Póstmannablaðið - 01.12.1941, Blaðsíða 12

Samstarf póstmanna
Starfsmenn pósthússins í Reykjavík
hafa oft á liðnum árum mikið rætt um
það, sín á milli, á hvern hátt náið sam-
starf mætti takast milli þeirra og póst-
afgreiðslumanna úti um land.
Allir hafa verið sammála um, að
samstarf væri nauðsynlegt og eitthvað
yrði og gera til að koma því á. Að sjálf-
sögðu yrði frumkvæðið að koma frá
póstmönnum í Reykjavík, — þaðan sem
stéttin er fjölmennust.
Oft höfum við einnig fengið ávítur
frá póstmönnum úti á landi fyrir ódugn-
að í þessu efni. En megin ástæðan fyr-
ir því, að samstarfið er jafn ófullkomið
og raun er á, er meðal annars sá skort-
ur, sem alltaf hefir verið á sameigin-
legu málgagni fyrir stéttina.
Vegna þessa athafnaleysis og þá eink-
um hjá forystumönnum stéttarinnar á
liðnum tíma, hefir myndast sú skoðun
hjá all mörgum póstafgreiðslumönnum
landsins, sem í félagsskapnum eru, að
lítils eða einskis stuðnings sé að vænta
hjá félagsstjórninni í þeim málum, sem
snerta kjör þeirra eða önnur vandamál,
sem fyrir kunna að koma á hinum ýmsu
póstafgreiðslustöðum, sem eðlilegast
væri, að send yrðu Stjórn Póstmanna-
félagsins.
Þessi skoðun er þó ekki fyllilega á
rökum reist, því hægt er að benda á
mál, sem félagsstjórnin hefir getað
leyst við stjórnarvöld landsins fyrir
hina ýmsu póstafgreiðslumenn, sem
vafasamt er að fengist hefðu ella.
Hins vegar verður því ekki neitað, að
þegar rætt er um samstarf milli póst-
mannastéttarinnar í heild, þá rekur
maður sig á ýmsa agnúa, sem orðið hafa
þess valdandi, að það hefir ekki enn þá
náð tilgangi sínum.
Póstafgreiðslumennirnir úti um land-
ið hafa yfirleitt verið tryggir félagar —
greitt árstillög sín o. s. frv., en hið
félagslega samstarf við þá hefir að
öðru leyti, ef svo mætti að orði kveða,
verið ólífrænt. Þetta kemur meðal ann-
ars til af því, hversu dreifðir þeir eru
úti um land allt, og aðstæður af þeim
ástæðum erfiðar til náins samstarfs.
En í kjölfar þess kemur svo vantrúin,
eins og fyrr segir á getu félagsskapar-
ins, til þess að vinna fyrir málefni heild-
arinnar.
Póstmannastéttin hefir lengst af átt
í höggi við afturhaldssama yfirstjórn
póstmálanna, og hefir það einnig átt
sinn þátt í því að torvelda alla eðlilega
þróun á sviði félagslegra átaka.
Það virtist oft svo, áður fyr, sem
það væri beinlínis takmark póstmála-
stjórnarinnar að sporna við öllum ár-
angri af samtökum innan stéttarinnar.
Þannig fékkst reynsla fyrir því, að
betri árangur náðist, jafnvel á þann
hátt, að hver einstaklingur flytti mál
sín við póststjórnina en þegar félags-
stjórnin hafði þau til meðferðar.
Þetta kom bezt í ljós árið 1919, þegar
nokkrir starfsmenn póststofunnar í
Reykjavík ætluðu að yfirgefa stofnun-
ina vegna óviðunandi launa í þeirri
dýrtíð sem þá var.
PÓSTMANNABLAÐIÐ