennirnir hafa makkað
rétt.
Fiskvinnslufólk í Vest-
mannaeyjum og aðrir sem
viðskipti hafa við skjólstæðinga
Arnars eiga áreiðanlega skilið
að fá greitt að minnsta kosti
eins og aðrir.
—G.S.
Senn fer vorið
á vængjum yfir ...
... og allt það, en það vorar og
birtir víðar en við flóann. Já,
aldeilis, í Bæjarleikhúsinu
okkar er svo sannarlega vor í
lofti. Við litum þar inn á æfingu
á mánudagskvöldið. Þar var
svo sannarlega handagangur í
öskjunni, maður, Guðmundur
Sigfússon var nefnilega að
filma allt heila klabbið í lit og í
svarthvítu, allir að sjálfsögðu
komnir í gervin sín með förðun
og „det hele”, leikmyndin
máluð og teppalögð með sófa,
stólum og borðum, útsýni og
skápum, jamm, allt á hreinu
þar. A sviðinu stormuðu
sýslumenn, prófessorar, lög-
menn og trésmiðir ásamt til-
heyrandi ektakvinnum, rit-
höfundum og vinnukonum að
ógleymdum blessuðum
„Húrra-krakkanum”. En allt
hamast þetta fólk við að leið-
rétta smá misskilning á svo
snilldarlegan hátt að allir verða
meira og meira ráðvilltir af öllu
saman, en svona skal það sko
vera, enda gamanleikur eftir þá
háðfugla Arnold & Bach.
Hún Unnur okkar Guðjóns-
dóttir, leikstjóri, sat úti í
miðjum salnum með skrifborð
og leslampa (þeir ættu að fá sér
„Ljósálfinn” handa henni
Unni) nóteraði hjá sér ef eitt-
hvað fór úrskeiðis, eða felldi
dóminn á staðnum og sendi
þeim tóninn.
Saumakonur sátu á fremsta
bekk og stungu saman nálum,
ég meina nefjum, rikkja meira á
henni, setja teigju í strenginn
o.s.frv. Maggi Magg sat eða
stóð við aftasta bekkinn (ætli
það sjáist best þaðan) og góndi
á leikmyndina bæði súr og sæll
á svipinn, eftir því hvernig
Hjálmar breytti lýsingunni sem
ýmisst var svört eða jaðraði við
ráfsuðugeisla. En hann var
p ... sveittur við að stilla Ijósin.
Auðberg Óli formaður
fylgdist með öllu og hvíslaði
annað slagið einshverju að
Unni eða Eddu Aðalsteins,
varaformanni.
Já, aldeilis — það var greini-
legt að frumsýning er komin í
sjónmál, því maður dvaldi svo
sannarlega í öðrum heimi
þarna, fyrir stríðsára heimi,
með glensi og dillandi tónlist.
Elva Ólafs og Björn bakari
orðin að virðulegum prófessors
hjónum, með Kollu og Svenna
Tomm sem tengdó og foreldra
meðan Jónas Þór sýnir okkur
slægvitra „júrista” sem jafnvel
Jón Hjaltason gæti verið stoltur
af. Hanna Birna komin af Bíla-
stöðinni og orðin að dul-
nefndum rithöfundi og svo
blessaður „Húrra krakkinn”
sem öllu ruglinu veldur hann
Dagbjartur okkar Runólfsson,
sem ýmist er slöngutemjari upp
í Mosó eða Rockefeller í
Reykjavík, og þá djarftækur til
vinnukonunnar hennar Elínar
Helgu, sem á nú reyndar vin-
gott við hann Tomma trésmið
úr Stýrimannaskólanum ásamt
ýmsum Köllum og Bjössum. Ja,
þvílíkt og annað eins og meira
en það, eins og konan sagði
hérna um árið, þegar hún
heyrði manninn sinn blessaðan
tala í Útvarp Reykjavík. Við
skemmtum okkur aldeilis
prýðilega á æfingunni, sem
greinilega lofar góðu fyrir
hláturkirtla vora þegar frum-
sýnt verður um 20 þ.m.
P.S.: Þökkum fyrir kaffið og
spjallið að ógleymdum krem-
kexkökunum.
Sjáumst. M. Sigurjónsson.
Stjórnín samkvæm
sjálM sér!
„Frjálsir” samningar og niðurgreiðslufé
Fólk er gleymið í pólitík.
Þetta hefur verið skrifað hér
áður (svo menn ættu að muna).
En svo gleymið er fólk ekki, að
það muni ekki allar heit-
strengingar sjálfstæðismanna
fyrir síðustu kosningar. Það er
vissulega full ástæða og efni til
að nefna, þó ekki væru nema
fáein atriði.
Höfuðatriði í kosninga-
baráttu sjálfstæðismanna var:
Frjálsir samningar og engin,
ekki minnstu, afskipti ríksins af
þeim. En hver varð svo raunin.
Strax á fyrsta valdadegi var
vísitalan kúttuð af með einu
handbragði (Það hefur svo sem
farið fé betra en það kerfi) og
ekkert reynt að koma á neinu í
staðinn. Með þeim ráðstöf-
unum, ríkisafskiptum, lækkuðu
útgreidd laun frá vísitölu-
kerfinu í einum bita um fjórð-
ung.
Allir hafa nú séð frelsið í
raun í nýgerðum samningum.
Ríkisafskiptin hafa orðið
miklu meir en fyrr, m.a. er þess
skemmst að minnast, að ríkið
ábyrgist lágmarkslaun, og
greiðir hlutaðeigandi atvinnu-
rekendum fjármuni til að
tryggja þau, en peningarnir eru
teknir af skattgreiðendum —
og það sem meira er, að líklega
verða þeir teknir af niður-
greiðslufé af landbúnaðar-
afurðum, og greiða þá neyt-
endur pakkann, og þeir hlut-
fallslega mest, sem minnst hafa
milli handa.
ERLENDAR SKULDIR
Ríkisafskipti eru síst minni
nú en áður í alls kyns milli-
færslum og fyrirgreiðslu til t.d.
sukkfyrirtækja, þótt boðorð
t
Hörmulegt
slys
Síðastliðið sunnudags-
kvöld 11. mars varð það
hörmulega slys að Hellisey
VE 503 hvolfdi og sökk 3
mílur austur af Heimaey.
Með bátnum fórust 4 ungir
sjómenn, en einn komst af
og synti í land.
Þeir sem fórust voru:
Hjörtur Jónsson, skipstjóri,
25 ára. Pétur Sigurðsson, 1.
vélstjóri, 22 ára. Engiibert
Eiðsson, 2. vélstjóri, 20 ára
og Valur Smári Geirsson,
matsveinn, 26 ára.
Eyjablaðið vottar að-
standendum hinna látnu
fvllstu samúð.
íhaldsins væri það að hver ætti
að sjá um sig og stæðu eða féllu
með sínum rekstri.
Erlendur skuldabaggi valt
ofan af bakinu á hverjum
einasta íhaldsmanni í fyrravor
hvert sinn sem viðkomandi
opnaði munninn.
Hvernig skyldi vera háttað í
þeim efnum?
Aldrei meiri en nú. Yfir 600
milljónir króna erlent lán fyrir
montflugstöð á Keflavíkur-
flugvelli, þar sem hið hálfa væri
nóg.
Það eru víst ekki ríkisafskipti
í sjávarútveginum, þar sem
hverjum kjafti er nú
skammtaður kvóti. Sá sem hér
heldur á penna er að vísu sam-
þykkur þeirri leið, eins og
menn vita, en ríkisafskipti eru
það samt.
Hvað halda menn að ríkis-
víxlaaðferð Alberts þýði?
Ekkert annað en það, að það fé
sem í þá fer, til að fjármagna
húsnæðismálakerfið kemur
auðvitað úr viðskiptabönk-
unum, sem taka þá erlend lán á
móti.
Eða hvernig var það? Átti
ekki að lána öllum næstum fyrir
öllum byggingarkostnaði, það
sagði framsókn að minnsta
kosti og íhaldið lofaði 80%,
auðvitað engum til góðs og enn
augljósara var það þó, að það
var bara ekki hægt.
Svik í þessu voru svo borð-
leggjandi fyrirfram, en til hvers
þá slíkar yfirlýsingar? Þetta var
slæm byrjun á stjórnmála-
afskiptum hins nýja en týnda
formanns Sjálfstæðisflokksins.
Þá eru ótalin þau erlendu
lán, sen fara í skuldbreytingar
fyrir bændur, sem nú standa
fyrir dyrum. Auðvitað þurfa
þeir á fyrirgreiðslu að halda, en
erlend Ián samt.
Fyrirsjáanlegar eru enn fleiri
erlendar lántökur og Ijóst er
hverjum manni, að marg-
umtalað gat á fjárlögunum er
líklega ekki minna en 2000
milljónir, þegar allt er talið.
Það eru glæsilegar niður-
stöður, þegar tekið er mið af
glaðhlakkalegum yfirlýsingum
stjórnarflokkanna við af-
greiðslu fjárlaganna í haust,
þegar lýst var yfir 6 milljóna
tekjuafgangi; staðreyndin varð
— mínus 2000.
Minni ríkisafskipti breyttust í
meiri afskipti.
Samdráttur í erlendum
Iánum keyrðu nú um þverbak.
Og nú ætlar Sverrir að smíða
dýrasta togara heims, sem
veiðir trúlega samkvæmt
meðalkvóta, á Akureyri fyrir
erlent lán.
Þetta er allt svona.
—G.S.