Morgunblaðið - 03.06.2011, Blaðsíða 25

MINNINGAR 25
MORGUNBLAÐIÐ FÖSTUDAGUR 3. JÚNÍ 2011
✝ Konráð PállÓlafsson fædd-
ist 11. júlí 1936 á
Húsavík. Hann lést
á Landspítalanum
25. maí 2011. For-
eldrar hans voru
Kristín Jónasdóttir,
f. 23. júlí 1908, d. 1.
des. 1981, og Ólafur
Guðni Pálsson, f. 10.
mars 1896, d. 1. apr.
1966. Systur hans
eru Kristín Pálína Ólafsdóttir, f.
24. jún. 1932 (samfeðra),
og Sigríður Ólafsdóttir, f. 8.
okt. 1937, d. 11. apr. 1986.
Konráð kvæntist Ingigerði St.
Óskarsdóttur hinn 11. júlí 1958.
c) Frantz Adolf Håkansson, f. 11.
júní 1990. 4) Guðmundur Krist-
inn, f. 8. apr. 1964, maki Krittiya
Huadchai Konráðsson, börn
þeirra Tinna, f. 20. okt. 2003, og
Inga, f. 6. nóv. 2008. Fyrir átti
Guðmundur dótturina Henný, f.
9. sept. 1984.
Konráð ólst upp á Húsavík en
flutti ungur til Reykjavíkur til
vinnu. Hann og Inga hófu búskap
í Höfnunum en Konráð vann þá á
Keflavíkurflugvelli. Þaðan fluttu
þau í Blesugróf og 1974 á Grýtu-
bakka 2 í Breiðholti. Sumarið
2001 fluttu þau svo í Garðabæ.
Hann vann sem ungur maður um
tíma á Keflavíkurflugvelli, en
lengstan starfsaldur átti hann
hjá Grænmetisverslun ríkisins,
Þvottahúsi Ríkisspítalanna og
ÁTVR sem bílstjóri. Hann lét af
störfum árið 2001.
Útför Konráðs verður gerð frá
Vídalínskirkju í Garðabæ í dag,
3. júní 2011, kl. 15.
Þau eignuðust fjög-
ur börn; 1) Guðjón
Árni, f. 12. jan.
1959, maki Teresita
Ragmat. 2) Jónas
Sigurður, f. 4. des.
1960, d. 8. júlí 2000.
3) Jóna Ósk, f. 16.
apr. 1962, maki
August Håkansson,
þeirra börn: a) Óli
Gunnarr Håk-
ansson, f. 14. okt.
1982, maki Crystal Elaine Håk-
ansson, þeirra sonur er Konráð
Páll, f. 9. júlí 2008. b) Hildur
Arna Håkansson, f. 10. des. 1987,
maki Andri Buchholz, þeirra son-
ur er Logi Rafn, f. 18. apr. 2011.
Elsku pabbi minn. Orð eru
ansi fátækleg á þessari stundu.
Margt fer í gegnum hugann. Allt-
af varstu til staðar, þegar á þurfti
að halda. Ég var prinsessan á
heimilinu, eina stelpan í fjögurra
systkina hópi. Ef strákarnir voru
eitthvað leiðinlegir, þá varst þú
ekki í vandræðum með að gleðja
dótturina. Ó já, þá bauðstu mér í
bíltúr til Selfoss því þar fékk ég
uppáhalds ísinn. Þetta lýsir öllum
þínum verkum. Það mátti alltaf
laga hluti, stóra sem smáa. Og
tími eða peningar eru ekki vanda-
mál. Eitthvað til að vinna með. Þú
þurftir aldrei á hjálp að halda.
Það höfðu allir nóg að gera og þú
vildir ekki trufla fólk. Þetta var
eitthvað sem fór ekki framhjá
nokkrum manni á síðustu vikum
ævi þinnar.
Elsku pabbi, það er svo skrítið
hvað maður verður lítill og hjálp-
arvana þegar veikindi á borð við
þín koma upp. Að geta ekkert
gert nema að vera til staðar. Þú
sem varla fékkst kvef öll þau ár
sem ég hef lifað, en greinist svo
með sjúkdóm sem tekur þig á að-
eins tveimur mánuðum. Við get-
um aldrei þakkað nóg allar þær
tilviljanir sem hafa orðið þessar
vikur. Að Konráð Páll yngri, hafi
verið hér hjá okkur í mars og
hversu vel þið nutuð samvista
hvor annars, að Óli Gunnarr og
Crystal skuli hafa getað komið
með litla nafna þinn og fengið að
vera með þér dagana frá 15. til 23.
maí. Að lítill Logi Rafn hafi feng-
ið skírn 15. maí og þú getað verið
með okkur, þennan fallega dag og
fylgst með honum, fyrstu 5 vikur
ævinnar. Litla Anika Briet, einn-
ig nýr einstaklingur í fjölskyld-
unni, náði ekki að kynnast afa
Konna nema að litlu leyti. Ég veit
að hún hefði átt hlut í hjarta afa
Konna eins og við öll hin. Litli
ljúfur Konráð Páll talar um afa
Konna, sem hann getur ekki
heimsótt oftar og veltir fyrir sér
hvort afi Konni fari með afa-flug-
vél til himna. Ég get haldið svona
áfram. Minning þín mun ætíð
fylgja mér og ég vona svo inni-
lega að geta verið mínum börnum
og barnabörnum eitthvað í lík-
ingu við ykkur mömmu. Það var
ykkur þungbær reynsla þegar
Siggi bróðir kvaddi þennan heim
sumarið 2000. Og nú hittist þið
aftur á æðri stöðum. Við munum
passa mömmu fyrir þig og vera
henni styrkur í hennar sorg.
Elsku pabbi minn, takk fyrir
allt sem þú hefur verið mér, Aug-
usti og okkar börnum. Minning
þín mun verða ljós í lífi okkar.
„Fótsporin í sandinum: Hann
nokkurn dreymdi draum. Hann
dreymdi að hann væri á gangi
með Drottni á ókunnri strönd.
Atburðir úr lífi hans birtust hon-
um og hann sá lífshlaup sitt sem
spor í sandinum. Við hlið fótspora
hans voru fótspor Drottins sem
fylgdu honum hvert fótmál frá
því hann bað hann að koma inn í
líf sitt. Þegar síðasti atburðurinn
hvarf honum sjónum leit maður-
inn yfir fótsporin. Hann tók eftir
því að í hvert sinn sem erfiðleikar
höfðu orðið á vegi hans voru að-
eins ein fótspor í sandinum. Dap-
ur í bragði spyr hann Dottinn:
„Þú sagðir mér eitt sinn þegar ég
ákvað að fylgja þér að þú myndir
ganga með mér alla leið. Ég skil
ekki hvers vegna þú yfirgafst mig
þegar ég þurfti mest á þér að
halda.“ Drottinn svaraði: „Barnið
mitt, ég elska þig og ég yfirgef
þig aldrei. Á tímum erfiðleikanna
þar sem þú sérð aðeins ein fót-
spor, þá bar ég þig í örmum mín-
um.““
Þín dóttir,
Jóna Ósk.
Tengdafaðir minn, Konráð
Páll, lést á Landspítalanum 25.
maí sl. eftir skamma sjúkdóms-
legu. Það er erfitt að horfa upp á
einstakling, sem varla hefur
fengið kvef í minningu minni, lúta
í lægra haldi fyrir vægðarlausum
sjúkdómi á fáeinum mánuðum.
Konráði kynntist ég þegar við
Jóna Ósk dóttir hans fórum að
draga okkur saman fyrir réttum
þrjátíu árum. Hann var ekki
margmáll maður, en hugsaði sitt
og afar traustur í samskiptum,
sannkallað ljúfmenni. Hann var
mikill afi og alltaf reiðubúinn að
sinna barnabörnum sínum sem
og okkur þegar á þurfti að halda,
hvort sem var með skutli til og frá
skólaviðburðum eða öðru, smáu
sem stóru. Í gegnum árin hefur
hann alltaf verið klettur í tilveru
okkar, hann og Inga alltaf saman
í einu og öllu. Eftir nærri 55 ára
samveru er hennar missir mest-
ur. Konráð og Inga urðu fyrir
miklu áfalli þegar sonur þeirra
Jónas Sigurður lést skyndilega
árið 2000 af bráðaheilahimnu-
bólgu. Það sár held ég að hafi
aldrei gróið. Konráð stundaði að
mæta í sund snemma morguns í
áratugi, það snerist bæði um
heilsurækt og félagsskap og var
mikð frá honum tekið þegar hann
hætti að geta stundað það sl.
haust.
Við urðum þess áskynja í vetur
að heldur var af honum dregið, en
enginn sjúkdómur greindist fyrr
en seint í mars sl. Hann flíkaði
ekki tilfinningum né líðan sinni
þá né endranær, en oft held ég að
sjúkdómur hans hafi valdið hon-
um meiri óþægindum en hann
vildi vera láta. Á afmælisdegi
Konráðs árið 2008 var nýfæddum
langafastrák gefið nafnið hans,
með því vildi sonur minn heiðra
og þakka afa sínum. Lítill Konráð
Páll á nú erfitt með að skilja hvar
„afi Konni“ er.
Hinn 15. maí sl. var annar ný-
fæddur langafastrákur, Logi
Rafn, skírður. Þar var Konráð
með okkur á fallegum og notaleg-
um degi og fagnaði í faðmi fjöl-
skyldunnar, það var í síðasta
skipti sem hann gat verið með
okkur með þessum hætti.
Ég þakka tengdaföður mínum
samfylgdina og vinsemd í minn
garð sem aldrei bar skugga á.
August Håkansson.
Í dag kveð ég elsku afa minn
Konna. Við systkinin höfum alltaf
verið mikið hjá afa og ömmu og
hefur alltaf fundist mjög gaman
að heimsækja þau enda stjanað
við okkur. Það hefur ekkert
breyst og því erfitt að kveðja afa,
sem þótti sælla að gefa en þiggja.
Afi var alltaf tilbúinn að skutla
okkur hvert á land sem er eða
hjálpa okkur ef við þurftum á að-
stoð að halda. Ég minnist þess
sumarið eftir að ég fékk bílpróf
þegar mamma og pabbi voru er-
lendis að ég gisti hjá afa og
ömmu. Ég var með bíl foreldra
minna að láni og þegar ég hafði
verið þar í tvær nætur kom afi og
bað mig um lykilinn að bílnum því
hann ætlaði að þvo hann fyrir
mig, það gengi jú ekki að ég væri
á óhreinum bíl.
Afi var alltaf að bardúsa eitt-
hvað. Mætti í sund alla daga árs-
ins sem opið var og mætti þangað
áður en sundlaugin var opnuð. Þá
var hann iðinn við að þvo bílinn
sinn og halda honum eins og nýj-
um. Hann vildi halda umhverfi
sínu fínu og því sló hann alltaf
grasið í fjölbýlishúsinu þar sem
hann og amma bjuggu. Þegar ég
fór eitthvað með honum man ég
alltaf eftir honum trallandi undir
stýrinu. Það er erfitt að trúa því
að ég muni ekki heyra hann tralla
meira undir stýri, greiða hárið
sitt með greiðunni sem ávallt
fylgdi honum eða spjalla við hann
um daginn og veginn. Nýlega
eignaðist ég svo son sem var
skírður 15. maí og mér þótti
ósköp vænt um að afi gat verið
með þann dag og að vita hversu
vænt honum þótti um það. Eftir
að afi var lagður inn á spítalann
föstudaginn eftir skírnina fórum
við fjölskyldan að heimsækja
hann. Það var gott að sjá afa
brosa þegar við komum í heim-
sókn og hve gaman honum þótti
þegar hjúkrunarkonurnar
spurðu um langafabarnið hans
sem sat í bílstólnum og virti lang-
afann fyrir sér. Honum þótti allt-
af vænt um öll afabörnin sín, það
fór ekki á milli mála. Það er svo
margt sem ég get þakkað honum
afa mínum fyrir að það er erfitt
að koma því öllu í orð. Eitt er víst
að hans verður sárt saknað.
Hildur Arna Håkansson.
Þegar hún Jóna hringdi og
sagði hann pabbi er dáinn, brá
mér þó ég ætti von á þessari frétt.
Þá ertu farinn á vit feðranna,
Konni mágur. Það var illvígur
sjúkdómur sem lagði þig að velli.
Þar bíður þín Sigurður sonur
ykkar, sem féll frá í blóma lífsins.
Árið 1954 kynntist ég Konna,
þegar við Sigga systir hans byrj-
um að vera saman. Þá var hann
að vinna hjá varnarliðinu. Ári
seinna fór hann að vinna hjá veit-
ingahúsi í Reykjavík. Þar kynnt-
ist hann Ingu konu sinni.
Konni var mikil áhugamaður
um íþróttir. Heima á Húsavík var
hann í frjálsum og sundi. Hann
varð fyrir því óhappi að meiðast á
hné á sundæfingu í Sundhöllinni í
Keflavík.
Konni hélt tryggð við íþrótt-
irnar. Þar sem hann gat ekki
keppt í hlaupi eða sundi, þá fór
hann að vinna á Laugadalsvell-
inum til að geta verið í kringum
áhugamál sitt.
Það koma margar góðar minn-
ingar fram í hugann. Það fyrsta,
hann var ekki á mörgum vinnu-
stöðum um ævina enda vel liðinn
alls staðar þar sem hann var,
enda var reglusemi og stundvísi
meðal hans stóru kosta.
Eftir að þið Inga byrjuðuð að
búa þá komu börnin.
Það var oft glatt á hjalla þegar
við vorum öll saman. Ýmist hjá
ykkur í
Reykjavík eða þið komuð suð-
ur í Innri-Njarðvík með börnin
ykkar fjögur, og okkar sex. Þá
var gaman.
Ég hef af svo mörgum minn-
ingum að taka frá þessum árum,
þú varst alltaf tilbúinn að hjálpa.
Einu sinni sem oftar þurfti að
mála stofuna hjá okkur fyrir
eina ferminguna. þá sagði
Sigga: „Ég fæ hann Konna bróð-
ur til að mála, það tekur miklu
skemmri tíma heldur en ef þú
gerir það sjálfur. Þegar hann er
búinn verða engar málningar-
slettur sem þarf að þrífa.“ Svona
var Konni algjört snyrtimenni.
Hvíl í friði, kæri mágur og
frændi.
Fjölskyldan frá Narfakoti
vottar Ingu og fjölskyldu djúpa
samúð.
Hrafn Sveinbjörnsson.
Konráð Páll
Ólafsson
✝ Þorsteinn Sig-urðsson fædd-
ist í Reykjavík
22.11. 1926. Hann
lést á Landspít-
alanum í Fossvogi
27.5. 2011.
Foreldrar Þor-
steins voru Guð-
björg Ólafía Magn-
úsdóttir, f. 14.2.
1890, d. 4.10. 1971,
og Sigurður Jóns-
son, f. 15.3. 1892, d. 13.1. 1977.
Systkini Þorsteins sammæðra:
Magný Guðrún, f. 1911, d. 1993,
Oddgeir, f. 1913, d. 1992, Sig-
urður Óskar, f. 1915, d. 1999,
Salóme Björg, f. 1917. d. 1998,
Bárður Sigurðs, f. 1918, d. 1974,
Jón Helgi, f. 1921, d. 2007.
Systkini Þorsteins samfeðra:
Guðrún, f. 1915, d. 1958, Gunn-
ar, f. 1917, d. 1966, drengur, f.
1919, d. 1919, Jón Haraldur, f.
1920, d. 1951, Egill, f. 1920, d.
1953, Sigurður Þórir, f. 1921, d.
1942, Auður, f. 1924, d. 2005,
Arnþóra Halldóra, f. 1925.
Þorsteinn kvæntist 15.9. 1951
Þórhildi Rögnu Karlsdóttur, f.
9.4. 1920, dóttur hjónanna Karls
Þorbergs Þorvaldssonar, f. 18.8.
1895, d. 25.7. 1982, og k.h. Sig-
urveigar Magnúsdóttur, f. 8.11.
1888, d. 11.3. 1969. Börn Þor-
steins og Þórhildar eru: 1) Karl,
f. 31.1. 1952, kvæntur Margréti
Geirrúnu Kristjánsdóttur, f. 9.3.
1967, talkennaraprófi 1969 frá
Statens Spesiallærerskole í Osló
og embættisprófi (cand. paed.
spec.) í spesialpedagogikk frá
Statens Speciallærerhögskole í
Bærum 1979. Hann var sér-
kennslufulltrúi Fræðsluskrif-
stofu Reykjavíkur 1969-1977 og
1979-1981. Talkennari grunn-
skóla Reykjavíkur frá 1. október
1981 til janúarloka 1982. Skóla-
stjóri Þjálfunarskóla ríkisins frá
1. febrúar 1982, vorið 1982 tók
hann við stjórn Safamýrarskóla,
þar starfaði hann til 1. sept-
ember 1988. Stýrði starfsleikni-
námi Kennaraháskólans 1988-
1993. Skólastjóri Fullorð-
insfræðslu fatlaðra 1994-1995.
Þorsteinn sat í stjórn Stétt-
arfélags barnakennara í
Reykjavík 1963-1965, í stjórn
Byggingasamvinnufélags
barnakennara 1963-1982, í
stjórn Sambands ísl. barnakenn-
ara 1966-1974, formaður Félags
ísl. sérkennara 1971-1975, í
Fræðsluráði Reykjavíkur 1970-
1977, ritstjóri Menntamála
1964-1970, auk þess að starfa í
fjölda opinberra nefnda um
skólamál, einkum sérkennslu.
Árið 1954 stofnaði hann Þórs-
útgáfuna, samdi og gaf út fjölda
námsgagna og bóka, einkum um
sérkennslu.
Útför Þorsteins fer fram frá
Dómkirkjunni í Reykjavík 3.
júní 2011 kl. 13.
1957, börn þeirra:
Þórhildur Ragna, f.
31.10. 1977, sonur
hennar Karl Leó
Sigurþórsson, f.
1.11. 1997, Kristján
Magnús, f. 10.4.
1980, og Guðbjörg
Hulda, f. 26.5. 1990.
2) Guðbjörg, f. 1.9.
1954, gift Halldóri
Bjarnasyni, f. 17.4.
1947, sonur Guð-
bjargar Þorsteinn Örn Andr-
ésson, f. 22.3. 1970, börn hans
Andri Snær, f. 28.2. 1994, Sindri
Snær, f. 28.2.1994, og Bjarki
Snær, f. 21.2.1998, sonur Guð-
bjargar og Halldórs Snorri, f.
4.11. 1974, dóttir hans Gréta
Guðný, f. 17.11. 1993. 3) Baldur,
f. 30.12. 1960, kvæntur Guð-
björgu Lindu Udengaard, f.
31.7. 1966, börn þeirra: Elín
Anna, f. 16.10. 1988, og Þórður
Hans, f. 15.1. 1992.
Þorsteinn ólst upp hjá ein-
stæðri móður sinni og stórum
systkinahópi í Reykjavík. Hann
vann sem verkamaður árin
1940-1946. Hann veiktist af
berklum 1947 en lauk prófi frá
Kennaraskólanum 1952, var
ráðinn sem skólastjóri við
barna- og unglingaskólann á
Hólmavík 1952-1953, síðan sem
kennari við Melaskólann 1953-
1968. Þorsteinn lauk sérkenn-
araprófi í spesialpedagogikk
Haustið 1983 var ég að stíga
mín fyrstu spor sem leiðbeinandi
og þroskaþjálfi við Safamýrar-
skóla. Skólastjóri við skólann
var Þorsteinn Sigurðsson. Þor-
steinn bjó yfir mikilli reynslu
varðandi sérkennslu og var
óspar og fús til að miðla úr sín-
um reynslubrunni. Hann tók
mér afar vinsamlega, stóð fast
við bakið á mér, hrósaði þegar
honum fannst ég eiga hrós skilið
og gagnrýndi á jákvæðan og
uppbyggilegan hátt það sem
betur mátti fara. Í raun má
segja að Þorsteinn hafi átt einn
stærstan þátt í að móta mig sem
starfsmann á þessu sviði. Hann
hvatti mig til að afla mér rétt-
inda á sviði sérkennslu og lagði
sitt af mörkum til þess og rúm-
lega það. Þorsteinn var eldhugi
og maður gat ekki annað en
dáðst að því hversu virkur og
öflugur hann var í starfinu innan
skólans. Sérstaklega minnist ég
starfsleiknináms sem var verk-
efni sem kennarar sérskólanna
tóku þátt í undir stjórn Kenn-
araháskóla Íslands. Þorsteinn
átti líklega stærstan þátt í því að
ýta því verkefni úr vör og lagði
nótt við dag til þess að svo
mætti verða. Minnist ég þess
þegar Þorsteinn stóð alla nóttina
við ljósritunarvélina í Safamýr-
arskóla til þess að námshefti
yrðu tilbúin í námskeiðsbyrjun.
Ég dáðist alltaf að Þorsteini
og það er ekki langt síðan ég var
að ræða um örlagavalda í lífi
mínu og nefndi hann fyrstan
varðandi það starf sem ég valdi
mér. Eins og gerist og gengur
þá líður tíminn hratt og menn-
irnir kveðja einn af öðrum. Nú
var komið að Þorsteini. Í gegn-
um tíðina hafa legið saman í
störfum leiðir okkar Baldurs
sonar hans og Lindu tengda-
dóttur hans. Ég sendi þeim mín-
ar innilegustu samúðarkveðjur.
Ég minnist Þorsteins með hlýju.
Mikið þótti mér nú vænt um
hann. Ég minnist þess hversu
góður maður hann var og hvað
hann var sterkur leiðtogi og öfl-
ugur í sínu starfi. Minning hans
lifir um ókomna tíð.
Halldór Gísli Bjarnason.
Í dag kveð ég minn kæra
læriföður, Þorstein Sigurðsson,
sérkennara og skólastjóra. Þor-
steinn varð skólastjóri í Safa-
mýrarskóla 1982 á mínu öðru
starfsári þar. Þorsteinn var mik-
ill fagmaður og hafði sérstaklega
mikinn áhuga á kennslu og þá
sér í lagi kennslu þroskaheftra
barna og unglinga. Hann vann
mikið með lestur og hefur samið
ógrynni af námsefni tengdu
byrjendalestri. Þorsteinn var
mjög framsýnn maður og treysti
sínu fólki til góðra verka. Hann
var alltaf tilbúinn til að hlusta á
nýjar hugmyndir í starfinu og
hvatti fólk til framkvæmda. Ég
átti því láni að fagna að starfa
sem aðstoðarskólastjóri við hans
hlið eitt ár og það ár var mjög
lærdómsríkt, hann kenndi mér
margt sem ég bý enn að í mínu
starfi. Ég rökræddi stundum við
Þorstein um fræðikenningar og
kennslufræði, við vorum ekki
alltaf sammála en hann virti
skoðanir mínar og mína afstöðu.
Hann var alltaf að horfa út fyrir
landsteinana og leita að nýjung-
um, hann fékk erlenda fyrirles-
ara hingað og tók virkan þátt í
því sem þeir voru að kynna.
Hann heillaðist af nýjungum og
var ólmur í að koma þeim inn í
starfið. Hann ásamt fleirum
fékk hingað til lands breskan
fræðimann, Keith Humphreys
sem kom af stað starfsleikn-
ináminu sem var mjög hagnýtt
nám með vinnu og gagnaðist
beint inn í starfið. Hann var
einn af frumkvöðlum í gerð
skóla- og einstaklingsnámsskráa
og átti ég því láni að fagna að
vera í þessu upphafsteymi hvað
varðar námskrárvinnu. Hann
kom því til leiðar að við nokkrir
kennarar í skólanum sóttum
námskeið í starfendarannsókn-
um hjá Keith Humphreys og
Colin Biot og vorum með í slíkri
rannsókn. Síðan hvatti hann
okkur nokkur til að fara af stað
með slíkar rannsóknir sem við
og gerðum um tíma. Hann
studdi okkur 4 kennara skólans
þegar sú hugmynd kviknaði
meðal okkar að fara með nokkra
nemendur til Spánar í páskafrí-
inu. Þorsteini fannst sjálfsagt að
við færum, við gætum það sem
við ætluðum okkur og í ferðina
fórum við.
Þorsteinn sagði alltaf að
kennsla væri list, leiklist, kenn-
ari væri eins og leikari í hlut-
verki, það yrði að fara vel með
hlutverkið og leggja mikla natni
í það, annars tækist ekki vel
upp. Þorsteinn er sá maður sem
ég vitna oft til og minnist margs
sem hann kenndi mér og nýti í
daglegu starfi. Ég lærði margt
af honum svo sem að hafa trú og
traust á samverkafólkinu og það
sem er svo mikilvægt, að veita
athygli öllum litlu sigrunum í líf-
inu. Hann gaf mér gott vega-
nesti út í lífsstarfið og fyrir það
er ég ætíð þakklát. Ég kveð þig,
kæri Þorsteinn, með þér er far-
inn mikill og merkur fræðimað-
ur, það eru forréttindi að fá að
vinna með svo merkum manni
sem þér. Ég kveð þig, Þor-
steinn, í mikilli þökk fyrir allt
sem þú gafst mér í veganesti út í
lífið, fræði, traust og trú.
Farðu í friði, kæri Þorsteinn.
Björk Jónsdóttir.
Þorsteinn Sigurðsson