Morgunblaðið - 03.06.2011, Blaðsíða 22

22 MINNINGAR
MORGUNBLAÐIÐ FÖSTUDAGUR 3. JÚNÍ 2011
✝ Sigurjón Jóns-son fæddist á
Smyrlabjörgum í
Suðursveit 21.
október 1921.
Hann lést á Heil-
brigðisstofnun
Suðausturlands 29.
maí 2011.
Foreldrar hans
voru hjónin Jón
Jónsson, f. 20. maí
1884, d. 11. nóv-
ember 1968 og
Lucia Guðný Þórarinsdóttir, f.
11. janúar 1899, d. 26. ágúst
1998. Systkini Sigurjóns í ald-
ursröð eru: Nanna Halldóra, f.
1923, gift Karli Ágústi Bjarna-
syni, hann er látinn, þau eign-
uðust átta börn. Þóra Guðleif,
f. 1924 gift Þorsteini Jónassyni,
hann lést 1987, þau eignuðust
fjögur börn. Þorbjörg, f. 1927,
gift Ragnari Júlíusi Sigfússyni,
hann er látinn, þeirra börn eru
tvö. Jörundur, f.
1929, kvæntur
Önnu Jónsdóttur,
þau eignuðust eina
dóttur og átti
Anna eina dóttur
fyrir. Snorri, f.
1930, kvæntur
Torfhildi Ólafs-
dóttur. Baldur, f.
1932. Ingunn, f.
1935, hún lést 25.
desember 2005,
eftirlifandi maki
hennar er Þórarinn Guðjón
Gunnarsson, þau eignuðust
eina dóttur.
Sigurjón bjó lengst af á
Smyrlabjörgum, en haustið
1988 flutti hann að Kirkjubraut
40 á Höfn ásamt Baldri bróður
sínum og bjó þar þar til hann
flutti á Hjúkrunarheimilið.
Útför Sigurjóns fer fram frá
Hafnarkirkju í dag, 3. júní
2011, og hefst athöfnin kl. 14.
Ég heyrði Jesú himneskt orð:
„Kom, hvíld ég veiti þér.
Þitt hjarta’ er mætt og höfuð
þreytt,
því halla’ að brjósti mér“.
Ég heyrði Jesú ástarorð:
„Kom, eg mun gefa þér
að drekka þyrstum lífs af lind,
þitt líf í veði er“.
Ég leit til Jesú, ljós mér skein,
það ljós er nú mín sól,
er lýsir mér um dauðans dal,
að Drottins náðarstól.
(Stefán Thorarensen)
Þessar línur komu upp í hug-
ann þegar okkur barst sú fregn
að hann Sigurjón frá Smyrla-
björgum væri dáinn. Sú frétt
var hins vegar ekki alveg óvænt,
því bæði var aldurinn orðinn hár
auk þess sem hann var búinn að
vera veikur um nokkurt skeið,
þannig að þráin eftir hvíldinni
var orðin honum kærkomin.
Þrátt fyrir það er okkur sem
eftir lifum söknuður og þakklæti
í huga og hugurinn reikar til ár-
anna í sveitinni okkar.
Margar ljúfar minningar eig-
um við öll frá heimsóknum að
Smyrlabjörgum þar sem gest-
risni og höfðingsskapur ein-
kenndu heimilisfólkið og ekki lét
hann Sigurjón sitt eftir liggja
hvað það varðaði. Við munum
drekkhlaðin kaffiborð með um
það bil tuttugu kökusortum og
við munum líka að heimareykta
hangikjötið á Smyrlabjörgum
var það besta í heimi.
Sigurjón var alla tíð mikið
hraustmenni, stór og sterk-
byggður og eftir því duglegur
og hjálpfús með falslausa fórn-
arlund. Alltaf voru hann og
Baldur bróðir hans komnir til
aðstoðar ef einhversstaðar var
þörf fyrir þeirra starfskrafta og
fóru okkar heimili ekki varhluta
af þeirra hjálpsemi. Mörg hand-
tökin eiga þeir bræður í húskof-
unum og ýmsu öðru í Lækjar-
húsum og víðar í sveitinni.
Elsku bróðir og frændi, við
biðjum Guð að varðveita sálu
þína og allar góðu minningarn-
ar.
Takk fyrir allt, hvíldu í friði
og góða nótt.
Þín systir,
Þóra Guðleif, Kolbrún,
Inga Lucia, Jón og
þeirra fjölskyldur.
Lítil atvik eða myndir frá því
maður var barn eru ótrúlega
skýrar, eins og þær séu geymd-
ar á betri stað en það sem á eft-
ir kom. Þannig rifjast upp
myndir úr sveitinni af stórri
hendi sem strýkur belginn fram
af snoppunni á lambinu til að
nýborningurinn nái að draga
andann í fyrsta skipti, eða þar
sem Sigurjón bendir í hverju
skrefi hvar átti að keyra milli
bagga, eða vingjarnlegar at-
hugasemdir yfir eljunni í öllum,
þótt varla hafi verið til vinnu-
samari menn en þeir bræður
Baldur og Sigurjón.
Það voru forréttindi að kom-
ast í sveit á Smyrlabjörg þar
sem maður kynntist og tileink-
aði sér að hluta hugsunarhátt,
talsmáta og göngulag Suður-
sveitunga. Maður kunni eftir
sumarið að tala um girðingar og
gegningar, slægju og skúri,
kjarna og fosfat, við kunnum að
keyra, jafnvel höfðum prófað að
keyra gamla Chevrolet-vörubíl-
inn hans Sigurjóns. Reyndar
botnuðu vinirnir ekkert í þessu
bóndabulli þegar maður kom
heim að hausti. Maður var þó
stoltur af sinni sveit og gat sagt
vinunum frá þessari paradís sem
menn heimsækja nú í stórum
hópum eftir að svæðið varð að-
gengilegra.
Maður kynntist allri vinnu
með þessum heiðursmönnum og
tók þátt sem jafningi í flestu; að
girða, að heyja, fylgjast með
sauðburði, smala á hestum og
draga í réttum. Maður átti hund
sem fylgdi manni og kött sem
forðaðist mann, maður var í
embætti kúasmala og rölti eftir
beljurössum og var forstjóri
sem öllu réð og bar ábyrgð á
uppeldi móðurleysingja. Vissir
hlutir áttu samt bara heima í
sveitinni, eins og gúmmískórnir
sem Sigurjón hafði fengið
Munda gamla til að sóla tvisvar
um sumarið með bílslöngu-
gúmmíi. Þeir voru líka afleitir í
fótbolta þegar heim kom sem
var sumarvinna flestra borgar-
barna.
Vinnusemin og myndarskap-
urinn var ávallt í fyrirrúmi hjá
þeim bræðrum og voru alltaf
eitthvað að gera. Mér þótti
skrýtið að lesa um byggingu
pýramídanna á þessum árum,
hvernig höfðu menn tíma til að
standa í þessu þarna suðurfrá!
Á Smyrlabjörgum var tekinn
dagur á sumri til að dytta að
hvíta íbúðarhúsinu okkar með
fjóru burstunum sem blasa við
af þjóðveginum. Þessi bær er nú
áningarstaður ferðamanna sem
ferðast upp á jökulinn og sveit-
irnar í kring, Jökulsárlón, Öræf-
in og Skaftafell. Í sveitinni var
þó aldrei rætt um jökulinn sem
hluta af daglegu lífi, hann bara
lá þarna ofan á fjöllunum, þög-
ull. Engum datt í hug að fara á
hann nema til að bjarga ein-
hverju, fyrr en ferðamenn fóru
að streyma þangað. Maður var
orðinn stálpaður og farinn að fá
samanburð frá öðrum landsvæð-
um þegar maður gerði sér grein
fyrir náttúrufegurðinni kringum
jökulinn sem laðar að ferða-
menn langar leiðir.
Það eru gömul sannindi að
umhverfið mótar mannlífið, úr
þessu umhverfi komu Lúlla, Sig-
urjón og Baldur og voru forrétt-
indi að fá á sínum uppvaxtarár-
um að þekkja þetta heiðursfólk í
þessu fallega umhverfi.
Páll Ólafsson.
Sigurjón Jónsson
✝ Sigríður Jóns-dóttir fæddist
á Halldórsstöðum í
Reykjadal 8. júlí
1928 og ólst uppi á
Hömrum í Reykja-
dal. Hún lést á
Dvalar- og hjúkr-
unarheimilinu
Uppsölum, Fá-
skrúðsfirði, 26.
maí 2011. For-
eldrar hennar
voru Jón Friðriksson bóndi á
Hömrum í Reykjadal, f. 25.11.
1899, d. 30.7. 1990, og Friðrika
Sigfúsdóttir, f. 5.3. 1896, d. 10.3.
1971. Systkini Sigríðar eru: Sig-
rún, f. 17.11. 1923, d. 30.6. 1990,
Jón Aðalsteinn, f. 9.1. 1925, Val-
Unu Sigríði og Ríkeyju, barna-
börnin eru ellefu, b) Friðrik
Svanur, f. 6.5.1959, kvæntur
Bryndísi Gunnlaugsdóttur, þau
eiga tvö börn, Kolbrúnu Töru
og Sigursvein Árna, áður átti
Svanur börnin Davíð og Berg-
lindi, barnabörnin eru fimm, c)
Valþór, f. 24.7. 1960, d. 12.5.
1980. d) Unnsteinn Rúnar, f.
30.8. 1963, kvæntur Jóhönnu
Maríu Agnarsdóttur, þau eiga
dæturnar Telmu Ýri og Unni
Ósk og eitt barnabarn, e) Áður
átti Kári soninn Ásgrím Ragn-
ar, f. 18.11. 1950, kvæntur Jó-
hönnu G. Þorbjörnsdóttur, þau
eiga þrjú börn, Úrsúlu Rögnu,
Arnþór og Valþór og tvö barna-
börn.
Útför Sigríðar fer fram frá
Fáskrúðsfjarðarkirkju í dag, 3.
júní 2011, og hefst athöfnin
klukkan 14.
gerður, f. 1.12.
1929, Unnur, f.
12.2. 1933, d. 1.7.
2000 og Þórdís, f.
7.10. 1934, d. 20.12.
1971.
Sigríður giftist
Kára Jónssyni sjó-
manni, f. 9.12. 1930.
d. 17.11. 2003. For-
eldrar hans voru
Guðný Svanhvít
Guðmundsdóttir, f.
29.10. 1909, d. 5.8. 1998, og Jón
Bernharð Ásgrímsson, f. 20.8.
1900, d. 12.5. 1936. Synir Sigríð-
ar og Kára eru: a) Jón Bern-
harð, f. 20.12. 1957, kvæntur
Þórunni Lindu Beck, þau eiga
fjögur börn, Kára, Pál Marinó,
Í dag kveðjum við kæra
tengdamóður okkar, Sigríði
Jónsdóttur. Sigga eins og hún
var ávallt kölluð var fáum kon-
um lík. Hún hafði mjög sterkar
skoðanir á mönnum og málefn-
um og lá ekki á þeim. Það gat
verið gaman að taka snarpar
samræður við hana hvort sem
var um pólitík eða önnur álita-
efni. Í pólitíkinni tók Sigga allt-
af afstöðu með Framsókn.
Hún var gamansöm og stolt
kona sem fór sínar eigin leiðir.
Sigga var mikil búkona og
hennar líf og yndi var að gefa
fólkinu sínu að borða og alltaf
var spurt þegar maður rak inn
nefið: „Ertu ekki svöng?“ Þá
kom ekki til greina að segja
nei, því það svar var ekki tekið
gilt.
Sigga var alin upp að Hömr-
um í Reykjadal og alltaf voru
sterkar taugar í dalinn sem
henni þótti fallegasti staður í
heimi. Þaðan fór hún á vertíð í
Sandgerði þar sem hún hitti
lífsförunautinn sinn hann Kára.
Sigga og Kári eignuðust fjóra
drengi.
Þau voru samrýmd og á
heimilinu var oft líf og fjör með
fjóra spræka stráka, heimili
sem ávallt stóð öllum opið.
Margar góðar minningar eru til
um þau hjónin spilandi marías
við eldhúsborðið á Gilsbakka.
Sigga tók á sínum tíma virk-
an þátt í starfi Rauða krossins
þar sem hún var gerð að heið-
ursfélaga og einnig var hún
heiðursfélagi í Ungmennafélagi
Austurlands.
Hún hafði mikinn áhuga á
knattspyrnu og missti helst
ekki af leik þegar synir og
barnabörn voru að spila.
Sigga vildi halda stóra veislu
þegar hún varð áttræð því hún
sagðist hafa meira gaman af því
að hitta fólkið sitt þá en í jarð-
arförinni sinni.
Sigga dvaldi á hjúkrunar-
heimilinu Uppsölum á Fá-
skrúðsfirði þar sem hún lést 26.
maí sl.
Að leiðarlokum viljum við
þakka tengdamömmu fyrir alla
þá ótal hluti sem hún hefur
gert fyrir okkur og afkomendur
okkar. Hvíl í friði, kæra Sigga.
Bryndís, Jóhanna María
og Þórunn Linda.
Hinsta kveðja til elsku
ömmu.
Ég sendi þér kæra kveðju
nú komin er lífsins nótt,
þig umvefji blessun og bænir
ég bið að þú sofir rótt.
Þó svíði sorg mitt hjarta
þá sælt er að vita af því,
þú laus ert úr veikinda viðjum
þín veröld er björt á ný.
Ég þakka þau ár sem ég átti
þá auðnu að hafa þig hér,
og það er svo margs að minnast
svo margt sem um hug minn fer,
þó þú sért horfinn úr heimi
ég hitti þig ekki um hríð,
þín minning er ljós sem lifir
og lýsir um ókomna tíð.
(Þórunn Sigurðardóttir)
Davíð, Berglind, Kolbrún
Tara og Sigursveinn Árni.
Elsku amma Dódó.
Með þessum orðum langar
mig að þakka þér fyrir alla þá
gleði, ást og umhyggju sem þú
hefur gefið mér í gegnum tíð-
ina. Sú hugsun að þið afi séuð
sameinuð á ný léttir sorgina
mikið.
Þagna sumars lögin ljúfu
litum skiptir jörðin fríð.
Það sem var á vori fegurst
visnar oft í fyrstu hríð.
Minning um þann mæta gróður
mun þó vara alla tíð.
Sigríður Jónsdóttir
✝ Sigurður Sig-urðsson fædd-
ist 1. ágúst 1932 í
Reykjavík. Hann
andaðist á Heil-
brigðisstofnuninni
á Hvammstanga 20.
maí 2011.
Foreldrar hans
voru Sigurður Jóns-
son rafvirkjameist-
ari og Vigdís Anna
Gísladóttir, bæði
ættuð frá Þykkvabæjarklaustri í
Álftaveri. Systkini: Sigurveig,
maki Hjalti Þorvarðarson, Gísli
Þór, maki Sigrún Jónsdóttir, Jó-
hanna, maki Gudmund A. Han-
sen, Jón, fyrri kona Guðfinna
Jónsdóttir, seinni kona Dagmar
Guðmundsdóttir, Halla, maki
Sigurgeir Kjartansson. Sigurður
lifði öll systkini sín.
Sigurður byggði íbúðarhúsið
Mánagarð á Hvammstanga 1957
og bjuggu þau lengst af þar en
síðustu árin á Hjallavegi 14.
Ungur fór Sigurður að vinna fyr-
ir sér, var m.a. til sjós í Vest-
mannaeyjum og í síma-
vinnuflokki við störf í
Húnavatnssýslu. Starfsmaður
Mjólkurstöðvar Kaupfélags V-
Hún. frá 1959 þangað til hann
hóf störf í lögreglunni 1977.
Lauk námi í Lögregluskólanum
1979. Hafði þá í nokkur ár starf-
að sem héraðslögregluþjónn.
Hætti störfum 1998. Sigurður
var virkur í félagsmálum, í ung-
mennafélagi, slysavarnafélagi,
lionsklúbbi og seinustu árin í fé-
lagi eldri borgara.
Útför Sigurðar fer fram frá
Hvammstangakirkju í dag, 3.
júní 2011, kl. 14.
Sigurður kvæntist
17. maí 1955 Sigríði
Ásu Guðmunds-
dóttur, f. 17.9. 1933.
Foreldrar hennar
voru Guðmundur
Gíslason brúar-
smiður og Valgerður
Þorsteinsdóttir. Syn-
ir Sigurðar og Ásu
eru: 1) Guðmundur, f.
1955, maki Sóley
Ólafsdóttir. Þeirra
börn eru: Guðmundur Valur, maki
Bergþóra Tryggvadóttir, þau eiga
þrjú börn; Sigurður Þór, maki
Hildur Stefánsdóttir, þau eiga
þrjú börn; Sigríður Ása, maki
Gunnar Reynisson, hún á eitt
barn. 2) Sigurður Hallur, f. 1967,
maki Stella Steingrímsdóttir.
Börn þeirra eru Eva Björg, hún á
tvö börn, og Sigurður Örn.
Mig langar að minnast hans
afa míns í nokkrum orðum.
Afi var alveg sérstaklega
góður maður og það eru margar
góðar stundir að minnast.
Á nánast hverjum degi eftir
sundæfingu hjá mér fór ég heim
til ömmu og afa og aldrei klikk-
aði það að þau ættu eitthvað
handa manni.
Það var alveg sama hversu
stutt hafði verið frá því að mað-
ur hitti afa seinast, hann var
alltaf jafn áhugasamur um hvað
væri í gangi í lífinu manns, allt-
af spurði hann hvernig gengi í
skólanum og vinnunni, jafnvel
þótt maður hefði síðast hitt
hann daginn áður, og hafði allt-
af trú á því að maður myndi
rúlla upp prófunum og ná langt
í lífinu. Mér fannst alltaf gaman
að fara með afa þegar hann
þurfti að sinna einhverjum er-
indum. Þegar ég var hjá þeim
og hann þurfti að fara eitthvað,
vitja um netin sem hann lagði
niður við sjó, eða skjótast eitt-
hvað fyrir hana ömmu vildi ég
alltaf fara með honum, því mér
fannst mjög gaman að vera með
honum. Það geislaði af honum
hlýjan og góðmennskan.
Nú þegar leiðir skilur er gott
að geta hugsað um allar þessar
góðu stundir hjá afa og ömmu.
Sigurður Örn Sigurðsson.
Mikið finnst mér óraunveru-
legt að sitja hér og skrifa þessa
minningargrein um hann afa.
Hugur minn flytur mig til
þess tíma þegar afi kom fyrst
inn í mitt líf, þá ég var um það
bil 7 ára gömul. Afi og amma
tóku mér opnum örmum frá
fyrsta degi og hefur það verið
þannig alveg síðan. Betri ömmu
og afa hefði ég ekki getað valið
sjálf. Hann var alltaf svo traust-
ur, rólegur og góður maður, og
þegar maður rölti yfir til þeirra
í heimsókn fann maður alltaf
fyrir öryggi og vissi að nú yrði
sko dekrað við mann.
Það var ekki bara við mann-
fólkið sem fann fyrir góð-
mennsku afa því oft á tíðum var
algjörlega ómögulegt að fara út
að ganga með Skugga, hundinn
okkar, nema að kíkja við hjá
þeim í leiðinni. Hann vissi líkt
og ég að þar var gott að vera og
dró mig iðulega að húsinu
þeirra.
Eftir að ég flutti til Reykja-
víkur fækkaði heimsóknunum til
ömmu og afa talsvert en síðast
þegar ég, mamma, pabbi og
Siggi fórum öll saman í heim-
sókn til þeirra sátum við Siggi
bróðir heillengi að spjalla við
afa um starf hans í lögreglunni.
Okkur Sigga hefur alltaf langað
að fara í lögregluna og þegar afi
sagði okkur frá starfinu sínu
geislaði af honum. Við systkinin
tölum enn um það hversu gam-
an það var að tala við hann um
þetta og hversu vænt okkur
þykir um þessa stund.
Mér þykir mest sárt að hafa
ekki náð að kveðja afa almenni-
lega áður en hann fór. Þrátt
fyrir veikindin taldi ég okkur
hafa meiri tíma. Það allra síð-
asta skipti sem við hittumst
missti ég af því þegar afi og
amma lögðu í hann heim úr
bænum aftur og náði ekki að
knúsa hann bless, ég var inni að
svæfa litlu guttana og eins og
svo oft sofnaði ég með þeim.
Þegar ég vaknaði aftur voru
þau farin norður. Það stingur
mig í hjartað að ég hafi ekki
náð að kveðja hann afa minn en
ég er þó heppin að ég á fullt af
góðum minningum sem ávallt
munu lifa. Þó söknuðurinn sé
mikill, þá er það huggun harmi
gegn að afi hefur nú verið leyst-
ur frá þrautum síðustu mánaða.
Minning um góðan mann
mun lifa áfram í hjörtum okkar
og í arfleifð hans sem eru börn-
in, afabörn og langafabörnin.
Öll hafa þau erft eitthvað af
góðum eiginleikum hans.
Eva Björg.
Nú þegar við kveðjum Sigga
er okkur systkinunum efst í
huga sú hlýja og örlæti sem við
nutum ávallt af hans hálfu.
Minning hans mun lifa með
okkur um ókomna tíð.
Er sárasta sorg okkur mætir
og söknuður huga vorn grætir
þá líður sem leiftur úr skýjum
ljósgeisli af minningum hlýjum.
(HJH)
Elsku Ása, Gúndi, Hallur og
fjölskyldur, okkar innilegustu
samúðarkveðjur.
Gerður, Guðrún, Helgi Þór
og fjölskyldur.
Þegar kemur að kveðjustund
eftir nær 50 ára samferð renna
minningarnar gegnum hugann.
Við Siggi Sig. eða Siggi lögga,
eins og hann var oftast kallaður,
tengdumst fjölskylduböndum.
Komum hvor úr sínum lands-
hlutanum inn í fjölskylduna á
Sunnuhvoli. Ólíkir vorum við en
áttum mörg sameiginleg áhuga-
mál sem batt okkur vel saman.
Siggi var svaramaður minn í
brúðkaupi mínu og efalaust hef-
ur hann fundið til ábyrgðar
vegna þess, því alla tíð var hann
okkur Gerðu stoð og stytta. En
svona var Siggi. Sannur öðling-
ur, hógvær og viðmótsþýður og
gott til hans að leita.
Gott skapferli kom sér líka
vel í starfi hans sem lögreglu-
maður. Siggi var í lögreglunni á
Blönduósi á þjónustusvæði
sýslumannsins í Húnavatns-
sýslum og var mjög virtur í
starfi og naut mikils trausts
samborgaranna.
Siggi var félagslyndur og var
vel virkur í ýmsum félögum,
einkum ungmennafélagi og
seinni árin í félagi eldri borgara
í Húnaþingi vestra þar sem
hann var ákveðinn drifkraftur.
Siggi tróð sér aldrei fram en
sinnti af alhug þeim störfum
sem hann var valinn til.
Siggi var ágætur bridgespil-
ari, við vorum spilafélagar í all-
nokkur ár og gekk bara vel.
Margar minningar vakna og
gleðistundir rifjast upp úr sam-
eiginlegum utanlandsferðum, á
sólarstrendur eða í stórborgar-
ráp um verslunargötur eða
skoðunarferðir í kastala og söfn,
í leikhús eða í djassklúbb.
Sigurður Sigurðsson