Morgunblaðið - 03.06.2011, Page 21
Okkur systkinin langar í
nokkrum orðum að minnast
ömmu. Minningarnar eru marg-
ar frá Bergþórugötunni þegar
við vorum lítil. Við minnumst
ömmu úr eldhúsinu þar sem
hún eldaði og bakaði endalaust
fyrir okkur þegar við komum í
heimsókn. Steikti fiskurinn
hennar ömmu var sá besti sem
allir höfðu smakkað og þrátt
fyrir ítrekaðar tilraunir hefur
engum tekist að ná sama bragð-
inu. Hún gerði líka heimsins
bestu pönnukökur og súkku-
laðikakan var alveg sérstök.
Frá Bergþórugötunni minn-
umst við einnig búðarferða,
bæði í mjólkurbúðina að kaupa
skyr í plastfilmu og í Njálsbúð
að kaupa gos í gleri fyrir af-
mælisveislur. Á jóladag var svo
alltaf jólaboð hjá ömmu með
allri stórfjölskyldunni og var þá
oft glatt á hjalla og spilað fram
á kvöld.
Amma var alltaf skemmtilega
hreinskilin og skaut yfirleitt á
Villa að hann þyrfti að raka sig.
Hún vildi hafa fólk snyrtilegt til
fara og fram á síðasta dag sagði
hún álit sitt á fallegum kjólum
eða lélegri litasamsetningu.
Amma sjálf var alltaf vel tilhöfð
og hafði gaman af því að kaupa
sér fallegar dragtir og kápur.
Þar sem mamma var í dag-
legum samskiptum við ömmu
og var henni mikil hjálparhella,
vissi amma allt um okkur og
spurði stöðugt um barnabörnin
og barnabarnabörnin. Jafnvel
húsdýrin voru henni ekki óvið-
komandi.
Í minningunni var amma
mikill karakter með lúmskan
húmor sem þótti vænt um fólkið
sitt og sýndi það sterkt með
sínu þétta og tilfinningaríka
faðmlagi.
Hugrún, Vilmundur
og Guðrún.
MINNINGAR 21
MORGUNBLAÐIÐ FÖSTUDAGUR 3. JÚNÍ 2011
✝ Guðfinna Sig-urgeirsdóttir
fæddist í Nýjabæ í
Flatey á Skjálfanda
26. febrúar 1912.
Hún lést á dvalar-
og hjúkrunarheim-
ilinu Sólvangi 23.
maí 2011. For-
eldrar hennar voru
Guðný Rósa Odds-
dóttir og Sigurgeir
Magnússon sem
bjuggu í Flatey á þeim tíma.
Eiginmaður Guðfinnu var
Kolbeinn Ögmundsson, f. 6. júlí
1908, d. 14. okt. 1991, þau áttu
þrjú börn; 1) Ásdísi Þóru, f. 23.
sept. 1938, d. 29. sept. 2002, gift
Guðmundi Kristni Jónmunds-
og fylgdi Guðfinna henni á
barnsaldri og fram á unglings-
ár. Lengst af áttu þær heimili á
Brettingsstöðum á Flateyjardal
og barna- og unglingaskóla sótti
hún til Flateyjar. Árið 1934 út-
skrifast Guðfinna frá Hús-
mæðraskólanum á Laugum. Ári
síðar flytur hún að Illugastöðum
í Fnjóskadal þar sem hún kynnt-
ist eiginmanni sínum Kolbeini
Ögmundssyni. Búa þau þar til
ársins 1938 en flytja þá til Ak-
ureyrar þar sem Kolbeinn
stundaði trésmíðar og Guðfinna
sá um heimilið og börnin þeirra
þrjú. Árið 1981 flytjast Guðfinna
og Kolbeinn til Hafnarfjarðar
þar sem Kolbeinn lést 1991 en
Guðfinna bjó áfram á heimili
þeirra allt til ársins 2009 að hún
flutti á dvalar- og hjúkr-
unarheimilið Sólvang.
Útför Guðfinnu fer fram frá
Garðakirkju á Álftanesi í dag, 3.
júní 2011, og hefst athöfnin kl.
13.
syni, f. 24. júlí 1939,
þau eiga fjögur
börn. 2) Gísla Geir,
f. 13. okt. 1941, gift-
ur Nönnu Kristínu
Jakobsdóttur, f. 26.
okt. 1937, d. 27. júní
1988, þau eiga tvær
dætur. 3) Kolbrúnu,
f. 20. feb. 1948, gift
Reyni Eðvarði Guð-
björnssyni, f. 26.
júní 1946, d. 1. mars
2010, þau eiga tvær dætur.
Barnabarnabörnin eru 16.
Guðfinna var yngst fjögurra
systkina en föður sinn missti
hún árið 1915, þá þriggja ára
gömul, úr lungnabólgu. Móðir
hennar Guðný stóð því ein eftir
Nú er hún Guðfinna tengda-
móðir mín látin, á 100. aldursári.
Ég kynntist henni fyrst fyrir
nær hálfri öld og á þessum tíma
hefur auðvitað ýmislegt gerzt í
lífi okkar beggja, bæði súrt og
sætt. Aldrei bar skugga á okkar
samband og er ég nær fullviss
um að enginn hefði getað eignast
betri tengdamóður.
Aldrei sást Guðfinna skipta
skapi þótt á ýmsu dyndi. Aldrei
kvartaði hún vegna eigin erfið-
leika og aldrei hallmælti hún
neinum eða eignaðist óvildar-
menn
Hún bar merki þeirrar kyn-
slóðar sem nú er að hverfa. Kyn-
slóðar sem vann hörðum höndum
langan vinnudag án armæðu og
kvartana. Guðfinna bjó fjöl-
skyldu sinni fallegt heimili sem
bar vott um myndarskap og
snyrtimennsku og þar sem ríkti
gleði, ástúð og öryggi.
Guðfinna var ætíð glaðvær,
skemmtileg og hnyttin, hafði
góða kímnigáfu og smitandi hlát-
ur. Hún var gestrisin svo af bar,
þjónaði hinum fjölmörgu gestum
sem sóttu heimilið heim, settist
sjaldan niður sjálf en var samt
hrókur alls fagnaðar. Matargerð
lék í höndum hennar og ekki
gleymi ég kaneltertunni sem hún
gjarnan bauð upp á.
Guðfinna var einstaklega
nægjusöm – svo mjög að hjúkr-
unarfólkið á Sólvangi í Hafnar-
firði hafði það á orði. Þar dvaldi
hún í góðu yfirlæti sína seinustu
ævimánuði. Vil ég þakka fyrir þá
prýðisgóðu umönnun sem hún
fékk að njóta þar.
Guð blessi minningu Guðfinnu
Sigurgeirsdóttur.
Guðmundur K. Jónmundsson.
Loksins er amma búin að fá
sína langþráðu hvíld en hún var
orðin þreytt. Hafði hún þó verið
einstaklega heilsuhraust þar til
fyrir nokkrum vikum að henni
fór að hraka.
Eigingirni mín er samt slík að
ég vildi hafa ömmu miklu lengur.
Við gátum gantast og hlegið eins
og jafnaldrar og ég vil þakka
ömmu af öllu hjarta fyrir allar
góðu stundirnar sem við áttum
saman.
Guð blessi Guðfinnu ömmu.
BB/Aðalheiður
Guðmundsdóttir
Með nokkrum orðum langar
mig að kveðja „ömmu á Akur-
eyri“ eins og hún hét í hugum
okkar systkinanna. Æskuminn-
ingar úr Helgamagrastræti eru
margar og góðar og þar vildi ég
helst vera sem barn og var ósátt-
ur við að búa í Reykjavík. Það
fór aldrei mikið fyrir ömmu og
hún var ekki stór kona. Hjarta
hennar var þeim mun stærra og
dugnaðurinn ótrúlegur – þurfti
alltaf að vera að. Ég minnist
hennar sérstaklega fyrir mein-
fyndin tilsvör og athugasemdir
og smáatriðin fóru aldrei fram
hjá henni. Alveg fram undir það
síðasta hélt hún þessum hætti þó
að skammtímaminnið færi dvín-
andi. Síðastliðið sumar kom ég til
hennar með myndasyrpu úr
gönguferð um æskuslóðir hennar
í Fjörðum – þá lifnaði yfir henni
og mundi hún nöfn á öllum
kennileitum. Minningarnar það-
an greinilega góðar. Þó að hún
hafi alltaf borið sig vel var hún
hálfvængbrotin eftir fráfall nafna
míns og afa fyrir nær tuttugu ár-
um. Amma vildi aldrei biðja um
hjálp og voru mestu vandræði að
fá að gera eitthvað fyrir hana og
nánast eins og maður væri að
gera henni óleik – þannig var
hún að eðlisfari. Ekki var hún
heldur lengi baggi á heilbrigðis-
kerfinu, en hún bjó heima þar til
hún flutti á Sólvang og naut þar
góðrar umönnunar síðustu árin.
Amma var mjög sátt að leiðar-
lokum og hvíldinni fegin. Guð
blessi minningu hennar.
Kolbeinn Guðmundsson.
Þegar dags er þrotið stjá
þróttur burtu flúinn.
Fátt er sælla en sofna þá
syfjaður og lúinn.
(Rögnvaldur Björnsson)
Í dag er amma Guðfinna borin
til grafar.
Minningarnar hrannast upp
um þessa einstöku hógværu og
hlýju konu sem bjó yfir unda-
verðum krafti og aldrei heyrðist
hún kvarta þó síðustu árin hafi
hún verið orðin veik og lasburða.
Við systur viljum með þessum
orðum kveðja yndislegu ömmu
okkar sem gaf okkur svo margt á
sinni löngu ævi. Við trúum því að
hún sé þessari hinstu hvíld fegin
og njóti nú langþráðra samvista
við afa okkar á ný.
Hvíl í friði, elsku amma, og
takk fyrir allt.
Þó í okkar feðrafold
falli allt sem lifir
enginn getur mokað mold
minningarnar yfir.
(Bjarni Jónsson frá Gröf)
Unnur og Hildur Gísladætur
og fjölskyldur.
Það er mikil gæfa að kynnast
fólki sem vegna mannkosta,
hlýju og heilinda í framkomu
skilur eftir minningar sem engan
skugga ber á í hug og hjarta
samferðamannanna. Svo var því
farið um heiðurskonuna Guð-
finnu Sigurgeirsdóttur sem í dag
verður jarðsungin og lögð til
hinstu hvílu í Görðum á Álftanesi
eftir farsæla húsmóðurævi sem
helguð var heimili og ástvinum
meðan dagur var.
Hún var móðir annars besta
vinar míns frá æskudögum og
aldrei fer ég svo framhjá Helga-
magrastræti 48 á Akureyri að
mér verði ekki hugsað til þeirra
sem þá áttu þar heima og stunda
sem ég lifði þar og eiga eftir að
ylja mér ævilangt um hjartaræt-
ur.
Varla var ég fyrr kominn til
Akureyrar á áttunda ári úr fæð-
ingarsveit minni, Fnjóskadal, er
fundum okkar Gísla Geirs Kol-
beinssonar bar fyrst saman í
barnaskólanum þar. Eftir það
fylgdumst við að, jafnaldrar og
bekkjarbræður, allan tröppu-
gang skólakerfisins uns við flutt-
umst suður. Margir þræðir liggja
milli okkar og okkar fólks í fortíð
og nútíð. Þegar leið á unglings-
árin urðu tryggðaböndin sterkari
og heimsóknirnar í Helgamagra-
strætið tíðari, því að á þeim ár-
um þurfa vinir um margt að
spjalla og margt að bralla! Alltaf
var þar á móti mér tekið af sömu
hlýju og gestrisni og margan bit-
ann og sopann þáði ég þá í eld-
húsinu hennar Guðfinnu. Þar – í
hjarta hússins – finnst mér ég
oftast hafa hitt hana fyrir og sé
hana nú fyrir mér ljóslifandi.
Hún var fínleg og fríð kona alla
tíð, ekki hávaxin, en grönn og
nett og svaraði sér vel, freknur í
andliti, brosið hlýtt og hýra í
augunum. Í spjalli var stutt í lág-
an hlátur sem gerði gestum
hennar og vinum gott. Allur fyr-
irgangur var henni fjarri, en ein-
læg hógværð og prúðmennska
setti sterkastan svip á fas hennar
og framgöngu. Um þetta var hún
enn söm við sig þegar ég sá hana
síðast á Reykjavíkurvegi 50 í
Hafnarfirði, áður en Sólvangur
varð síðasta athvarf hennar
vegna heilsubrests. Ég ímynda
mér að jafnan hafi flestir eða all-
ir sem henni kynntust farið
ánægðari en þeir komu af henn-
ar fundi og að því hafi valdið
meðfætt jafnlyndi og jákvætt
lífsviðhorf þrátt fyrir áföll sem
hún varð fyrir á tæplega aldar-
langri ævi.
Ekki spillti að á næmu skeiði
átti ég heima við Hafnarstræti
og hinum megin götunnar stóð
Kassagerð KEA þar sem maður
Guðfinnu, Kolbeinn Ögmundsson
trésmíðameistari, réð ríkjum,
hlýr maður og ljúfur, enda voru
þau samvalin hjón. Hann var í
föðurætt af Reykjanesi, í móð-
urætt úr Fnjóskadal. Fróðlegt
hefði verið að rifja upp hvernig
leiðir þeirra lágu saman á æsku-
og ættarslóðum nyrðra og syðra,
en um skeið bjuggu þau á Ill-
ugastöðum í Fnjóskadal og
kynntust þá föðurfólki mínu frá
Sörlastöðum og reyndust því vel.
Þau bönd héldust eftir flutning
beggja til Akureyrar. Fyrir það
skal nú þakkað á kveðjustund og
ástvinum Guðfinnu vottuð sam-
úð.
Góð kona er gengin en eftir er
sjóður minninganna. Hún var
farin að þrá hvíldina. Hún fædd-
ist við sjóinn fyrir norðan og
hlýtur nú legstað við sjóinn fyrir
sunnan þar sem hafaldan syngur
henni sitt eilífa vögguljóð. Það
fer vel á því.
Hjörtur Pálsson.
Í dag er til moldar borin frá
Garðakirkju á Álftanesi Guð-
finna Sigurgeirsdóttir frá Neð-
ribæ í Flatey á Skjálfanda,
lengst af húsfreyja á Akureyri og
síðast í Hafnarfirði. Guðfinna var
gift Kolbeini Ögmundssyni, for-
stöðumanni Kassagerðar KEA á
Akureyri, og byggðu þau sér hús
í Helgamagrastræti 48 þar sem
þau bjuggu þar til þau fluttu suð-
ur.
Örlögunum þóknaðist að haga
því þannig að á skólaárunum upp
úr miðri síðustu öld tókst fóst-
bræðralag með okkur Gísla syni
þeirra hjóna og átti ég því nokk-
urn kost á að kynnast heimilinu
og fólkinu í Helgamagrastræt-
inu. Það voru einstaklega
skemmtileg, lærdómsrík og gef-
andi kynni sem ég verð þakk-
látur fyrir meðan ég lifi. Heimilið
var gamaldags í besta skilningi
þess orðs. Verkaskipting
hjónanna var nokkuð ljós, hann
réði utandyra, hún innandyra.
Ég geri ekki ráð fyrir að þau hafi
rætt málin og ákveðið að hafa
þetta svona, heldur var þetta fyr-
irkomulag það sem gilti víðast í
þá daga – og gafst reyndar afar
vel í flestum tilvikum.
Heimilið í Helgamagrastræt-
inu bar það með sér að þar var
farið mjúkum höndum um menn
og málefni. Smekkvísi húsmóð-
urinnar var óbrigðul og heimilis-
andinn hlýr og blandinn þessari
notalegu kímni sem Guðfinna
átti í svo ríkum mæli og Kol-
beinn reyndar líka. Þau voru
samhent í því sem öðru. Þarna
mættu manni þær höfuðdyggðir
sem við viljum helst hafa í heiðri,
en gengur misjafnlega, þ.e.
reglusemi, hógværð, lítillæti, já-
kvæðni, skilningur á samferða-
fólki að meðtöldu óendanlegu
umburðarlyndi, einkum í garð
okkar skólafélaga Gísla.
Þau eru ófá skiptin sem Guð-
finna bjó okkur veisluborð og
stóð fyrir veitingum eins og hún
væri að taka á móti meiri háttar
þjóðhöfðingjum. Brosmild og hlý
hellti hún í bolla, bauð okkur af
réttunum og bað okkur að gera
svo vel. Fá íslensk orðatiltæki
hafa verið notuð jafnmikið og „að
gjöra svo vel“. Á þessu orðatil-
tæki hafa íslenskar húsmæður
nánast einkaleyfi en það er ekki
sama hvernig það er sagt. Fáar
konur hef ég heyrt segja þetta
með meiri velvild og hlýju en
Guðfinnu. Þar fylgdu hugur og
hjarta máli.
Okkur strákunum þótti vænt
um Guðfinnu og henni þótti vænt
um okkur. Það áttum við kannski
ekki alveg skilið en það er önnur
saga. Eftir að hún var komin
suður og orðin lasburða spurði
hún Gísla oft um „gömlu strák-
ana“ sína og bað fyrir kveðju til
þeirra og þær kveðjur yljuðu
manni svo sannarlega um hjarta-
rætur. Langri og farsælli ævi
Guðfinnu Sigurgeirsdóttur er
lokið. Hún hverfur nú héðan með
hreinan skjöld og skilur eftir
fagrar og hlýjar minningar
handa afkomendum sínum og
samferðafólki. Nú við leiðarlok
sendir gamla fjölskyldan í
Barnaskólanum Gísla og Kol-
brúnu, svo og öðrum aðstand-
endum Guðfinnu, innilegar sam-
úðarkveðjur og biður þeim
guðsblessunar.
Óttar Einarsson.
Guðfinna
Sigurgeirsdóttir
✝ Hilmar Ágústs-son fæddist 7.
júní 1928 á Holti
við Hjalteyri. Hann
lést á Heilbrigð-
isstofnun Fjalla-
byggðar 23. maí
2011.
Hilmar var son-
ur Ágústs Haralds-
sonar, f. 10.8. 1895
á Hólkoti í Hörg-
árdal, d. 8.10. 1960,
og Jóhönnu Sigrúnar Krist-
insdóttur, f. 23.11. 1906 á Hauga-
nesi við Árskógsströnd, d. 21.1.
1987. Systkini: Sveinberg Hann-
esson, f. 16.10. 1931, Kristrún
Hannesdóttir, f. 26.11. 1933, d.
14.11. 1939, Sóley Hannesdóttir,
f. 5.3. 1935, og Gunnhildur Hann-
esdóttir, f. 15.8. 1938.
Hilmar kvæntist eftirlifandi
eiginkonu sinni, Stefaníu Árnýju
Friðgeirsdóttur, 31.12. 1960.
Foreldrar Árnýjar voru hjónin
Friðgeir Árnason, f. 28.10. 1905,
d. 18.6. 1984, og Sigurlaug Ingi-
björg Skúladóttir, f. 23.12. 1904,
d. 3.10. 1952. Hilmar og Árný
eignuðust tvær dætur: 1) Jó-
hanna Sigurlaug, f. 21.11. 1959,
giftist Skúla Jóhannssyni, dætur
þeirra eru Árný
Sandra, f. 21.9.
1979, og Erna, f.
19.11. 1983. Þau
skildu. Eiginmaður
Jóhönnu er Birkir
Már Ólafsson, f. 7.3.
1949, saman eiga
þau soninn Örvar
Snæ, f. 14.8. 1989.
Barnabörn Jó-
hönnu eru 6. 2)
Hrönn, f. 29.12.
1964. Hrönn giftist Pétri Helga
Gjuðjónssyni, f. 27.6. 1962, d.
4.6. 2004. Börn þeirra eru: Hilm-
ar, f. 20.8. 1988, Guðrún Sif, f.
19.4. 1990, og Aðalsteinn, f. 2.9.
1997. Sambýlismaður Hrannar
er Rafn Magnússon, f. 2.2. 1959.
Hilmar eignaðist soninn Ágúst,
f. 30.10. 1950, með fyrri eig-
inkonu sinni, Fjólu Magn-
úsdóttur, f. 31.5. 1928. Eig-
inkona Ágústs er María
Ketilsdóttir, f. 28.3. 1949, og
eiga þau tvö börn, Hilmar, f.
21.5. 1972, og Fjólu Maríu, f. 9.6.
1975.
Útför Hilmars fer fram frá
Siglufjarðarkirkju í dag, 3. júní
2011, og hefst athöfnin klukkan
14.
Ég man fyrst eftir Hilmari
heima hjá foreldrum mínum sem
lítill drengur, þannig var að þeir
félagarnir komu gjarnan við á
laugardagskvöldum áður en farið
var á ball, aðeins hitað upp fyrir
gleði næturinnar. Minning mín
frá þessum heimsóknum er sér-
lega góð, þetta voru allt miklir
hófsemdarmenn og ekkert nema
léttleiki og gleði sem fylgdi þess-
um heimsóknum.
Síðan eru liðin tæp sextíu ár
og vegna þess hvað minningin er
ljúf og heimsóknirnar skildu ekk-
ert eftir nema gleði, þá er hún of-
arlega í minni. Síðan eftir að ég
fullorðnaðist höfum við Hilli ver-
ið ágætir vinir. Lengst af starfs-
ævinni starfaði hann sem verk-
stjóri og þar kom ljúfmennska
hans og sáttfýsi vel í ljós, hann
var raunar þannig skapi farinn
að hann var hvers manns hugljúfi
og mátti helst ekkert aumt sjá.
Um tíma var hann kokkur á milli-
landaskipum hjá Pálma svila sín-
um og átti það ágætlega við
hann. Eins og gengur og gerist
komu menn með ýmsan varning
úr þeim ferðum, ekki er ég viss
um að það hafi allt ratað heim til
hans, því helst vildi hann gefa
vinum og kunningjum og naut ég
þess oft, án þess að geta greitt
fyrir á móti.
Hilmar hefur átt við mikið
heilsuleysi að stríða um allnokk-
urn tíma, þar sýndi hann ótrúlegt
æðruleysi, því oft voru kvalirnar
miklar, en Árný var hans stoð og
stytta og var dugleg að vera hjá
honum þegar á sjúkrahúsdvöl
stóð. Oft kom ég við hjá Árnýju
og Hilla í þeim sama tilgangi og
hann og þeir félagar til foreldra
minna forðum, voru það sérlega
ánægjulegar stundir, gjarnan
teygðist lengur úr þeim en hjá fé-
lögunum forðum. Því miður verð
ég ekki heima til að fylgja þess-
um vini mínum til grafar.
Ég sendi Árnýju og fjölskyld-
unni samúðarkveðjur. Guð blessi
minningu Hilmars Ágústssonar.
Björn Jónasson.
Hilmar Ágústsson
í öllu breyta er vildir þú.
Gef ég verði sannur skáti
sólskinsbarnið þitt á jörð.
Svo að lokum þú mig látir
ljóma skært í þinni hjörð.
Þessi sálmur Hrefnu Tynes
lýsir Ragnheiði Jónu vel. Ragn-
heiður Jóna var ekki bara skáti,
móðir, eiginkona, dóttir, systir
og sannur vinur, heldur sann-
kallað guðs barn sem bar mikla
umhyggju fyrir öllum þeim sem
minna máttu sín.
Sofnar drótt, nálgast nótt,
sveipast kvöldroða himinn og sær.
Allt er hljótt, hvíldu rótt.
Guð er nær.
Elsku Trond, Ármann, Knut
Egel, Jan Olav, Ármann, Katrín
og Eyjólfur. Hugur okkar er hjá
ykkur.
Hanna Dóra, Trausti, Stef-
án, Magnús Jökull og Sig-
urður Óli.
Elsku Ragnheiður mín.
Nú er komið að leiðarlokum,
ég þakka þér fyrir samfylgdina
og vináttuna sem ég mun ávallt
geyma í hjarta mínu. Guð geymi
þig og varðveiti. Ég veit að
amma hefur tekið vel á móti þér.
Kallið er komið,
komin er nú stundin,
vinaskilnaðar viðkvæm stund.
Vinirnir kveðja
vininn sinn látna,
er sefur hér hinn
Margs er að minnast,
margt er hér að þakka.
Guði sé lof fyrir liðna tíð.
Margs er að minnast,
margs er að sakna.
Guð þerri tregatárin stríð.
(V. Briem.)
Hvíl í friði, elsku frænka, einn
daginn munum við hittast á ný.
Elsku Trond, Ármann, Knut
Egil, Jan Olav, Ármann, Kata og
Eyjólfur, megi góður Guð
styrkja ykkur og varðveita í
gegnum sorgina og lífið.
Elísabet Árnadóttir.