Siglfirðingur - 25.04.1931, Blaðsíða 2

2
SIGLFIRÐINGUR
Blótfórnin.
Barnaútburður var tíður hjer í fornum
sið, þótt illa mæltist liann fyrir, og
var með öllu aftekinn þegar í bernsku
kristninnar. — Mannblót tíðkuðust
þá lítt, og voru því aðeins framin
að mikið lægi við. Kannast flestir
við það, er Hákon illi fórnaði syni
sínum í Jómsvíkinga-orustu til sig-
urs sjer. Hefir þetta jafnan mælst
illa fyrir og verið lagt Flákoni til
lasts og af því hlaut hann nafnið
„hinn illi”. Var þó Hákoni vorkun
nokkur, því á úrslitum þeirrar orustu
valt frelsi lands hatis og frelsun
þjóðarinnar norsku frá ylirgangi og
áþján erlendra ránsmanna.
Illa mæltist það einntg fyrir, þá
er Asbjörn dettiás ljet bera út son
sinn, þann er síðar nefndist Finn-
bogi rami, eða þegar Porsteinn uxit-
íótur var út borinn, og Helga hin
fagra.
„Sagan endurtekur sig“, hefir
Tryggvi Pórhallsson oft sagt. Petta
er satt. Tryggvi helir sjálfur annast
endurtekninguna á þessum atriðum
hennar, þótt í andlegum skilningi
-sje — eða pólitískum — þegarhann,
að kvöldi þess 16. þ. m. lagði póli-
tískann föður sinn, Jónas frá Hriflu,
og pólitískt afkvæmi sitt, Einar frá
Litla-Eyrarlandi, á blótsiallinn og
stóð með reiddann blóthnífinn yfir
liálsi þeirra, búinn til þess, að láta
þá tína pólitísku lífi, ef goðin lof-
uðu sigri. — En goðin daufheyrð-
ust. — Hvort Tryggvi hefir halt
með sjer flesksneiðina, til að leggja
í munn Einari ura leið og hann
fleygði honum út á gadd hins póli-
tíska umkomuleysis, umþaðerekki
kunnugt öðrum en e.t.v. stjórnend-
um Landsbankans.
iryggvi Pórhallsson er sögufróð-
ur maður. Hann veit það að mann-
blót voru ekki framin, síst af tign-
um mönnum, nema mikið lægi
við, nje börn útborin, nema
ærnar virtust ástæður. — Hákon
offraði Erlingi til að afstýra valdráni
Jomsvíkinga. — Porsteinn Egilsson
ljet bera út dóttur sína af ótta við
draum Arnar austmanns, sem spáði
vígaferlum útaf henni. — En Tryggva
er líka kunnugt um hitt, að stund-
U'iii prettuðú goðarnir goðin, og
blótuðu þrælum. Pað var þá aðeins,
er mest lá við, að sonarblótiri tíðk-
uðust. — Nú þykir Tryggva mikið
við liggja, er hann í senn fórnar
pólitískum föður sínum og ber út
pólitískt afkvæmi sitt.
En til hvers er þá sígurblótið
framið?
Ekki er það til þess, að afstýra ráns-
herferð erlendra víkinga á hendur
oss og til að freisa þjóðina frá und-
irokun.
Ekki er það til þess, að firra
þjóðina hörmungum „íss og hung-
urs, elds og kulda, — áþján nauð
og svartadauða."
Nei, fórnin er aðallega frambor-
in til þess að fá frest, — gálgafrest
— til að geta skotið undan og hul-
ið stærri og meiri svívirðingar og
skemdarverk, en alþjóð enn.hefir
fengið að kynnast af hendi Franl-
sóknarstjórnarinnar og er þá mikið
sagt, því mörg slík verk hennar og
ljót, eru áður alþjóð kunn,
Hvað það er sem dylja þarf, og
sem Tryggva þykir þess vert, að
kaupa svona dýru verði, veit þjóð-
in ekki, — ekki enn, — en tíminn
mun síðar leiða þiið í ljós. — En
misvisningin í fjárhagnum og hin
tortryggilega færsla landsreikning-
anna, gefa fulla ástæðu til grun-
semda.
En goðin — sjálfstáeðisvitund
þjóðarinnar — þyggur ekki fórnina.
Til þess er þrælsmarkið of augljóít
á fórnardýrunum.
rað munu kosningarnar sanna!
Stórly^ar „Dags“.
Pað er sagt um þjófana, að þeir
kunni ekki að stela, sem ekki kunni
að fela. 1 þessari setningu felst
nokkur sannleikur. En alveg það
sama má segja um lygarana. I3eir
eru misjafnlega lægnir á að fela —
að Ijúga svo að sennilegt sýnisí.
Pað er á allra vitorði, þeirra, er
fylgst hafa með í síðari ára póli-
tiskri baráttu Islendinga, að enginn
stjórnmálaflokkur hefir gengið eins
langt í því að nota lýgina sjer til
hjálpar eins og Framsóknarflokkur-
inn. „Tíminn” hefir verið hin besta
sönnun þess alt frá fæðingu hans.
En hann hefir að jafnaði reynt eft-
ir mætti að fela Iýgi sína undir eins-
konar sannleiks hjúp, sem að vísu
sjaldan hefir komið honum að haldi,
en sem þó hefir sýnt viðleytni hans
til að látast vera að segja satt.
Aftur á móti verður þetta síðasta
ekki sagt um „Dag“ Tímadilk. Par
virðist það ráða mestu að ljúga nógu
róttækt, en minna hugsað um það,
hvort nokkur maður muni glæpast
á að trúa þ\í. Sýnir þetta að vísu
sömu eðliskvöt eins og ríkir hjá
„Tímanum“ en margfalt róttækari
heimsku og stórbokkaskap. Pað er
rjett eins og því blaði þyki heiður
í því að ljúga svo enginn trúr.
Sem sönnun fyrir þessu nægir að
benda á frásögn blaðsins um fyrir-
spurn Jóns Porlákssonar til fjár-
málaráðherra um greinargerð hans
fyrir tekjum og gjöldurn rikissjóðs
1930, og svar ráðherrans við þeirri
fyrirspurn. Um það farast blaðinu
svo orð 1. þ. m.
„í viðureign sinni við fjárm.r.h.
varð J. P. að kannast við það, að
hann hefði vaðið reyk í sumurn at-
riðum, í öðrum airiðum hefði fjár-
málaráðh. farið nákvæmlega eins að
og J. P. sjálfur hefði áður gert og
síðast tók Einar Árnason J. P. á
knje sjer, til f>ess að kenua honutn
einföldustu reg/urnar við ftað að
reiktta út tekjuafgang og tekjuhalla".
Enda þótt vissa sje fyrir því, áð
enginn sem þekkir báða þessa menn
muni trúa frásögn blaðsins, þá er
hjer þó um svo rákalausa lýgi áð
ræða, að ekki er hægt að þegja við
slíku.
Sannleikurinn er sá, að fjárm.r.h.
gekk svo illa að svara umræddum
fyrirspurnum, að vörn hans öll var
eitt vandræðafálm frá upphafi til
enda. Skulu hjer færð rök að þessu.
P'yfst11 spurningin var um það
hversvegna ráðh. hefði taiið útgjöld
lil sima og vega 550 þús. kr. lægri
en þau raunverulega hefðu orðið.
Sagði ráðh. að þetta væru gjöldtil-
heyrandi 1931, en greidd 1930 og
til nefndi vegi í Dala- og Skaftafells-
sýslu. Við athugnn reyndist þessi
upphæð aðeins 72 þús. kr. og þeg-
ar ráðh. var svo kraíinn skilgreinar
fyrir 478 þús. kr., gafst hann upp.
Hann vissi ekki — eða mátti ekki
segja — til hvers þeim hafði verið
varið.
Onnur og þriðja spurningin var
um hvers vegna ráðh. hefði ekki
talið gjaldamegin kostnað við ýmsar
verklegar framkvæmdir, svo sem
húsabyggingiu-, og til hlutakaupa í
Útvegsbankanum, samtals caómilj.
króna. Um þetta hafði ráðb. það
helst sjer til afsökunar, að Magnús
Kristjánsson hefði ekki talið slíkar
greiðslur meðal útgjaldanna. En
það upplýstist fljótt að þetta hafði
verið vangá hjá M. Kr. í eilt skifti
sem gæfi að sjálfsögðu ekki ástæðu
til eftirbreytni, enda aldrei komið
fyrir síðan, fyr en nú. Er það og
hverjum meðalglöggum reiknings-
manni ljóst, að ekki er minni ástæða