Morgunblaðið - 23.02.2011, Blaðsíða 23
MINNINGAR 23
MORGUNBLAÐIÐ MIÐVIKUDAGUR 23. FEBRÚAR 2011
Þann 22. janúar
síðastliðinn lést góður vinnu-
félagi, Marinó Kristinsson. Það
er einstakt að rifja upp með
vinnufélögum minningar um
Marinó. Sjaldan hef ég heyrt
jafn margar sögur og allar góð-
ar af samskiptum við vinnu-
félaga. Karakter sá sem hann
hafði að geyma mun seint úr
minnum líða.
Ávallt jákvæður, hress og
tilbúinn í að taka á því sem dag-
urinn bar í skauti sér. Orð eins
og „ekkert mál“ og „sjálfsagt
að redda þessu“ voru tíð hjá
Marinó sem virtist hafa það eitt
markmið í lífinu að hjálpa öðr-
um og hugsa í lausnum. Við
fyrstu kynni af Marinó fyrir um
10 árum var alveg ljóst hvaða
mann hann hafði að geyma,
enda laðaði hann að sér fólk og
bros. Ég hef aldrei kynnst ein-
staklingi sem hefur tekist á við
Marinó Kristinsson
✝ Marinó Krist-insson fæddist
í Reykjavík 1.
október 1953.
Hann lést á Land-
spítalanum 22. jan-
úar 2011.
Útför Marinós
fór fram frá Lang-
holtskirkju 11.
febrúar 2011.
jafn erfiðar aðstæð-
ur og hvítblæði af
slíkri auðmýkt og
sátt sem Marinó
sýndi. Hvernig
hann ræddi við okk-
ur vinnufélagana
vikum áður en hann
yfirgaf okkur var
mér innblástur sem
ég mun seint
gleyma.
Mínar dýpstu
samúðarkveðjur til barna og
ættingja Marinós og megi Guð
styrkja ykkur í sorginni.
Vinnufélagi hjá Símanum,
Davíð Stefán Guðmundsson.
Hann gekk hér um að góðra
drengja sið,
gladdi mædda, veitti þreyttum
lið.
Þeir fundu best sem voru á vegi
hans
vinarþel hins drenglundaða
manns.
Þó ævikjörin yrðu máski tvenn,
hann átti sættir jafnt við Guð og
menn.
(Guðrún Jóhannsdóttir.)
Ég man þegar ég sá þig í fyrsta
sinn. Þú varst að byrja á vinnu-
staðnum mínum og ég hugsaði
„þessi er hress og snaggaraleg-
ur“ í framhaldinu komst ég að
því hve gott var að hafa þig á
staðnum.
Við fórum að spjalla saman,
eins og gengur, og komumst
fljótlega að því að við vorum
bæði með samskonar sjúkdóm,
það leiddi svo til frekari sam-
ræðna og nú töluðum við sama
tungumálið.
Á stórum vinnustað er vita-
skuld þverskurður þjóðfélags-
ins og ýmislegt gengur á.
Mér detta í hug sjómennirnir
hér áður fyrr sem komu af hafi
og sáu vita í landi svo kærkom-
ið ljós í myrkrinu. Þú varðst
mér svona viti, maður sem ég
var ekkert að trufla með mín-
um málum en það var svo gott
að vita af þér þarna. Það fylgdi
þér alla tíð svo mikið öryggi og
staðfesta. Þú smaugst alltaf
svo lipurlega fram hjá öllu og
kenndir mér heilmikið í því
efni bara með því fylgjast með
þér í hópnum og í viðskiptum
við kúnnana. Alltaf hress og
kátur, en það var ekkert hægt
að fara með þig. Þú varst mér
alla tíð góð fyrirmynd og svo
margt frá þér sem ég hef reynt
að tileinka mér og held áfram
að vilja tileinka mér.
Svo var það einkalífið sem ég
fékk, mér til ánægju dálítið að
fylgjast með. Stelpurnar þínar
komu í heimsókn á vinnustað-
inn og önnur var svo í sumar-
vinnu þarna líka.
Hvað þú varst stoltur pabbi, þú
ljómaðir alveg þegar við rædd-
um um krakkana þína. Svo
fékk ég að fylgjast með þegar
Hjördís var ófrísk og það var
aldeilis stoltur afi sem flutti
mér tíðindin þegar strákurinn
var fæddur, Þú varst hreinlega
að springa af monti. Svo kom
nafnið, Marinó Breki, þú varst
svo glaður með nafnið, en að ég
held dálítið feiminn að láta það
mikið í ljós.
Það eru eingöngu góðar minn-
ingar sem fylgja okkar kynn-
um, ekkert annað.
Svo var vinnustaðnum okkar
lokað, starfið mitt lagt niður og
þú og þinn hópur fluttuð ann-
að. Þá missti ég sjónar á þér.
Ég hef oft hugsað um að hafa
uppi á þér og athuga hvernig
lífið gengi, en því miður náði
það aldrei lengra. Maður held-
ur alltaf að það sé nógur tími
þegar fólk er ekki eldra en þú
varst, en svo einn góðan veð-
urdag er maður minntur
óþyrmilega á fallvaltleika til-
verunnar og hrekkur illa við.
En í þínum anda reyni ég nú að
hrista eftirsjána af mér og
setjast heldur niður og skrifa
þér það sem ég aldrei náði að
segja við þig.
Blessuð sé minning þín. Ég bið
ykkur fólkinu hans allrar
blessunar um ókomna tíð og
bið að minningarnar um hann
megi ylja ykkur og létta ykkur
lífið.
Rúna Knútsdóttir.
Ég dáðist alltaf að tengda-
föður mínum sem hafði hug-
rekki til að láta drauma sína
rætast sem ungur maður og
sækja sér það líf sem hann
vildi. Sú mynd sem ég hef í
huga mér af Einari áður en ég
kynntist honum er eins og brot
úr gamalli kvikmynd. Aðalleik-
arinn töffari með stórt hjarta
sem leggur heiminn að fótum
sér og tónlistin sungin af Frank
Sinatra eða leikin af Glenn Mill-
er. Ævintýraljómi er yfir því
skeiði lífs hans þegar hann var
flugmaður, las í himininn og
tróð breiðgötur New York-
borgar á meðan þjóðvegur eitt
var enn bundinn möl á Íslandi.
Ástríða hans fyrir starfinu var
mikil og hann sinnti því af alúð
og nákvæmni enda voru farþeg-
arnir alltaf öruggir í hans hönd-
um.
Ég man þegar hann fór á
flug, næstum í bókstaflegri
merkingu, og sagði sögur frá
flugmannstíð sinni sem voru
vægast sagt krassandi. Hann
kynntist heimi sem var flestum
af hans kynslóð framandi og
lenti í ótrúlegum ævintýrum.
Ég sé þau líka stundum fyrir
mér, hvernig hann flúði undan
byssukúlum í miðri byltingu
einhvers staðar, eða stóð í dyr-
um flugvélarinnar og bannaði
hænum og geitum að ganga um
borð.
Gapandi yfir þessum frásögn-
um hafði ég orð á töffaraskapn-
um sem þessu öllu fylgdi en þá
hló hann bara og sagði að þetta
hefði nú bara verið vinnan hans
og ekki neitt til að flíka.
Þegar ég kom inn í fjölskyld-
una var Einar sestur í helgan
stein og bauð mig velkomna í
fjölskylduna á sinn afslappaða
Einar Ólafur
Gíslason
✝ Einar ÓlafurGíslason fædd-
ist í Þingholtsstræti
23, Reykjavík, 6.
apríl 1929. Hann
lést á Landspítala í
Fossvogi 6. febrúar
2011.
Útför Einars fór
fram frá Dómkirkj-
unni í Reykjavík 18.
febrúar 2011.
máta, enda einstakt
ljúfmenni. Hans
daglega líf var ein-
falt en skipulagt,
enda var hann allt-
af mjög nákvæmur
í öllu sem hann
gerði. Hann lét sér
annt um fuglana
sem flugu um him-
ininn og settust á
svalirnar og hann
las veður og vinda
úr skýjafarinu einu saman.
Langar gönguferðir með hund-
inn Krumma veittu þeim báðum
ánægju og var Krummi honum
góður félagi. Í eldhúsinu var
hann listakokkur og enginn sem
stóðst honum snúning með
framandi krydd og eins og allt
annað sem hann hafði hæfileika
til eldaði hann áreynslulaust.
Og eftir kvöldmat átti hann það
til að setjast niður við píanóið
og leika djass af fingrum fram
af sama áreynsluleysi.
Á efri árum var hann jarð-
bundinn og heimakær og naut
sín með fjölskyldunni. Hann var
góður afi barnanna minna, hlýr
og yndislegur maður sem verð-
ur sárt saknað. Við hugsum allt-
af til Einars þegar við horfum
til himins. Töffarans sem setti
mark sitt á himininn og okkur.
Kristín Eva Þórhallsdóttir.
Einar Gíslason mágur minn
og góður vinur féll frá 6. þ.m.
Alla tíð frá því Fríða systir
og Einar giftust, í fjóra áratugi,
hefir alltaf verið mikið og stöð-
ugt samband milli fjölskyldna
okkar. Synir þeirra Kolbeinn og
Einar jr. og Ólafur sonur minn,
sem eru á líkum aldri, urðu
fljótt góðir vinir og á unglings-
árum þeirra, fleiri frænda og
vina var oftast hist í flottu af-
drepi fyrir táningana heima hjá
Einarssonum. Þar voru bumbur
barðar, strengir slegnir, hlustað
á allavega músík, eins og t.d.
Iron Maiden-rokk, og eflaust
rökrætt um lífið og tilveruna.
Allir alltaf velkomnir af um-
burðarlyndum húsráðendum.
Einar var prýddur eiginleik-
um, sem flestum finnast aðdá-
unarverðir. Hann var hlýlegur
og notalegur í viðmóti, hógvær
og kurteis, mjög músíkalskur,
spilaði eftir eyranu djassstand-
arda að hætti Fatz Waller og
Teddy Wilson o.fl., sem frænd-
fólk og vinir fengu oft að njóta.
Frá jólum 1994 þegar ég var
komin í ekkjustand og fram til
2006 vorum við Óli langflest að-
fangadagskvöld hjá Fríðu og
Einari, sem var okkur kærkom-
ið. Til þeirra er gott að hugsa.
Einar kom alltaf til dyra bros-
andi og einlægur, með „trygg-
asta vininn“ hann Krumma sinn
sér við hlið, sem fagnaði okkur
á sinn hátt. Hengdi upp yf-
irhafnir, bauð til eldhúss þar
sem Fríða var að ljúka við ým-
islegt tilheyrandi matnum.
Þetta urðu alltaf sérlega nota-
legar stundir sem gott er að
minnast.
Ég kveð traustan og góðan
vin og sé hann í anda brosandi
með Krumma sinn álíka glaðan,
þegar þeir tóku á móti vinum
sínum. Ég sakna þeirra beggja.
Við synir mínir Kolbeinn Jón
og Ólafur Brjánn og fjölskyldur
þeirra samryggjumst Fríðu
systur, sonum hennar og Ein-
ars og fjölskyldum þeirra.
Góður maður er genginn.
Blessuð sé minning hans.
Selma Samúelsdóttir.
Í æsku minni var Einar Ólaf-
ur ævintýrapersóna strákabók-
anna holdi klædd. Ekki einasta
skaut hann rjúpu og gæs til
jólanna heldur kom hann fas-
mikill í fjölskylduboðin, þar
sem var jafnan nóg framboð af
fólki sem vildi og gat dóminer-
að með sögum af einkennileg-
um mönnum, og sagði sögur af
sjálfum sér sem yfirtrompuðu
allt annað í eyrum ungra
drengja á gólfinu: Á flugi í næt-
urmyrkri yfir ókortlagðri Sa-
haraeyðimörkinni á sundur-
skotnum vélum á leið með vistir
handa hungruðum börnum í Bi-
afrastríðinu og þurfti sjálfur að
beita verkamenn hörðu að af-
ferma vélarnar svo hann kæm-
ist aftur út yfir eyðimörkina
fyrir dagrenningu. Nokkru síð-
ar komu heillandi lýsingar á
háttum pílagríma á leiðinni til
Mekka og hvernig þeir brugð-
ust við sínum fyrstu kynnum af
okkar tæknivæddu þægindum.
Þegar Einar taldi mig hafa vit
til fór hann að lýsa hinni miklu
ábyrgð flugstjórans í háloftun-
um yfir Atlantshafi þegar góð-
glaðir farþegarnir dormuðu í
sætum sínum og vélin brytist
áfram á orkunni frá litlum
neista í miðjum hreyflinum –
sem líf allra um borð ylti á að
slokknaði aldrei.
Einar var Loftleiðamaður og
sættist aldrei við sameiningu
þess félags við Flugfélag Ís-
lands undir merkjum Flugleiða.
Fannst flug til Skandinavíu
vera skyldara innanlandsflugi
til Akureyrar en því Ameríku-
flugi sem hann hafði sérhæft
sig í. Þó braut hann odd af of-
læti sínu eitt sinn að vorlagi
þegar afi og amma tóku mig
með sér til Kaupmannahafnar í
mína fyrstu utanlandsferð, tólf
ára gamlan. Þá gat Einar hagað
því svo til að hann yrði flug-
stjóri og tók okkur afa beint
framí til sín fyrir flugtak svo við
gætum fylgst með öllu. Við vor-
um ekki fyrr komnir á loft en
Einari datt í hug að sýna pabba
sínum æskuslóðirnar á Eyrar-
bakka. Hann tók því stefnuna á
Þrengslin og niður í Þorláks-
höfn þar sem hann sveigði aust-
ur með ströndinni og hallaði
vélinni hæfilega svo við sæjum
nú Eyrarbakka örugglega nógu
vel þar sem ég hafði oft leikið
mér í fjörunni með Kristínu
dóttur hans sem lést langt um
aldur fram fyrir liðlega tíu ár-
um. Þegar við höfðum gengið úr
skugga um að kartöflugrösin
væru komin upp í garðinum við
bernskuheimili afa hækkaði
Einar loks flugið í eðlilega hæð
– en við afi fórum afturí og nut-
um ferðarinnar þar til flugstjór-
inn kallaði okkur aftur til sín
fyrir lendinguna.
Ekki er langt síðan ég settist
hjá Einari í fjölskylduboði þar
sem aðrir sáu nú um að halda
orðinu. Hann var frekar þögull
og hélt sér til hlés, sagði að þótt
hann liti kannski sæmilega út
hefði hjartabilun dregið úr sér
allan mátt svo hann fyndi ekki
lengur fyrir neistanum í brjósti
sér. Eins og hann vildi segja að
nú væri komið að lendingu sem
yrði ekki lengur undir hans
stjórn. Á yngri árum þoldi hann
ekki við á sjúkrastofnun í umsjá
vandalausra og útskrifaði sig
eitt sinn sjálfur þegar hann
þurfti að leggjast inn vegna
smákvilla. Það var ekki hans
stíll að verða karlægt gamal-
menni upp á hjálp annarra
kominn. Blessuð sé minning
frænda míns.
Gísli Sigurðsson.
✝
Ástkær eiginmaður minn, faðir okkar,
tengdafaðir, afi og langafi,
BJARNI ARASON,
Þórólfsgötu 15,
Borgarnesi,
lést á heimili sínu sunnudaginn 20. febrúar.
Útförin fer fram frá Borgarneskirkju laugar-
daginn 26. febrúar kl. 14.00.
Kristín Haraldsdóttir,
Haraldur Bjarnason, Katrín Regína Frímannsdóttir,
Sigríður Bjarnadóttir,
Ari Bjarnason, Fanný Berit Sveinbjörnsdóttir,
Bjarni Haraldsson,
Kolbrún Stella Karlsdóttir,
Kristín Haraldsdóttir,
Haraldur Ari Karlsson,
Tinna Björk Aradóttir,
Karólína Haraldsdóttir,
Brynja Aud Aradóttir,
Bjarni Arason,
Karl Jóhann Örlygsson.
✝
Faðir okkar, tengdafaðir, afi og langafi,
GUÐMUNDUR INGVI SIGURÐSSON
hæstaréttarlögmaður,
lést á hjúkrunarheimilinu Eir mánudaginn
21. febrúar.
Jarðarförin verður auglýst síðar.
Sigurður Guðmundsson, Sigríður Snæbjörnsdóttir,
Þórður Ingvi Guðmundsson, Guðrún Salome Jónsdóttir,
Þórunn Guðmundsdóttir,
barnabörn og barnabarnabörn.
Stundin líður, tíminn tekur,
toll af öllu hér,
sviplegt brotthvarf söknuð vekur
sorg í hjarta mér.
Þó veitir yl í veröld kaldri
vermir ætíð mig,
að hafa þó á unga aldri
eignast vin sem þig.
(Hákon Aðalsteinsson)
Með þessu litla sanna ljóði kveð
ég æskuvinkonu mína Guggu úr
Vesturbænum í leik og gleði
æskuáranna, vináttu er spannar
yfir sjötíu ár. Fjórar vorum við
og er hún sú þriðja sem kveður.
Árin liðu en ætíð hélst vináttan
þó að langt væri á milli endur-
funda. Alltaf kom hún er ferða-
langur kom í bæinn, þá voru vin-
stúlkur heimsóttar og þá var
glatt á hjalla. Einnig var ekið á
milli fataverslana og kannað hvað
var í boði og víða var farið. Svo
brá Gugga stundum undir sig
betri fætinum og ók vestur á bóg-
inn og var fagnað.
Guðbjörg María
Hannesdóttir
✝ GuðbjörgMaría Hann-
esdóttir fæddist í
Reykjavík 14. febr-
úar 1932. Hún lést
á líknardeild LSP í
Kópavogi 4. febr-
úar 2011.
Útför Guð-
bjargar fór fram
frá Langholts-
kirkju 21. febrúar
2011.
Gugga með sitt ró-
lega yfirvegaða fas,
enginn ærðist í ná-
vist hennar og ætíð
kom hún sínum mál-
um fram á sinn
hljóða hátt.
Eiginmanni og fjöl-
skyldu sendum við
samúðarkveðjur.
Sigurdís og
fjölskylda.
21. febrúar síðastliðinn var til
moldar borin kær vinkona okkar
Gugga eins og við kölluðum hana,
saumaklúbbsvinkona okkar til
fjölda ára. Fyrstu árin þegar
börnin voru lítil fannst okkur gott
að komast út á kvöldin, þá hitt-
umst við alltaf vikulega. Seinna
þegar við fórum að vinna úti
dreifðist saumaklúbburinn í hálfs
mánaðar samverustundir. Þegar
aldurinn færðist yfir okkur urðu
samverustundirnar að degi til.
Til Guggu var alltaf gott að koma
og ekki var meðlætið af verri
endanum, þessar líka fínu tertur
og brauðið alltaf jafn gott. Gugga
er sú þriðja sem fellur frá úr
saumaklúbbnum. Við þökkum
Guggu fyrir allar yndislegu og
skemmtilegu samverustundirnar
og öll árin sem við náðum að vera
saman.
Við sendum Guðmundi og fjöl-
skyldu samúðarkveðjur fyrir
hönd saumaklúbbsins,
Sunna J.
Morgunblaðið birtir minn-
ingargreinar endurgjalds-
laust alla útgáfudaga.
Skil | Greinarnar skal senda í
gegnum vefsíðu Morgun-
blaðsins. Smellt á reitinn Senda
inn efni á forsíðu mbl.is og við-
eigandi efnisliður valinn.
Skilafrestur | Ef óskað er eftir
birtingu á útfarardegi verður
greinin að hafa borist eigi síðar
en á hádegi tveimur virkum
dögum fyrr (á föstudegi ef út-
för er á mánudegi eða þriðju-
degi).
Þar sem pláss er takmarkað
getur birting dregist, enda þótt
grein berist áður en skila-
frestur rennur út.
Lengd | Minningargreinar sem
birtast í Morgunblaðinu séu
ekki lengri en 3.000 slög. Ekki
er unnt að senda lengri grein.
Lengri greinar eru eingöngu
birtar á vefnum. Hægt er að
senda örstutta kveðju,
HINSTU KVEÐJU, 5-15 línur.
Ekki er unnt að tengja viðhengi
við síðuna.
Undirskrift | Minningargreina-
höfundar eru beðnir að hafa
skírnarnöfn sín en ekki stutt-
nefni undir greinunum.
Minningargreinar