Siglfirðingur - 12.11.1955, Blaðsíða 4

4
SIGLFIRÐINGUR
Frá Leikfél. Siglufjardar
Undanfarnar vikur hafa staðið
yfir æfingar hjá Leikfélagi Siglu-
fjarðar á leikritinu Gimbill og
munu sýningar á því hefjast 12.
þ.m. að öllu forfallalausu. Leikrit
þetta er léttur gamanleikur og er
látinn gerast í Keflavík á yfir-
standandi tímum.
Leikfélag Reykjavíkur sýndi
leik þennan fyrir skömmu við
góða aðsókn og undirtektir, en
eins og menn muna, vakti það
mikla athygli í sambandi við leik
þennan, að sýningar á honum
voru stöðvaðar vegna þess, að
höfundurinn var ekki „Yðar ein-
lægur“ en svo nefndi höfundurinn
sig ef höfund skyldi kalla. Það
kom sem sé á daginn, að höfund-
urinn var enskur, en „Yðar ein-
lægur“ hafði þýtt og staðfært leik
inn að mestu leyti. Þó hefir „Yðar
einlægur“ aukið nokkru við og
breytt frá eigin brjósti, sem gerir
leikinn ánægjulegri með tilliti til
íslenzkra staðhátta.
Samkomulag hefir náðst við
hinn enska höfund um flutning
leiksins á íslandi, og er Sigluf jörð
ur annar staður utan Reykjavík-
ur, þar sem Gimbill er sýndur.
Leikfélag Siglufjarðar hefir átt
við ýmsa örðugleika að stríða að
undanförnu, eins og oft vill verða
með ungt félag og hafa fjármálin
verið erfiðasti hjallinn hjá félag-
inu, því leiksýningar kosta að
jafnaði töluverð f járútlát, þó allir
félagsmenn og aðrir sem starfað
hafa að leiksýningum félagsins
hafi unnið án endurgjalds. Það
hefir líka komið í ljós, að oft
hefir orðið fjárhagslegur halli á
sýnngum félagsins. Þess vegna
eru það eindregin tilmæli félags-
ins til Siglfirðinga, að þeir sæki
þessa sýningu mjög vel, sem og
aðrar er Leikfélagið efnir til. Þá
eru það vinsamleg tilmæli Leikfé-
lagsins til Siglfirðinga, ef þeir
eiga gamla muni, svo sem búsá-
höld, húsgögn, gluggatjöld eða
eitthvað annað, sem þeir þurfa
ekki á að halda, en L.S. mætti að
gagni koma við sviðsútbúnað, að
þeir létu það af hendi við félagið,
og það er vert að undirstrika, að
það er varla til sá hlutur, sem
leikfélag kemur ekki til með að
nota fyrr eða síðar við starfsemi
sína.
Þeir brosa
Þessi orð lét forseti Bandaríkj-
anna, Dwight Eisenhower falla,
þegar hann, síðastl. sumar kom
við á Keflavíkurflugvelli á leið til
Genfar í Sviss á fund „hinna
stóru“.
Sjálfsagt þarf enginn að efast
um, að þessi orð hafa verið mælt
af heilum hug, og bak við þau
hafi verið einbeittur og einlægur
vilji á að stuðla að því að varan-
legur og traustur friður komizt á
fyrst og fremst milli stórveldanna
og síðan milli allra þjóða heims.
Allir fulltrúar hinna vestrænu
þjóða, sem sátu þennan fund, má
telja víst, að hafi setzt að samn-
ingaborðinu með svipuðum ásetn-
ingi og Eisenhower forseti og
allir haft einlægan áhuga á að
koma heilum sáttum að.
Á Genfarfundinum, hinum fyrri,
virtist lengi vel fara vel á með
fundarmönnum og útlit á að til
stórmerkra tíðinda myndi draga.
Fulltrúar Rússa léku þarna við
hvern sinn fingur, voru mjög vina-
legir, létust vera tiheiðanlegir til
samkomulags og brostu í allar
áttir. Þegar svo til meiri alvöru
kom hjá fulltrúum vestrænu þjóð-
anna um Þýzkalandsmálin, þá
kom annað hljóð í strokkinn hjá
fulltrúum Rússa. Þeir töldu, að
ræða þyrfti fyrst öryggismál
Evrópu, áður en samið yrði um
afstöðu Þýzkalands i þjóðaheild-
inni.
Halldór Kiljan Laxness
— Mýtur bókmenntaverðiaun Nobels —
Halldór heitir hann, Kiljan var hann skírður til kaþólskrar
trúar, Laxness nefndi hann sig eftir bæ föður síns.
Orðsins list varð hans ævistarf.
Snilliverk, meitlaðar presónur daglega lífsins, lifandi lýsing
íslenzkrar náttúru, það voru störf hans, þau er hann gaf þjóð
sinni í morgunsári atómaldar.
Nú stendur hann á hæsta tindi heimsbókmenntanna, sem
íslenzkur Nobelsverðlaunahöfundur, umkringdur viðurkenningu
hins menntaða heims. Islenzka þjóðin hyllir skáld sitt og þakkar
því.
Hleypidómalaust fólk viðurkennir, að Kiljan er verðugur
sómans. Dómar annarra standast. ekki tímans tönn.
Kiljan hefur að vísu, eins og aðrir dauðlegir menn, stigið
sín víxlspor. Skáldfák sinn hefur hann beizlað fyrir vagn ann-
arlegra sjónarmiða, þröngvað penna sínum til þjónustu við
bergnumda menn. Lægst hefur hann lotið með Atómstöðinni. I
slíkum verkum hefur pólitíkusinn ýtt listamanninum til hliðar.
Sólmyrkri átt sér stað. I slíkum verkum eyðir mikið skáld dýr-
mætum tíma til óþurftar.
Hin stóru verk Kiljans, sem heimurinn hyllir, og lifa mun
með kynslóðunum, hafa aflað honum æðstu viðurkenningu
heimsbókmenntanna og varpað ljóma á norræna smáþjóð á
yztu mörkum hins byggilega heims. Slíkt skáld hlýtur óum-
deilanlegar heiðurssess í hugum fólksins, örvar hjartslátt
þjóðarinnar, sem muna vill afreksverkin en fyrirgefa hin.
Sg. 4/11 ’55. St. F.
í allar áttir
Þessi merkilegi fundur endaði
þannig, að algert samkomulag var
um að fresta frekari umræðum um
sameiningu Þýzkalands og öryggis
mál Evrópu, en að utanríkisráð-
herrar fjórveldanna ættu fund
með sér í Genf í október.
„Við viljum frið við allar þjóðir“.
Mælt er að Búlganín, forsætis-
ráðherra Rússlands, hafi látið
þessi orð falla í fundarlok. Full-
trúum Rússa varð fullljóst eftir
að hafa kynnzt því andrúmslofti,
sem ríkti meðal vestrænu fulltrú-
anna, að að því hlyti að draga
fljótl,. að gjört væri út um örlög
Þýzkalands og treysta yrði öryggi
Evrópuþjóðanna. Samt sem áður
tóku þeir þessi mál ekki alvarlega
og kvöddu sína starfsbræður með
vinsemd og blíðu. En þeir hugs-
uðu sér til hreyfings.
Þegar heim kom var byrjað á
veizluhöldum á búgarði Búlganíns,
þar sem fulltrúar erlendra þjóða
voru gestir. Þar var glaðværð og
glens; vina- og fleðulætin voru
þar ofsafengin.
Svo kemur Adenauer, kanslari
Þýzkalands, með fríðu föruneyti
í heimsókn til Rússlands. Þeir
stóru í Rússlandi taka Adenauer
með mikilli blíðu. Það er samið
um að láta lausa þýzka fanga, sem
höfðu setið um 10 ár í fangelsi
þar eystra, en ekkert fékkst talað
um Þýzkalandsmálin.
Þá kemur og forseti Finnlands
í heimsókn þar eystra, samkv.
boði Rússa. Þeir bjóðast til að
láta af hendi Porkalaskagann og
flytja sig þaðan að öllu leyti, og
áttu öll þau mannvirki, sem Rúss-
ar höfðu komið þar upp, að fylgja
skaganum endurgjaldslaust.
Þetta vakti mikinn fögnuð í
Finnlandi, og var undirritaður vin-
áttusamningur milli þessara þjóða.
En ekki slepptu þó Rússar alveg
hendi sinni af Finnlandi, því enn
er allstór rússneskur her í land-
inu.
Þar næst var austur-þýzka
stjórnin kvödd til Moskvu. Eitt-
hvað varð að láta þeim í té, og
voru þá leystir úr ánauð nokkrir
fangar, til þess eins að friða þann
hluta austur-Þjóðverja, sem eru
óánægðir undir yfirráðum Rússa.
Á þessum samfundi austurþýzku
stjórnarinnar og rússnesku for-
ráðamannanna var alveg slegið
föstu, að sameining Þýzkalands,
skyldi ekki ná fram að ganga. —
Rússar reyndu að tryggja sér
það, að svo miklu leyti sem það
var hægt.
Þarna höfðu Rússar skapað
sér vináttu að einhverju leyti við
Adenauer og Vestur-Þýzkaland,
tryggt sér líklega órofa vináttu
við Finna og tryggt sér blint
fylgi austur-þýzku stjórnarinnar.
Og þá hafði Búlganín að
nokkru sýnt, að frið vildi hann
við allar þjóðir.
(Framhald á 3. síðu)