Morgunblaðið - 07.06.2011, Blaðsíða 21

MINNINGAR 21
MORGUNBLAÐIÐ ÞRIÐJUDAGUR 7. JÚNÍ 2011
✝ Ágúst Krist-inn Guð-
laugur Björnsson
fæddist á Siglu-
firði 16. febrúar
1938. Hann lést
á Landspít-
alanum í Foss-
vogi 29. maí
2011.
Foreldrar
hans voru Björn
Olsen Björnsson,
verkamaður á Siglufirði, f.
11. sept. 1903, d. 29. maí
1976, og kona hans Kon-
kordía Ingimarsdóttir hús-
móðir, f. 14. júní 1905, d. 6.
ágúst 1987. Systkini: Ólína,
f. 1927, d. 1996, Þóra, f.
1929, d. 2006, Erlendur, f.
1931, d. 2000, Margrét, f.
1933, og Björn, f. 1946.
Ágúst kvæntist 1. desem-
ber 1961 Þrúði Márusdóttur,
f. 14. maí 1939 í Skagafirði.
Foreldrar: Márus Guð-
mundsson, bóndi á Bjarna-
stöðum, Akrahreppi í Skaga-
firði, f. 25. júlí
1902, d. 18. nóv.
1982, og kona
hans Hjörtína
Tómasdóttir hús-
móðir, f. 25.
ágúst 1906, d. 26.
ágúst 2002.
Ágúst hóf nám
í Ríkisprentsmiðj-
unni Gutenberg 1.
nóv. 1955 og lauk
þar námi og tók
sveinspróf sem prentari 17.
jan. 1960. Hann starfaði
lengst af við þá iðn. Hann
gerðist ungur félagi í Flug-
björgunarsveitinni í Reykja-
vík og starfaði með henni í
áratugi. Einnig var hann fé-
lagi í ÍR þar sem hann
stundaði frjálsar íþróttir og
skíði og var hann alla tíð
mjög virkur í starfi félags-
ins.
Jarðarför Ágústs fer fram
frá Hallgrímskirkju í dag, 7.
júní 2011, kl. 13.
Meira: mbl.is/minningar
Í dag kveðjum við kæran vin
og félaga, Ágúst Björnsson, eða
Gústa eins og hann var jafnan
kallaður. Alltaf er söknuðurinn
mikill þegar góður drengur fell-
ur frá. Gústi var sannarlega vin-
ur vina sinna og hélt fast utan
um hópinn. Upphafleg kynni
hófust við samstarf fjögurra
prentara sem unnu saman í
Prentsmiðjunni Hilmi á sjöunda
áratugnum. Í framhaldinu
mynduðust sterk tengsl fjöl-
skyldna okkar. Gústi og Þrúður
urðu heimilisvinir og tengdust
ekki síður börnum okkar og
barnabörnum.
Eins og gefur að skilja er
margs að minnast og mörgu
væri hægt að segja frá. Ferð-
irnar voru ófáar, klifin voru fjöll
og öslað yfir ár. Stundum kímdu
menn góðlátlega þegar Gústa
þótti nauðsynlegt að vaða árnar
til að kanna vaðið áður en hin-
um var hleypt út í. Fjallaferð-
irnar urðu leikur einn með hann
sér við hlið. Að sjálfsögðu var
hann alltaf fyrstur á tindinn
enda vel á sig kominn. En ekki
voru allir jafn fráir á fæti og
færi honum að leiðast biðin lét
hann sig ekki muna um að
stökkva niður aftur og draga
konur í andnauð upp brekkurn-
ar og stundum urðu ferðirnar
niður fleiri en ein.
Þegar komið var í náttstað
hóf Gústi upp raust sína og söng
„Áfram veginn í vagninum ek
ég“ með sinni fallegu tenórrödd,
þá þögnuðum við hin og nutum
augnabliksins. Fyrir rúmlega
tuttugu árum kenndi Gústi sér
þess meins sem að lokum sigr-
aði hann, en allan þann tíma var
hann jafn kátur og ef spurt var
hvernig er heilsan? Var svarið
ævinlega „Aldrei verið betri,
ekkert að mér“.
Hann sá um að það væri aldr-
ei langt á milli samverustunda,
meðal annars sótti hópurinn
okkar leikhús í áratugi og nú
síðast þann 8. apríl s.l. Að lok-
inni sýningu var svo sest niður í
Fellsmúlanum, spjallað og hleg-
ið. Þetta var okkar síðasta sam-
verustund með honum, því degi
síðar var hann lagður inn á
sjúkrahús og átti þaðan ekki
afturkvæmt. Í annað sinn fækk-
ar í hópnum því í júlí 2008
kvöddum við vin okkar Hrein
Pálsson. Teljum við víst að þeir
félagar muni á góðri stundu
taka saman skagfirska stemmu.
Með þessum orðum kveðjum við
Ágúst vin okkar og þökkum fyr-
ir allt það góða sem hann skilur
eftir í minningunni.
Hetjunni okkar, henni Þrúði,
vottum við okkar innilegustu
samúð og biðjum henni styrks
og blessunar.
Stella, Jóhanna,
Guðrún, Sæmundur
og Víðir.
Kveðja frá Lávarðaflokki
FBSR
Fallinn er frá einn af mátt-
arstólpum Flugbjörgunarsveit-
arinnar í Reykjavík, Ágúst
Björnsson. Gústi gekk í raðir
Flugbjörgunarsveitarmanna 18.
október 1961, átti því stutt eftir
af 50 ára ferli. Þó hann hafi verið
hættur í hefðbundnum björgun-
arstörfum lét hann sig starf
sveitarinnar varða.
Hann mætti á allar uppákom-
ur sveitarinnar fram á það síð-
asta og síðustu árin var hann
virkur í Lávarðaflokki FBSR
sem er flokkur eldri félaga innan
sveitarinnar. Þegar Gústi tók að
sér eitthvað þá var það klárað,
ekkert hálfkák. Hann hafði það
hlutverk á sjöunda áratugnum
að vera milligöngumaður Flug-
björgunarsveitarinnar og Skó-
verksmiðjunar Iðunnar á Akur-
eyri vegna framleiðslu á
gönguskóm. Það var ekki létt
verk, menn höfðu jafnmargar
skoðanir á skónum og þeir voru
margir. Einhvern veginn tókst
Gústa að lempa þessi mál svo út-
koman var úrvals gönguskór
sem einnig var hægt að smella á
gönguskíði. Verður hans ætíð
minnst með þakklæti fyrir þau
störf.
Gústi kláraði öll verk sem
hann tók að sér og má segja að
stundum hafi hann aðeins farið
fram úr sér. Hann hafði skoðanir
og stóð og féll með þeim, oft
gustaði í kring um hann, en hann
kom aldrei aftan að neinum og
var hreinn og beinn í öllum mál-
um. Mislíkaði Gústa eitthvað þá
fékk maður að heyra það, en svo
var það líka búið.
Hann var líka eins og fuglinn
sem varðveitir eggin sín hvað
varðar einkennismerki sveitar-
innar, en fáir eiga jafnmikinn
heiður og hann af því að við eig-
um okkar 60 ára einkennismerki
nánast eins og það var í upphafi.
Hann breiddi út vængina og um-
vafði merkið svo við því varð
ekki hróflað. Meðan honum ent-
ist heilsa til var Gústi mættur í
útköll sveitarinnar og aðrar
uppákomur. Gæti hann ekki
mætt þá hringdi hann að leita
frétta. Þeir voru þrír bræðurnir í
Flugbjörgunarsveitinni, Ágúst,
Björn og Erlendur sem lést um
aldur fram fyrir nokkrum árum.
Allir voru þeir bræðurnir góðir
skíðamenn og hörkutól til allra
verka. Hann er stór hópurinn
sem Gústi hefur kennt og þjálfað
á gönguskíðum í gegn um árinn.
Árið 2000 var Gústi kjörinn
heiðursfélagi í Flugbjörgunar-
sveitinni í Reykjavík, það eru að-
eins örfáir sem hljóta þann titil.
Var hann vel að því kominn. Auk
þess hafði hann verið sæmdur
brons-, silfur- og gullorðum
sveitarinnar í gegn um tíðina.
Fyrir nokkrum árum fór heilsu
hans að hraka og oft var talið að
nú væri þetta búið hjá Gústa, en
alltaf reis hann upp aftur. Alltaf
mætti hann í kaffið hjá Lávörð-
um á laugardögum þrátt fyrir að
vera fárveikur. Var talað um að
Gústi hefði mörg líf, en nú kom
að því að þau voru ekki fleiri og
þessi heiðursmaður lagði upp í
sína síðustu för. Það verður mik-
ill sjónarsviptir að Gústa brott-
gengnum. Við félagarnir í Lá-
varðaflokki FBSR sendum Þrúði
og fjölskyldu okkar innilegustu
samúðarkveðjur. Megi Guð varð-
veita minningarnar um góðan og
heiðarlegan dreng.
Grétar F. Felixson.
Hugurinn leitar enn á ný til
Siglufjarðar. Flest okkar eru
fædd árið 1938 og lágu leiðir
okkar saman frá blautu barns-
beini í gegn um Barnaskólann og
Gagnfræðaskólann, en þaðan út-
skrifuðumst við vorið 1955, þá 17
ára gömul. Eftir það skildi leiðir
og hópurinn tvístraðist eins og
gengur. En hin sterku bönd,
sem einkennt hafa Siglfirðinga
og sú samheldni, sem þeir hafa
ætíð sýnt, bæði búsettir og
brottfluttir, endurspegluðust í
þessum hópi. Við höfum alltaf
haldið tengslunum og fylgst náið
hvert með öðru auk þess að hitt-
ast a.m.k. einu sinni á ári og nú
seinni árin einu sinni í mánuði og
rifja upp gamlar minningar. Þær
eru ófáar ferðirnar, sem við höf-
um farið á gömlu slóðirnar, og
fyrir sex árum síðan þegar við
áttum 50 ára gagnfræðaafmæli
efndum við til mikils kaffihlað-
borðs á Dvalarheimili aldraðra á
Siglufirði, enda voru þar upp til
hópa okkar gömlu kunningjar og
vinir.
Nú er enn einu sinni höggvið
skarð í þennan góða hóp. Ágúst
Björnsson, vinur okkar, er fall-
inn frá og er hann sá áttundi í
áðurnefndum hópi. Við minn-
umst hans með mikilli gleði.
Hann var vakinn og sofinn yfir
velferð okkar allra og einn að-
aldrifkrafturinn í því að halda
okkur saman, skipuleggja ferða-
lögin og uppákomurnar og sjá
um að allt færi vel fram. Þá var
hann einstaklega ljúfur og hjálp-
samur við þau okkar, sem af ein-
hverjum ástæðum áttu við
vandamál að stríða. Hann gekk
nú ekki alveg heill til skógar
sjálfur, þar sem hann er búinn
að eiga í veikindum sl. 25 ár, en
það var til fyrirmyndar hvernig
hann tókst á við þessi veikindi
og kvartaði aldrei. Oft höfðum
við áhyggjur af því að farin væri
að styttast hjá honum lífsgang-
an, en alltaf reis Gústi upp og
hélt áfram að berjast. Hann
hafði ekki bara níu líf, heldur
miklu fleiri, og enda þótt hann
hafi sjaldan verið eins veikur og
undanfarnar vikur sögðum við
okkar í milli að hann myndi enn
einu sinni harka af sér og rísa
upp. En það fór á annan veg og
nú hefur hann fengið þá hvíld,
sem hann á skilið eftir flekk-
lausa lífsgöngu.
Ágúst var ekki fæddur með
gullskeið í munni. En vegna
dugnaðar og mikils metnaðar
náði hann markmiðum sínum í
námi og var prentiðn hans fag,
sem hann starfaði lengi við. Okk-
ur er kunnugt um að hann sá vel
um sína og er það einn besti
vitnisburður, sem nokkur maður
getur fengið.
Við kveðjum nú kæran vin og
óskum honum velfarnaðar á
ókunnum stígum. Þar mun hann
veita öðrum hjálp og umhyggju
á sama hátt og hann gerði í
þessu lífi.
Við sendum Þrúði og öðrum
ástvinum innilegar samúðar-
kveðjur um leið og við þökkum
allar góðu samverustundirnar og
biðjum góðan guð að varðveita
minningu hans.
Fyrir hönd bekkjarsystkina
frá Siglufirði,
Sveinn Gústavsson og
Gunnar Ragnars.
Ágúst Björnsson
✝ Gíslína Magn-úsdóttir (Lilla)
fæddist í Hafn-
arfirði 5. apríl
1927. Hún lést á
sjúkrahúsi Akra-
ness 29. maí 2011.
Foreldrar henn-
ar voru Magnús
Magnússon, sjó-
maður frá Seyð-
isfirði, f. 20. mars
1898, d. 30 ágúst
1967 og Sigríður Kristín Ás-
geirsdóttir frá Ísafirði, f. 11.
nóvember 1896, d. 8. apríl 1970.
Gíslína ólst upp hjá foreldrum
sínum í Reykjavík, lengst af á
Vitastíg. Faðir hennar hafði
orðið eftir á Íslandi einn systk-
ina sinna, aðeins 15 ára gamall,
er móðir hans sem var ekkja
flutti til Kanada ásamt þremur
systrum hans árið 1913. Gíslína
skrifaðist á við Ingibjörgu
ömmu sína og hélt sambandi við
föðursystur sínar og frændfólk í
Kanada alla tíð.
Gíslína útskrifaðist frá Verzl-
unarskóla Íslands 1946 og sama
ár giftist hún Óla Erni Ólafs-
syni, f. 1. júlí 1925, d. 7. maí
1976, skrifstofumanni og yf-
irbókara hjá Sementsverk-
býliskona Hlöðvers er Kristín
Waage. 3) Sigríður Kristín, hús-
stjórnarkennari, f. 22.3. 1951.
Maki Þórður Sveinsson múrs-
miður. Börn Sigríðar: 1) Helga,
hjúkrunarfræðingur, f. 1974,
maki Alexander Eck. Börn
þeirra eru Nína og Balthasar. 2)
Óli Örn, uppeldis- og mennt-
unarfræðingur, f. 1978, maki,
Karen G. Elísabetardóttir. Börn
þeirra eru Helgi Júlíus og Sig-
ríður Kristín. Sonur Óla Arnar
er Hlynur Björn. 3) Þóra, ís-
lenskufræðingur, f. 1980, maki,
Ármann Gestsson. 4) Atli Þór,
smiður, f. 1984. 4) Valentínus,
hafnsögumaður, f. 20.9. 1954.
Maki Halldóra Jónsdóttir, bóka-
safnsfræðingur. Börn þeirra: 1)
Jón, kerfisfræðingur, f. 1977,
maki Ásta Hallsdóttir. 2) Gíslína
Erna, ljósmóðir, f. 1979, maki
Hallgrímur Guðmundsson. Börn
þeirra eru Bergþóra Hrönn,
Gyða Kolbrún og Guðmundur
Óli. 3) Stefán, nemi, f. 1989.
Gíslína var lengst af heim-
vinnandi húsmóðir. Hún stund-
aði þó ýmis störf í afleysingum á
sumrin og einnig brá hún sér í
síldarsöltun. Eftir að Óli Örn
lést vann hún ýmis störf, lengst
starfaði hún í Búnaðarbank-
anum á Akranesi en hætti þar
70 ára gömul. Hún starfaði tölu-
vert að félagsmálum, m.a. í
Slysavarnafélagi Akraness.
Útför Gíslínu fer fram frá
Akraneskirkju í dag, 7. júní
2011, kl. 11.
smiðju ríkisins á
Akranesi. For-
eldrar hans voru
Ólafur Gísli Gunn-
laugsson, vélstjóri
á Akranesi, f. 3.
október 1893, d. 18.
nóvember 1981 og
kona hans Gyða
Halldórsdóttir, hús-
freyja, f. 11. sept-
ember 1896, d. 28.
desember 1985.
Hjónaband Gíslínu og Óla
Arnar var mjög farsælt. Þau
bjuggu alla tíð á Akranesi og
byggðu sér hús að Vesturgötu
143. Var heimili þeirra fallegt
og rómað fyrir gestrisni. Börn
þeirra eru: 1) Magnús læknir, f.
24.5. 1948. Maki Þóra Másdóttir
talmeinafræðingur. Dóttir
þeirra: Þórhildur, f. 1999. Dóttir
Magnúsar frá fyrra hjónabandi:
Gíslína Hrefna, f. 1969. 2) Hlöð-
ver Örn, rekstrartæknifræð-
ingur, f. 20.12. 1949. Maki Sig-
ríður Erla Eiríksdóttir,
hússtjórnarkennari, d. 1987.
Synir þeirra: 1) Óli Örn, cand
merc, f. 1975, maki Kristine
Andersen. 2) Eiríkur Kristinn,
nemi, f. 1981, sambýliskona
Birna Sigurjónsdóttir. Sam-
Elsku amma Lilla. Þegar þú
kvaddir var sólríkur dagur,
blankalogn og kirkjuklukkurnar
vestur í bæ slógu þér til heiðurs –
það var ákaflega falleg upplifun
fyrir mig við þessum sorgarfrétt-
um. Nú er komið að kveðjustund
og við minnumst ömmu Lillu –
ömmunnar með karakter stærri
en lífið sjálft. Svo stór var hann að
Helgi Júlíus er sannfærður um að
þið Guð séuð nú saman á hestbaki
á ljónum í Afríku.
Þegar ég var yngri var ótrú-
lega gaman að fá að gista hjá
ömmu á Sóleyjargötunni, mand-
arínur eða ísblóm yfir Derrick eða
Matlock og þú vissir alltaf hver
var sökudólgurinn. Þetta var
ótrúlegur hæfileiki og mér verður
hugsað til þín í hvert skipti þegar
mér tekst að giska á sökudólg –
ég giska, en þú vissir. Göngutúrar
út í kaupfélagið, heimsóknir til
þín í bankann og kaffiboðin hjá
þér á Sóleyjargötunni eru æsku-
minningar sem ég á aldrei eftir að
gleyma. Þú varst alltaf á flakki til
útlanda og alveg frá ég man eftir
mér varstu alltaf annað hvort að
koma heim frá útlöndum eða á
leiðinni út á einhverjar framandi
slóðir.
Við Hlynur hittum þig viku fyr-
ir andlátið og mig grunaði ekki að
það yrði okkar síðasti fundur sem
sameinaði samt svo margt, á þess-
um stutta tíma, sem við áttum
sameiginlegt og höfðum gaman
af; hvort öðru, brosi, tónlist og
vöfflum. Þú varst alltaf svo glöð
og þakklát að heyra í okkur eða
þegar við stoppuðum við hjá þér
og það var virkilega ánægjulegt
að geta glatt þig í hvert skipti sem
við hittumst eða heyrðumst. Við
Karen og börnin erum þakklát
fyrir margar góðar stundir og þín
verður sárt saknað þegar við kíkj-
um í heimsókn á Skagann.
Núna ertu loksins komin í faðm
afa eftir langan aðskilnað og ég
hugsa til ykkar með hlýju þar sem
þið vakið yfir okkur og barna-
barnabörnum ykkar. Við eigum
góðar minningar sem lifa áfram
og við fjölskyldan finnum huggun
við að rifja upp gamla og góða
tíma með þér.
Við erum þakklát fyrir sam-
fylgdina og biðjum Guð að geyma
þig.
Ég fel í forsjá þína,
Guð faðir, sálu mína,
því nú er komin nótt.
Um ljósið lát mig dreyma
og ljúfa engla geyma
öll börnin þín, svo blundi rótt
(Matthías Jochumsson)
Óli Örn, Karen og börn.
Elskuleg amma mín er látin.
Í huganum rifjast upp gamlar
góðar minningar um allar góðu
samverustundirnar með ömmu
Lillu. Ferðirnar með Akraborg-
inni til Reykjavíkur fyrir jólin,
þegar amma fór með okkur
frændsystkinin af Skaganum að
kaupa jólagjafir, rölta Laugaveg-
inn og í Kolaportið eru mér eft-
irminnilegar. Í ófá skiptin fengum
við Þóra frænka að gista hjá
ömmu á Sóleyjargötunni og þá
eldaði amma eitthvað gott og
bauð svo upp á slikkerí. Svo feng-
um við að kíkja í fataskápana,
draga fram gömlu hælaskóna og
kjólana og héldum tískusýningu
fyrir ömmu og Möggu Níelsar. Þá
var mikið fjör og mikið hlegið. Ár-
in liðu og alltaf hafa heimsóknir til
ömmu verið fastur liður í lífinu.
Amma var einstaklega gjaf-
mild og greiðvikin, veigraði sér
ekki við að bjóða manni hjálp ef
hún gæti orðið að liði. Þannig var
hún mér mikil hjálp þegar hún
passaði fyrir mig eldri stelpuna
mína, þá nokkurra mánaða, svo
ég gæti stundað skólann. Allt
framundir það síðasta bauðst hún
til að gæta langömmubarnanna ef
á þyrfti að halda, þrátt fyrir
heilsubrest.
Amma naut þess að ferðast,
hún ákvað að hætta að keyra og
reka bíl þegar afi lést og ferðast
frekar til útlanda á hverju ári. Það
gerði hún lengi vel og naut sín
með góðum vinum á erlendri
grundu. Síðustu árin blundaði
þessi þrá til að ferðast erlendis
enn í henni, en heilsan kom í veg
fyrir að ferðirnar yrðu eins marg-
ar og hugur hennar þráði. Hún
hafði einnig gaman af ferðalögum
innanlands og hafði unun af því að
vera boðið í sveitarúnt á góðum
degi.
Amma Lilla hafði sterkar skoð-
anir á öllum málum og fylgdist vel
með málefnum líðandi stundar,
hvort sem það var hér á landi eða
erlendis. Alltaf var gaman að
ræða við hana um hin ýmsu mál-
efni og alltaf stóð amma föst á
sínu og skildi ekkert í að ekki
væru allir sammála. Amma var
sjálfstæð kona og bjó í eigin hús-
næði allt fram á það síðasta.
Skjótt skipast veður í lofti,
skyndileg alvarleg veikindi komu
upp og kallið kom. Amma var
tilbúin til að kveðja, það sagði hún
mér sjálf stuttu fyrir andlátið.
Það var mér dýrmætt að vera hjá
henni þegar andlátið bar að og er
ég þess fullviss að afi kom og sótti
hana. Ég trúi því að nú séu þau
saman á ný.
Hvíl í friði, elsku amma Lilla,
þín verður sárt saknað.
Þín sonardóttir og nafna,
Gíslína Erna.
Gíslína
Magnúsdóttir
HJARTAVERND
Minningarkort
535 1825
www.hjarta.is 5351800


  


 



 
    
       
Vaktsími: 581 3300 & 896 8242 – www.utforin.is – Allan sólarhringinn
Komum heim til aðstandenda ef óskað er
ÚTFARARSTOFA ÍSLANDS
Sverrir Einarsson Kristín Ingólfsdóttir Jón G. BjarnasonHermann Jónasson