Morgunblaðið - 09.06.2011, Síða 22

22 MINNINGAR
MORGUNBLAÐIÐ FIMMTUDAGUR 9. JÚNÍ 2011
✝ Sverrir Ragn-ar Bjarnason
fæddist í Reykja-
vík 20. janúar
1927. Hann lést á
hjúkrunarheim-
ilinu Mörk 28. maí
2011.
Foreldrar
Sverris voru Ingi-
björg Steinunn
Brynjólfsdóttir, f.
2.1. 1883 í Reykja-
vík, d. 21.6. 1941 og Bjarni
Sverrisson, f. 13.5. 1879 að
Klauf í Meðallandi, d. 20.3.
1974. Systkini Sverris voru:
Sverrir, f. 27.5. 1903, d. 1912,
Ragnar Júlíus, f. 19.7. 1904, d.
1927, Sæmundur, f. 14.5. 1906,
d. 1991, Rannveig Kristjana, f.
29.1. 1909, d. 2001, Sigríður, f.
23.1. 1911, d. 2007 og Ásta
Lóa, f. 24.2. 1920.
Sverrir kvæntist 2.9. 1949
Steinunni Árnadóttur, f. 2.9.
1927 í Stykkishólmi. Foreldrar
hennar voru Guðbjörg Guð-
mundsdóttir, f. 10.6. 1904 á
Tröðum í Staðarsveit, d. 15.12.
1999 og Árni Jónsson, f. 27.4.
1895 í Hörgsholti í Miklaholts-
hreppi, d. 16.7. 1962. Börn
Sverris og Steinunnar eru: 1)
Bjarni, f. 3.4. 1950, kona hans
er Hanna María Oddsteins-
dóttur, f. 20.10. 1964. Börn
þeirra eru: Hildur, f. 24.9.
1988, í sambúð með Arnari
Inga Guðmundssyni, Íris, f. 6.
janúar 1995 og Ásdís, f. 29.
júní 1999. Áður átti Sverrir
Guðrúnu, f. 2.8. 1947 með Vil-
helmínu Adolphsdóttur. Synir
hennar eru Þórir Örn, Guð-
mundur Ágúst og Einar.
Sverrir ólst upp hjá for-
eldrum sínum sem bjuggu
lengi í Finnbogahúsi við
Kringlumýrarveg í Reykjavík.
Hann gekk í Laugarnesskóla
og var tvo vetur í gagnfræða-
skóla. Hann stundaði ýmsa
vinnu, fór meðal annars á síld
og vann nokkur ár hjá Hús-
gagnaverslun Kristjáns Sig-
geirssonar. Hann fór á verk-
stjóranámskeið á vegum
Sölumiðstöðvar hraðfrystihús-
anna og fékk réttindi sem fisk-
og síldarmatsmaður. Hann var
eftirlitsmaður hjá Sölumiðstöð-
inni og einnig verkstjóri í
frystihúsum. Þá gerðist hann
verktaki og vann m.a. mörg til-
boðsverk hjá Hitaveitu Reykja-
víkur og Gatnagerð Reykjavík-
ur. Árið 1996 stofnaði hann
Steinmótun ehf. ásamt Gunnari
syni sínum, sem rekur það enn.
Sverrir hafði mikinn áhuga á
stjórnmálum, gekk ungur í
Sjálfstæðisflokkinn og studdi
hann meðan heilsa og kraftar
leyfðu. Hann var félagi í Reglu
musterisriddara frá 1974.
Útför Sverris verður gerð
frá Háteigskirkju í dag, 9. júní
2011 og hefst athöfnin kl. 13.
dóttir, f. 12.2.
1947. Dætur þeirra
eru: Linda Björk,
f. 22.6. 1976, sonur
hennar er Óli
Kristinn Sig-
urjónsson, og
Guðný Sigríður, f.
2.10. 1981. Dætur
Hönnu Maríu eru:
Lára Jóhann-
esdóttir, f. 11.3.
1968, gift Sverri
Geirdal. Þeirra börn eru:
Hanna María, Guðfinnur og Jó-
hannes Dagur. Fyrir átti
Sverrir Aldísi. Lilja Jóhann-
esdóttir, f. 18.7. 1972. Hún var
gift Guðfinni Karlssyni sem er
látinn. Dóttir þeirra er Hafdís.
Lilja er gift Reyni Björnssyni.
Sonur þeirra er Jónatan. Fyrir
átti Reynir Önnu Karenu. 2)
Árni, f. 15.5. 1953. 3) Ingibjörg
Steinunn, f. 13.2. 1955, gift
Hrólfi Jónssyni, f. 24.1 1955.
Börn þeirra eru: Sigrún Inga,
f. 2.5. 1973, gift Þorgeiri Guð-
mundssyni. Þau eiga Dúnu
Steinunni og óskírðan Þor-
geirsson. Steinunn Björg, f.
8.1. 1986, í sambúð með Birki
Ingibjartssyni. Þeirra dóttir er
Fanney Inga. Ragnar Jón, f.
14.7. 1988. 4) Gunnar, f. 21.5.
1964, kvæntur Karenu Bergs-
17 ára gamall hitti ég Sverri
R. Bjarnason fyrst þegar hann
kom til dyra í Efstasundinu,
með þykkt hár, úfnar augabrýr,
útitekinn með sigggrónar hend-
ur. Ég síðhærður og rengluleg-
ur, að spyrja eftir dóttur hans.
Síðan eru liðin um 40 ár. Þegar
þetta var hafði hann stofnað
verktakafyrirtæki. Það gekk vel
og farið var í að byggja bílskúr
og við húsið í Efstasundi. Sem
nemi í húsasmíði og tilvonandi
tengdasonur tók ég þátt í þessu
og var mikið í Efstasundi. Fór
að heyra sögur af yngri árum
hans, m.a. þátttöku í starfi Sjálf-
stæðisflokksins, af uppvaxtarár-
um hans í Finnbogahúsi sem
stóð stutt frá þeim slóðum þar
sem ég ólst upp. Sverrir var
fæddur í gamla Íslandi þegar
varla var til vörubíll og svæðið
kringum Finnbogahús nánast
sveit, en þó borg. Þarna lék
hann sér tápmikill snáði.
Rétt um fermingu missti
hann móður sína og hafði það
mikil áhrif á uppvaxtarár hans.
Hann fór ungur að vinna fyrir
sér. Hann trúði á mátt sinn og
megin og reiknaði aldrei með að
nokkur maður gerði nokkuð fyr-
ir sig. Ég heyrði sögur af Bjarg-
arstígnum, húsbyggingu í
Stykkishólmi þar sem fjölskyld-
an bjó í tvö ár og síðar húsbygg-
ingu í Skeiðarvogi. Og svo var
Efstasundið keypt. Börnin þá
orðin fjögur, lífsbaráttan hörð,
langir vinnudagar og afrakstur
vinnunnar oft ekki mikill. Því
ekki úr miklu að spila á köflum.
En þegar ég kynntist honum
var allt á uppleið. Auk viðbygg-
inga í Efstasundi var byggt lítið
atvinnuhús í Stórhöfða, síðan
annað stærra í Hafnarfirði.
Hæð keypt í Stórhöfða og annað
hús í Hafnarfirði. Hann fór að
þurrka fisk ásamt því að vera
með stór verk fyrir Hitaveitu
Reykjavíkur. En röð atvika
gerði það að verkum að einn
daginn var allt farið, nema húsið
í Efstasundi. Á þeim árum sem
nú tóku við var hann einyrki í
Kolaportinu, tíndi krækling í
Hvalfirði, stofnaði verslun, var
vaktmaður um borð í skipum
o.fl. Þá aftur í verktakabrans-
ann og nú með syni sínum
Gunnari. Saman byggðu þeir
upp fyrirtækið Steinmótun.
Sverrir grúskaði í alls kyns
hlutum. Hafði gaman af djassi.
Og ferðalögum. Það var sama
hvort á móti blés eða vel gekk,
hann tók hlutunum af æðruleysi.
Alltaf boðinn og búinn að hjálpa.
Þegar við Ingibjörg byggðum
ásamt tveimur vinafjölskyldum
var Sverrir tilbúinn að lána tæki
og tól og leggja inn gott orð.
Hann var glaðvær og hispurs-
laus í fjölskylduboðum. Hafði
skoðanir á öllu. Vinum mínum
líkaði vel við hann og höfðu
gaman af rökum hans fyrir fjöl-
breyttum málefnum. Stundum
var hann stríðinn og þá féll mað-
ur í þá gryfju að taka hann of al-
varlega. Og hann gat verið þrár.
Ef hann beit eitthvað í sig varð
honum ekki haggað. Hann var
haldinn ríkri réttlætiskennd og
mátti ekkert aumt sjá. Fuglarn-
ir í Efstasundi nutu góðs af því,
en margar ferðirnar fór hann út
á bílskúrsþak með góðgæti
handa þeim. Af æðruleysi tók
hann veikindum sínum. Og
dauðann óttaðist hann ekki. Ótt-
aðist hann yfir höfuð nokkuð?
Ég varð alla vega ekki var við
það. Í huganum þakka ég Sverri
samfylgdina og við þessi vatna-
skil rifjast svo margt gott og
skemmtilegt upp.
Hrólfur Jónsson.
Afi minn Sverrir Ragnar
Bjarnason er dáinn. Hann hafði
sterkan persónuleika og hans er
sárt saknað. Hann vann alla
sína ævi með berum höndum og
það mótar sterklega mínar
fyrstu minningar um hann.
Hendur hans voru hlýjar, harð-
ar og skítugar. En það var
hreinn skítur. Hann gekk í köfl-
óttum skyrtum sem lyktuðu af
steypu. Hann átti marga bíla og
drakk kaffi úr hitabrúsa. Hann
kom stundum að sækja mig á
vörubíl þegar ég var að fara í
pössun í Efstasund. Svolítið
háskalegur karl og maður var
var um sig. En ég fann það ung
að þar fór traustur maður, sem
bar hag minn fyrir brjósti og
hlustaði á það sem ég sagði.
Þó svo að hann hafi unnið
hörðum höndum allt sitt líf var
hann mjög hugmyndaríkur og
sannkallaður grúskari. Hann
hafði herbergi í kjallaranum
fyrir sína pappíra. Þar ríkti
dásamleg óreiða, blöð og bækur
upp um alla veggi og í stöflum
og bunkum um allt, en hann
vissi hvar allt var í þessari fal-
legu hrúgu. Þetta voru pappírar
sem tengdust rekstrinum, en
líka alls konar aðrar upplýsing-
ar um aðskiljanlegustu hluti.
Hann lagði stund á ýmislegt um
ævina og ég veit ekki um nema
brot af því sem hann var að
stússa í dagana langa. Keyrandi
um Reykjavík og nágrenni að
huga að hinum og þessum mál-
um. Þegar ég varð eldri og fór
að sinna listsköpun var hann
oftar en ekki að gauka að mér
ýmsu efni, blaði eða bók, sem
orðið hafði á vegi hans sem
tengdist mínum hugðarefnum.
Hann var alltaf í hugmynda-
vinnu og vissi þess vegna margt
um marga hluti og hafði sterkar
skoðanir. Stundum svolítið ýkt-
ar, fannst mér. En það kenndi
mér að hugsa. Hann kenndi mér
að taka afstöðu og vita hvers
vegna mér þóttu hlutirnir eiga
að vera svona en ekki hinsegin.
Ég var nú ekki alltaf sam-
mála honum. Sérstaklega í póli-
tík. Hann var til hægri en hinn
afi minn, Jón, var til vinstri.
Svona líka hressilega, báðir
tveir. Og þetta mótaði mann.
Mér finnst ég ekki hafa verið
eldri en 6 ára þegar ég hafði
myndað mér skoðanir á heims-
málunum. Það var þeim að
þakka. Síðast þegar við höfðum
tóm til að spjalla, var hann að
segja mér hvernig honum hafði
tekist að byggja sitt fyrsta hús
með nokkrum klókindum. Í
rauninni hefði hann ekki átt að
geta það, því hann var peninga-
laus verkamaður. En hann sá
tækifæri þar sem átti að vera
lokað sund. Þegar við áttum
þetta spjall var hann á Land-
spítalanum og hafði verið næst-
um dáinn nóttina áður. En þá
skipti hann um skoðun, hætti
við að deyja, var hinn hressasti
og vildi ræða málin og var meira
að segja hættur að kjósa Sjálf-
stæðisflokkinn (ég efast þó um
að hann hefði staðið við það).
Við spjölluðum heillengi. Þó sá
maður að mjög var af honum
dregið.
Ég heimsótti hann á hjúkr-
unarheimili tveim dögum fyrir
andlátið. Þá var augljóst að
þetta voru síðustu dægrin. Þá
var ég að bíða eftir að sonur
minn myndi fæðast. Það er lög-
mál lífsins að einn kemur í ann-
ars stað. Það upplifði ég mjög
sterkt núna því að afi Sverrir
kvaddi þennan heim aðfaranótt
laugardags en drengurinn fædd-
ist á mánudegi. Ég þakka sam-
fylgdina. Minningarnar eru
margar sem ég geymi.
Sigrún Inga Hrólfsdóttir.
Mínar fyrstu minningar um
afa Sverri eru úr Efstasundinu.
Ótrúlega góðir og hlýir sumar-
dagar í fallegum garðinum þar
sem hægt var að gæða sér á
heimsins bestu jarðarberjum.
Afi að bauka í bílskúrnum sem
var fullur af alls kyns dóti. Ég
komst fljótt að því að hann var
mikill safnari og grúskari og
skrifstofan hans í kjallaranum
var ekki síður spennandi. Ég
man að mér fannst hún ná-
kvæmlega eins og skrifstofa
kortagerðarmannsins í teikni-
mynd sem ég horfði oft á þegar
ég var lítil. Sá var afar vitur og
átti svör við öllum lífsins spurn-
ingum. Afi var ekki svo ólíkur
honum með sínar úfnu auga-
brúnir og gráa hár. Svo spilaði
hann stundum fyrir mig djass
og reyndi að fá mig til að skipta
yfir í hljóðfæri sem hentaði bet-
ur þess konar tónlist en ég var á
þessum tíma að læra á þver-
flautu. Djassinn, stríðsárin og
allar þær breytingar sem því
fylgdu skiptu hann miklu máli
og þá fannst honum gaman að
lifa. Ég gleymi því seint þegar
hann lýsti fyrir mér deginum
þegar herinn kom til landsins.
Hann mundi nákvæmlega hvert
augnablik.
Ég var svo heppin þegar ég
var 15 ára að fá að vinna með
afa eitt sumar. Hann átti verk-
takafyrirtækið Steinmótun
ásamt móðurbróður mínum
Gunnari. Hjá þeim lærði ég að
vinna eins og maður, en ég
hellulagði og steypti gangstéttir
og í lok sumars var ég kaffibrún
og komin með væna upphand-
leggsvöðva. Þess á milli lulluð-
um við afi saman um götur
borgarinnar í gráum station-bíl
og hann sagði mér alls kyns sög-
ur og gaf mér kleinur og kaffi á
brúsa. Ég var þá líka að byrja
að mynda mér skoðanir og naut
þess að rökræða við hann um
málefni líðandi stundar. Hann
hafði vægast sagt sterkar skoð-
anir og oft á tíðum í hrópandi
ósamræmi við allt sem flestir
myndu kalla pólitíska rétthugs-
un. Enda var hann líka þannig
gerður. Hann hafði mikinn húm-
or, var með eindæmum stríðinn
og voru þau ófá fjölskylduboðin
þar sem honum tókst á óborg-
anlegan hátt að slá mannskap-
inn út af laginu með hnyttnum
athugasemdum.
Hann trúði á það að bjarga
sér og fussaði yfir hvers kyns
tepruskap. Hann var kannski
óheflaður á yfirborðinu en undir
því var vandaður og traustur
maður sem kenndi mér svo ótal-
margt.
Takk fyrir samveruna elsku
afi.
Steinunn Björg Hrólfsdóttir.
Sverrir Ragnar Bjarnason,
móðurbróðir okkar, var fæddur
og uppalinn sín fyrstu æviár í
Finnbogahúsi við Kringlumýr-
arveg í Reykjavík, yngstur
barna hjónanna Bjarna Sverr-
issonar og Ingibjargar Stein-
unnar Brynjólfsdóttur.
Enda þótt sagt sé, að Finn-
bogahús hafi verið í Reykjavík,
sem satt er, var þarna um að
ræða grasbýli og var eins og þá
var sagt, langt fyrir innan bæ og
næstu nágrannar voru bæði
sams konar grasbýli og lögbýlin
í kring þar sem Lækjarhvamm-
ur var næstur.
Fljótlega eftir að Sverrir
fæddist fjölgaði á heimilinu,
þegar börn systra Sverris, Sig-
ríðar og Rannveigar, bættust í
hópinn, þeir Jón, Bjarni, Logi
og Ingi Guðbrandssynir og Ingi-
björg Jóna Gunnlaugsdóttir.
Lítill aldursmunur var á
Sverri og elstu þessara frænd-
systkina hans og myndaðist
þarna eins konar systkinahópur
með góðri viðbót barnanna í
Fagradal ofar við Kringlumýr-
arveginn, en þar bjó Sæmundur
Bjarnason, bróðir Sverris,
ásamt konu sinni, Kristínu
Grímsdóttur. Voru það einkum
þrjú elstu börnin, sem þarna
koma við sögu. Í þessu umhverfi
óx Sverrir upp bæði í sveitasæl-
unni og bænum og við sjávarsíð-
una og varð með tímanum einn
af föstu punktunum í lífi okkar
og muna þeir eldri okkar eftir
honum úr Finnbogahúsi, en hin-
ir yngri fremur eftir að fjöl-
skyldan fluttist að Bjargarstíg
6.
Ekki breyttist þetta eftir að
Sverrir kvæntist Steinunni
Árnadóttur frá Stykkishólmi, en
þau bjuggu sín fyrstu hjúskap-
arár á Bjargarstígnum og eign-
uðust þar öll börnin sín fjögur.
Húsið að Bjargarstíg 6 er
gamalt og mun hluti þess a.m.k.
vera einn af Grundarbæjum,
sem Grundarstígur er kenndur
við. Aðeins var einn sími í hús-
inu. Svo hljóðbært var á milli
húshlutanna, að væri t.d. hringt
til einhvers í hinu húsinu, svar-
aði Steina eða einhver þeim
megin þilja, fór síðan inn í eld-
hússkáp, bankaði í bakið á hon-
um og kallaði, að síminn væri til
einhvers. Á þeim árum, þegar
ungt fólk liggur sem mest í sím-
anum, máttu þau kalla mikið
Sverrir og Steina.
Enda þótt Finnbogahús væri
nánast í sveit, mun áhugi Sverr-
is frá fyrstu tíð fremur hafa snú-
ið að sjónum og útgerð, fisk-
vinnslu og öllu því er að þess
háttar starfsemi laut. Sverrir
lagði fyrir sig eitt og annað, s.s.
útgerð, var bréfberi, fiskmats-
maður, sendibílstjóri um árabil
og loks verktaki við jarðvegs-
vinnu og hellulagnir.
Sverrir og Steina voru einn af
föstu punktum tilverunnar hjá
okkur og Steina varð fljótlega
ein af hópnum, en hópurinn
stækkaði óðfluga þegar allt
þetta fólk fór að eignast börn og
sumir mörg. Er svo komið, að
fjöldinn er meiri en svo, að yfir
sjáist við fljóta sýn. Við vitum
að við mælum fyrir munn
margra, sem hugsanlega munu
einnig gera það sjálfir, þegar við
minnumst með gleði þeirra sam-
vista sem við áttum og söknum
þess nú, að þær samvistir
skyldu ekki verða meiri og
lengri. En kallið kemur til okkar
allra og nú hefur Sverrir verið
kallaður. Við færum Steinu og
fjölskyldu hennar samúðar-
kveðjur.
Guð blessi minninguna um
góðan dreng.
Jón Guðbrandsson,
Bjarni Guðbrandsson,
Logi Guðbrandsson,
Ingi Guðbrandsson.
Sverrir Ragnar
Bjarnason
✝ Erna Þorvalds-dóttir fæddist á
Húsavík 5. júlí
1936. Hún lést á
Heilbrigðisstofnun
Þingeyinga á Húsa-
vík 31. maí 2011.
Foreldrar Ernu
voru Guðrún Jón-
asdóttir frá
Brekku, Aðaldal, f.
13. febrúar 1911, d.
25. janúar 1992, og
Þorvaldur H. Þórðarson, Húsa-
vík, f. 28. ágúst 1909, d. 6. októ-
ber 1939. Alsystkini Ernu eru
Stefnir, f. 15. ágúst 1930, d. 21.
september 2001. Steinþór, f. 28.
maí 1932. Stella, f. 9. febrúar
1934. Gestur, f. 23. apríl 1935, d.
6. október 1935. Hálfsystkini
sammæðra með Karli Sig-
tryggssyni frá Böðvarsnesi í
Fnjóskárdal, f. 3. mars 1896, d.
Gunnar Freyr, f. 16. nóvember
1980, Hreiðar Bragi, f. 20. apríl
1982, Davíð, f. 28. mars 1988 og
Sigurður Andri, f. 13. janúar
1994. Vilfríður Guðrún, f. 10.
júlí 1960. Hennar börn eru Dav-
íð, f. 9. apríl 1978, faðir Þor-
steinn Stefán Eiríksson, f. 6.
september 1955 og Birgir, f. 14.
júní 1988, faðir Sævar Sal-
ómonsson, f. 5. mars 1962.
Stefnir, f. 21. júní 1965. Maki El-
ísabet Fanney Fannarsdóttir, f.
7. janúar 1968. Þeirra börn eru
Erna, f. 2. ágúst 1985 og Elías
Fannar, f. 17. október 1990.
Steinþór, f. 13. nóvember 1966.
Maki Anina Hansen. Dóttir
Steinþórs er Sigrún Björg, f. 4.
desember 1989. Móðir Sigur-
hanna Vilhjálmsdóttir, f. 20.
október 1963. Áður átti Erna
soninn Rúnar Karl, f. 27. janúar
1955. Hans börn eru Everlyn, f.
22. ágúst 1983, Símon, f. 6. júlí
1988 og Alexander, f. 1. febrúar
1990. Móðir þeirra er Sindi
Sjögren, f. 2. mars 1965.
Útför Ernu fer fram frá
Húsavíkurkirkju í dag, 9. júní
2011, kl. 14.
1966: Snær, f. 8.
apríl 1940. Sif, f.
22. ágúst 1941, d.
26. júní 1994. Hlíf-
ar, f. 15. maí 1946.
Sigtryggur, f. 15.
september 1949.
Björg, f. 5. desem-
ber 1950, og Gerð-
ur, f. 9. júní 1954.
Erna giftist 16.
júní 1957 Davíð
Gunnarssyni frá
Bangastöðum, f. 15. mars 1935.
Foreldrar hans voru Gunnar
Jónatansson, f. 5. maí 1877, d.
25. maí 1958 og Vilfríður Guð-
rún Davíðsdóttir, f. 20. nóv-
ember 1897, d. 25. júní 1973.
Börn Ernu og Davíðs eru: Gunn-
ar, f. 15. desember 1957. Maki
Ólafía Þóra Bragadóttir, f. 26.
nóvember 1957. Þeirra börn eru
Helga Veronica, f. 9. ágúst 1977,
Ég gæti ekki orðað betur það
sem ég sagt vildi hafa á þessari
kveðjustundu er ég kveð kæra
vinkonu og starfsfélaga Ernu
Þorvaldar.
Þökk fyrir störf þín, dugnað og
dáð
og djörfung í orði og verki,
nafn þitt mun lengi hjá lýð vera
skráð
og lifa þitt hugsjóna merki.
Ég kveð þig, hugann heillar
minning blíð,
hjartans þakkir fyrir liðna tíð,
lifðu sæl á ljóssins friðar strönd,
leiði sjálfur Drottinn þig við hönd.
(Guðrún Jóhannsdóttir)
Kristbjörg Sigurðardóttir
(Bogga).
Elsku langamma Erna. Ég á
ég eftir að sakna þín svo mikið
elsku langamma mín. Það var
svaka gaman og gott að koma og
heimsækja þig á sjúkrahúsið á
Húsavík, vildi bara að þú hefðir
verið heima hjá afa í Sólbrekk-
unni. Ég hlakkaði alltaf svo til að
fara í heimsókn til ykkar á sumr-
in þó að stoppið hafi verið stutt.
Í vetur, þegar við fórum til Ak-
ureyrar á skíði, komum við til
ykkar afa og þú gafst okkur soð-
brauð með silungi. Vá hvað það
var gott. En núna ertu hjá engl-
unum og líður vel. Ísar Máni
saknar þín líka, en hann sagði að
það væri bara gott og gaman að
vera hjá englunum. Elsku
langamma, ég á alltaf eftir að
sakna þín voða voða mikið.
Þín
Amanda Sif
langömmustelpa.
Erna
Þorvaldsdóttir