Siglfirðingur - 12.09.1924, Blaðsíða 1

SIGLNRÐ
I. árg.
Siglufirði 12. sept. 1924.
34. blað
Ein opna úr bókinni „Skapgerðarlist".
Kynslóðir þær, sem undir lok eru liðnar, hafa allar
sótst eftir hainingju, eins og við. Reynsla þeirra ætti
að geta komið okkur að haldi. Raunin er ólýgnust,
segir máltækið. Hvað segir reynslan þá?
Hamingjan er ekki fólgin í auð fjár. Par hafa margir
leitað hennar, en ekki fundið. Hún er ekki fólgin í
hárri tignarstöðu. Par hafa margir leitað, en orðið fyrir
vonbrigðum. Hún er ekki fólgin í ástum og víni.
Sumir reyndu að grípa hana þar, en urðu sleppifengir
Hún er ekki heldur fólgin í bóklegum lærdómi. Margir
lreistuðu þess að finna hana þar, en varð lítið ágengt.
Ekkert af þessu er rjetta leiðin. Maður getur átt auð
og völd, notið víns og ásta, verið lærdómsmaður og
þó — hamingjusnauðnr.
Hvert er þá að leita? Hverir hafa komist hamingj-
unni næst?
Mennirnir, sem mátu mest að lifa flekklausu lífi.
Peir voru, öðrum a'nægðari, bjartsýnni og öruggastir
allra um sigur. Peir sóttust ekki eftir fje og metorðum
þessa heims, heldur eftir auði og völdum sinna eigin
sálna. Og það er einmitt hin rjetta leið. Hún er fólgin
i því, að menn þroski sjálfa sig með ráðnum og ein-
beittum hugum.
í þessá átt bendir reynslan. Og við vitum mcð
sjálfum okkur, að leiðbeining hennar er rjett. Skylduna,
að þroska okkur sjálfa, lagði Alfaðir okkur á herðar.
Og meðan við vanrækjum hana, er vonlaust um ham-
ingju.
Pú ert í heiminn borinn, til þess að rækja þessa
skyldu. Og þú hefir að minnsta kosti óljósa hugmynd
um, að því sje svo farið. Pjer er ætlaður undra mikill
þroski. Og ef þú að eins vilt, geturðu stórum flýtt
fyrir houum. En enginn, nema þú einn, geturgertþað.
Aðrir menn geta ekki þroskað vilja þinn og skapgerð,
hugsað og fundið til fyrir þig. Peir geta að vísu ýtt
undir þig, en sjálfur verðurðu þó að bera eigin byrði.
Proski þinn og framtíð eru í höndum sjálfs þín. Og
þjer ber að nota það vald, sein þú ert borinn til. Láttu
ekki atvik og þúsundir ára þrýsta þjer smám saman til
þess, sem þú gætir gert á hálfu skemri tíma. Pjer ætti
þó að vera það hugleikið að hvata för til hamingju.
Pú þarft hvorki auðæfi nje jötunnvaxinn Iíkama. En
þú þarft líkamlega hreysti, heilbrigðan hug og göfugar
tilfinningar. í því er fólgið frelsi og líf. L/fsgleði er
hvorki fólgin í fje nje frægð, og ekki heldur í því, að
maður sje hár í lofti, eða honum vel í skinn komið;
hún er fólgin í traustri og veglegri skapgerð. Kostaðu
kapps um að ávinna þjer hana. Og þú færð hamingju
að launum, á sínum tíma. Pví að innrimaður þinnlegst
þá á sveifina með þjer og tryggir þjer sigur. Ef þú
stefnir að öðru, muntu sóa orku þinrii í sífeldri tilraun
að halda fast um einhver hrörnandi gæði, Láttu list-
ina þá, að þróa skapgerð þína, sitja fyrir öllu öðru.
í raun og veru ertu að vinna að skapgerð þinni allan
lífsdaginn — laga hana eða skemma. Engin hugsun,
kend nje athöfn lætur hana ósnerta. Og ummeiki öll
á skapgerðum manna eru verk tveggja aðilja: utanað-
komandi áhrifa og lundarfarsins, sem mætir þeim áhrif-
um. Oagnkvæm áhrif þessara aðilja koma jafnan tvennu
til leiðar: einhverri breytingu á skapgerðum manna og
Kve ðj a
Hinn 14. ágúst fyrir 50 árum síð-
an, létti Allan-línu skipið, St
Patrick, akkerum hér á Akureyrar
höfn hlaðið nál. 300 farþegjum, sem
allir höfðu ákvarðað sig til Vestur-
heims. í þeirra tölu voru þeir Bene-
dikt Einarsson, ungur maður, ó-
kvæntur frá Mývatni, Júlíus Páls-
son, ættaður héðan frá Akureyri,
Porsteinn Jóhsson frá Villingadal,
hér í framsveitinni, og ýmsir fleiri,
sem eg nenni ekki að telja. Veður
var hið fegursta, glaða sólskin og
gott leiði, er skipið sigldi út fjörð-
inn. Um nónbilið eða litlu fyr var
skipið komið vestur á Sauðárkrók,
og tók þar nál. 50 farþegja. í þeim
hóp var Brynjólfur bóndi frá Vatns-
skarði, og synir hans 3, er hétu,
að mig minnir, Magnús, Björn og
Skafti. Hafa allir þeir, sem hér eru
taldir orðið vel metnir borgarar vest-
an hafs. Petta varannar stór-hópur-
inn, sem fór frá íslandi vestur.
Næsta dag, 15. ágúst, á að giska
um dagmál, var skipið komið inn á
Breiðafjörð, og sigldi beint til suð-
urs. Var þá fjöldi farþegja á dekki
og horfði á strendurnar og fjöllin,
sem fjarlægðust meir og meir og
sigu jafnharðan í sjó. Eftir nokkra
klukkutíma, (á að giska 3—4) var
aðeins eitt fjall að sjá, upp úr hafi,
og stóðu af því geislar hádegissól-
arinnar. Pað var Snæfellsjökull, sem
þar gnæfði yfir hafið og Ijómaði
bjartar en nokkur demant. Mörgum
farþegjum fanst mikið um þessa
sjón, einkum seinustu geislavend-
ina sem jökullinn sendi oss, því það
voru endurkastaðir sólargeislar, töfr-
andi bjartir en kaldir. Sumir far-
þegjar tárfeldu þegar jökullinn með
sinni geislakórónu hvarf. ¦