Siglfirðingur - 27.07.1935, Qupperneq 1
r
Viðskiftastofnun Tií tnirmis.
fyrir stldarúiveginn.
Atvinnuleysí i sveitum.
Jafnhliða hinni brýnu nauðsyn á
því, að víkka markaðssvæði síldar
innar erlendis og vinna ný viðskifta-
lönd, virðist mjög aðkaliandi að
komið verði á fót sérstakri vjð-
skiftastofnun í landinu fyrir síldar-
útveginn. Bankastofnanir þær, sem
starfandi eru í landinu, virðast ekki
geta fullnægt þörfinni á því sviði.
Utvegsbankinn, sem ætlað var,
að yrði sérstaklega verzlunar- og út-
vegsbanki virðist ekki sjá sér fært,
að liðsinna nema að tiltölulega litlu
leyti við síldveiða- og síldarviðskifti.
Til þess vantar hann nægilegt fjár-
magn, eins og sakir standa. Og að-
gangur að Landsbankanum til þeirra
hluta, virðist engu greiðari. Afþessu
leiðir t. d. það, að fæstir þeirra,
sem kaupa síld og salta, geta greitt
hana og kostnað við hana, fyr en
sala og útskipun fer fram. Enn leið-
ir af þessu það, að margir verða að
neyðast til, til þess að fá tunnur og
salt, að selja síld sem andvirði þess
nemur á lágmarksverði, hagnaðar-
laust. Að þessu er vitanlega fjár-
hagslegt tjón fyrir landið, um leið og
það léttir meira en vera skyldi fyr-
ir því að fylla viðkomandi markaði
fyrir lítið verð, og draga úr mögu-
leikum fyrir arðvænlegri sölu.
Pað verður ekki um það deilt, að
alveg eins og landbúnaðurinn á að
hafa sína sérstöku lánsstofnun, eins
á sjávarútvegurinn líka aðhafa hana.
Og þessi þáttur útvegsvíðskiftanna,
síldarframleiðslan, virðist þurfa að
vera út af fyrir sig. Ef til vi.II gæti
í því efni verið um að ræða sér-
staka deild í Útvegsbankanum, en
heppilegast mundi að það væri sér-
stök stofnun.
En hvort sem væri, þá er sýni-
legt, að ekki er hægt að hefjast
handa í þessu efni nema með sér-
stakri lántöku erlendis. Og að því
farf að vinna hið bráðasta. Slíkt
lán ætti ríkið auðvitað að taka, þótt
á. hinn bóginn megi segja, að ekki
sé efnil- að ganga Iengra í lántökum
erlendis og að sögn ýmsra máske
ekki auðvelt að fá lán. En hér er
tvímælalaust um hagsmunamál að
ræða.
Aldrei hafa fleiri skip og fleira
fólk byggt afkomu sína á síldveið-
unum en nú. Er það bein afleiðing
af hinu dæmafáa fiskaflaleysi kring-
um allt landið á þessu ári, aðund-
anteknum suðvesturhluta þess á
vetrarvertíðinni. Og það kveð-
ur svo ramt að, að búizt er við
þeim vandræðum, að hruni stappi
næst víðsvegar um landið, efsíid-
arframleiðslan bregzt í sumar. Af
þvi er ljóst, hve þýðingarmikill sá
útvegur er fyrir afkomu landsmanna.
Pá verður heldur ekki í feiur með
það farið, hve mikil riauðsyti er að
styðja þann útveg og gera öll þau
viðskifti, sem í sambandi við hann
standa, sem auðveldust og arðvæn-
legust. Og annað meginatriði þess
máls, er að hann fái sína sérstöku
viðskiftastofnun. S. A.
Austur í Múiasýslum er farið að
bera á atvinnuleysi i sveitunum.
Af hverju myndi það stafa?
Er nú ekkert lengur fyrir rnanns-
höndina að starfa í sveitunum?
Eru öll verkefni þar til þurrðar
gengin?
Nei, öðru nær!
Búskapurinn ber sig bara ekki
betur en það, að bændurnir sjálf-
ir þykjast tilneyddir að fara í vega-
vinnu til þess að ná sér í peninga
fyrir lifsnauðsynjar, en verða svo
að vanrækja voryrkjusrörf og fleira
heimafyrir.
Annað ungt fólk og lausafólk
kemst ekki að. Vegavinnuplássin
upptekin, en bændur svo efnalitlir
að ógerningur er að greiða hiðháa
kaup. Vinnufærasta fólk sveitanna
gengur svo atvinnulaust um mesta
annatima vorsins, enda þótt verk-
efnin bíði tugum . samari á hverju
býli.
Dásamlegur árangur af „útrým-
ingu atvinnuleysisins“ og „skipu-
lagningu landbúnaðarins!“
II.
Arangur verzlunarhaftanna.
Eitt af því er síjórnarliðið stærir
Framköllun! Kopiering!
Fljótt og vel af hendi leyst með nýtízkutækjuro.
Voigtlánderflmur
eru að dómi amatöra og ljós.x.yndara þær beztu, sem flytjast til iandsins,
Lyfjabúð Siglufjarðar.