Siglfirðingur - 23.12.1958, Blaðsíða 1

Þriðjudagur 23. desember 1958.
yp
31. árgi
Félög Sjálfstœðismanna
í Siglufirði
óska öllum meðiimum sínum og
stuðningsmönnum, svo og öiium
Siglfirðingum
gleðilegra jóla og
farsæls komandi árs.
Blaðið „Siglfirðingur“
óskar öllum lesendum símun,
nær og fjær,
ÁRS OG FRHfAIi
13 13 13 lá 13 13 13 13
i
Fyrsti jólasálmurínn
Allt er svo ævintýralegt við jólin. Fyrsti jólasálmurinn er
styttri en allir aðrir sálmar. Hvert barn gæti lært hann á
fimm mínútum, en þó hefur fullorðna óflkið ekki lært hann
enn.
Og þó eru allir jólasálmar af honum sprottnir. Menn vita
um höfunda flestra þeirra. En enginn veit, hver orti þann
fyrsta.
Lúkas segir bara að englarnir hafi sungið þetta litla,
ódauðlega ljóð.
Það kom frá himnum, en átti bergmál í hjartnahöllum
barnanna. Og þar hefur það bergmálað öld eftir öld ár eftir
ár í nær tvær þúsundir ára.
Og satt bezt að segja, þetta litla kvæði er ákaflega ójarð-
neskt í allri sinni látlausu einfeldni. Það er uppspretta
fegurstu hugsjóna hetjunnar, snilldar mælsku mannsins,
óma tónskálsins. Þó er það ekki nema tvær línur á lítilli
blaðsíðu.
Það hefur verið sungið, rætt og lesið af tugum kynslóða.
Samt eru mennirnir fjarri því að gjöra það að veruleika.
Enn vilja menn gefa sér dýrðina konungum sínum, keis-
urum, forsetum, einvöldum.
Það nær engri átti að syngja f jarlægum, ósýnilegum Guði
dýrð. Hvað þýðir allt þetta andlega moldviðri, bænir, guðs-
eða bíó, eða hlusta hreinlega á útvarpið heima hjá sér.
En bergmálið af jólasálminum lætur fólkið samt ekki í
friði. Á jólunum ætlar það að gefa Guði dýrðina, láta sem
sagt hafa það, samvizkan verður þó einu sinni að þagna.
Og svo verða allar kirkjur fullar þá. Hann er töfrandi þessi
litli sálmur.
Friður, friður. Dásamlegt orð, ef ekkert þarf fyrir því
að hafa. Yndislegt að eiga það í orðabókinni, sem stendur
rykug í hillunni. En ef þú átt að biðja fyrirgefningar, bægja
hrokanum frá, brjóta odd af oflæti þínu.
Nei, það nær engri átt.
En á jólunum er þó rétt að reyna, minnsta kosti að
hlusta. Og þ ásannast, að friður er æðsta þrá mannkyns-
ins og ljúfasta blessun þess.
Gef mér frið, andvarpa stríðsþjóðir veraldarinnar. Gef
mér frið, andvarpa stjórnmálaflokkarnir, sem eru að tæta
þjóðirnar sundur.
Gef mér frið, andvarpa fölvar varir einmana manneskju,
sem sorg og synd, svik og vonbrigði hafa lokað úti í myrk-
inu fyrir utan.
Frið, frið, slá titrandi, friðvana hjörtun. Samróma bæn
þeirra ómar út í ómæli stjörnugeimsins, alla leið að há-
sætinu í miðjum englakór jólanna.
Og hinn f jarlægi draumur um frið á jörðu rætist í fölvu
skini mánans eitt augnablik eina einustu nótt, jólanótt.
En niðurlag sálmsins er furðulegast. Hvernig gæti Guði,
heilögum almáttugum, hreinum og kærleiksríkum þóknast
vel þetta fólk.
Mennimir síngjarnir, miskunnlausir, grimmir, nautna-
sjúkir, vesælir.
Það er nú nokkuð til að leggja blessun sína yfir!
Jú, eina nótt, eitt kvöld á ári, verða allir að finna blessun
himinsins. Allir þvo af sér öll óhreinindi, búa sig í sitt bezta
skart, gefa, fegra, gleðja. Hvergi myrkur, hvergi gróm.\
Sannlega skal Guði þóknast allt, allt, minnsta kosti eitt
kvöld.
Bros barnanna, bæn og þökk munaðarleysingjans, sælu-
tíst í snjófugli og mús. Allt þetta rennur saman í hreim-
fagra hljómkviðu, sem berst alla leið inn í hásal Drottins.
Brosandi réttir hann út hönd sína og þóknun hans streym-
ir niður líkt og glitrandi geislaregn smaragðgrænna og
fjólublárra norðurljósa, titrandi, bragandi, jólanótt.
Jólanótt.
Skyldu mennirnir aldrei geta lært fyrsta jólasálminn
svo vel, að unnt verði að skapa úr honum allan heim þeirra?
Grunnurinn er dýrð Guðs.
Veggirnir friður á jörðu.
Þakið þóknun, blessun kærleikans. Guðsríki, ríki jólanna
nætur og daga. Austur og vestur í faðmlögum, grátandi
gleðitárum, sem yrðu allra meina bót.
(Framhald á öftustu síðu)