Siglfirðingur - 31.08.1935, Blaðsíða 2

SIGLFIRÐINGUR
ÍPRÓTTASÝNING K. S.
Bæjarbúar! Munið eftir íþróttasýningunni í Bíó-saln-
um kl, 3 á sunnudaginn.
Auk sýningarinnar verður einsöngur (Aage Schiöth),
tvísöngur (drengir) o. fl. skemmtiatriði.
Styrkið íþróttastarfsemina með því að fjölmenna á skemmtunina.
Inngangseyrir er aðeins: 1 kr. fyrir fullorðna, 50 aurar fyrir börn.
Stœrsia málið á nœsta þingi.
Stjórnarflokkarnir ætla að bera
fram frumvarp um allsherjar ein-
okun á alla utanríkisverzlun lands-
ins.
2
saltsíldarsaltendur hafi fengið
sína samninga hækkaða og
greitt síhækkandi dagsverð
fyrir síldina.
Pegar matjessíldarverzlun var
frjáls 1933 voru seldar 9S680 tn,
af matjessíld til útlanda. Regar
matjessíldarsamlagið fór með söluna
í fyrra \oru seldar samtals 54,956
tunnur.
Nú í ár er öll matjessíldarsöltun
í landinu aðeins 6 — 7 þús. tunnur
og þar af hér á Siglufirði nokkur
hundruð tunnur! og það nær ein-
göngu af útlendum skipum.
Matjessildarverkunin var orð-
in höfuðstoð síldarútvegsins
en virðist nú vera að fara
gjörsamlega í hundana.
Undanfarin ár fékkst meira fyrir
fersksíld til mitjesverkunar en síld
til annarar verkunar. Nú hækkar
verðið á fersksíldinni til matjes-
verkunar ekkert, enda þótt hiklaust
megi fá 70—80 krónur fyrir tunn-
una af matjesverkaðri síld, ef hún
fengist útflutt utan einkasölunnar.
Petta verð samsvarar 55—65 krón-
um fyrir fersksíldartunnuna.
Sjcmenn og útgerðarmenn geta
sjálfir reiknað það tap sem þeir
bíða við það, að ekki má selja
matjessíldina frjálsri sölu.
Hvernig ætli ástandið væri,
ef einkasala hefði verið á
allri síld. Bá hefði engin
hækkun orðið á fersksíldinni
frekar en nú á síldinni til
matjessöltunar.
Skrá
yfir aukaniðurjöfnun útsvara í
Siglufirði 1935, liggur frammi
í sölubúð Kaupfélags Siglfirð-
inga næstu 14 daga.
Kærum sé skilað á skrifstofu
bæjargjaldkera lyrir kl. 12 á
hádegi þriðjudaginn 10. sept.
n. k.
Siglufirði, 27. ágúst 1935.
Niðurjöfnunarnefndin
t*að munuvera sósíalistarnir
sem eiga frumkvæðið að þessum
banaráðum við þjóðina.
Framsóknarmenn hafa jafnan
látið á sér skilja, að þeir væri
móti ríkiseinokun, en kepptu að
samvinnustetnu í verzlunarmálum.
Og siðan tókst að koma pólitík
inn í starfsemi samvinnufélaganna
hefir svo mátt kalla að Tímaflokk-
urinn ætti alla sina velferð og af-
komu undir samvinnufélögunum.
Hefir líka á síðari árum löggjöfin
stöðugt hnigið í þá átt að styrkja
aðstöðu kaupfélaganna en hnekkja
frjálsri, samkeppnishæfri verzlun.
Nú er kunnugt öllum lands1
mönnum brölt stjórnarliðanna í
gjaldeyrismálum og innflutnings-
afskiftum, sem hvorttveggja hefir
verið stjórnað 'af þekkingarsnauð-
um og flokkspólitískum bitlinga-
sr.ápum, enda eru verkin farin að
tala þar svo háværum róm, að
forystumönnunum er nú ekki leng-
ur að verða vært. Sannast á þeim
orð skáldsins að
„setið er nú meðan að sætt ar
senn er nú étið hvað ætt er“.
Pegar ekki er annað sýnna, en
að bitlingahjörðin muni þarna verða
að hrökklast frá stallinum, sakir
almennrar fyrirlitningar landsmanna
og vantrausti á athæfi þeirra og
heimskupörum í þessum málum,
taka sósíalistar til sinna ráða og
kveða uppúr með lækninguna:
Allsherjar ríkiseitiokuti,
Parna stingur aftur upp höfðinu
niðurskurðarstefna. stefnan sú, að
lækna sjúklinginn með því að stytta
honum aldur.
Nú á að lækna öngþveiti ís-
lenzkrar verzlunar með því áð
drepa hana algjörlega — skera
hana niður.
í staðinn kemur einokunin gamla.
Sagan endurtekur sig. Landið er
selt d leigu i annað sinnl Hvað
verður þá úr íslenzka sjálfstæðinu!
Pjóðin mun áreiðanlega ekkí
láta sósíalisliskan byltingalýð eða bitl-
ingalið þeirra steypa sér í glötun
meira en orðið er? Er ekki
mál komið að vakna og gá til
veðurs og hrista af sér klafann?
Hrista af sér ok sósíalismans.
Sitthvað yrði sennilega sagt og
gjört áður en slíkt landráðafrum-
varp næði fram að ganga.
Nú hefir Timaliðið algjörlega af-
neitað öllum sinutn fyrri kenningum
i viðskiítamdlum og enn sem fyr
látið sósíaiistana svínbeygja sig.
Kemur það glöggt fram í því, að
sósíalistar hafa heimtað, að Nýja
Dagblaðið hefði fyrst máls á „ný-
mælinu” og var til fenginn einn
af allra ritfærustu mönnum Tíma-
liðsins til að skrifa leiðara um
þetta mikla „bjargráð”, að einoka
alla verzluntil þess, með því,
aðbreiðayíir afglöpin sem
gerð hafa verið af innfiutnings- og
gjaldeyrisnefnd. Svo tók vitanlega
Alþj'ðublaðið í sama strenginn og
gerði málið að sínu máli.
Af þessum nndirbúningi má
glögglega sjá, að vænta má frum-