Siglfirðingur - 22.08.1931, Blaðsíða 2

2
SIGLFIRÐINGUR
Ferðasaga.
Pað var vaknað snemma á sunnu-
dag9morguninn. Menn áttu þá í
vændum að lyfta sjer upp eina dag-
stund og njóta lífsins úti í skauti
náttúrunnar — úti á sjó og upp til
sveita. Pað er- ekki oft að Siglfirð-
ingum bjóðist slík tækifæri.
Hinn góðkunni karlakór „Vísir“
hafði efnt til Húsavíkurfarar og ætl-
aði að syngja þar um kvöldið. Höfðu
þeir fjelagar boðið með sjer kunn-
ingjum og vinum svo hópurinn varð
nokkuð stór.
Varðskipið „Pór“ annaðist fiutn-
inga fólksins í forföllum „Ægis“, er
hremmt hafði veiðiþjófa fyrir Aust-
urlandi, og skyldi nú gæta þeirra
og kæra til sekta.
„Pór“ hafði kvöldið áður komið
með síld til söltunar, og höfðu skip-
verjar starfað að löndun hennar til
miðnættis. Én ekki munu þeir hafa
látið þar staðar numið, þvi þegar
farþegarnir komu til skips, voru
þiljur auðar, síldarskilrúm öll í burtu,
og alt hreint og fágað, og hefði ó-
knnnugum síst komið í hug, að hjer
væri síldveiðiskip, ef, ekki hefðu nót
og bátar borið þess vitni. „Pór“
hafði fært sig að hafnarbryggjunni
um nóttina, og þangað streymdu far-
þegarnir um sexleytið.
Veður var hið fegursta, heiðríkt
loft, logn og sólskinið að færast nið-
ur yfir bæinn. En á austurfjöllunum
sátu þokukúfar er spáðu tvíræðu
ferðaveðri. Enginn Ijet þó þetta á
sig fá.
Kl. 6 átti að leggja af stað, en
það drógst þó um fullan hálftíma,
Altaf vantaði einhvern. Loks beið
allur hópurinn eftir einum manni.
íslensk stundvísi! Loks var lagt af
stað en tafsamt gekk að komast út
úr skipaþvögunni. Höfnin var því
nær full af „utanlínu“ veiðurum
— Siglufjarðarhöfn er bæði skjól-
góð og rúmgóð og gestrisin með af-
brigðum við þessa harðsvíruðu
keppinauta, sem eru í þann veginn
að gjöreyða ísl. síldarmarkaði, og
um leið lífs og þorskaskilyrði þessa
bæjar. Hafnargjöldin eru það eina
er bærinn — og þjóðin yfir höfuð
— fá í skatt af öllum þeim miljón-
um, er skip þessi ausa upp á sigl-
firskum síldarmiðum. — En nóg
um það.
Loks komst „Pór“ út úr þvög-
unni og jók nú ferðina út fjörðinn.
Farþegahópurinn horfði fram og út
til hafsins. Við fundum að nú vor-
um við frjáls og áhyggjulaus. Okk-
ar beið íslensk náttúrufegurð í einu
af fegurstu hjeruðum Islands. Og
allur fjöldinn hafði aldrei þangað
komið og vænti sjer mikillar ánægju.
Farþegarnir voru margir — í raun
og veru alt of margir á svona litlu
skipi: rúmlega 150 manns. En ekki
dugði að kveinka sjer út af þess-
konar smámunum, og var heldur
ekki gert. — Pegar út fyrir Helluna
kom þótti þeim er sjóveikir eru
„Pór“ fara að ókyrrast óþarflega
mikið. Fólk fór að fækka á þiljum.
Snarpur austankaldi ýfði ofurlítið
sljettan sjáfarflötinn, en sjólaust var
með öllu. Kvenfólkinu sáu skipverj-
ar og yfirmenn fyrir öllum þeim
skýlum og allri þeirri aðhlynningu,
sem kostur var á. Lögðu þeir hart
að sjer til að gera öllum líðanina
sem besta, og hefi jeg aldrei kynst
svo aðdáanlega alúðlegri og hjálpfúsri
skipshöfn, frá þeim lægsta til þess
hæsta. Farþegarnir rjeðu gjörsam-
Iega yfir öllum þægindum skipsins,
en skipshöfn og yfirmenn áttu
hvergi höfði sínu að að halla, þarna
á sínu eigin heimili. Höfðu þeir þó
átt stranga vökunótt við síldarlönd-
un og undirbúning skipsins og hefði
áreiðanlega verið þörf hvíldar. En
það sá enginn á þeim þreytumerki.
Parna voru fulltrúar ísl. gestrisni.
Hún nær út fyrir landsteinana, og
svo langt sem ísl. fáni nær að blakta.
Og betri fulltrúa getur hún varla
átt utan landsteinanna, en skips*
höfnina á „Pór“.
Ferðin gekk greitt austur yfir Eyja-
fjarðarál og Skjálfanda. Við Flatey
og inn af henni voru mörg skip að
veiðum og allmargar sílaartorfur
sáum við. Kom þá veiðihugur í
gamla síldveiðimenn í hópnum og
skipshöfnin á „Pór” horfði ágirnd-
ar augum á síldarvöðurnar. En nú
var „Pór“ farþegaskip og enginn
hafði tíma til að sinna blessaðri
síldinní. — Parna var þó eiginlega
alt sem til þurfti: nótin, bátarnir,
beykjarnirog — síldarstúlkurnar. Pað
hefði svo sem verið hægt að koma
til lands með dálaglegan skilding,
hefði ekki vantað klippurnar, tunn-
urnar og — „gallann". En nú blasti
Húsavík við með bleikum nýslegn-
um túnbreiðunum.
Pegar „Pór“ var Iagstur við fest-
ar, var annar nótabáturinn látinn í
tje til að flytja í land farþegana, og
kl. rúmlega hálftólf voru allir komn-
ir í land og þar biðu bílar margir
er flytja skyldu farþegana og söng-
flokkinn suður að Breiðumýri, og
aðra til Goðafoss. Gekk i dálitlu
þófi að fá sjer far, og tilfinnanlegur
skortur var á fólksflutningabílum.
En Húsvíkingar kunnu ráð við því,
og breyttu í skyndi vörubílutn i
fólksbíla og þöndu segl'yfir „mann-
skapinn", því nú var kominn rign-
ingarsúld. — Eigi að síður var ek-
ið á stað. Allir voru í besta skapi
þó veðrið brigðist að nokkru.
Sá er þetta skrifar var í bíl við
14. mann — auðvitað ekki „luxus-
bil” — en fullgóðum þó. Og jeg
skal taka það strax fram, að bíl-
stjórinn var einhver allra besti bíl-
stjórinn sem mig hefir flutt. Hjet
hann Friðþjófur, og kann jeg ekki
á honum önnur skil. En maðurinn
var indæll og sætur og ágætur —
eða svo sagði kvenfólkið.
Jæja. Við brunuðum inn alla
Húsavíkurbakka, framhjá Laxamýri,
yfir Laxá og inn Aðaldalshraun,
Rjett á undan okkur voru 2 bílar.
Annar „þessi fíni luxusbíll" en hinn
bara vanalegur „boddy“. En þann
bíl höfðum við eins og vita í súld-
inni. Pað blikaði á hvítu „Vísis“
húfurnar. Við vorum öll ókunnug
leiðinni, og vorum fegin að hafa
hvítu húfurnar í ljósmáli framund-
an, því þótt við treystum vel hin-
um prúða Friðþjófi, þá þótti okkur
ennþá „sikkrara" alt ferðalagið, með-
an hvítu húfurnar hjeldu ótrauðar í
suðurátt.
Mikið var sungið inn Aðaldals-
hraun, og í rauninni alla leið. Við
fundum það einhvernveginn á okk-
ur, að það ætti vel við að fara með
söng þar sem við vorum á vegum
hins góðkunna söngfjelags. Og hvað
sem kann að hafa verið að okkar
söng, þá var hann þó að minsta
kosti nógu margraddaður, því það
veit hamingjan að sína rödd söng
hvert okkar. En bót er í máli, að
Pingeyingar voru nógu „músikalsk-
ir“ til þess að taka okkur ekki al-
varlega. Sáum við þess glögg merki
norðan við Ytra-Fell. Parvarstúlka
utan við veginn að ganga sjer til
endurnæringar og horfa á okkar veg-
semd. Pá hófum við hárri
röddu: „Ein yngismeyja gekk út í
skógi“ — nú, eins og líka við átti
þarna. En er hún heyrði okkar
raust, greip hún báðum höndum um
eyrun og hljóp í felur. Hún hefir
verið „músikölsk", blessunin. Og ef
hún á eftir að lesa þessar línur, sem
mjer þykir ólíklegt, þá bið jeg að
heilsa.
Fagurt er og einkennilegt víða í
Hrauninu, ýmist skógivaxin holt og