Siglfirðingur - 29.11.1924, Qupperneq 2
162
SIGLFIRÐINOUR
stundum blandin alvöruþunga og
ekki síður ljómandi fagurt mál og
lipur kveðandi.
Eini gallinn á kverinu er það,
hve höf. er víða köpuryrtur í garð
trúar og kristindóms. Kemur það
þó ekki fram sem sjerstök ádeila,
heldur eins og slettur til og frá í
kvæðum sem eru um fjarskyld efni.
Pað eru svo sem fleiri en Örn er
láta sig henda þessa skyssu. Þeim
finst þetta vera svo ákaflega mikið
í munni, að vera »trúlaus« að þeir
standast ekki freislinguna að >pres-
entjera« það fyrir lýðnum. En þeim
dettur það aldrei í hug, að mjereða
öðrum muni standa svo hjartanlega
á sama hverju þeir trúa. Rað kem-
ur mjer jafnlítið við eins og það,
hvort þeir heldur kjósa að jeta úld-
inn fisk eða nýtt dilkakjöt til mið-
dagsverðar. Ressa »trúarjátningu«
og slettur til trúar og kristindóms
veldur óhug flestra sem lesa það,
og er í raun og veru ekkert annað
an fordildarfleygar sem höf. er að
kljúfa nieð sinn eigin kveðskap og
spillir það oft góðum kvæðum. Má
hjer til nefna sem dæmi stökuna
Eítirmæli, sem er bæði snild að
efni og fo'rmi ef fyrsta hendingin
eyðilegði hana ekki. Sama er að
segja um kvæðið Sigurður hrepp-
stjóri, það kvæði væri líka listagoit
ef ekki væri þar hver fleygurinn
öðrum álappalegri um trúarskoðan-
ir höf. Hví setjast elcki þessir menn
og yrkja sjerstök ádeilukvæði á þessa
hluti; og lofa svo öðrum kvæðum
að njóta sín og vera hlutlausum
um þau efni?
En þó jeg finni að þessu sem
jeg tel mikinn galla. þá er ekki þar
með sagt, að jeg finni ekki hitt sem
fallegt er og vel gert. Rað eru mörg
falleg kvæði í bókinni og lista vel
gerð. Besíu kvæðin þykja mjer:
Titlingur í mýri, Jólaklukkur, Var-
aðu þig!, Asrún og Annu-, og af
þessum kvæðum held jeg að Titl-
ingur í mýri sje best; þar er bæði
ágætlega ort og snildarvel með efn-
ið farið. íslandskvæði er þarna líka
óvenjulega fallegt og vel þess vert
að það sé lært og sungið.
Víða er vel komistaö orði t. d. í
kvæðinu Öngúlseyri um hátignar-
svip frúarinnar. Það er skaði að
höf. skyldi ekki minnast á þröngu
pilsin. Ætli hann hafi aldrei sjeð
aftanundir kvenmann í haftpilsi sem
er að reyna að flýta sjer? Pá má
nefna kvæðin Náttúruraddir, Synda-
játning, Ekkjan, Tjaldbúðir og síð-
ast en ekki síst Mannaþefur. Æru-
prís er langtádeilukvæði, Eru niarg-
ir kaflar í því all-óljósir, en aðrir
svo markvís og hárbeitt skeyti, sem
satt að segja koma á verðugastaði
að ótrúlegt er að þau hitti ekki.
Fáeinar þýðingar eru aftast í bók-
inni. Pær eru vel gerðar og sumar
snildarvel t. d. Rósin eftir Goethe.
Rað kvæði hafa áður þýtt báðir,
Gísli Brynjólísson og Stgr. Thor-
steinsson, en þýðing Arnar ber svo
langt af hinum, að ekki er sarfian
jafnandi.
Yfirleitt er þessi kvæðabók góð
og niun verða mörgum til ánægju.
Reyndar er einstaka villgresi« inti-
anum, en vonandi kafna þær »jurt-
ir« áður en varir í öðrum fegri og
bretri gróðri. S. Bj.
Þakkarávarp
til
Þormóðs Eyólfssonar.
Háttvirti herra konsúll!
Það má ekki minna vera, en að
jeg votti þjer, herra kolakaupmaður,
mitt innilegasta þakklætl fyrirvinar-
kveðju þá, sem þú nýlega hefir sent
mjer í læknisblaði bæjarins. Er það
fullrar virðingar vert, hve dásam-
lega þjer tókst þar að fylgja hin-
um örmjóa bláþræði sannleikans
f gegnuin alt þetta líka moldarrok,
sem þyrlað hefir verið upp hjer í
bænum undanfarið út af ekki nokkr-
um sköpuðum hlut.
Eftir lestur þessar vinarkveðju
þinnar, ættu bæjarbúar að vita —
og trúa því auðvitaó — að það
er aðeins öfund og hræðsla,
sem komið hefir þeim til að meta
hag bæjarins meira en hageinstakra
manna. — Já, jeg held nú þáð.
Það er alveg satt hjá þjer —
eins og alt annaó — að jeg barð-
ist ekki fyrir opinberu útboði á
hafnarlóðinni fyrsta árið — árið sem
þú sóttir það fastast að tilboði Bern-
liarðs væri tekið;endatók eg þar tillit
til afstöðu þinnar til málsins, sein
mjer vitrari og reyndari og miklu
fremri í öllum greinuni — eins og
jeg hefi svo oft gert bæði fyr og
síðar. Rá má líka færa mjer til vork-
unar, að jeg vissi ekki fyrri en löngu
síðar, að þið Bernharð voruð í fje-
lagi um þetta tilboð, og að þú
hafðir þannig róið upp á hlut í
þessu máli. Pá var lóðin líka ný-
keypt, og hafnarnefndin að þreifa
fyrir sjer með leiguaðferðfr.
Pá vil jeg þakka þjer góða sarn-
vinnu og föðurlegar leiðbeíningar í
bæjarmálum, því þær hafa reynst
mjer »goðinu fegri og gullinu betri.«
Mun jeg seint gleyma hinum þung-
yrtu —: en auðvitað laukrjettu —
áminningum þínum, þegar jeg var
sá auli að mæla með Jóni Guð-
mundssyni við bæjarstjórnarkosn-
ingar fyrir fjórum árum, án þess
að spyrja þig ráða fyrst. Enda hefi
jeg aldrei gert það síðan.
Rá segir þú að jeg hafi gert stúk-
unni mestan skaða með því að fara
úr henui, Retta tek jeg mjer til tekna,
því að það sýnir, að þar hafi stúk-
an núst sinn besta meðlim.
Jafnaðarmenn höfum við báðir
verið, satt er það, og unnið með
verkamönnum við kosningar. Já, jeg
held það nú! Og barist góðri bar-
áttu gegn verzlunarmönnum og arrd-
banningum etc. En jeg vissi það
ekki fyrri — en nú veit jeg það —
að þegar andstæðingar snúast í lið
með manns eigin flokksmönnum —
eins og verzlunarmenn og andbann-
ingar nú hafa snúist í lið með
verkamönnum og jafnaðarmönnum
— að þá ætti maður að snúast
gegn öllum lreila hópnum, — eins
og þú nú hefur gjört. »En svo lengi
lærir sem lifir«
Að síðustu þetta:
Rú segist ekki treysía þjer til að
fást við sumt af því sem Siglfiró-
ingur hefir flutt, af því að það »hafi
heyrst« eða »verið sagt«. Ojæja,
kjarknrenn höfum við altaf verið.
Eða væri betra að enginn segði
neitt og aldrei heyrðist neitt? Máske
íyrir þig?
þinn einlægur
Friðb. Níelsson
Erl. símfrjettir.
Að undirlagi Herriots forsætisráð.
herra Frakka, hafa tveir fyrv. ráð-
herrar, sem dæmdir voru til útlegð-
ar fyrir landráð, verið náðaðir. Álít-
ið að náðun þessi nruni valda inn-
anlandsdeilum.
Bretar tilkynna að þeir þoli eng-
an pólitískann undirróður af Rússa
hálfu.