Morgunblaðið - 03.06.2011, Page 19

MINNINGAR 19
MORGUNBLAÐIÐ FÖSTUDAGUR 3. JÚNÍ 2011
✝ Jónasína Jóns-dóttir fæddist í
Hafnarfirði 23.
ágúst 1926. Hún lést
á Sóltúni 23. maí
2011. Foreldrar
hennar voru Jón
Pálmi Jónasson frá
Hliði á Álftanesi, f.
19. október 1892, d.
10. september 1988
og Guðlaug Daníels-
dóttir frá Stóra-Bóli
í A-Skaftafellssýslu, f. 16. mars
1891, d. 2. janúar 1984. Jónasína
var þriðja elst af fimm systkinum.
Hin eru: Jóna Sigríður Jónsdóttir
Þormar, f. 18. janúar 1918, d. 12.
júní 1987, gift Geir Þormar, f. 24.
nóvember 1917, d. 5. nóvember
1993; Skarphéðinn Jónsson, f. 28.
ágúst 1921, kvæntur Rósu Önnu
Bjarnadóttur, f. 21. ágúst 1925,
Lovísa Jóhanna R. Jónsdóttir, f.
25. október 1927, d. 26. janúar
1989, gift Úlfari Garðari Rand-
verssyni, f. 22. júní 1934 og Guð-
jón Jónsson, f. 25. mars 1930, d.
10 maí 2004, hans kona var Erna
Bergsveinsdóttir, f. 18 júní 1932.
Í júní 1949, giftist Jónasína
eftirlifandi manni sínum, Geir
Þórðarsyni, f. 15. nóvember 1926.
Þórsdóttur, f. 13. janúar 1974,
með Bryndísi Kvaran. Maki Ást-
hildar er Kristófer Skúli Sig-
urgeirsson, þeirra börn eru Hel-
ena Sól Kristófersdóttir, f. 12.
nóvember 1997 og Örvar Máni
Kristófersson, f. 17. september
2003. 2) Örn Geirsson, f. 19. mars
1954, maki Vilborg H. Júl-
íusdóttir, f. 21. mars 1955, dóttir
þeirra er Ingibjörg Helga Arnar-
dóttir, f. 29. júní 1972, maki
Högni Björn Ómarsson, f. 2. jan-
úar 1973, dætur þeirra eru Júlía
Helga Högnadóttir, f. 19. júní
2002 og María Helga Högnadótt-
ir, f. 26. júlí 2005. 3) Ásgeir
Geirsson, f. 19. apríl 1968, maki
Ólöf Örvarsdóttir, f. 17. janúar
1968, þeirra börn eru Tómas Atli
Ásgeirsson, f. 20. september
1995, Viktor Örn Ásgeirsson, f.
4. janúar 1998 og Íris Erla Ás-
geirsdóttir, f. 25. janúar 2004.
Jónasína vann sem sauma-
kona áður en hún gekk í hjóna-
band en eftir það helgaði hún
heimilinu krafta sína að mestu.
Síðustu starfsárin vann hún við
heimaþjónustu aldraðra.
Útför Jónasínu verður gerð
frá Fossvogskirkju í dag, 3. júní
2011, og hefst útförin kl. 11.
Foreldrar hans voru
Ragnar Erlingsson,
f. 26. desember 1903
á Stóru-Drageyri
Borgarfirði og Ásta
Þórðardóttir, f. 22.
ágúst 1901 að Klöpp
á Stokkseyri. Þau
eignuðust þrjá syni,
þeir eru; 1) Þór
Geirsson, f. 3. sept-
ember 1952, maki
Dagbjört Berglind
Hermannsdóttir. Þeirra börn eru:
Guðný Jóna Þórsdóttir, f. 27.
mars 1976, maki Sigurður Rúnar
Samúelsson, f. 11.1.1973, þeirra
börn eru Sunna Björg Sigurðar-
dóttir, f. 18. mars 2007 og Telma
Björg Sigurðardóttir, f. 17. des-
ember 2009. Áður átti Guðný
Birtu Björg Alexandersdóttur, f.
28. júlí 2000, með Alexander F.
Kristinssyni. Hermann Geir Þórs-
son, f. 6. júlí 1979, maki Freydís
Bjarnadóttir, f. 21.janúar 1982,
þeirra börn eru Breki Þór Her-
mannsson, 20. mars 2003, Gabríel
Ómar Hermannsson, f. 26. ágúst
2004 og Heikir Darri Her-
mannsson, 23. júlí 2009. Þóra
Lind Þórsdóttir, f. 2. febrúar
1984. Áður átti Þór Ásthildi Dóru
Elsku mamma og tengda-
mamma. Við viljum kveðja þig
með þessum orðum.
Margs er að minnast,
margt er hér að þakka.
Guði sé lof fyrir liðna tíð.
Margs er að minnast,
margs er að sakna.
Guð þerri tregatárin stríð.
Far þú í friði,
friður Guðs þig blessi,
hafðu þökk fyrir allt og allt.
Gekkst þú með Guði,
Guð þér nú fylgi,
hans dýrðarhnoss þú hljóta skalt.
(V. Briem.)
Við söknum þín.
Þór og Linda.
Ræktarsöm, trygg, glaðlynd,
sjálfstæð og einstaklega barngóð
eru orð sem lýsa tengdamóður
minni, Jónasínu, sem var alltaf
kölluð Sína, hvað best.
Hún var amman sem laumaði
nammipokum svo lítið bar á til
barnabarnanna til að losna við
nöldur foreldranna og fannst
reglur um háttatíma og hollustu
helst vera til leiðinda. Það hefði
aldrei flogið að ömmu Sínu að
ávíta barn enda máttu barna-
börnin svo gott sem allt þegar
amma Sína átti í hlut. Ég efast
um að hún hafi byrst sig við syni
sína þegar þeir voru að vaxa úr
grasi. Henni fannst slíkt hrein-
asti óþarfi.
Sína setti minnsta fólkið í
fyrsta sætið og sat gjarnan í
veislum á kolli í barnaherberginu
þótt áttræð væri, með veskið sitt í
fanginu og spjallaði og lék við
börnin. Þau kunnu líka vel að
meta ömmu sína, hláturinn henn-
ar, góðgætið í veskinu, endalausa
þolinmæðina og áhugann sem
hún sýndi þeim.
Sína var ættfróð og frændræk-
in, elskaði að lesa blöðin, horfa á
sjónvarpið, drekka kaffið sitt og
borða gotterí, helst allt í einu.
Hún þurfti ekkert endilega að
borða mat. Kökusneið hér, ávöxt-
ur þar og smásúkkulaði var allt
sem þurfti. Sína fór um allt í
strætó og taldi ekki eftir sér að
fara um allt höfuðborgarsvæðið
til að annast lasið samferðafólk
eða halda því selskap. Það þurfti
virkilega að hafa fyrir því að fá að
keyra hana eða sækja. Hún vildi
geta farið og komið að vild.
Sína hafði yndi af því að
ferðast, dansa og vera innan um
fólk. Það var því mikið áfall fyrir
hana þegar hún fékk heilablóðfall
fyrir þremur árum og lamaðist að
hluta. Þannig missti hún frelsið
sem hún mat svo mikils. Það að
vera bundin við hjólastól fannst
henni afleitt. Hún hafði heldur
aldrei þegið hjálp frá neinum þótt
glöð gæfi hún endalaust af tíma
sínum til annarra. Hún var óvön
því að vera upp á aðra komin.
Líkami hennar smám saman
beygðist og hugurinn þreyttist og
hún kvaddi þennan heim södd líf-
daga á Sóltúni þar sem hún bjó
síðustu árin og naut þar góðs at-
lætis starfsfólks þar sem og fjöl-
skyldu sinnar.
Sína skilur eftir sig eiginmann
og synina þrjá, Þór, Örn og Ás-
geir minn, ásamt fjölskyldum
þeirra. Hópurinn er nú orðinn
nokkuð stór og var Sína afar
þakklát fyrir fólkið sitt. Sína tók
ekkert sem sjálfsagðan hlut og
mat mikils það sem fyrir hana var
gert. Hún var góð kona sem ól
syni sína upp með það að leið-
arljósi að verða góðir menn. Sem
þeir svo sannarlega urðu.
Við, fjölskyldan hans Ásgeirs,
erum Sínu hjartanlega þakklát
fyrir samfylgdina og allt það sem
hún var okkur.
Allri stórfjölskyldunni vottum
við samúð og biðjum guð að
blessa minningu hennar.
Ólöf Örvarsdóttir, Tómas
Atli, Viktor Örn og Íris Erla.
Tengdamóðir mín Jónasína
Jónsdóttir, eða Sína eins og hún
var ævinlega kölluð, lést mánu-
daginn 23. maí sl., þegar sumarið
og hlýjan, sem var henni svo kær,
var rétt handan við hornið.
Þegar ég hitti Sínu fyrst var
hún í blóma lífsins, falleg, fínleg
og háttvís og alltaf vel tilhöfð.
Hún helgaði sig heimilisstörfum,
var húsmóðir með öllu sem því
fylgir, saumaði, eldaði og bjó sér
og fjölskyldu sinni fallegt heimili.
Ég man aldrei eftir óþarfa til-
standi eða streitu í kringum Sínu.
Drengirnir höfðu forgang, allt
hreint og fínt og áreynslulaust, er
virtist, hélt hún vegleg kaffisam-
sæti. Sína vildi láta bíða aðeins
eftir kaffinu, fyrst vildi hún segja
fréttir af fólkinu sínu í Hafnar-
firði en þar átti hún stóra og sam-
heldna fjölskyldu. Ég man vel
eftir veislum sem haldnar voru á
Nönnustígnum, hjá foreldrum
Sínu, Laugu og Jóni, meðan þau
héldu heimili. Þar var þröngt set-
ið en nóg til af því sem skipti
máli; umhyggju, kærleik og að-
haldi.
Sína ólst ekki upp við verald-
legt ríkisdæmi en bar lof á
bernskuárin í Hafnarfirði og þau
gildi sem hún ólst upp við. „Okk-
ur skorti aldrei neitt.“ Bernskan
setur mark sitt á fólk, nægjusemi
var Sínu töm, nýtnin líka. Hún
var heiðarleg, traust og vildi
vanda sig í samskiptum við fólk.
Hún var sjálfstæð og vissi ná-
kvæmlega hvernig hún vildi hafa
hlutina. Hún tók vel eftir sínu
samferðafólki, átti til að lýsa eig-
inleikum í fari þess – sem ekki
alltaf allir voru hressir með – þar
glitti í siðvöndu Sínu.
Lífsleið Sínu var misgreiðfarin
eins og flestra. Á haustdögum
lífsins missti hún báðar systur
sínar, með tveggja ára millibili,
en þær höfðu verið samrýndar.
Þá kom svo vel fram að Sína hafði
fundið sína götu í lífinu, hún valdi
kyrrlátt líf, tók erfiðleikunum
með ró og hélt sinni föstu dag-
sáætlun.
Á sinn rólega hátt var Sína fé-
lagslynd kona, hún hafði gaman
af leikhúsferðum, fara út að
borða, út að dansa og fara í ferða-
lög. Hún var líka glaðvær.
Kannski var það glaðværðin sem
tengdi hana svo vel við börn en
Sína var afar barngóð – sýndi
þeim þolinmæði og bar virðingu
fyrir litlum manneskjum. Ég er
þakklát fyrir að hafa átt Sínu að
þegar við Örn, bæði allt of ung,
eignuðumst dóttur okkar, Ingi-
björgu. „Amma er dugleg að spila
við mig, hún leyfir mér að grauta
í eldhúsinu og svo á hún alltaf
súkkulaðitertu,“ söng Ingibjörg.
Sína, sjálf með Ásgeir rúmlega
fjögurra ára, var okkar skjól á
þessum tíma. Hjá ömmu Sínu, afa
Geir og Ásgeiri var gott að vera,
yfirbragðið hlýtt og notalegt.
Amma var ekki ströng, enda eng-
inn galsagangur þar á bæ.
Á efri árum starfaði Sína við
heimaþjónustu aldraðra. Þar var
hún á réttri hillu, hafði gott lag á
gamla fólkinu eins og því unga.
Jónasína var við góða heilsu
þar til fyrir þremur árum, þá
fékk hún heilablóðfall. Hún
dvaldi á Sóltúni síðustu árin, þar
var hugsað vel um hana. Hún var
enn falleg, fínleg og vel tilhöfð en
glaðværðin farin. Jónasína missti
sjálfstæðið sem var henni svo
mikilvægt – hún missti meira –
hún vildi nefnilega frekar hjálpa,
gefa og þjóna öðrum en láta
hjálpa og þjóna sér.
Ég kveð Jónasínu tengdamóð-
ur mína með söknuði og þakk-
læti. Guð geymi góða konu.
Vilborg H. Júlíusdóttir.
Jónasína Jónsdóttir eða amma
Sína eins og hún var alltaf kölluð
hefur nú kvatt þennan heim, far-
in yfir í sælli veröld.
Við frænkur vorum ávallt
mjög hændar að ömmu Sínu, hún
var alltaf góð við okkur, gaf okk-
ur mikinn tíma og mikla þolin-
mæði. Að fá að gista hjá ömmu
var okkur mikið gleðiefni. Hún
spilaði og talaði við okkur í tíma
og ótíma auk þess sem sængurn-
ar hennar voru dúnmjúkar og
kvöldkaffið gott.
Laugardaga notaði amma oft
til að heimsækja Hafnarfjörðinn,
gamla bæinn sinn og þótti sjálf-
sagt að taka okkur með. Þar leit
hún inn hjá Guðlaugu móður
sinni á Sankti Jósepsspítala og
Jóni föður sínum í Arnarhrauni. Í
þessum ferðum sáum við hvað
það var ömmu eðlislægt að hugsa
vel um aðra og gefa af sér hlýju.
Amma hugsaði ávallt vel til allra
og hringdi reglulega í fjölskyld-
una til að athuga hvort allir hefðu
það ekki örugglega sem best.
Þannig var amma Sína, hjartahlý
og umhyggjusöm kona, sem fór
sínar eigin leiðir. Hún hafði gam-
an af því að taka strætó í bæinn
til að virða fyrir sér mannlífið og í
ferðalög til fjarlægra landa fór
hún margsinnis. Orlofsferðir hús-
mæðra til Ítalíu og Spánar þóttu
henni óskaplega skemmtilegar
og lifði hún lengi á góðum minn-
ingum þaðan.
Það var mikil synd þegar
amma Sína fékk heilablóðfall fyr-
ir þremur árum, hún varð eigin-
lega aldrei söm eftir það. Hún gat
samt brosað út í annað og gantast
á stundum en hún hafði verið
svipt frelsinu sem hún ávallt naut
og þurfti að dvelja í hjólastól eða
rúmliggjandi síðustu árin. Það
hentaði ekki ömmu okkar og síð-
ustu dagana hennar bar hún þess
merki að vera orðin södd lífdaga.
Það er með sorg í hjarta sem
við kveðjum ömmu Sínu í dag en
líka með þakklæti og gleði því að
við vitum að nú er hún komin á
stað þar sem henni líður mun bet-
ur.
Minningin um okkar elskulegu
ömmu Sínu mun ávallt lifa með
okkur.
Elsku amma, við munum svo
reyna að muna að hlaupa ekki af
okkur tærnar!
Þú varst amma yndisleg og góð,
og allt hið besta gafst þú hverju
sinni,
þinn trausti faðmur okkur opinn
stóð,
og ungar sálir vafðir elsku þinni
Þú gættir okkar, glöð við undum
hjá,
þær góðu stundir blessun, amma
kæra.
Nú hinstu kveðju hjörtu okkar tjá
í hljóðri sorg og ástarþakkir færa.
(Ingibjörg Sigurðardóttir)
Þínar ömmustelpur,
Ásthildur Dóra
og Ingibjörg Helga.
Jónasína Jónsdóttir
 Fleiri minningargreinar
um Jónasínu Jónsdóttur bíða
birtingar og munu birtast í
blaðinu næstu daga.
langt síðan við hittumst öll og fast-
ir punktar í tilverunni voru jóla-
boðin hennar, afmælisdagurinn og
svo afmælisdagurinn hans afa,
sem fór alltof fljótt frá okkur.
Amma fylgdist vel með sínu fólki
og var alltaf tilbúin að rétta
hjálparhönd ef þurfti.
Minningarnar eru margar og
þær eru góðar.
Við getum verið þakklát fyrir
að hún þurfti ekki að liggja lengi
rúmföst, hún veiktist að morgni og
kvaddi seinnipart sama dags.
Þannig hefði hún viljað hafa þetta
sjálf, það vitum við.
Við kveðjum ömmu með sökn-
uði og þakklæti og huggum okkur
við að núna eru þau afi saman aft-
ur.
Endar nú dagur, en nótt er nær,
náð þinni lof ég segi,
að þú hefur mér, Herra kær,
hjálp veitt á þessum degi.
Vertu yfir og allt um kring
með eilífri blessun þinni,
sitji Guðs englar saman í hring
sænginni yfir minni.
(Sig. Jónsson frá Presthólum)
Helga, Ásgrímur og börn.
Föstudagurinn 20. maí byrjaði
sem ósköp venjulegur föstudagur,
tilhlökkun vegna komandi helgar
og vor í lofti. En allt þetta vék við
þá frétt að amma mín væri mikið
veik. Það voru ekki liðnar þrjár
vikur frá því stórfjölskyldan kom
og fagnaði með þér á 90 ára af-
mælinu þínu, þá varstu hress og
virtist njóta mjög samvistanna
með okkur. Það voru því þungbær
skrefin að herberginu þínu þegar
ég kom þennan föstudagseftirmið-
dag. Þótt erfitt hafi verið þá er ég
mjög þakklátur fyrir að hafa feng-
ið að vera með þér þessi seinustu
augnablik og hafa fengið að kveðja
þig ásamt svo mörgum af ástvin-
um þínum. Eftir sitjum við með
margar yndislegar minningar um
þig sem leita stöðugt upp í hugann
og verma hjartað. Til dæmis öll
jólaboðin sem haldin voru í Ljós-
heimunum á jóladag, þótt fjöl-
skyldan væri orðin það stór og
mikil að það væri beinlínis hættu-
legt að hafa okkur ofar en á jarð-
hæð í fjölbýlishúsi.
Það er aðdáunarvert hversu
samheldin fjölskylda okkar er. Ég
er sannfærður um að það muni
vera þér að þakka og eru fáir sem
geta státað af jafnglæsilegri arf-
leifð eins og þeirri sem eftir þig
stendur. Dætur mínar hafa mikið
talað um þig og þá sérstaklega
hún Salka Sól sem saknar þín sárt
og hugsar mikið til þín. Stelpunum
mínum fannst alltaf gaman að
koma í heimsókn, sérstaklega þar
sem Glanga amma var alltaf með
sælgæti og kex tilbúið á borðinu,
þrátt fyrir að foreldrum þætti það
ekki alveg jafnsniðugt. Stelpunum
mínum leið alltaf svo vel í návist
þinni og fundu fyrir þeirri hlýju og
ástúð sem ég sjálfur upplifði og
mun ávallt bera í hjarta mínu.
Eins sárt og það er að þurfa að
kveðja þig þá finn ég líka til þakk-
lætis fyrir öll þau ár sem ég fékk
að njóta návistar þinnar. Ég ber í
huga mér óteljandi góðar minn-
ingar um þig, þú varst yndisleg-
asta amma sem hægt er að hugsa
sér. Alltaf boðin og búin að hjálpa
og veittir mér ómetanlegan stuðn-
ing á mörgum erfiðum stundum í
lífi mínu. Vertu sæl elsku besta
amma mín og takk fyrir öll þessi
góðu ár sem við áttum saman.
Hvernig er hægt að þakka,
það sem verður aldrei nægjanlega
þakkað.
Hvers vegna að kveðja,
þann sem aldrei fer.
Við grátum af sorg og söknuði
en í rauninni ertu alltaf hér.
Höndin sem leiddi mig í æsku
mun gæta mín áfram minn veg.
Ég veit þó að víddin sé önnur
er nærveran nálægt mér.
Og sólin hún lýsir lífið
eins og sólin sem lýsti frá þér.
Þegar stjörnurnar blika á himnum
finn ég bænirnar, sem þú baðst fyrir
mér.
Þegar morgunbirtan kyssir daginn,
finn ég kossana líka frá þér.
Þegar æskan spyr mig ráða,
man ég orðin sem þú sagðir mér.
Vegna alls þessa þerra ég tárin
því í hjarta mínu finn ég það,
að Guð hann þig amma mín geymir
á alheimsins besta stað.
Ótti minn er því enginn
er ég geng áfram lífsins leið.
Því með nestið sem amma mín gaf
mér,
veit ég að gatan hún verður greið.
Og þegar sú stundin hún líður
að verki mínu er lokið hér.
Þá veit ég að amma mín bíður
og með Guði tekur við mér.
(Sigga Dúa)
Sigurjón, Sólveig, Salka Sól,
Helga Sigrún og Vigdís
Björt.
Elsku amma mín, það er ótrú-
legt hvað stór maður getur orðið
lítill þegar hann sest niður og
minningarnar hrannast upp í huga
hans. Þú kvaddir mjög snögglega
en eftir standa ótal minningar um
sterka konu sem missti manninn
sinn frekar snemma en núna ert
þú vonandi búin að hitta Guðna
afa og við vitum að þér líður betur.
Mér finnst ekki langt síðan lítill
6 ára strákur lagði upp í langferð
til að hitta þig í mjólkurbúðinni til
að sníkja ís hjá ömmu sinni og
gerði sér enga grein fyrir ferða-
laginu og áhyggjunum sem þetta
ferðalag olli fjölskyldunni en auð-
vitað tókst þú vel á móti honum
þegar hann mætti og hann fékk
sinn ís.
Gerðu, Örnu Rán og Jóni Gunn-
ari þykir mjög vænt um allar sam-
verustundirnar sem við náðum
með þér og það var óborganlegt
fyrir alla fjölskylduna að hafa hitt
þig á afmælisdaginn þinn 30. apríl.
Það er sárt að sakna en ég veit
að þú hefur nóg að gera á nýjum
stað og endurnýjar kunningsskap-
inn við þá sem þú þekkir.
Guð veri með þér og takk fyrir
að vera amma mín, við sjáumst
seinna.
Guðmundur Arnar, Gerða,
Arna Rán og Jón Gunnar.
Elsku Glanga.
Kallið er komið,
komin er nú stundin,
vinaskilnaðar viðkvæm stund.
Vinirnir kveðja
vininn sinn látna,
er sefur hér hinn síðsta blund.
Margs er að minnast,
margt er hér að þakka.
Guði sé lof fyrir liðna tíð.
Margs er að minnast,
margs er að sakna.
Guð þerri tregatárin stríð.
Far þú í friði,
friður Guðs þig blessi,
hafðu þökk fyrir allt og allt.
Gekkst þú með Guði,
Guð þér nú fylgi,
hans dýrðarhnoss þú hljóta skalt.
(V. Briem)
Þín
Petra Sigurbjörg.
Við minnumst elskulegrar móð-
ursystur minnar, Gunnu frænku,
með mikilli hlýju og þakklæti. Ófá-
ar voru heimsóknir okkar að Tóm-
asarhaga 51 þar sem Gunna og
Guðni áttu heima lengst af og
þeirra til okkar á Meistaravelli og
síðar á Ægisíðu enda mikill sam-
gangur milli fjölskyldnanna. In-
dælar eru minningar um fjöl-
skyldusamkomur, ýmist hjá
Gunnu eða mömmu og í Odd-
geirsbæ hjá afa og ömmu. Einnig
ferðir í Gróttu til Alberts ömmu-
bróður meðan hans naut við. Það
getur vafist fyrir mörgum að
skilja samhengið í frásögnum að
afi og Guðrún amma skírðu báðar
dætur sínar Guðrúnarnafninu,
þ.e. Gunnu frænku og Helgu Guð-
rúnu (mömmu) og að nöfnin eru
einnig skírnarnöfn í báðum fjöl-
skyldum í beinan kvenlegg í þó
nokkrar kynslóðir.
Þær mæðgur voru sterkar sjó-
mannskonur, kjölfestur, fóru ekki
mikinn en stýrðu sínum fjölskyld-
um eftir gömlum og góðum gild-
um með hlýju, ráðdeild og dugn-
aði. Við ólumst upp við að mamma
og/eða amma voru heima og til
staðar þegar á þurfti að halda. Það
voru forréttindi barna í því þjóð-
félagi sem þá var. Manni er gjarnt
að taka það sem maður elst upp
við sem sjálfsögðum hlut en rekur
sig síðan á að þessir litlu sjálf-
sögðu hlutir eru alls ekki sjálf-
sagðir heldur alúðarsöm og ósér-
hlífin vinna. Ef við berum gæfu til
þess að bera þessa arfleifð eins vel
áfram til okkar barna er lífinu vel
varið. Björt er minning okkar um
Gunnu frænku. Innilegar samúð-
arkveðjur.
Einar, Linda, Darri Páll,
Sunna Líf og Elfa Lind.