Siglfirðingur - 07.12.1935, Qupperneq 1

Jóla
Stjórnardaöblaðið ogTíminn höfðu
boðað þau fagnáðartíðindi, að nú
hefði stjórnin loksfundið nýjar leið-
ir út úr fjáhags-öngþveitinu og
kreppunni. Pessi tíðindi voru boð-
uð skömmu áður en hin nýja fjár-
lagauppsuða var lögð fyrir þingið.
Pað ráku margir upp stór augu,
er þeir litu þenna óvænta boðskap
frá stjómarliJinu, því að enda þótt
menn bæri lítið traust til stjórnar-
innar um flest eða öll þjóðþrifamál.
þá munu menn þó langsizt hafa
búizt við, að ættjörðin frelsaðist frá
yfirvofandi fjárhagsvoða fyrir tilstilli
stjórnarl’ðsins. — Sumir gátu þess
þá til, að Jónas hefði, ef til vildi,
á síðustu ferðareisu sinni, hitt ein-
hvern nýjan eldspýtna-Kruger, sem
hefði lofað honum peningum handa
Framsóknarríkinu íslenzku, gegn því
að fá einkarétt til að byrgja hina
nýju eldspýtnaeinkasölu að nægum
vöruforða, ellegar þá, að Hambro
hefði lofazt til að kaupa einkavíxil
af Eysteini, — nú ellegar þá — og
það var reyndar ólíklegast, — að
Sis hefði boðizt til að sletta í ríkis-
kassan'öllu er það hefir hagnazt á
skattfrelsinu undanfarin ár. Pað gat
líka komið til mála, að bitlingalið
stjórnarflokkanna hefði boðizt til að
láta „flokkssjóðs prosenturnar” renna
til rikisins og „liðsforingjarnir" ætl-
uðu að gefa landinu þær tekjur sín-
ar, er þeir hafa framyfir þurftarlaun
venjulegra verkamanna, — það get-
ur margt skeð á slíkum vandræða-
tímum, og sízt fyrir að synja hvað
„foringjar hinna vinnandi stétta“
vilja þungar fórnir á sig leggja fyrir
lýðinn blessaðann — og atkvæði
hans á næsta dómsdegi.
Pað gat líka vel hugsazt, að Jónas
hefði á ferðareisunni komið því til
leiðár að A. E. G. ætlaði að gefa
allan gróðan af raftækjaeinokuninni.
Og ef allt brást, þá var þó allfaf
eftir „lífsvenjubreytingin", sem sami
Jónas fann eittsinn á einni pílagríms-
ferðinni í þágu föðurlandsins. Menn
vissu ekkijtil að ”lífsvenjubreytingin“
væri ennþá ”praktiseruð“ almennt.
Pað gat svo sem margt komiðtil
til málá. Og víst var um það, að
sjálfur Jónas hafði boðað alveg
spánýjan giundvöll til tekjuöflunar
og viðreisnar, sem mundi þykja
tíðindum sæta og vekja fögnuð
meðal landsins þjökuðu barna.
Hin vinnandi stétt gat nú loks-
ins rétt úr sér eftir alla áþján „í-
haldsins" og hina þrautpíndu at-
vinnuvegi var nú hægt að reisa úr
rústum. Petta var sannarlega lag-
lega af sér vikið. Sannarlegur gleði*
boðskapur.
Stjórn hinna vinnandi stétta
hafði sigrazt á örðugleikunum,
borgið heiðri sínum og fezt stór-
um í sessi, eins og hennar var von
og vísa, og — efnt öll kosningalof-
orðin!
„Dýrðin! dýrðin !“ sungu bitlinga-
herforingjarnir um allt landið.
„Dýrðin! dýrðin!“ sungu flokks-
blöð stjórnarinnar.
Já, það var mikið um dýrðir,
enda voru jólin í nánd.
Pað var sannarlega eftir þeim,
blessuðum, að gefa þjóðinni dýr-
lega og fagnaðarríka jólagjöf.
Svo kom jólagjöfin.
Ekki voru það eldspýtnapening-
ar, því að Jónas fann nú engan
Kruger á meginlandinu.
Ekki var það lán frá Hambro,
Eysteinn kvað skulda þar yfrið
nóg, þótt eigi sé á bætt.
Ekki var það fé frá Sís, því að
jafnvel þar er líka kreppa, þrátt
fyrir skattfrelsið.
Ekki voru það gjafa-prósentur
frá bitlingahjörðinni, því að hún
heimfar meira fé, og flokksjóðirnir
aukinn „ágóðahluta",
Ekki voru það peningar frá
verkalýðsburgeisunum eða „villu“-
íbúum Framsóknar, því að þeir
hafa nú flestir verið á flótta með
fé sitt út úr landhelginni, í stað
þess að leggja það í íslenzkar
bankastofnanir. Pað er tryggara.
Ekki voru það peningar frá A.
E. G., því að það upplýstist við
útvarpsumræðurnar að sá „ágóði"
væri tekinn i beinni vöruálagningu
svona allt upp í 375 prc.
Og ekki gat það verið „lífsvenju-
breytingin“. Pvi að Hambro kvað
þverneita að taka það „experi-
ment“ upp í skuldir, sérstaklega
at því, að það hefir ennþá aldrei
komið til framkvæmda.
Og svo eru fyrirliðarnir ennþá
gráðugri í fjársöfnunina en nokkru
sinni fyr. Pað er í rauninni mynd-
uð hér heil stétt, er kalla mætti
proletar-aristokrati.* Eru þar í flokki
allir mestu auðsafnendur þessarrar
þjóðar, en telja sig jafnframt for-
ingja og forsvarsmenn öreiganna
og vinnandi stéttanna.
Dýrðin! dýrðin!
„Sjá! Eg flyt yður mikinn fögn-
uð!“ segir stjórnin!
Dýrðin! dýrðin!
Svo kom bjargræðið.
Pegar búið var að fletta það
umbúðunum — skruminu, komu í
Ijós — nýir skattar, nýir
h á t o 11 a r — nýtt fjáraflarán —
nokkurskonar lögtak á síðasta eyri
fátæklingsins. Síðasta öryggistaug
atvinnuveganna þverskorin- sundur.
Petta var nýja bjargræðið.
Petta var hið spánnýja bjargráða-
fyrirkomulag stjórnarliðsins.
Ráðið til að bæta úr vandræð-
unum var í stuttu máli þetta:
Tekjuskattur var hækkaður.
Nýir tollar lagðir á þvinær allar
nauðsynjavörur almennings frá 2 og
upp í 25 prc. af söluverði.
Petta þýðir almenna verðhækk-
un á brýnustu lífsnauðsynjum.
*) Þ. e. öreiÉ«-yfirstétt.
\