Siglfirðingur - 24.12.1923, Blaðsíða 1

r
SIG LF
NGUR
I. árg.
Siglufirði 24. des. 1923.
5. blað
HATÍÐ BARNANNA,
Brot úr ræðu eftir Ásm. Guðmundsson.
Mitt í slcammdegismyrkrinu koma til okkar blessuð
jólin. Pau koma þegar dagurinn er stystur og nóttin
lengst, og við finnum, að það er engin tilviljun, Þegar
okkur er mest þörf á upporvun oggleði, þá er okkur flutt-
ur þessi óumræðilega mikli fagnaðarboðskapur: í dager
yður frelsari fæddur. Um hávetur er okkur boðuð sól
og sumar. »Er vetrar geisar stormur stríður, þá stendur
hjá oss friðarengill b'.íður, og þegar Ijósið dagsins
dvín, oss Drottins birta kringum skín.«
Hversu ólíkt er nú umhorfs í náttúrunni eða um
júnídaga og bjarta nætur. Pá er sumarsvipur á himni
og jörðu, alt vafið í sólarljósi og lif og gróður breið-
ist út um 'haga og hlíðar, nú er alstaðar vetrarríki og
grúfir yfir löng og dimm skammdegisnött. En það á
engan veginn að geta varpað fölva á jólagleði okkar,
heldur þvert á móti. Pað á að vekja löngun okkar
eftir sumri um vetur, eilífu sumri. Og það sumar
boða jólin okkur. Við viíum, að hið innra í lífi mann-
anna, er samskonar myrkur, eða jafnvel enn þá meira.
Ef við gætum horft inn í sálir þeirra, þá mundum
við sjá hversu útlitið þar er misjafnt, birta eða dimma,
sumar eða vetur, líf eða dauði. Og það fer alt eftir
því, hvort h a n n væri þar eða ekki, sem er lífið og
ljós mannanna. Þar sem hann er, þar getur enginn
vetur grandað. Með h o n u m eigum við öll eilíft
sumar í sál, lif og Ijós, börnin og unglingarnir og
fullorðna fólkið, jafnt í lífi og dauða.
Jesús er líf mannanna og Ijós og verður það þegar
hjá börnunum. Engir hlakka meir til jólanna en þau,
eða kunna að því Ieyti betur að taka á móli boðskap
þeirra. Pau finna það, að jólin eru þeirra hátíð ekki
síður en fullorðna fólksins, og það fæddist líka frels-
ari handa þeim. Þau hlusta ef til vill með mestri át-
hygli á söguna um fæðingu hans og njóta hennar
best. Þeim getur verið Ijúft að hugsa uin hann og
lifa á andlegan hátt samvistum við hann, barnavininn
mikla, sem sjálfur var einu sinni barn á meðal barn-
anna. Peim getur auðnast að reyna þetta, sem skáld-
ið segir frá: i,
»Jeg sá hann í bernskunnar sólbjörtu hlíðum.
»Jeg sá hann í regnbogageislunum fríðum.
»Hann kysti minn vanga og kom mjer svo nærri.
»En krossinn var hulinn, hann stóð mjer svo fjarri.«
Er þetta ekki falleg bernska, hrein og björt? Eru
þau börn ekki sæl, sem lifa þannig? Við getum ekki
óskað börnunum neins, sem sje betra en það. Hver
dagur, sem rynni upp yfir þau, hefði eitt að færa
þeim, Jesú. Þeim fyndist líkt og- þau sæju mynd.hans,
hvert sem þau litu, þegar sólin stráði á þau gullinu
sínu, þá hugsuðu þau um það, að nú kysti hann
augn þeirra og kinnar og stryki um lokkana, og hira-
inbláminn djúpi minti þau á augu hans, er horfðu á
þau. Kærleiki móður og föður og hlýleiki annara
sýndi þeim kærleika hans, og allur unaður lífsins
benti þeim á það, hvað hann væri blíður og góður.
F*á þætti þeim Ijett að lifa, hann fylgdi þeim sjálfur
hvert sem þau færu og hjeldi í hendina á þeim, hann
væri hjá þeim, þegar þau væru að vinna eitthvað eða
læra, og í barnaleikjunum með þeirn, bjartur og glað-
ur. Hann hjálpaði þeim til þess, að hafa það ekki
eftir, þó að einhver hefði ljótt fyrir þeim, og forðaði
þeim frá íllu, því að þau myndu eftir því í tíma, að
hann væri nálægur sjer. Hann horfir á mig. Hann sjer
mig. Svo þegar myrkrið færðist yfir, óttuðust þau
ekki, því að hann væri líf þeirra og Ijós, og á kvöld-
in sofnuðu þau í anda við barminn hans með bæn í
huga.
Ó, að bernsku árin mættu líða svo fyrir öllum
börnum og þau lifðu dag eftir dag við birtuna af
jólaboðskapnum. —
Börnin þurta að fá styrk hjá okkur fullorðna fólk-
inu. Að vísu standa þau okkur oft og tíðum framar í
trú og trausti, hreinleika og gæðum við alla, og eru
að því leyti færari um það ósjálfrátt, að ala okkur
npp til guðsríkis, en við þau. En engu að síður get-
um við veitt þeim mikla hjálp. Þeim verður það ó-
metanlegt gagn, að sjá það af Iífi okkar, að trúin
sje okkur helg alvara og það besta sem við eigum.
Þau eru næm á að finna það, hvort hún sje okkur
veruleiki og það afl, sem við viljum láta stjórna okk-
ur. Og komist þau að raun um, að trúin sje sönn,
þá verður það dásamlegur styrkur fyrir trú þeirra
sjálfra. Sálirnar þeirra ungu þyrstir að fá að lifa með
okkur heitu trúarlífi og bænarlífi. Jeg hefi jafnvel vit-
að barn, sem þakkaði þeim, sem það heyrði biðja
fyrir sjer í fyrsta sinni, og það var þó svo ungt, að
það hafði hvorki hugmynd um það, hvað Guð væri
nje bænin. Við finnum hver blessun börnin eru
fyrir okkur. Okkur skilst mörgum best jólaboð-
skapurinn, þegar við sjáum þau með kertið sitt í
höndunum og horfa á ljósið. Eigum við þá ekki líka
aftur á móti aó reyna að gera eitthvað fyrir þau?
Styðjum heil og sönn að trúarlífi þeirra. Vinnum að
því, að trúin nái svo föstum tökum á hjörtum þeirra,
að áhrif hennar haldist þar alla æfi, hvað sem síðar
kann að mæta. Og auðnist þeim að komast í lifandi
samfjelag við Jesú Krist, þá er þeim vissulega að fullu
borgið. Þau fá það uppeldi, sem best er, ná takmarki
bemskunnar og þeim siðferðisþroska, sem til þess
þarf að geta staðist freistingar og hættur áranna næstu.
Með mynd Jesú, geymda í hreinu hjaita, taka þau á
móti æskuárunum, og með það veganesti er þeim ó-
hætt, enda þótt þau verði ef til vill að hverfa burt úr
foreldrahúsum og frá átthögum sínum til allra
ókunnugra.