Siglfirðingur - 17.05.1924, Side 1

SIGLFIRÐINGUR
I. árg.
Siglufirði 17. maí 1924.
23. blað
Hvíta vorull
kaupir afarháu verði verslun
Sig. Kristjánssonar.
Heima er best.
Peir sem að komu í leikfimisal
barnaskólans á Sunnudaginn, munu
flestir hafa hugsað sem svo: »Heima
er best« eftir að hafa skoðað þá
muni er þar voru til sýnis. Það var
unun að sjá hversu vel að allflest-
ir munirnir voru gerðir, þó mátti
sjá sem vonlegt er misjafnlega
unnið; þvi þarna voru munir eftir
9 til 14 ára gömul börn. — Handa-
vinnusýning þessi er ekki sú fyrsta
sem sýnir okkur og sannar að við
getum verið okkur meira nóg, og
að margt smátt gerir eitt stórt; það
eru margar smáar hendur sem hafa
starfað að því að gera þessa dýr-
mætu muni — dýrmæta — fyrir það,
að þeir hafa þroskað skilning barn-
anna á nitsemi iðjuseminnar. —
Við skulum litilsháttar skoða okkur
um í sýningarsalnuin; fyrst þegar
við komum inn verður fyrir okkur
skeifumyndað börð, þakið af ísaum-
uðum dúkum, púðum, dreiglum
(löber) og svuntum, og hekluðum
blundum, milliverkum og fl., ennfr,
prjónaðir sokkar, vetlingar, leppar
o. fl. — Til vinstri handar á veggn-
um hjengu smíðisgripir drengjanna
og til hægri hjekk dráttlist meyja
og sveina; — ennfremur stóð á
háborði fyrir miðjuni sal, uppstilt
ýmsum smíðuðuin munum,
Nú höfum við í fljótu bragði
sjeð hversu umhorfs var; skulum
við því skoða munina nánar. —
Rúmið leyfir okkur ekki að gagn-
rýna hvern hlut, og förum við þ.ví
fljótt yfir. — A skeifuendanum
hægra megin sáum við prjónlesið,
tók það yfir ca. 3 álna svæði af
borðinu (sem að verið hefur um
30 álnir alls) er það því sorglega
lítið sem að unnið var úr tóvinnu,
þó voru munir þessir vel gerðir,
og engir eftirbátar þeirra útsaum-
uðu; og hefðu því átt að vera svo
margir, að þeir hefðu fylt alt það
svæði sem hinir tóku, en útsaum-
urinn ekki meir en prjónlesið var,
því að börnin þurfa fyrst að nema
það sem að lífið þarfnast mest. —
Það hefði verið óneitanlega betra
ef að við hefðum átt kost á að
sjá barna skó gerða og bætta, og
eins slegið einföldum sólum undir
skó; ennfr. heftar bækur. — Enn
þettað sem að við sáum var svo
gott, að við getum búist við meiru
og betra síðar. Sjerlega voru það
þrír munir sem vöktu athygli inína,
er þetta skrifa. Fyrst: rammi er
stóð á háborðinu og var eftir 14
ára ungllng, það var svo mikill
hagleikur á honum að undrun
sætti. — Annað: útsaumuð mynd
»Móðurhjálp« eftir 10 ára Telpu;
og þriðja: uppdregin myrid »Fær-
eyingur« með jafnhliða strikum er
öll höfðu sama halla og minduð-
ust skuggarnir og andlitsfallið eftir
því hve þjett og dökk strikin voru.
— Mynd þessi var dregin af list,
þótt ekki væri hún nema eftir 13
ára gamla Telpu.
Að endingu vil jeg þakka kenn-
urum skólans fyrir þann áhuga er
þeir hafa sýnt við handavinnuna,
og vona að það verði til að kenna
okkur »að sjálfs er höndin holllust;«
og að við sækjum það ekki til
annara, er okkar eigin börn geta
gert.
Og þið börn: kappkostið að
halda áfram í iðjuseminni, því vitið
það, að á ykkar höndum byggist
framtíð þessa lands — og mjór
er mikils vísir. — Lví áfram í
Herrans nafni. þökk fyrir unnið
verk og sýninguna.
Dýrfjö rð.
,Landnám.‘
Ress var getið hjer í blaðinu
eigi als fyrir löngu, að stofnað
hefði verið í Rvík nýbýlafjelag, með
ofangreindu nafni.
Forgöngumenn þessarar fjelags-
stofnunar eru þeir Jón H. Porbergs-
son bóndi á Bessastöðum, Pjetur
Halldórsson bóksali og Sig. Sig-
urðsson, forseti Búnaðarfjelagsins,
og fara þeir í stefnuskránni svo-
feldum orðnm um markmið fjelags
þessa:
»Vjer íslendingar stöndum á
vegamótum. Verðum að velja um
veg, sem annaðhvort hallar niður
á við, og sem Ieiðir til armæðu og
ósjálfstæðis, eða veg, sem er bratt-
ur, erfiður og víða óruddur, en sem
leiðir til sjálfstæðis og betri lífs-
skilyrða fyrir hinar komandi kyn-
slóðir.
Vjer höfum til þessa dags aðeins
hagnýtt oss lííið eitt af þeiin auð-
æfum, sem fósturjörðin hefir ^ð
bjóða til lands og sjávar, og vjer
höfum of fátt gert, sem hefir var-
anlegt gildi til þess að fæða og
klæða óbornar kynslóðir.
Nú eru peningamál vor að kom-
ast i öngþveiti. Par af leiðir að
fjölda manns vantar atvinnu. Vjer
þurfum að læra að verða sem mest
sjálfbjarga í bráð og lengd. Einn
liðurinn í því að ná því takmarki
er, að rækta og byggja landið. í
meira en 1000 ár höfum vjer nú
bygt þetta land. Árið 1703 voru
býlin íalin 7537, en árið 1903 voru
þau aðeins 6639. Árið 1920 eru