Siglfirðingur - 08.02.1924, Blaðsíða 1

SIGLFIRÐINGUR
I. árg.
Siglufirði 8. febr. 1924.
11. blað
t
Jósef Larsen
skipsstjóri á »ísland«
varð bráðkvaddur síðastliðna þriðju-
dagsnótt. Hafði hann hreppt vonsku
veður við Vestmanneyjar og varð
að vera uppi nálæga tvo sólahringa.
Er Iíklegt að það hafi að einhverju
leyti verió orsök til dauða hans.
,Hin frjálsa samkeppni.‘
Með þessari fyrirsögn hefir nú
undanfarið verið grein í »Verka-
manninum«, blaði jafnaðarmanna á
Akureyri.
Jeg hefði nú að sjálfsögðu ekki
skift mjer af þessum skrifum, ef
ekki hefði æxlast svo til, að rit-
stjórinn — því eftir hann verður
grein þessi að álítast — hefði ekki
blandað mjer inn í þetta mál sitt
út af því, að honum finst að jeg
hafa syndgað gífurlega upp á jafn-
aðarmennskunáðina í orðum nokkr-:
um er jeg, að beiðni ungmenna-
fjelaga hjer, talaði á samkomu
þeirra, fullveldisdaginn síðasta. Og
svo mjög hafa þessi orð mín æst
upp ritstjórann að það er engu
líkara, en þau hafi haft lík áhrif á
hann og lyftiduftið hefir á deigið.
Lau hafa hleypt í hann þeirri ólgu
og æsingi að hann ryðst um fast
og sparar ekki miður góðgirnis-
legar getsakir og köpuryrði í minn
garð, og seilist mjög um öxl eftir
sönnunum. Virðast mjer vopnin
snúast allmjög í hendi hans og
snúa eggjar þeirra fremur að hon-
um sjálfum og hans skoðunum;
hefði svo ekki farið, ef maðurinn
hefði yfirvegað betur orð sín en
lítur út fyrir að hann hafi gert.
Jeg skal fúslega játa það, að
herra Halldóri Friðjónssyni, og 'yfir
höfuð öllum hans skoðanabræðr-
um, mun vera sitt málefni kært, og
hann og þeir munu þykjast berjast
fyrir góðum málstað. En hann
verður að gæta þess, sá herra, að
jeg þykist nokkuó hafa til míns
máls, og svo mun öllum farið er
á öndverðum meiði standa við hann
og hans skoðanabræður.
Jeg skal ekki deila um það við
hann, hversu vel jeg muni gefinn
vera frá hendi forsjónarinnar. F*ar
munu sjálfsagt vera skiftar skoð-
anir um okkur báða og ótal fleiri.
Nje heldur hvort jeg hafi talað
þessi orð »af uppskafningsbelgingi
eða löngun til að slá um mig við
hátíðlegt tækifæri.« Mjer er ekki
kunnugt um, að jeg hafi þann heið
ur, að hafa átt þess kost að kynn-
ast Halldóri ritstjóra, svo að þessi
orð hans eru því ekkert annað en
vindhögg, sprottið af augnabliks-
gremju mannsins við mig út af
orðum mínum, og get jeg fúslega
fyrirgefið honum það.
Jeg get verið honum að nokkru
leyti sammála um það, er hann
undirstrykar í grein sinni, um
»ógætni í fjármálum og eyðslusemi
í daglegu lífi þjóðarinnar.« En cr
það óskoruð meining Halldórs rit-
stjóra, að þetta sje eingöngu
orspkin til hins bágborna fjármála-
ástands í landinu?
Jeg get tæplega trúað því, Satt
mun það, að ýmsir lifa um efni
fram. En ætli það reki sig ekki
fljótt á? Ef við Halldór ritstjóri
værum svo eyðslusamir að við
eyddum því á átta mánuðum er
okkur, að öliu skaplegu, ætti að
vera nægilegt til ársins, mundi ekki
fljótt koma babb í bátinn? Ætii
bæði hann og jeg yrðum eklci fljótt
að kippa að okkur hendinni, reyna
einhvernveginn að komast yfir
þessa fjóra mánuði, og taka svo
sinnaskiftum og lifa eftir efnum og
ástæðum framvegis? Jeg held við
Egill Sigurjónsson
óðalsbóndi á Laxamýri, andaðist
á heimili sínu 30. f. m. Hann hafði
búið mörg ár á Laxamýri, fyrst
á móti föður sínum, en síðar móti
Jóhannesi bróðir sínum. — Hann
var á sextugsaldri.
mundum hljóta að gera það. Og
ætli svo mundi ekki flestum farið ?
Eða mundi honum þykja það
viðkunnanlegra, að einhverjir jafn-
aðarburgeisar kæmu til hans og
segðu: »Framvegis skömtum við
þjer, konu þinni og börnum, úr
hnefa. Þú lifir um efni fram og átt
nú ekki lengur rjett á þjer sem
forráðamaður fjár þíns!« Jeg gæti
best trúað því að þyknaði í Hall-
dóri og hann kynni þeim litlar
þakkir fyrir tiltækið.
Lítil góðgirni finst mjer í þeirri
ásökun er felst í spurningu hans
um togarakaupin. Er það enn
sem fyr að honum er lægn-
ara að dæma en að rjettlæta.
Mundi hann, ef hann hefði haft
löngun og hug til togaraútgerðar,
hafa hikað við að kaupa togara ef
hann hefði á einhvern hátt verið
þess megnugur á »hápunkti dýr-
tíðarinnar?« Jeg held ekki. Eða er
Halldór ritstjóri gæddur þeirri fram-
sýni, að hann hefði þá getað sagt
fyrir, að kominn væri »hápunktur
dýrtíðarinnar.« Og best gæti jeg
trúað því, að hann nú ætti einhvern
hlut í eigu sinni er liann hefði ó-
hikað selt á »hápunktinum« hefói
hann verið gæddur spádómsgáf-
unni. Jeg er alveg viss um það,
að enginn maður hefði keypt tog-
ara þá, ef hann hefði vitað fyrir
hið skyndilega verðfall. Og hitt er